பேராசை

வள்ளுவன், வளவன் இருவரும் நெருங்கிய நண்பர்கள். பட்டதாரிகளான இருவரும் சென்னைக்கு வேலை தேடிச் சென்றனர். வாடகை குறைந்த இடத்தில் அறை எடுத்துத் தங்கினர். ஆளுக்கு ஒரு அலுவலகமாக வேலை தேடிச் சென்றனர்.

ஒரு வாரமாகியும் இருவருக்கும் வேலை கிடைக்கவில்லை. இருந்தாலும் தேனீயைப்போல முயற்சியைக் கைவிடாமல் வேலையைத் தேடினர்.

அவர்கள் தங்கியிருந்த அறைக்கு அருகே இருந்த மரத்தடியில் யாரோ ஒருவன் பள்ளம் தோண்டி எதையோ புதைத்துவிட்டுப் போவதை வளவன் பார்த்தான்.

அவன் சென்றதும் வளவன் மரத்தடிக்கு வந்தான். மெதுவாக பள்ளத்தைத் தோண்டிப் பார்த்தான். ஒரு பிளாஸ்டிக் கவரில் ஆயிரம் ரூபாய் நோட்டுக்கட்டு இருப்பதைப் பார்த்தான். வறுமையும், ஆசையும அவனை அதை எடுத்துக் கொள்ளத் தூண்டியது. நோட்டுக்கட்டை எடுத்துக்கொண்டு தன் அறைக்குவந்தான்.

`வள்ளுவனுக்குப் பணம் கிடைத்ததைப் பற்றிச் சொல்லக்கூடாது. தெரிந்தால் அவனுக்கும் பங்கு தர வேண்டும்' என்று எண்ணியவன் பணத்தை பெட்டியின் அடியில் மறைத்து வைத்தான். வள்ளுவன் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். பணக் கட்டில் இருந்து ஒரு ஆயிரம் ரூபாய் நோட்டை எடுத்துக்கொண்டு வயிறாறச் சாப்பிட்டு வருவோம் என ஓட்டலுக்குப் போனான் வளவன்.

நன்றாகச் சாப்பிட்டுவிட்டு நோட்டை ஓட்டல் முதலாளியிடம் கொடுத்தான். அது கள்ளநோட்டு என்று முதலாளி கண்டுபிடித்து போலீசுக்கு தகவல் சொன்னார். போலீசார் வளவனை கூட்டிச் சென்றுவிட்டனர்.

வள்ளுவன் இதையறிந்து காவல்நிலையம் சென்றான். வளவனிடம் நடந்ததை கேட்டறிந்தான்.

பின்னர் காவல்நிலைய அதிகாரியிடம் வந்த வள்ளுவன், "நாங்கள் வேலை தேடித்தான் வந்தோம். கள்ளநோட்டுக் கும்பலைச் சேர்ந்தவன் புதைத்த பணத்தைத்தான் இவன் எடுத்திருக்கிறான். இதுவும் தவறுதான். வறுமையும் வேலை கிடைக்காத சூழ்நிலையும் அவனை இப்படி செய்ய வைத்துவிட்டது. இவனை நம்பித்தான் இவனது குடும்பமே உள்ளது, தயவு செய்து இவனை மன்னித்து விட்டுவிடுங்கள்'' என்று மன்றாடினான்.

கள்ள நோட்டை புதைத்தவனைப் பற்றி வளவனிடம் போலீசார் அடையாளம் கேட்டனர். அவனைப் பிடித்துக் கொண்டுவந்து வளவனிடம் காட்ட, அவன்தான் பணத்தைப் புதைத்தான் என்று உறுதிப் படுத்தினான். பின்னர் வளவனை எச்சரித்து அனுப்பிவிட்டனர்.

வள்ளுவனும், வளவனும் அறைக்குத் திரும்பினர். "நாளிதழ்களில் இதுபற்றி வெளிவந்திருந்தால், உன் நிலைமை என்னாகி இருக்கும்? உன் குடும்பம் என்னவாகி இருக்கும்?'' என்று எச்சரித்தான் வள்ளுவன்.

"வள்ளுவா என் பேராசைதான் என் வாழ்க்கையை நாசமாக்க இருந்தது. பணம் வந்ததும் உடன் வந்த உன்னையே ஒதுக்கத் துணிந்துவிட்டேன். என்னை மன்னித்துவிடு'' என்றான் வளவன்.

"பணம் காசில் உண்மை நட்பு இல்லை'' என்று வள்ளுவன் அவனை ஆறுதல்படுத்தினான்.

தா.ஆறுமுகம்