பார்வைகள்!

ஏற்காட்டில் மலர் கண்காட்சி. அதற்காக தன் கணவன் மற்றும் அவனது தங்கை தீபாவுடனும் கைக்குழந்தையுடனும் புறப்பட்டாள் செல்வி. கடைசி நிமிடத்தில் அவளது கணவன் சேகருக்கு அலுவலகத்திலிருந்து அழைப்பு வர, பயணம் தவிர்த்து விட்டான்.

வண்ண வண்ணமாய் பூத்துக்குலுங்கிய மலர்களைப் பார்த்து பூரிப்படைந்த அதே சமயம்... பருவம் பூத்துக் குலுங்குகிற தீபாவை விடாப்பிடியாக தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தார்கள், இரண்டு இளைஞர்கள்.

தீபா அழகுமலராய் இளமை ததும்பி தெரிந்தாள். பார்த்தவுடன் ஜிவ்வென ஈர்க்கும் கவர்ச்சி அவளிடம் அதிகமாகவே இருந்தது.

"டேய், கண்ணா... அந்தப் பூவை பார்த்தியா?'' என்றான் ஒருவன்.

"அது பூவை இல்லையடா, பாவை!''

குறும்பு கலந்த அவர்கள் பேச்சை குறுநகையுடன் கவனித்தாள் தீபா.

பொது இடம் என்பதால் ஒன்றும் பேசவில்லை செல்வி. அவர்களது விரசமான பார்வையை புரிந்து கொண்டு விட்டாள். வயசுப் பெண்ணை பத்திரமாக அழைத்துச் செல்ல வேண்டுமே?

மலர் கண்காட்சியை முடித்துக் கொண்டு படகு சவாரி போயினர். அங்கும் யதேச்சையாய், வருவதுபோல அந்த இளைஞர்கள் இருவரும் வந்து விட்டனர்.

அவர்கள் பேச்சில் இருந்து அவர்கள் கல்லூரி மாணவர்கள் என்பதைப் புரிந்து கொண்டாள். குழந்தையை திட்டுவது போல் ஒரு அதட்டல் போட்டாள் செல்வி. அவ்வளவுதான். திடீரென அந்த இருவரும் பின் தங்கினர். பிறகு காணவில்லை.

பேருந்து வந்தது. ஏறி அமர்ந்து கொண்டனர். முன் வரிசையின் ஓரத்து இருக்கையில் தீபா. பின் வரிசையின் ஓரத்து இருக்கையில் குழந்தையுடன் செல்வி உட்கார்ந்தாள். பேருந்து புறப்பட்டது. சட்டெனத் திரும்பினால்...

செல்வியின் இடதுபுற எதிர் இருக்கையில் அந்த இளைஞர்கள்...

அவர்களது பார்வை, தீபாவின் மீது பரவியிருந்தது. முன் சீட்டின் மீது தலை சாய்த்து கைகளை நெற்றிக்கு கீழே வைத்திருந்ததில்... அவளது பருவம் அவர்களது பார்வைக்கு விருந்தளித்தது. அவர்களது கண்களில் விரசத்தின் முரசம்...

செல்விக்கு ஆத்திரமாய் வந்தது.

இந்த தீபா கழுதைக்கு புத்தி வேண்டாமா? அடக்கமாக உட்காரத் தெரிய வேண்டாமா? பொது இடமாயிற்றே என்ற எச்சரிக்கை உணர்வு கொஞ்சமும் இல்லாமல்... இப்படியா கவர்ச்சி தரிசனம் கொடுப்பது? என நினைத்த செல்வி... அவர்களின் தவறை எப்படி கண்டிப்பது? எனத் தெரியாமல் தவித்தாள்.

சாதாரணமாய் எதையாவது சொன்னால் கூட...தவறாக புரிந்து கொள்கிற ரகம் தீபா. கோபித்துக் கொண்டால்... அவளையும், அவளது செல்ல அண்ணனான தனது கணவனையும் சமாதானப்படுத்துவது மிகமிக சிரமம்.

அதே சமயம் எதையாவது சொல்லி, அல்லது ஏதாவது செய்து, அவர்களை கண்டிக்க வேண்டும்! அதற்காக என்ன செய்யலாம்? என யோசித்தவள்.

சட்டென குழந்தையை மடியில் சாய்த்தாள். மாராப்பை விலக்கி, ரவிக்கை கொக்கிகளை விடுவித்து மார்புக் காம்பினை குழந்தையின் வாயில் பொருத்திக் கொள்ள...

அவளது குழந்தை தன் பிஞ்சு உதடுகளால் பாலைச் சப்பியது... அதைப் பார்த்த அந்த இளைஞர்களின் முகம்... சட்டென மாறியது. சொல்லத் தெரியாத அந்த மாற்றத்துடன் அவர்கள் பார்வை, தீபாவின் பக்கமிருந்தும் செல்வியின் பக்கமிருந்தும் விலகி ஜன்னலுக்கு வெளியே நிலைத்தது.

இந்த மவுன மாற்றம் எதையுமே அறியாத தீபா வெகுளியாகவே இன்னும் உட்கார்ந்திருக்க... மனசுக்குள் பெருமிதமும், உதட்டில் புன்னகையுமாய் குழந்தையின் தலையை வருடிக் கொடுக்கிறாள் செல்வி.

- வெ.தமிழழகன்

அந்த தீபா கழுதையை வீட்டுக்கு போனது நாலு மண்டையில போட சொல்லுங்க.... பகவதி தான் ஏற்காடு பக்கம் போவதாக சொன்னதா ஞாபகம்????

இருளை அகற்றிய ஒளி என்று கூட இந்த கதைக்கு பெயர் வைத்திருக்கலாம்...

காமத்தை தாய்மை வென்றது.. வெல்டன்