இன்னமும் சுடுகிறது...நீ எரித்த சூரியன்.

by **rameshnaga** Thu Apr 19, 2012 3:51 pm

நிழல் மரங்களற்ற ஒரு நெடுஞ்சாலையில்
துவங்கியது எனது பயணம்.
தனது நெடும் கூந்தலை அவிழ்த்துப் போட்டபடி
என்னைத் தொடர்கிறது .....
நான் அறியாத சூரியனின் வெயில்.
எனது பயணப் பாதையின் வரைபடங்கள் கலைந்துவிட
மௌனத்தில் மூழ்கி...மறைந்திருக்கும் நிழலின் இருள்
என் மீது வீசியெறிகிறது தனது தீக் கங்குகளை.
எனது உயிர் தங்கும் இறுதி நிகழ்வாய்...
எனக்கென ஒதுக்கப் பட்ட இறுதி வாய்க் கவளமும்.....
வீசி எறியப்பட்ட திமிர் தடித்த வார்த்தைகளில் விழுந்துவிட...

எப்படி நான் வாழ்வேன்?....
எளிமையும், பரிசுத்தமும் நிரம்பிய
உனது வாழ்க்கையை?

by சதாசிவம் Thu Apr 19, 2012 6:11 pm

கவிதை நன்றாக இருக்கிறது,
சூப்பருங்க

இது யாரை நோக்கி கேட்கும் கேள்வி, இறைவனையா ?
எப்படி நான் வாழ்வேன்?....
எளிமையும், பரிசுத்தமும் நிரம்பிய
உனது வாழ்க்கையை?

by **rameshnaga** Thu Apr 19, 2012 6:22 pm

ரொம்பவும் நன்றி! சதாசிவம்.

நான் அப்படி நினைத்து எழுதாவிடினும், நீங்கள் சிந்தித்த கோணம் மிக நன்றாக இருக்கிறது சதாசிவம்.
வாழ்க்கையில் எனது இயலாமையும்...மிகச் சிறந்த வாழ்வு குறித்தான ஒரு தாபத்தின் வெளிப்பாடாகவுமே
இதை எழுதினேன். உங்களின் மேம்பட்ட சிந்தனைக்கு எனது நன்றிகள்.

by **ஜாஹீதாபானு** Thu Apr 19, 2012 6:31 pm

கவிதை அருமை அண்ணா........ அருமையிருக்கு

by **rameshnaga** Thu Apr 19, 2012 6:40 pm

ரொம்பவும் நன்றி! ஜாஹீதா பானு.

by அனந்தம் ஜீவ்னி Thu Apr 19, 2012 7:04 pm

கச்சிதத்தின் பூவெளியை நோக்கி
வார்த்தைகள் மெல்ல நகர
தாபத்தின் அனல்பூக்கள்
ஒரு பிரார்த்தனையை இவ்விதம் அலங்கரிக்க
அறிந்த சூரியனின் அறியவொண்ணா கதிர்வீச்சில்
நம் சாபத்தை மூழ்கடித்தபடி
நாம் வாழ்வோம்
பரிசுத்தமும் எளிமையுமான வாழ்வை.

இன்னமும் வீசுகிறது நேகா....
உன் வரிகளைக் கடந்துவந்த மணம்.

மகிழ்ச்சி