காதலிக்கச் சொன்னாய்..காதலித்தேன்.

காதலிக்கச் சொன்னாய்..காதலித்தேன்.

உன்னைக் காதலித்த
தருணங்களில்
நீதான் என் கணவனென்று
என்னை முழுவதுமாக
உன்னிடத்தில் ஒப்படைத்தேன்..
திருமணம் புரிந்து
ஓராண்டு கழிந்ததும்
என்னை திருப்பிக் கொடுத்துவிட்டாய்..

நீ பிரிந்தால்
நான் இறந்து விடுவேன் என்று
நீ சொன்ன வார்த்தைகள்
செவிகளில் இப்போதும்
ஒலித்துக் கொண்டிருக்கிறது..
நான் தான் தவறாக
புரிந்து கொண்டேன்..
நீ பிரிந்தால்
நான் இருந்து விடுவேன் என்றே
சொல்லியிருக்கிறாய்..

பெற்றோரைப் பகைத்து
உன்னோடு வரும்போது
அழுதுகொண்டேயிருந்தேன்..
"அழுது அழுது இப்போதே
கண்ணீரைத் தீர்த்து விடாதே
மிச்சம் வை" என்று
நீ விளையாட்டாய் சொன்னாய்.
உண்மையைத் தான் சொல்லியிருக்கிறாய்..
நீ சொன்னபடி மிச்சம் வைத்ததால் தான்
இப்போது கண்ணீர் சிந்த முடிகிறது..



நானும் நீயும்
ஐநூறு ஆண்டுகள்
சேர்ந்து வாழப்போகிறோம் என்றாய்.
ஐநூறு நாட்கள் என்பதற்கு பதிலாய்
அவரசத்தில் ஐநூறு ஆண்டுகள் என்று
சொல்லிவிட்டாய் போலிருக்கிறது..

ஒருவரை ஒருவர்
புரிந்து புணர்வதுதான்
காதலுக்கு இலக்கணம் என்றாய்..
பாவம்..
இலக்கணத்தை
மறந்து விட்டாயென நினைக்கிறேன்..

என்னோடு நீயில்லை என்றால்
செத்து விடுவேன் என்றாய்..
என்னோடு நீயிருந்தால்
செத்து விடுவேன் என்கிறாய்..
வார்த்தைகள் மட்டும் மாறவில்லை..
வாழ்க்கையே மாறிவிட்டது.



என்னை உந்தன்
காதலியாக்கிக் கொள்ள
இரண்டு வருடங்களாய்
என்னப் பின் தொடர்ந்த உன்னால்
மனைவியாக்கிக் கொண்டு
இரண்டு வருடங்கள் கூட
என்னை பின் தொடரமுடியவில்லை..
காதலுக்குத்தான்
கண்ணில்லை போலும்..

நீ சொல்வதை நான் கேட்பேன்..
பெற்றோரைப் பிரிந்து வா
திருமணம் செய்து கொள்ளலாம் என்றாய்..
வந்தேன் மனைவியானேன்..
பெற்றோரிடமே செல் என்றாய்..
நீ சொன்னதை நான் மறுக்கவில்லை
சென்றுவிட்டேன்..

காதலித்து திருமணம் செய்பவர்களுக்கு
உதாரணமாய் வாழலாம் என்று
ஆசைப்பட்டிருந்தேன்..
காதலித்து மணமுடித்தால்
இப்படித்தான் என்பதற்கு
என்னை உதாரணமாக்கிவிட்டாய்..


என்னைக் காதலிக்கவும்
கல்யாணம் செய்யவும்
நீயாக முடிவெடுத்தாய்..
குடும்பம் நடத்தவும்
கூடியிருக்கவும்
உன் தாயைக் கேட்டு
முடிவெடுக்கிறாய்..
முதலிரவு அறையில்
உன் மடியில் என்னை சாய்த்துக் கொண்டு
நீதான் என் குழந்தை என
கொஞ்சி மகிழ்ந்தாய்..
உன் அன்பில்..
உன் அரவணைப்பில்..
அப்படியே செத்து விடலாம்
என்றே தோன்றியது..
தவறு செய்து விட்டேன்..
அப்போதே செத்திருக்க வேண்டும்..
உன்னைத் தாயாக பார்க்கிறேன்
என்று என்மீது காதலை சொரிந்தாய்..
என்னைத் தாயாக்கி
பார்க்க முடியாததால் தானே
என் மீதான காதலை துறந்தாய்..

காதலிக்கச் சொன்னாய்
காதலித்தேன்..
மனைவியாகச் சொன்னாய்..
மனைவியானேன்..
தாயாகச் சொன்னாய்..
தாயாகவில்லை..
உன் பெற்றோருக்கு
நீ குழந்தையாகவே இரு என்று
அனுப்பி வைத்தாய்..

ஆனால்..
உனக்கு தந்தையாக ஆசை..
உன் குழந்தைக்கு தாயைத்தேட
நான் தடையாய் இருக்க
எனக்கு ஆசையில்லை..

நீ எத்தனையோ
கடிதங்கள் எனக்கு எழுதியிருக்கிறாய்.,
என் காதலை கேட்டு...
கடைசியில் ஒரு கடிதம் எழுதியிருந்தாய்.,
உன் காதலைக் கேட்டு..
நானும் கொடுத்து விட்டேன்..
நாம் புரிந்த விவாகம் ரத்தாகிவிட்டதாம்..

இதோ..
இருபத்தைந்து வருடங்கள்
ஓடிவிட்டன..
உன் வீட்டு முகவரியிலிருந்து
என் வீட்டு முகவரிக்கு
ஒரு கடிதம் வந்தது..
ஆவலாக பிரித்துப் பார்த்தேன்..
உன் மகளின்
கல்யாணப் பத்திரிக்கை..
சந்தோஷத்தில் மூச்சடைத்தது.
என் மகளின்
கல்யாணப் பத்திரிக்கையை
கண்டது போல பூரிப்படைந்தேன்..



மணமகளின் பெற்றோரென
உனது பெயரையும்
உன் மனைவியின் பெயரையும்
நிறைய முறை வாசித்தேன்..
அன்றோர் நாள்
மிச்சம் வைக்கச் சொன்னாயே
அந்த கண்ணீரை
இப்போது முழுவதுமாய்
கொட்டித் தீர்த்தேன்...

என் காதலும்
என்னோடு சேர்ந்து
கண்ணீர் வடித்துக் கொண்டிருக்கிறது...


http://www.madhumathi.com/2012/04/blog-post_17.html

ரொம்பக் கொடுமை தாயாக முடியாத தவிப்பு....

கவிதை மனதை இளக்கி விட்டது...