சின்ன மகளுக்கு!

பேனாமுனைபாரதி · 20/02/2012

சின்ன மகளுக்கோர்
பெரிய வேண்டுகோள்

என் சின்ன மகளே
என்னை பிரிந்து
நீ அவஸ்தைப்படுவது
உண்மை தான்.

பள்ளி செல்ல
உனை வழியனுப்ப
நானில்லை.
ஆராரோ சொல்லி
தாலாட்டவும்
இல்லையென
வெறுமையடைந்து விடாதே மகளே.

ஏனெனில்,
பட்டாடை கட்டி
பருவமகள் கரம்பிடித்து
சிட்டாகப் பறந்து
சிறகடித்து திரிந்தவளல்ல
உன் அன்னை நான்.

உயிரே மிச்சமென ஊசலாடி வந்தவரின்
உயிரைப் பிடித்துவைக்க
ஊசிமருந்தேற்றியவள்.
உன்னைப்போல்
பால்மணம் மாறாத
பிஞ்சுகள் கூட,
ஷெல்மழையில் குளித்தங்கு
குருதி பீறிட்டுக்கிடக்க,
அவர்களை தொட்டணைத்து
மருந்து கட்டி
மீள உயிரளித்து
மீட்டு விட்டவள்தான் உன் அம்மா.

இப்போ
கம்பஸ் முகாமில்
கம்பிக் கூட்டுக்குள்
உன் அம்மாவை நீ
பார்க்க வந்தபோது
பாதிச் சோடாவை
பக்குவமாய்
கொண்டு வந்தாய்.

உன்னருகில் நானில்லாமல்
உன் பிஞ்சு மனசு
எப்படி வெந்திருக்கும்?
உடனடியாக என்னால்
மருந்திட முடியவில்லை.
மன்னித்து விடு மகளே - இன்று
நான் ஓர் கைதி.

ஆறேழு மாதங்களின் பின்
உன் பஞ்சுமுகம் கண்டேன்.
எப்படித்துடித்தது என் தாயுள்ளம் என்று
நீ அறியாய் மகளே.
ஆனால் எப்படித் தவித்திருக்கும்
உன் பிள்ளையுள்ளம் என்பதை
நானறிவேன் மகளே.

முத்தம் கொடுக்க
முட்கம்பி தடை மகளே.
பத்தே நிமிடம்
கழியப் போகிறது என்று
மனத்தில் பரபரப்பு.

நீ – ஏனோ
பெரிதாய் பேசவில்லை.
ஏதோ சிந்தனையில்
சிக்கித் தவித்ததை
சீக்கிரமே புரிந்துவிட்டேன்.

‘அம்மா இது கொஸ்பிற்றலா?’
ஆதங்கமாய் நீ கேட்டதை
மறுக்க முடியாமல்
நான் தலையசைக்க,
பக்கத்தில்
கம்பிச்சுறுள் தடுக்க,
கண்ணெல்லாம்
நீர் முட்டி,
தத்தளித்து நின்ற
என் நண்பிகள்
உன் அன்ராக்கள்
சாட்சிகள் ஆகினர்.

நீ எதுவும் சொல்லாமலேயே
அவசர அவசரமாய்
கம்பி வேலிக்குள்ளால்
மாணவர் தேர்ச்சி அட்டையை
எட்டித்தந்து
கையெழுத்து இடுமாறு
கண் அசைத்தாய்.

‘பள்ளியிலே எனக்கு முதல் மதிப்பெண்’
என்று நீ
வெள்ளை உள்ளத்தால்
சிரித்த சிரிப்பு
ஆழ்மனதில் எனக்கு
ஆயிரம் அர்த்தங்களை
அறைந்தே விட்டன.

கலங்காதே கண்மணியே,
உன்னருகில்
அன்னையில்லை
தந்தையுமில்லை.
ஆனாலும்
ஆருமற்று நீயுமில்லை.
தாத்தா பாட்டி
மாமாமார் உன்னை
தத்தெடுத்துவிட்டார்கள்.

தத்தளித்துவிடாதே என் சின்ன மகளே
துடிப்போடு படகோட்டு
கம்பிவேலி கடந்துநான்
விடுதலையாகி வந்தவுடன்
கட்டியணைத்துன்னை
கோடி முத்தம் நான் தருவேன்.

- மருத்துவமனை நிலா
( ஜனவரி 2009இல் சிறிலங்கா தடுப்புமுகாமில் இருந்தபோது எழுதப்பட்டது) ஐ லவ் யூ