புதிய பதிவுகள்
» புதிய உச்சத்தை தொட்ட தங்கம் விலை…
by ayyasamy ram Today at 7:47 pm
» தி கோட் லைஃப் இசை வெளியீடு
by ayyasamy ram Today at 7:21 pm
» கங்குவா பட டீஸர் சுமார் 2 கோடி பார்வைகளை கடந்தது
by ayyasamy ram Today at 7:19 pm
» அடுத்த மாதம் வெளியாகிறது ஒயிட் ரோஸ்
by ayyasamy ram Today at 7:18 pm
» பிரபல நகைச்சுவை நடிகர் லொள்ளு சபா சேஷூ காலாமானார்
by ayyasamy ram Today at 7:15 pm
» காமெடி நடிகை - நடிகர்கள் பாட்டு
by heezulia Today at 6:02 pm
» அதிவேக சூரிய சக்தி படகு
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:25 pm
» பூனையின் கண் பார்வை…(பொது அறிவு தகவல்)
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:24 pm
» அழும் அதிசய சுவர் எந்த நாட்டில் உள்ளது…
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:23 pm
» கரப்பான் தொல்லையிலிருந்து விடுபட - டிப்ஸ்
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:22 pm
» மலையாள சினிமாவில் எண்ட்ரி ஆன அனுஷ்கா... முதல் படத்திற்கே இவ்வளவு சம்பளமா?
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:20 pm
» கரெக்டா டீல் பன்றான் யா
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:17 pm
» நகரி தொகுதியில் ரோஜாவை எதிர்த்து நடிகை அனுஷ்கா போட்டி...
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:13 pm
» சுசீலா பாடிய சிறப்பு பாட்டுக்கள் - வீடியோ
by heezulia Today at 5:10 pm
» உலக சாதனை - நெல்லூர் இன பசு 40 கோடிக்கு விற்பனை
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:10 pm
» சென்னை ஏர்போர்ட்டை மிரள வைத்த இளம் பெண் யார்?
by ayyasamy ram Today at 4:12 pm
» சென்னை ஏர்போர்ட்டை மிரள வைத்த இளம் பெண் யார்?
by ayyasamy ram Today at 4:12 pm
» மஜா வெட்டிங் வீடியோ பாடல் வெளியீடு
by ayyasamy ram Today at 3:29 pm
» ஆன்மிகம்- இன்றைய (28–03–2024) முக்கிய நிகழ்வுகள் & பஞ்சாங்கம்
by ayyasamy ram Today at 3:25 pm
» கொழந்தைங்க, சின்ன புள்ளைங்க நடிச்ச பாட்டுக்கள்
by heezulia Today at 3:01 pm
» கருத்துப்படம் 28/03/2024
by Dr.S.Soundarapandian Today at 2:40 pm
» நிலா பாட்டுக்கள்
by Dr.S.Soundarapandian Today at 2:34 pm
» சினிமா கலைஞர்கள் பாடிய பாட்டு
by Dr.S.Soundarapandian Today at 2:33 pm
» தமிழ் படங்களின் டைட்டில் பாட்டுக்கள்
by heezulia Today at 10:45 am
» ஸ்ருதி வினோ நாவல்கள் வேண்டும்
by Pradepa Today at 10:08 am
» ஒரு படத்தில ரெண்டு தடவ வந்த ஒரே பாட்டு
by heezulia Today at 8:24 am
» நாவல்கள் வேண்டும்
by Rutu Today at 5:22 am
» 1977ல ரிலீஸ் ஆன 16 வயதினிலே படத்தை பற்றிய சில சிறப்புகள்
by heezulia Yesterday at 11:26 pm
» Rutu Suki ram
by T.N.Balasubramanian Tue Mar 26, 2024 6:43 pm
» கன்னிப் பருந்து -இந்திரா சௌந்தர்ராஜன் நாவல் .
by natayanan@gmail.com Tue Mar 26, 2024 1:59 pm
» தமிழ் சினிமாவில் இடம் பெற்ற கதாகாலட்சேபங்கள் மற்றும் தெருக்கூத்து, நாடகங்கள்
by heezulia Mon Mar 25, 2024 2:26 am
» தெளிவாய்ப் பேசிக் குழப்புவது எப்படி? - தென்கச்சி
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:34 pm
» சும்மா இருப்பது சுலபமா ? தென்கச்சி கோ சுவாமிநாதன்
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:26 pm
» திருந்தாத ஜென்மம் – ஒரு பக்க கதை
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:20 pm
» வணக்கம்
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:18 pm
» நம்பிக்கை - தென்கச்சி சுவாமிநாதன்
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:16 pm
» கண் சிமிட்டும் காதல்
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:14 pm
» செய்க பொருள் ! சோழர்களின் செல்வ வளம் !
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:08 pm
» கொத்தவரைகாய் எனும் மருத்துவ பொக்கிஷம் ! உணவுடன் கிடைக்கும் அற்புதங்கள் !"
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:05 pm
» கொத்தவரைகாயின் கொத்து கொத்தான மருத்துவ பயன்கள் ! கண்டால் விடாதீங்க !
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:04 pm
» நாவல்கள் வேண்டும்
by M. Priya Sat Mar 23, 2024 11:26 pm
» அமிஷ் திரிபாதி புத்தகங்களின் மின்நூல்கள்
by kargan86 Sat Mar 23, 2024 9:17 pm
» கொத்தவரைகாயின் கொத்து கொத்தான மருத்துவ பயன்கள் ! கண்டால் விடாதீங்க !
by sugumaran Sat Mar 23, 2024 4:29 pm
» கொத்தவரைகாய் எனும் மருத்துவ பொக்கிஷம் ! உணவுடன் கிடைக்கும் அற்புதங்கள் !"
by sugumaran Sat Mar 23, 2024 4:25 pm
» சாவிமாட்டிகள் - சிறுகதை
by Dr.S.Soundarapandian Sat Mar 23, 2024 12:09 pm
» கல்லடிப் பாலம் - சிறுகதை
by Dr.S.Soundarapandian Sat Mar 23, 2024 12:02 pm
» தென் சென்னையில் தமிழச்சியுடன் மோதும் தமிழிசை!
by Dr.S.Soundarapandian Sat Mar 23, 2024 11:59 am
» தமிழ் படங்கள்ல வியாபார பாட்டுக்கள்
by Dr.S.Soundarapandian Sat Mar 23, 2024 11:50 am
» சிறுகதை - அன்புள்ள மான்விழியே
by ayyasamy ram Fri Mar 22, 2024 7:12 pm
» பக்கத்து பென்ச்! சிறுகதை -என். சொக்கன்
by Dr.S.Soundarapandian Fri Mar 22, 2024 1:24 pm
by ayyasamy ram Today at 7:47 pm
» தி கோட் லைஃப் இசை வெளியீடு
by ayyasamy ram Today at 7:21 pm
» கங்குவா பட டீஸர் சுமார் 2 கோடி பார்வைகளை கடந்தது
by ayyasamy ram Today at 7:19 pm
» அடுத்த மாதம் வெளியாகிறது ஒயிட் ரோஸ்
by ayyasamy ram Today at 7:18 pm
» பிரபல நகைச்சுவை நடிகர் லொள்ளு சபா சேஷூ காலாமானார்
by ayyasamy ram Today at 7:15 pm
» காமெடி நடிகை - நடிகர்கள் பாட்டு
by heezulia Today at 6:02 pm
» அதிவேக சூரிய சக்தி படகு
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:25 pm
» பூனையின் கண் பார்வை…(பொது அறிவு தகவல்)
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:24 pm
» அழும் அதிசய சுவர் எந்த நாட்டில் உள்ளது…
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:23 pm
» கரப்பான் தொல்லையிலிருந்து விடுபட - டிப்ஸ்
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:22 pm
» மலையாள சினிமாவில் எண்ட்ரி ஆன அனுஷ்கா... முதல் படத்திற்கே இவ்வளவு சம்பளமா?
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:20 pm
» கரெக்டா டீல் பன்றான் யா
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:17 pm
» நகரி தொகுதியில் ரோஜாவை எதிர்த்து நடிகை அனுஷ்கா போட்டி...
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:13 pm
» சுசீலா பாடிய சிறப்பு பாட்டுக்கள் - வீடியோ
by heezulia Today at 5:10 pm
» உலக சாதனை - நெல்லூர் இன பசு 40 கோடிக்கு விற்பனை
by Dr.S.Soundarapandian Today at 5:10 pm
» சென்னை ஏர்போர்ட்டை மிரள வைத்த இளம் பெண் யார்?
by ayyasamy ram Today at 4:12 pm
» சென்னை ஏர்போர்ட்டை மிரள வைத்த இளம் பெண் யார்?
by ayyasamy ram Today at 4:12 pm
» மஜா வெட்டிங் வீடியோ பாடல் வெளியீடு
by ayyasamy ram Today at 3:29 pm
» ஆன்மிகம்- இன்றைய (28–03–2024) முக்கிய நிகழ்வுகள் & பஞ்சாங்கம்
by ayyasamy ram Today at 3:25 pm
» கொழந்தைங்க, சின்ன புள்ளைங்க நடிச்ச பாட்டுக்கள்
by heezulia Today at 3:01 pm
» கருத்துப்படம் 28/03/2024
by Dr.S.Soundarapandian Today at 2:40 pm
» நிலா பாட்டுக்கள்
by Dr.S.Soundarapandian Today at 2:34 pm
» சினிமா கலைஞர்கள் பாடிய பாட்டு
by Dr.S.Soundarapandian Today at 2:33 pm
» தமிழ் படங்களின் டைட்டில் பாட்டுக்கள்
by heezulia Today at 10:45 am
» ஸ்ருதி வினோ நாவல்கள் வேண்டும்
by Pradepa Today at 10:08 am
» ஒரு படத்தில ரெண்டு தடவ வந்த ஒரே பாட்டு
by heezulia Today at 8:24 am
» நாவல்கள் வேண்டும்
by Rutu Today at 5:22 am
» 1977ல ரிலீஸ் ஆன 16 வயதினிலே படத்தை பற்றிய சில சிறப்புகள்
by heezulia Yesterday at 11:26 pm
» Rutu Suki ram
by T.N.Balasubramanian Tue Mar 26, 2024 6:43 pm
» கன்னிப் பருந்து -இந்திரா சௌந்தர்ராஜன் நாவல் .
by natayanan@gmail.com Tue Mar 26, 2024 1:59 pm
» தமிழ் சினிமாவில் இடம் பெற்ற கதாகாலட்சேபங்கள் மற்றும் தெருக்கூத்து, நாடகங்கள்
by heezulia Mon Mar 25, 2024 2:26 am
» தெளிவாய்ப் பேசிக் குழப்புவது எப்படி? - தென்கச்சி
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:34 pm
» சும்மா இருப்பது சுலபமா ? தென்கச்சி கோ சுவாமிநாதன்
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:26 pm
» திருந்தாத ஜென்மம் – ஒரு பக்க கதை
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:20 pm
» வணக்கம்
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:18 pm
» நம்பிக்கை - தென்கச்சி சுவாமிநாதன்
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:16 pm
» கண் சிமிட்டும் காதல்
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:14 pm
» செய்க பொருள் ! சோழர்களின் செல்வ வளம் !
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:08 pm
» கொத்தவரைகாய் எனும் மருத்துவ பொக்கிஷம் ! உணவுடன் கிடைக்கும் அற்புதங்கள் !"
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:05 pm
» கொத்தவரைகாயின் கொத்து கொத்தான மருத்துவ பயன்கள் ! கண்டால் விடாதீங்க !
by Dr.S.Soundarapandian Sun Mar 24, 2024 12:04 pm
» நாவல்கள் வேண்டும்
by M. Priya Sat Mar 23, 2024 11:26 pm
» அமிஷ் திரிபாதி புத்தகங்களின் மின்நூல்கள்
by kargan86 Sat Mar 23, 2024 9:17 pm
» கொத்தவரைகாயின் கொத்து கொத்தான மருத்துவ பயன்கள் ! கண்டால் விடாதீங்க !
by sugumaran Sat Mar 23, 2024 4:29 pm
» கொத்தவரைகாய் எனும் மருத்துவ பொக்கிஷம் ! உணவுடன் கிடைக்கும் அற்புதங்கள் !"
by sugumaran Sat Mar 23, 2024 4:25 pm
» சாவிமாட்டிகள் - சிறுகதை
by Dr.S.Soundarapandian Sat Mar 23, 2024 12:09 pm
» கல்லடிப் பாலம் - சிறுகதை
by Dr.S.Soundarapandian Sat Mar 23, 2024 12:02 pm
» தென் சென்னையில் தமிழச்சியுடன் மோதும் தமிழிசை!
by Dr.S.Soundarapandian Sat Mar 23, 2024 11:59 am
» தமிழ் படங்கள்ல வியாபார பாட்டுக்கள்
by Dr.S.Soundarapandian Sat Mar 23, 2024 11:50 am
» சிறுகதை - அன்புள்ள மான்விழியே
by ayyasamy ram Fri Mar 22, 2024 7:12 pm
» பக்கத்து பென்ச்! சிறுகதை -என். சொக்கன்
by Dr.S.Soundarapandian Fri Mar 22, 2024 1:24 pm
இந்த வார அதிக பதிவர்கள்
heezulia | ||||
Dr.S.Soundarapandian | ||||
ayyasamy ram | ||||
mohamed nizamudeen | ||||
Abiraj_26 | ||||
prajai | ||||
Pradepa | ||||
natayanan@gmail.com | ||||
D. sivatharan | ||||
T.N.Balasubramanian |
இந்த மாத அதிக பதிவர்கள்
heezulia | ||||
ayyasamy ram | ||||
Dr.S.Soundarapandian | ||||
sugumaran | ||||
mohamed nizamudeen | ||||
krishnaamma | ||||
T.N.Balasubramanian | ||||
prajai | ||||
Rutu | ||||
Abiraj_26 |
நிகழ்நிலை நிர்வாகிகள்
பெண்ருசி (குறுநாவல்)
Page 11 of 12 •
Page 11 of 12 • 1, 2, 3 ... , 10, 11, 12
- GuestGuest
First topic message reminder :
இரும்புக்கட்டிலின் படுக்கை விரிப்பில் தூங்கிக்கிடந்த மூர்த்தி அவசரமாக விழித்துக்கொண்டான். அவனுக்கு பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது. கல்லூரி விடுதியில் யாரும் இல்லை. எல்லாரும் படிப்பு விடுமுறைக்காக அவரவர் ஊருக்குப் போய்விட, மூர்த்தியும் இன்னும் கொஞ்சப்பேரும் விடுதியிலேயே தங்கிவிட்டார்கள்.
அவர்களின் கிராமத்து வீட்டில் மின்சாரம் கிடையாது என்பதாலும், அவ்வளவாக அங்கு படிக்க வசதியில்லாததாலும்(வயல்காட்டு வேலைகள், கொசுக்கடி, நண்பர்கள் தொல்லை) அவன் இங்கேயே தங்கிப்படிப்பது என்று முடிவெடுத்திருந்தான்.
அவன் நெகிழ்ந்துகிடந்த கைலியை அவிழ்த்து மீண்டும் சரியாகக் கட்டிக்கொண்டு, வராண்டாவுக்கு வந்தான். விடுதிக்குக் குறுக்காக கருமையாகக் கிடக்கும் தார்ச்சாலையில், மத்தியான வெயில் பாதரசம் போல் உருகி வழிந்தோடிற்று. வராண்டாவைச் சுற்றி அடர்ந்திருந்த புங்கைமரக் கிளைகளில் சில காகங்கள் தியானம்போல் அமைதியாய் துயில்கொண்டிருந்தன. அதிலொன்று, அலகால் தன் றெக்கையை மெதுவாகக் கோதிவிட்டுக்கொண்டிருந்தது. அங்கிருந்த நுனாமரப் பூக்களுக்கிடையில் தன் சின்னஞ்சிறு வாலை மேலும் கீழுமாய் உயிர்ப்புடன் ஆட்டியபடி, இங்குமங்கும் தாவிக்கொண்டிருந்தது தேன்சிட்டொன்று.
மூர்த்திக்குப் பசியெடுத்தது. அறைக்குத் திரும்பி அலமாரியில் இருந்த அவனது கனமான வெண்ணிற ஹெச்.எம்.டி. கடிகாரத்தை எடுத்து மணிபார்த்தான். ரெண்டாகப் பத்துநிமிடம் இருந்தது.
கல்லூரி மெஸ் மூடிவிட்டபடியால், அங்கிருந்து அரைக்கிலோமீட்டர் தள்ளியிருந்த தனியார் மெஸ்ஸ¤க்குப் போய்த்தான் சாப்பிட்டுவர வேண்டும்... அதுவரை நடக்கவேண்டும் என்பதை நினைத்தாலே மிகவும் அலுப்பாகவும் அசதியாகவும் இருந்தது.
வராண்டாவில் நடந்து சதுரமாய் இருந்த விடுதியிம் ஒரு ஓரத்தில் இருந்த பொதுக்குளியலறைக்குப் போய் முகம்கழுவி வந்து, சிவப்புநிறக் காசித்துண்டை அறையோரமாய் கட்டியிருந்த கம்பிக்கொடியில் இருந்து உருவியெடுத்து, முகத்தைதுடைத்தபடி , கட்டிலில் அமர்ந்தான். அவனது அறைத்தோழன் மனோகரின் கட்டில் எதிரே வெறுமையாகக் கிடந்தது. அதைத்தாண்டி மனோகர் சுவரில் ஒட்டிவைத்திருந்த ரவீணா டாண்டனின் முக்கால் சைஸ் வண்ணப்படம் எங்கேயோ பார்த்து புன்னகைத்துக்கொண்டிருந்தது. அவன் அந்தப்படத்தின் இடைப்பாகத்தில் தன் விழிகளைப் படர்த்தினான். அவனுள் ஒரு உற்சாகம் படர ரம்பித்தது. களைப்பு கொஞ்சம் வடிந்துவிட்டதுபோல் ஆயிற்று.
சட்டையை எடுத்து மாட்டிக்கொண்டு அறையைப் பூட்டிவிட்டு சாலையில் இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்தான். சட்டைப்பையில் ஏதேனும் சில்லறை இருக்குதா என்று தட்டிப்பார்த்துக்கொண்டான்.
கொஞ்சதூரம் சாலையில் இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்தவுடன் தலையில் சுள்ளென்று வெயில் அறைந்தது. சாலையில் மருங்கில் வரிசையாய் கருகியதுபோல் கருவேல மரங்களாய் நின்றபடியால், நிழலில் ஒதுங்கி நடக்க முடியவில்லை. இந்தக் காரைக்குடியே இப்படித்தான். சரளைமண் பூமி. வருஷம்பூரா கோடைபோல்தான் இருக்கும்.
அவன் சாப்பிடப்போகும் அய்யர் மெஸ்ஸில் அவனுக்கு அக்கௌண்ட் இருந்ததால், மாதக்கடைசியில் பணம் கட்டினால் போதும்.
அப்பா கிராமத்தில் விவசாயிதான் என்றபோதும் அவனிடம் அடிக்கடி "நல்லா சாப்ட்டு உடம்பைத் தேத்துடா...இப்பிடியா நோஞ்சாங் கணக்கா இருக்குறது!" என்று அடிக்கடி சொல்வார். அதை இப்போது நினைத்து லேசாகச் சிருத்துக்கொண்டான்...என்ன சாப்பிட்டாலும் உடம்பு தேறமாட்டேங்குதே... என்ன செய்யிறது என்று தனக்குத்தானே முனகிக்கொண்டான்...அவன் நிழலும் அவன் காலடியில் பதுங்கி அவனோடேயே நடந்தது. சற்றுத் தள்ளியிருந்த கொல்லங்காளி கோயில் பேருந்து நிறுத்த நிழற்குடையில் யாரோ ஒரு பெண் உட்கார்ந்திருந்ததுபோல் பட்டது.
உற்சாகம் பீறிட, அவன் நடையில் வேகம் கூடியது. அவன் நிழலும் அவனோடு வேகமாய் நகர, தலை மிகவும் சூடுகண்டது. தலையில் கைவைத்துப்பார்த்தான். கொதித்தது.
அவனுக்கு திடீரென்று அய்யர் மெஸ் புவனேஸ்வரியின் முகம் காட்சியானது. நேற்றிரவு இவன் சாப்பிடும் பெஞ்சுக்கு எதிரில், அவள் வீட்டின் உள்ளிருந்த ஆட்டுக்கல்லில் கையால் மாவரைத்துக்கொண்டே இவனை வைத்தகண் வாங்காமல் பார்த்தாள். நல்ல கொழுகொழுவென்று மதர்ப்பாக இருந்தாள். தன் மகள் பி.காம்., அஞ்சல் வழியில் படிப்பதாக அய்யர் அடிக்கடி பரிமாறிக்கொண்டே சொல்வார். அவர் இவனிடம் மட்டும்தாம் இவ்வளவு வாஞ்சையாகப் பேசுவதுபோல் பட்டது. மாமியும் அப்படித்தான். இவனுக்கென்று மேலும் ஒரு அப்பளம் எடுத்துவந்து சத்தமில்லாமல் இலையில் வைத்துவிட்டு, "நன்னா சாப்டூங்கோ...அப்பத்தானே ஒடம்பு தேறும்?" என்று கேட்டுவிட்டு மூக்குத்தி மின்ன சிருத்துக்கொண்டே சமயல்கட்டுக்குப் போவாள்.
பஸ் ஸ்டாப் நெருங்கிவிட்டிருந்தது. அதுவரை குனிந்துகொண்டே நடந்தவன், பஸ் ஸ்டாப் நிழற்குடையை நோக்கி ஆவலுடன் முகத்தைத் திருப்பினான். அவன் அங்கு கண்ட காட்சி அவனுக்கு மகா வெட்கத்தைக் கொடுத்துவிட்டது. தூரத்தில் வரும்போது அவன் பெண் என்று நினைத்த அந்த உருவம், இப்போது நல்ல பூப்போட்ட கைலியைக் கட்டி ஆணாக மாறிவிட்டிருந்தது! அட ராமா! அவனுக்கு யாரோ முகத்தில் ஓங்கி அறைந்ததுபோலாகிவிட, முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டு கிட்டத்தட்ட ஓடாத குறையாக மெஸ்ஸை நோக்கி நடையைக்கட்டினான். அவனுக்கு புவனேஸ்வரியின் சிரித்தமுகம் இப்போது காட்சியாக, அவள் இவனைப்பார்த்து கிண்டலும் கேலியாகவும் சிரிப்பாதுபோல் பட்டது...
முகத்தில் தாறுமாறாக வழிந்துகொண்டிருந்த வேர்வையை, குனிந்து கைலியின் முனையால் துடைத்துக்கொண்டு நடந்தான். இன்று புவனேஸ்வரியைப் பார்க்க முடியுமா?...பார்க்க முடியும்...பார்த்தாக வேண்டும்... மூளையில் ஒருவித வெப்பம் படர மெஸ்ஸை நோக்கி வேகநடைபோட்டான் மூர்த்தி.
இரும்புக்கட்டிலின் படுக்கை விரிப்பில் தூங்கிக்கிடந்த மூர்த்தி அவசரமாக விழித்துக்கொண்டான். அவனுக்கு பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது. கல்லூரி விடுதியில் யாரும் இல்லை. எல்லாரும் படிப்பு விடுமுறைக்காக அவரவர் ஊருக்குப் போய்விட, மூர்த்தியும் இன்னும் கொஞ்சப்பேரும் விடுதியிலேயே தங்கிவிட்டார்கள்.
அவர்களின் கிராமத்து வீட்டில் மின்சாரம் கிடையாது என்பதாலும், அவ்வளவாக அங்கு படிக்க வசதியில்லாததாலும்(வயல்காட்டு வேலைகள், கொசுக்கடி, நண்பர்கள் தொல்லை) அவன் இங்கேயே தங்கிப்படிப்பது என்று முடிவெடுத்திருந்தான்.
அவன் நெகிழ்ந்துகிடந்த கைலியை அவிழ்த்து மீண்டும் சரியாகக் கட்டிக்கொண்டு, வராண்டாவுக்கு வந்தான். விடுதிக்குக் குறுக்காக கருமையாகக் கிடக்கும் தார்ச்சாலையில், மத்தியான வெயில் பாதரசம் போல் உருகி வழிந்தோடிற்று. வராண்டாவைச் சுற்றி அடர்ந்திருந்த புங்கைமரக் கிளைகளில் சில காகங்கள் தியானம்போல் அமைதியாய் துயில்கொண்டிருந்தன. அதிலொன்று, அலகால் தன் றெக்கையை மெதுவாகக் கோதிவிட்டுக்கொண்டிருந்தது. அங்கிருந்த நுனாமரப் பூக்களுக்கிடையில் தன் சின்னஞ்சிறு வாலை மேலும் கீழுமாய் உயிர்ப்புடன் ஆட்டியபடி, இங்குமங்கும் தாவிக்கொண்டிருந்தது தேன்சிட்டொன்று.
மூர்த்திக்குப் பசியெடுத்தது. அறைக்குத் திரும்பி அலமாரியில் இருந்த அவனது கனமான வெண்ணிற ஹெச்.எம்.டி. கடிகாரத்தை எடுத்து மணிபார்த்தான். ரெண்டாகப் பத்துநிமிடம் இருந்தது.
கல்லூரி மெஸ் மூடிவிட்டபடியால், அங்கிருந்து அரைக்கிலோமீட்டர் தள்ளியிருந்த தனியார் மெஸ்ஸ¤க்குப் போய்த்தான் சாப்பிட்டுவர வேண்டும்... அதுவரை நடக்கவேண்டும் என்பதை நினைத்தாலே மிகவும் அலுப்பாகவும் அசதியாகவும் இருந்தது.
வராண்டாவில் நடந்து சதுரமாய் இருந்த விடுதியிம் ஒரு ஓரத்தில் இருந்த பொதுக்குளியலறைக்குப் போய் முகம்கழுவி வந்து, சிவப்புநிறக் காசித்துண்டை அறையோரமாய் கட்டியிருந்த கம்பிக்கொடியில் இருந்து உருவியெடுத்து, முகத்தைதுடைத்தபடி , கட்டிலில் அமர்ந்தான். அவனது அறைத்தோழன் மனோகரின் கட்டில் எதிரே வெறுமையாகக் கிடந்தது. அதைத்தாண்டி மனோகர் சுவரில் ஒட்டிவைத்திருந்த ரவீணா டாண்டனின் முக்கால் சைஸ் வண்ணப்படம் எங்கேயோ பார்த்து புன்னகைத்துக்கொண்டிருந்தது. அவன் அந்தப்படத்தின் இடைப்பாகத்தில் தன் விழிகளைப் படர்த்தினான். அவனுள் ஒரு உற்சாகம் படர ரம்பித்தது. களைப்பு கொஞ்சம் வடிந்துவிட்டதுபோல் ஆயிற்று.
சட்டையை எடுத்து மாட்டிக்கொண்டு அறையைப் பூட்டிவிட்டு சாலையில் இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்தான். சட்டைப்பையில் ஏதேனும் சில்லறை இருக்குதா என்று தட்டிப்பார்த்துக்கொண்டான்.
கொஞ்சதூரம் சாலையில் இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்தவுடன் தலையில் சுள்ளென்று வெயில் அறைந்தது. சாலையில் மருங்கில் வரிசையாய் கருகியதுபோல் கருவேல மரங்களாய் நின்றபடியால், நிழலில் ஒதுங்கி நடக்க முடியவில்லை. இந்தக் காரைக்குடியே இப்படித்தான். சரளைமண் பூமி. வருஷம்பூரா கோடைபோல்தான் இருக்கும்.
அவன் சாப்பிடப்போகும் அய்யர் மெஸ்ஸில் அவனுக்கு அக்கௌண்ட் இருந்ததால், மாதக்கடைசியில் பணம் கட்டினால் போதும்.
அப்பா கிராமத்தில் விவசாயிதான் என்றபோதும் அவனிடம் அடிக்கடி "நல்லா சாப்ட்டு உடம்பைத் தேத்துடா...இப்பிடியா நோஞ்சாங் கணக்கா இருக்குறது!" என்று அடிக்கடி சொல்வார். அதை இப்போது நினைத்து லேசாகச் சிருத்துக்கொண்டான்...என்ன சாப்பிட்டாலும் உடம்பு தேறமாட்டேங்குதே... என்ன செய்யிறது என்று தனக்குத்தானே முனகிக்கொண்டான்...அவன் நிழலும் அவன் காலடியில் பதுங்கி அவனோடேயே நடந்தது. சற்றுத் தள்ளியிருந்த கொல்லங்காளி கோயில் பேருந்து நிறுத்த நிழற்குடையில் யாரோ ஒரு பெண் உட்கார்ந்திருந்ததுபோல் பட்டது.
உற்சாகம் பீறிட, அவன் நடையில் வேகம் கூடியது. அவன் நிழலும் அவனோடு வேகமாய் நகர, தலை மிகவும் சூடுகண்டது. தலையில் கைவைத்துப்பார்த்தான். கொதித்தது.
அவனுக்கு திடீரென்று அய்யர் மெஸ் புவனேஸ்வரியின் முகம் காட்சியானது. நேற்றிரவு இவன் சாப்பிடும் பெஞ்சுக்கு எதிரில், அவள் வீட்டின் உள்ளிருந்த ஆட்டுக்கல்லில் கையால் மாவரைத்துக்கொண்டே இவனை வைத்தகண் வாங்காமல் பார்த்தாள். நல்ல கொழுகொழுவென்று மதர்ப்பாக இருந்தாள். தன் மகள் பி.காம்., அஞ்சல் வழியில் படிப்பதாக அய்யர் அடிக்கடி பரிமாறிக்கொண்டே சொல்வார். அவர் இவனிடம் மட்டும்தாம் இவ்வளவு வாஞ்சையாகப் பேசுவதுபோல் பட்டது. மாமியும் அப்படித்தான். இவனுக்கென்று மேலும் ஒரு அப்பளம் எடுத்துவந்து சத்தமில்லாமல் இலையில் வைத்துவிட்டு, "நன்னா சாப்டூங்கோ...அப்பத்தானே ஒடம்பு தேறும்?" என்று கேட்டுவிட்டு மூக்குத்தி மின்ன சிருத்துக்கொண்டே சமயல்கட்டுக்குப் போவாள்.
பஸ் ஸ்டாப் நெருங்கிவிட்டிருந்தது. அதுவரை குனிந்துகொண்டே நடந்தவன், பஸ் ஸ்டாப் நிழற்குடையை நோக்கி ஆவலுடன் முகத்தைத் திருப்பினான். அவன் அங்கு கண்ட காட்சி அவனுக்கு மகா வெட்கத்தைக் கொடுத்துவிட்டது. தூரத்தில் வரும்போது அவன் பெண் என்று நினைத்த அந்த உருவம், இப்போது நல்ல பூப்போட்ட கைலியைக் கட்டி ஆணாக மாறிவிட்டிருந்தது! அட ராமா! அவனுக்கு யாரோ முகத்தில் ஓங்கி அறைந்ததுபோலாகிவிட, முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டு கிட்டத்தட்ட ஓடாத குறையாக மெஸ்ஸை நோக்கி நடையைக்கட்டினான். அவனுக்கு புவனேஸ்வரியின் சிரித்தமுகம் இப்போது காட்சியாக, அவள் இவனைப்பார்த்து கிண்டலும் கேலியாகவும் சிரிப்பாதுபோல் பட்டது...
முகத்தில் தாறுமாறாக வழிந்துகொண்டிருந்த வேர்வையை, குனிந்து கைலியின் முனையால் துடைத்துக்கொண்டு நடந்தான். இன்று புவனேஸ்வரியைப் பார்க்க முடியுமா?...பார்க்க முடியும்...பார்த்தாக வேண்டும்... மூளையில் ஒருவித வெப்பம் படர மெஸ்ஸை நோக்கி வேகநடைபோட்டான் மூர்த்தி.
- GuestGuest
ஸ்டோர் ரூமின் இருட்டு மூலையில் சுவரில் சாய்ந்து மூர்த்தியையும் மாமியையும் கவனித்தபடியிருந்தாள் புவனா. மூர்த்தி மாமியைக் கண்கொட்டாமல் பார்த்தபடி அவள் பேச்சுக்குத் தலையாட்டிக்கொண்டும் அவ்வப்போது சிரித்துக்கொண்டுமிருந்தான். ரெண்டுபேரும் பேசிக்கொள்ளும் வார்த்தைகள் புவனாவுக்கு வெகு துல்லியமாய்க் கேட்டது. மூர்த்தியிடம் பேசுவதிலும் அவனைப் பார்ப்பதிலும் அவன் பேசுவதைக் கேட்பதிலும் லயிப்பும் ருசிப்பும் கொண்டிருந்தாள் அம்மா. ஆனால் மூர்த்தி பேசுவது மிகச் சொற்பம்தான். அம்மாவின் குரலையும் அதில் ஊடாடி வழிந்தோடும் பெண்மையின் இசையையும் மூர்த்தியின் செவிப்புலன் ஆழ்ந்து கேட்டு ருசித்ததோடு அவனது ஈட்டிக் கண்களின் கூர்ப்பார்வை அம்மாவின் மீது முழுசாய் இடைவெளியற்றுத் தொடர்ந்து பாய்ந்து கொண்டிருந்ததையும் அறிந்தாள் அவள்.
விடுமுறையாலுண்டான சிறு பிரிவு இருவருக்குள்ளும் ஒருவித வெறுமையை உண்டாக்கியிருக்கத்தான் வேண்டும். மூர்த்தியினுள் கொஞ்ச நாட்களாய் காய்ந்து வறண்டுகிடந்த நிலம் இப்போது அம்மாவின் கண் பார்வையிலும் பேச்சிலும் அசைவுகளிலும் வளமாகிக் கொண்டிருந்ததைக் கண்ணுற்றாள் புவனேஸ்வரி.. அம்மாவிடமிருந்து ஏதோவோர் அபூர்வ வஸ்துவைஇடையறாது பெற்றுக்கொண்டிருந்த மூர்த்தி, தன்னுள் புதைந்துகிடக்கும் ஏதோவொன்றை அவளுக்கும் வாரிவழங்கினான். தன் ஆழப்பார்வையால் அம்மாவின் வதங்கிக்கிடந்த தோட்டத்துக்கு நீர் வார்த்தபடியிருந்தன மூர்த்தியின் கரிய விழிகள். அம்மாவின் முகத்தில் இப்படிப்பட்ட ஒளிர்வை புவனா எப்போதுமே பார்த்திருக்கவில்லை. அப்படியே வெல்லப்பாகென உருகித் துவண்டாள் அம்மா. அவள் கொஞ்சங்கொஞ்சமாயும் திடமாயும் உயிர்த்தெழ ஆரம்பித்ததைக் கண்கூடாகக் கண்டு ஆச்சர்யமுற்றாள் புவனா.
அம்மாவின் முகப்பரப்பு கொங்சங்கொஞ்சமாய் ஒளியேறித் துலங்க ஆரம்பித்தது. அவள் கண்களிலிருந்து அழகின் தீப்பொறி அங்குமிங்குமாய் பறந்து அந்த ஹாலில் ஆனந்தத்தைக் குடியேற வைத்தது. இப்போது மூர்த்தி பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் அம்மாவுக்குள் அவன் கொஞ்சநாள் முன்பு பார்த்த உற்சாகமான அம்மாவை வெகு லகுவாய் மீட்டெடுத்துக் கொண்டிருந்தான் மூர்த்தி.
புவனா திறந்துகிடந்த கொல்லைப்புற வாசல்வழி பார்வையைச் செலுத்தினாள். அங்கு தெரிந்த கொய்யாமரக் கிளையில் இரண்டு பச்சைக்கிளிகள் அமர்ந்து லேசாய்ப் பழுத்துச் சிவந்த ஒரு கொய்யாக்கனியைக் கொத்திக்கொண்டிருந்தன. அவற்றின் சிவந்து வளைந்த அலகுகள் ஏனோ அவளுக்கு ஹாலில் பேசிக்கொண்டிருக்கும் மூர்த்தியையும் அம்மாவையும் ஞாபகப் படுத்தின. நந்தினி புதுக்குடிக்கு போயிருக்கும் விஷயத்தை அம்மா இன்னும் அவனிடம் சொல்லவில்லை. உண்மையில் அதைச் சொல்லும்படியான அவசியம் அவளுக்கு வரவில்லைபோல. அவனும் நந்தினியைப் பற்றி ஏதும் விசாரித்ததாய்த் தெரியவில்லை.
தன்னைப் பற்றி ஏதும் கேட்கிறானா என்பதையும் கவனித்தாள் புவனா. ம்ஹ¤ம்...இதுவரை அவன் ஏதும் கேட்கவில்லை. அது அவளுக்கு பெரும் உறுத்தலாக இருந்தது. மூர்த்தியின் கவனம் சிந்தாமல் சிதறாமல் அம்மாவின் மீதே மையம் கொண்டிருப்பதை ப்ரத்யட்ஷணமாக உணர்ந்தாள் புவனா. அது அவளுள் விவரிக்க இயலாததொரு பொறாமையையும் வயிற்றெரிச்சலையும் முளைக்கச் செய்தது.
மூர்த்தி சின்னப்பையன் என்றபோதும் அவன் உள்மனதில் வலுமிக்கதொரு ஆண்மையும் எதற்கும் அடிபணியா அச்சமின்மையும் நிறைந்திருப்பதையும், அவன் தனக்குப் பிடித்த எதையும் தன்போக்கில் செய்துகொண்டே போக வல்லவன் என்பதையும் புவனா நன்றாகவே உணர்ந்திருந்தாள். இப்படியொரு குணாதிசயத்தை புவனா இதுநாள்வரை வேறுயாரிடமும் கண்டதில்லை. மெஸ்ஸ¤க்கு வந்துபோகும் எத்தனையோ ஆண்களில் எத்தனை சதவீதம் உண்மையான ஆண்கள் என்ற சந்தேகம் புவனாவுக்கு வர ஆரம்பித்தது. அவளுக்கு இதற்குமுன் மெஸ்ஸ¤க்கு வந்துபோன சில பையன்களின் முகங்கள் ஞாபகத்துக்கு வந்தன. ம்ஹ¤ம்... ஒன்றைக்கூட மூர்த்தியின் தீட்சண்யமான ஆண்மையோடு ஒப்பிட முடியவில்லை. அபூர்வமாய் எங்காவது காட்டில் முளைத்து புதிரான மணத்தைப் பொழிந்து சூழலை பரிமளிக்கச் செய்யும் அனைத்து குணமும் மூர்த்தியிடம் பூரணமாய் இருப்பதை நினைத்து ஆச்சர்யப்பட்டாள் புவனா. அதேநேரம் தன்னால் அவனை ஈர்க்கமுடியாமல் போய்விட்டதே என்ற வருத்தம் அவளுள் அடிநாதமாய் ஓடாமலில்லை.
விடுமுறையாலுண்டான சிறு பிரிவு இருவருக்குள்ளும் ஒருவித வெறுமையை உண்டாக்கியிருக்கத்தான் வேண்டும். மூர்த்தியினுள் கொஞ்ச நாட்களாய் காய்ந்து வறண்டுகிடந்த நிலம் இப்போது அம்மாவின் கண் பார்வையிலும் பேச்சிலும் அசைவுகளிலும் வளமாகிக் கொண்டிருந்ததைக் கண்ணுற்றாள் புவனேஸ்வரி.. அம்மாவிடமிருந்து ஏதோவோர் அபூர்வ வஸ்துவைஇடையறாது பெற்றுக்கொண்டிருந்த மூர்த்தி, தன்னுள் புதைந்துகிடக்கும் ஏதோவொன்றை அவளுக்கும் வாரிவழங்கினான். தன் ஆழப்பார்வையால் அம்மாவின் வதங்கிக்கிடந்த தோட்டத்துக்கு நீர் வார்த்தபடியிருந்தன மூர்த்தியின் கரிய விழிகள். அம்மாவின் முகத்தில் இப்படிப்பட்ட ஒளிர்வை புவனா எப்போதுமே பார்த்திருக்கவில்லை. அப்படியே வெல்லப்பாகென உருகித் துவண்டாள் அம்மா. அவள் கொஞ்சங்கொஞ்சமாயும் திடமாயும் உயிர்த்தெழ ஆரம்பித்ததைக் கண்கூடாகக் கண்டு ஆச்சர்யமுற்றாள் புவனா.
அம்மாவின் முகப்பரப்பு கொங்சங்கொஞ்சமாய் ஒளியேறித் துலங்க ஆரம்பித்தது. அவள் கண்களிலிருந்து அழகின் தீப்பொறி அங்குமிங்குமாய் பறந்து அந்த ஹாலில் ஆனந்தத்தைக் குடியேற வைத்தது. இப்போது மூர்த்தி பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் அம்மாவுக்குள் அவன் கொஞ்சநாள் முன்பு பார்த்த உற்சாகமான அம்மாவை வெகு லகுவாய் மீட்டெடுத்துக் கொண்டிருந்தான் மூர்த்தி.
புவனா திறந்துகிடந்த கொல்லைப்புற வாசல்வழி பார்வையைச் செலுத்தினாள். அங்கு தெரிந்த கொய்யாமரக் கிளையில் இரண்டு பச்சைக்கிளிகள் அமர்ந்து லேசாய்ப் பழுத்துச் சிவந்த ஒரு கொய்யாக்கனியைக் கொத்திக்கொண்டிருந்தன. அவற்றின் சிவந்து வளைந்த அலகுகள் ஏனோ அவளுக்கு ஹாலில் பேசிக்கொண்டிருக்கும் மூர்த்தியையும் அம்மாவையும் ஞாபகப் படுத்தின. நந்தினி புதுக்குடிக்கு போயிருக்கும் விஷயத்தை அம்மா இன்னும் அவனிடம் சொல்லவில்லை. உண்மையில் அதைச் சொல்லும்படியான அவசியம் அவளுக்கு வரவில்லைபோல. அவனும் நந்தினியைப் பற்றி ஏதும் விசாரித்ததாய்த் தெரியவில்லை.
தன்னைப் பற்றி ஏதும் கேட்கிறானா என்பதையும் கவனித்தாள் புவனா. ம்ஹ¤ம்...இதுவரை அவன் ஏதும் கேட்கவில்லை. அது அவளுக்கு பெரும் உறுத்தலாக இருந்தது. மூர்த்தியின் கவனம் சிந்தாமல் சிதறாமல் அம்மாவின் மீதே மையம் கொண்டிருப்பதை ப்ரத்யட்ஷணமாக உணர்ந்தாள் புவனா. அது அவளுள் விவரிக்க இயலாததொரு பொறாமையையும் வயிற்றெரிச்சலையும் முளைக்கச் செய்தது.
மூர்த்தி சின்னப்பையன் என்றபோதும் அவன் உள்மனதில் வலுமிக்கதொரு ஆண்மையும் எதற்கும் அடிபணியா அச்சமின்மையும் நிறைந்திருப்பதையும், அவன் தனக்குப் பிடித்த எதையும் தன்போக்கில் செய்துகொண்டே போக வல்லவன் என்பதையும் புவனா நன்றாகவே உணர்ந்திருந்தாள். இப்படியொரு குணாதிசயத்தை புவனா இதுநாள்வரை வேறுயாரிடமும் கண்டதில்லை. மெஸ்ஸ¤க்கு வந்துபோகும் எத்தனையோ ஆண்களில் எத்தனை சதவீதம் உண்மையான ஆண்கள் என்ற சந்தேகம் புவனாவுக்கு வர ஆரம்பித்தது. அவளுக்கு இதற்குமுன் மெஸ்ஸ¤க்கு வந்துபோன சில பையன்களின் முகங்கள் ஞாபகத்துக்கு வந்தன. ம்ஹ¤ம்... ஒன்றைக்கூட மூர்த்தியின் தீட்சண்யமான ஆண்மையோடு ஒப்பிட முடியவில்லை. அபூர்வமாய் எங்காவது காட்டில் முளைத்து புதிரான மணத்தைப் பொழிந்து சூழலை பரிமளிக்கச் செய்யும் அனைத்து குணமும் மூர்த்தியிடம் பூரணமாய் இருப்பதை நினைத்து ஆச்சர்யப்பட்டாள் புவனா. அதேநேரம் தன்னால் அவனை ஈர்க்கமுடியாமல் போய்விட்டதே என்ற வருத்தம் அவளுள் அடிநாதமாய் ஓடாமலில்லை.
- GuestGuest
மூர்த்தியின் ஒளிர்வுமிக்க பார்வை வட்டத்துள் தன் அகங்காரம் அனைத்தையும் சுத்தமாய் வடித்துவிட்டு ஒரு சின்னஞ்சிறு தேவதைப் பெண்ணாகி வானில் பறந்துகொண்டிருந்தாள் அம்மா. மூர்த்தியைப் பார்த்த அதே க்ஷணத்தில் அம்மாவின் முகம் தேஜஸ¤டன் ஒளிர ஆரம்பித்துவிட்டதை மூர்த்தி ஹாலுக்குள் நுழைந்த முதல் நொடியிலேயே உணர்ந்து கொண்டாள் புவனா. அதற்கு முன்புவரை அம்மா செத்த சவமாய் துவண்டு கிடந்த பயங்கரம் மீண்டும் நிகழ்ந்துவிடக் கூடாது என்பதிலும் தீவிரமாக இருந்தாள் புவனா. மூர்த்தியை எப்படியாவது மெஸ்ஸிலேயே தங்கச் செய்ய தன்னால் முடிந்த வித்தைகளைச் செய்துதான் ஆகணும் என மனசுக்குள் சபதம் செய்துகொண்டாள் புவனா! அதில் அவளுக்கும் ஒரு சுயநலம் இருந்தது: மூர்த்தியின் பார்வை தன்னுள்ளும் ஒருவித விவரிக்க இயலாத மருந்தாயிருப்பதை அவளால் எப்படி மறுதலிக்க முடியும்? ஆனாலும் இந்த அம்மா சுத்த மோசம்! தனக்குக் கிடைத்த அமிர்தத்தை தட்டிப்பறித்ததுபோல் பண்ணிவிட்டாள் அவள். ஏதோ மூர்த்தியைச் சந்திக்கத்தான் தனக்கு இந்தப்பிறவி என்றுதான் அவள் நினைத்துக்கொள்வாள் போல!
அம்மாவின் முகத்தில் இப்போது முகிழ்த்து முளைவிட்டெழுவது இதுவரை அவள் அடியாழத்தில் சரியாகத் தீண்டப்படாமல் முடங்கிச் சுருண்டுகிடந்த காமம்தானோ எனவும் சந்தேகங்கொள்ள ஆரம்பித்தாள் புவனா. அவள் அடிக்கடி இதுபற்றி தன் மனசுக்குள் விசாரித்துக் கொள்வதுண்டு. இதையெல்லாம் யாரிடமும் விவாதிக்க முடியாது.
மூர்த்தியை அம்மா முதன்முதலாய் பார்த்தபோது அப்படியொன்றும் பெரிதாய் அவர்களுக்குள் நெருக்கம் உண்டானதாய்த் தெரியவில்லை. கொஞ்சநாள் கழித்துதான் எல்லாம் தானே நடந்துவிட்டிருந்தது. அவனுக்கு அம்மா மட்டும் தனிமையில் சாதம் பரிமாறப் போனபோது ஏதோவோர் க்ஷணத்தில் அவர்கள் பார்வைமூலம் ஒன்றுகலந்து ஒட்டிக்கொண்டார்கள். அப்படிப்பட்ட கலப்பை புவனாவும் முயற்சிக்காமலில்லை. ஆனால் அது அவளுக்குச் சுத்தமாய் லயிக்கவில்லை. ஆனால் மூர்த்தியின் வருகைக்குப் பிறகுதான் புவனாவின் வயிற்று வலி கொஞ்சங் கொஞ்சமாய்க் குறைந்து வந்தது.
ஆனால், அம்மாவுக்குள் தூங்கிக் கிடந்த கருநாகம் இப்படி ஆக்ரோஷமாய் விழித்தெழுந்து ஆடிக்களிக்கும் வாய்ப்பை அவள் இப்போதுதான் கனமாக உணர்கிறாள். அம்மாவின் பார்வையும் மூர்த்தியின் பார்வையும் ஒன்றுகலந்து கொஞ்சங் கொஞ்சமாய் இருவரும் ஒன்றாகி சூட்சுமமாய்ப் புணர்ந்து நெளியும் அதிசயம் புவனாவுக்கு உச்சியில் புல்லரித்து பயங்கரமாய் உள்ளிறங்கிற்று. அந்த அதீதப் புணர்வின் கதிர்வீச்சு சன்னமாய் அவளையும் ஆட்கொண்டது. ஸ்டோர் ரூமின் இருட்டு மூலை அவளுக்கு ரொம்ப வசதியாகிவிட்டது. அங்கிருந்து பார்க்கையில் புவனாவின் கண்களுக்கு மூர்த்தி தெளிவாகத் தெரிந்தான். அவனது மெலிந்த உருவம்... மேலுதட்டை அடர்த்தியாய் மேவியிருந்த கருகருவென்ற மீசை, மையிட்டது போன்ற சதா சுறுசுறுப்பாய்ச் சுழன்றுகொண்டிருக்கும் கருவிழிகள், பட்டையான வளைந்து மேலேறிய புருவம், விவரிக்க இயலாத கவர்ச்சி பொங்கும் முகம், முடியடர்ந்து கம்பீரமாய்த் தோன்றும் முழங்கைகள், சற்றே விலகியிருந்த வேஷ்டிக்கு இடையில் அடர்முடியுடன் வெளித்தெரியும் முழங்கால்கள், அழுக்கேதுமற்று பளிச்சென்று துலங்கித் தெரியும் பாதங்கள்... மனசாலும் புத்தியாலும் மூர்த்தியை அப்படியே சூட்சுமமாய் ஈர்த்துத் தன்னருகே கொண்டுவந்தாள் புவனா. அவள் நாபிக் குழிக்குள் சுருண்டுகிடந்த நாகம் இப்போது மெதுமெதுவாய்த் தலைநீட்டி மூர்த்தியின் சூட்சுமத்தோடிணைந்து புணர்ந்தாட ஆரம்பித்தது. அவளுக்கு ஏனோ ஆண்பாதி பெண்பாதியாய் ஆலகால ஆட்டமிடும் சிவநடனம் தன்னுள் அரங்கேறிக் கொண்டிருப்பதாப்பட்டது. ஒருவேளை இதுதான் சிதம்பர ரகசியமோ!
தன்னுள் நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கும் நாகப்புணர்வில் கிளர்ந்து நெளிந்தாள் புவனா. அவள் உடலெங்கும் ஒரு ஆழமான புல்லரிப்பு ஓடி அவள் மேனிப்பரப்பின் அத்தனை மயிர்க்கால்களையும் நிமிர்ந்தெழச் செய்தது. இதெல்லாம் க்ஷணத்தில் தன்னுள் நிகழ்வதை அவளால் வெறுமனே வேடிக்கைதான் பார்க்கமுடிந்தது. எதையும் தன் புத்தியைக் கொண்டு தடுக்க இயலவில்லை. அம்மா சொன்னதுகூட சரிதான்போல: “எல்லாம் அதுவா நடக்குதுடி புவனா! எல்லாம் பூர்வஜன்ம வாசனை... அதை நம்ம நெனைச்சாப்பிலே தடுத்து நிறுத்திட முடியாது!”
அதேநேரம் ஹாலில் அம்மாவின் சகலமும் ஆவியாகி மூர்த்தியின் ஆவியோடு ஒன்று கலந்து காற்றில் புகையாகிச் சுழல்வதையும் அவள் தரிசித்தாள்.புவனாவின் கண்கள் பரவசத்தில் மேலேறிச் சொருகின. அவளின் உயிர் மையம் இப்போது சக்தியுடன் துடித்துக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தாள் புவனா. ஸ்டோர் ரூமின் இருட்டின் தரையில் தன் உடலைக் கிடத்தினாள் புவனா. மூர்த்தியின் சூட்சுமம் இப்போது அவளது சூட்சும உடலோடு ஆக்ரோஷமாய்ப் பின்னிப் புணர்ந்தது. ஆடிக்களித்து ஸ்வர்க்கத்தின் அமிழ்தை ருசித்துவிட்டு பின் கொஞ்சங் கொஞ்சமாய் அடங்கிப் போனது புவனாவின் உடல்.
இந்தப் புணர்ச்சி அவளுக்கு ஒரு புத்தம்புது அனுபவம்தான். இது இனி ஒருபோதும் தடைபடப் போவதில்லை. இந்த நடனத்துக்கு இனி மூர்த்திகூட வேண்டியதில்லை. அவனைப் பற்றிய நினைப்பே போதும்! இதில் யாருக்கும் எந்தத் தொந்தரவும் இல்லை!
அம்மாவின் முகத்தில் இப்போது முகிழ்த்து முளைவிட்டெழுவது இதுவரை அவள் அடியாழத்தில் சரியாகத் தீண்டப்படாமல் முடங்கிச் சுருண்டுகிடந்த காமம்தானோ எனவும் சந்தேகங்கொள்ள ஆரம்பித்தாள் புவனா. அவள் அடிக்கடி இதுபற்றி தன் மனசுக்குள் விசாரித்துக் கொள்வதுண்டு. இதையெல்லாம் யாரிடமும் விவாதிக்க முடியாது.
மூர்த்தியை அம்மா முதன்முதலாய் பார்த்தபோது அப்படியொன்றும் பெரிதாய் அவர்களுக்குள் நெருக்கம் உண்டானதாய்த் தெரியவில்லை. கொஞ்சநாள் கழித்துதான் எல்லாம் தானே நடந்துவிட்டிருந்தது. அவனுக்கு அம்மா மட்டும் தனிமையில் சாதம் பரிமாறப் போனபோது ஏதோவோர் க்ஷணத்தில் அவர்கள் பார்வைமூலம் ஒன்றுகலந்து ஒட்டிக்கொண்டார்கள். அப்படிப்பட்ட கலப்பை புவனாவும் முயற்சிக்காமலில்லை. ஆனால் அது அவளுக்குச் சுத்தமாய் லயிக்கவில்லை. ஆனால் மூர்த்தியின் வருகைக்குப் பிறகுதான் புவனாவின் வயிற்று வலி கொஞ்சங் கொஞ்சமாய்க் குறைந்து வந்தது.
ஆனால், அம்மாவுக்குள் தூங்கிக் கிடந்த கருநாகம் இப்படி ஆக்ரோஷமாய் விழித்தெழுந்து ஆடிக்களிக்கும் வாய்ப்பை அவள் இப்போதுதான் கனமாக உணர்கிறாள். அம்மாவின் பார்வையும் மூர்த்தியின் பார்வையும் ஒன்றுகலந்து கொஞ்சங் கொஞ்சமாய் இருவரும் ஒன்றாகி சூட்சுமமாய்ப் புணர்ந்து நெளியும் அதிசயம் புவனாவுக்கு உச்சியில் புல்லரித்து பயங்கரமாய் உள்ளிறங்கிற்று. அந்த அதீதப் புணர்வின் கதிர்வீச்சு சன்னமாய் அவளையும் ஆட்கொண்டது. ஸ்டோர் ரூமின் இருட்டு மூலை அவளுக்கு ரொம்ப வசதியாகிவிட்டது. அங்கிருந்து பார்க்கையில் புவனாவின் கண்களுக்கு மூர்த்தி தெளிவாகத் தெரிந்தான். அவனது மெலிந்த உருவம்... மேலுதட்டை அடர்த்தியாய் மேவியிருந்த கருகருவென்ற மீசை, மையிட்டது போன்ற சதா சுறுசுறுப்பாய்ச் சுழன்றுகொண்டிருக்கும் கருவிழிகள், பட்டையான வளைந்து மேலேறிய புருவம், விவரிக்க இயலாத கவர்ச்சி பொங்கும் முகம், முடியடர்ந்து கம்பீரமாய்த் தோன்றும் முழங்கைகள், சற்றே விலகியிருந்த வேஷ்டிக்கு இடையில் அடர்முடியுடன் வெளித்தெரியும் முழங்கால்கள், அழுக்கேதுமற்று பளிச்சென்று துலங்கித் தெரியும் பாதங்கள்... மனசாலும் புத்தியாலும் மூர்த்தியை அப்படியே சூட்சுமமாய் ஈர்த்துத் தன்னருகே கொண்டுவந்தாள் புவனா. அவள் நாபிக் குழிக்குள் சுருண்டுகிடந்த நாகம் இப்போது மெதுமெதுவாய்த் தலைநீட்டி மூர்த்தியின் சூட்சுமத்தோடிணைந்து புணர்ந்தாட ஆரம்பித்தது. அவளுக்கு ஏனோ ஆண்பாதி பெண்பாதியாய் ஆலகால ஆட்டமிடும் சிவநடனம் தன்னுள் அரங்கேறிக் கொண்டிருப்பதாப்பட்டது. ஒருவேளை இதுதான் சிதம்பர ரகசியமோ!
தன்னுள் நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கும் நாகப்புணர்வில் கிளர்ந்து நெளிந்தாள் புவனா. அவள் உடலெங்கும் ஒரு ஆழமான புல்லரிப்பு ஓடி அவள் மேனிப்பரப்பின் அத்தனை மயிர்க்கால்களையும் நிமிர்ந்தெழச் செய்தது. இதெல்லாம் க்ஷணத்தில் தன்னுள் நிகழ்வதை அவளால் வெறுமனே வேடிக்கைதான் பார்க்கமுடிந்தது. எதையும் தன் புத்தியைக் கொண்டு தடுக்க இயலவில்லை. அம்மா சொன்னதுகூட சரிதான்போல: “எல்லாம் அதுவா நடக்குதுடி புவனா! எல்லாம் பூர்வஜன்ம வாசனை... அதை நம்ம நெனைச்சாப்பிலே தடுத்து நிறுத்திட முடியாது!”
அதேநேரம் ஹாலில் அம்மாவின் சகலமும் ஆவியாகி மூர்த்தியின் ஆவியோடு ஒன்று கலந்து காற்றில் புகையாகிச் சுழல்வதையும் அவள் தரிசித்தாள்.புவனாவின் கண்கள் பரவசத்தில் மேலேறிச் சொருகின. அவளின் உயிர் மையம் இப்போது சக்தியுடன் துடித்துக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தாள் புவனா. ஸ்டோர் ரூமின் இருட்டின் தரையில் தன் உடலைக் கிடத்தினாள் புவனா. மூர்த்தியின் சூட்சுமம் இப்போது அவளது சூட்சும உடலோடு ஆக்ரோஷமாய்ப் பின்னிப் புணர்ந்தது. ஆடிக்களித்து ஸ்வர்க்கத்தின் அமிழ்தை ருசித்துவிட்டு பின் கொஞ்சங் கொஞ்சமாய் அடங்கிப் போனது புவனாவின் உடல்.
இந்தப் புணர்ச்சி அவளுக்கு ஒரு புத்தம்புது அனுபவம்தான். இது இனி ஒருபோதும் தடைபடப் போவதில்லை. இந்த நடனத்துக்கு இனி மூர்த்திகூட வேண்டியதில்லை. அவனைப் பற்றிய நினைப்பே போதும்! இதில் யாருக்கும் எந்தத் தொந்தரவும் இல்லை!
- GuestGuest
இந்த விளையாட்டின் ருசிதான் அம்மாவையும் ஆக்ரமித்துவிட்டது போல! அம்மாவுக்கு மட்டுமல்ல, இப்போது தனக்கும் அது ஒரு சீரியஸான விளையாட்டாய் ஆகிவிட்டிருந்தது. ஏதோவொரு க்ஷணத்தில் அம்மாவும் அந்த விளையாட்டுக்குள் தன்னைத் தாரைவார்த்திருந்தாள். அப்போது அம்மாவுக்குப் பிடித்த பித்துதான் இப்போது தனக்கும் பிடித்துக்கொண்டது! இனி என்று, எப்படித் தெளியுமோ இது! யாருக்குத் தெரியும்!
மனசு ஆழங்காண முடியாத கடல் என்பதெல்லாம் சரிதானோ! பிறரால் ஆழங்காண முடியாவிட்டால் அதனால் எந்தப் பாதிப்பும் யாருக்கும் இல்லை. தனக்குத்தானே ஆழம் பார்க்க முடியாமல் போனால்?! தனக்குத்தானே புதிராகிப் போன மனசை என்ன செய்வது! இது பற்றி யாரிடம் கேட்பது! மனசில் இந்தப் பித்துக்காக யாரைக் குறைசொல்வது?!
ஒருவேளை நான் குற்றவாளியோ? நான் குற்றவாளியென்றால், நான் விதியை மீறுபவள் என்றால், என்னுள்ளே ஆழத்தில், இருளில் ஒளிந்துகொண்டு விஸ்ஸென்று சீறிக்கிடக்கும் அந்த நாகத்துக்கு யார் தண்டனை வழங்குவது? நான் இப்பவே இதை விட்டுவிடத் தயார்! ஆனால், அப்படியெல்லாம் செய்வதால் என்னுள் சதாகாலமும் புஸ்ஸ்ஸெனச் சீறி என்னை அலைக்களிக்கும் அந்த விஷ நாகத்தை நான் ஒரேயடியாய் அழித்துவிட முடியுமா!
ச்சே! எனக்கு இப்ப என்னாச்சு? எதுக்கு இப்பிடி தத்துவ விசாரமா மனசுக்குள்ளே ஓடுது? அம்மாவின் எதிரே உட்கார்த்து சகல நாடகத்தையும் சப்தமில்லாமல் நடத்தி வைக்கிறானே, இந்த மூர்த்தி அவனால் தன்னை இப்படித் தத்துவ விசாரணைக்கும் அழைத்துச்செல்ல முடிகிறதோ!
என்னென்னவெல்லாம் செய்கிறது அவன் பார்வை! தனக்குள்ளும் அம்மாவுக்குள்ளும் எப்படியெல்லாம் ஆழஆழப் பாய்ந்து எங்கள் மனப்பரப்பில் ஒளியாகி வீசுது அந்தக் கண்கள்? இந்த மூர்த்தி யார்! யார் இந்த மூர்த்தி! நான் யார்? இந்த உடம்பும் சதையும்தான் நானா! அப்படியானால் உள்ளே நடனம் பண்ணும் அந்தப் பாம்புக்கு என்ன பேர்? அந்தப் பாம்பு எங்கிருந்து வந்தது? இதுநாள் வரைக்கும் அது எங்கே ஒளிஞ்சு கிடந்தது?
கொஞ்சங்கொஞ்சமாய் இப்போது அம்மாவைப் புரிந்துகொள்ள ஆரம்பித்தாள் புவனா. அவள் கவனத்துக்கு எட்டியவரை, தன் பார்வையைத் தவிர, வேறெந்த ஆயுதத்தையும் அம்மாவின்மீது பிரயோகிக்கவில்லை மூர்த்தி! பிரயோகிக்க முனையவும் இல்லை. பார்வைப் புலன் வழியாகவே அவன் முழுத்திருப்தியுற்றுவிடுகிறான் என்றே தோணிற்று. அது அவனுக்கு தன்னைப் பார்க்கும்போது சுத்தமாய் லபிக்கவில்லை என்பதையும் இத்தனை நாளைக்குப் பிறகு படுதெளிவாய் உணர்ந்துகொண்டாள் புவனா. அதன்பிறகுதான் அவள் மூர்த்தியைத் தொந்தரவு செய்வதில்லை எனச் சபதமேற்றுக் கொண்டாள். ஆனாலும் மூர்த்த்யின் சூட்சும உடல் ஒன்றே போது அவனுடன் சதா புணர்ந்திருக்க!
மூர்த்தி மெஸ்ஸைவிட்டுப் போனால் புவனாவுந்தான் வருத்தப்படுவாள். அவன் அருகிலேயே இருப்பதுதான் ஆனந்தத்துக்கான வழி! வலிமிக்க சவசவத்துப்போன இந்த வாழ்க்கையில் மூர்த்தி அவளுக்கும் அதிகமாகவே வேண்டியிருந்தாள்.
எத்தனை காலம் தொடருமோ தெரியலை. மூர்த்தி அதிகபட்சம் இன்னும் ரெண்டு வருஷத்துக்கு இங்குதான் இருப்பான். அதில் ஏதும் சந்தேகம் இருப்பதாய்த் தெரியலை. மூர்த்தி பாதியில் போய்விட்டாலோ அவனுக்கு படிப்பு முடிந்துபோனாலோ என்ன ஆகும்! அப்போது எங்கள் கதி என்ன! நினைத்துப் பார்க்கவே கஷ்டமாய் இருந்தது.
வெகுநேரம் கழித்து மெதுவாய் எழுந்து கொல்லைக் கதவைத் திறந்துகொண்டு கிணற்றடிக்குப் போனாள் புவனா. வெயில் முற்றிலும் தணிந்து சூரியன் வலுவிழக்க ஆரம்பித்திருந்தான். இந்தச் சூரியன் எப்போதும் இப்படித்தான். யுகயுகமாய் ஒரே மாதிரி உதிப்பதும் மறைவதுமாய்...
கருப்பாய் சுருண்டுகிடந்த ரப்பர் கயிறில் கட்டியிருந்த வாளியைக் கிணற்றில் போட்டு நீரிறைக்க ஆரம்பித்தாள் புவனா. தேங்காயெண்ணை போட்டு ரொம்ப காலம் ஆகிவிட்டதால் கீச்கீச்சென்று ஆழ்ந்த இசையெழுப்பிற்று கிணற்றின் சகடை. மீண்டும் மீண்டும் நீரிறைத்து உச்சந்தலையில் ஊற்றிக்கொண்டேயிருந்தாள் புவனா. அது அவள் உடலெங்கும் அமிழ்தாய் இறங்கி அவளைக் குளிரச்செய்தது.
மனசு ஆழங்காண முடியாத கடல் என்பதெல்லாம் சரிதானோ! பிறரால் ஆழங்காண முடியாவிட்டால் அதனால் எந்தப் பாதிப்பும் யாருக்கும் இல்லை. தனக்குத்தானே ஆழம் பார்க்க முடியாமல் போனால்?! தனக்குத்தானே புதிராகிப் போன மனசை என்ன செய்வது! இது பற்றி யாரிடம் கேட்பது! மனசில் இந்தப் பித்துக்காக யாரைக் குறைசொல்வது?!
ஒருவேளை நான் குற்றவாளியோ? நான் குற்றவாளியென்றால், நான் விதியை மீறுபவள் என்றால், என்னுள்ளே ஆழத்தில், இருளில் ஒளிந்துகொண்டு விஸ்ஸென்று சீறிக்கிடக்கும் அந்த நாகத்துக்கு யார் தண்டனை வழங்குவது? நான் இப்பவே இதை விட்டுவிடத் தயார்! ஆனால், அப்படியெல்லாம் செய்வதால் என்னுள் சதாகாலமும் புஸ்ஸ்ஸெனச் சீறி என்னை அலைக்களிக்கும் அந்த விஷ நாகத்தை நான் ஒரேயடியாய் அழித்துவிட முடியுமா!
ச்சே! எனக்கு இப்ப என்னாச்சு? எதுக்கு இப்பிடி தத்துவ விசாரமா மனசுக்குள்ளே ஓடுது? அம்மாவின் எதிரே உட்கார்த்து சகல நாடகத்தையும் சப்தமில்லாமல் நடத்தி வைக்கிறானே, இந்த மூர்த்தி அவனால் தன்னை இப்படித் தத்துவ விசாரணைக்கும் அழைத்துச்செல்ல முடிகிறதோ!
என்னென்னவெல்லாம் செய்கிறது அவன் பார்வை! தனக்குள்ளும் அம்மாவுக்குள்ளும் எப்படியெல்லாம் ஆழஆழப் பாய்ந்து எங்கள் மனப்பரப்பில் ஒளியாகி வீசுது அந்தக் கண்கள்? இந்த மூர்த்தி யார்! யார் இந்த மூர்த்தி! நான் யார்? இந்த உடம்பும் சதையும்தான் நானா! அப்படியானால் உள்ளே நடனம் பண்ணும் அந்தப் பாம்புக்கு என்ன பேர்? அந்தப் பாம்பு எங்கிருந்து வந்தது? இதுநாள் வரைக்கும் அது எங்கே ஒளிஞ்சு கிடந்தது?
கொஞ்சங்கொஞ்சமாய் இப்போது அம்மாவைப் புரிந்துகொள்ள ஆரம்பித்தாள் புவனா. அவள் கவனத்துக்கு எட்டியவரை, தன் பார்வையைத் தவிர, வேறெந்த ஆயுதத்தையும் அம்மாவின்மீது பிரயோகிக்கவில்லை மூர்த்தி! பிரயோகிக்க முனையவும் இல்லை. பார்வைப் புலன் வழியாகவே அவன் முழுத்திருப்தியுற்றுவிடுகிறான் என்றே தோணிற்று. அது அவனுக்கு தன்னைப் பார்க்கும்போது சுத்தமாய் லபிக்கவில்லை என்பதையும் இத்தனை நாளைக்குப் பிறகு படுதெளிவாய் உணர்ந்துகொண்டாள் புவனா. அதன்பிறகுதான் அவள் மூர்த்தியைத் தொந்தரவு செய்வதில்லை எனச் சபதமேற்றுக் கொண்டாள். ஆனாலும் மூர்த்த்யின் சூட்சும உடல் ஒன்றே போது அவனுடன் சதா புணர்ந்திருக்க!
மூர்த்தி மெஸ்ஸைவிட்டுப் போனால் புவனாவுந்தான் வருத்தப்படுவாள். அவன் அருகிலேயே இருப்பதுதான் ஆனந்தத்துக்கான வழி! வலிமிக்க சவசவத்துப்போன இந்த வாழ்க்கையில் மூர்த்தி அவளுக்கும் அதிகமாகவே வேண்டியிருந்தாள்.
எத்தனை காலம் தொடருமோ தெரியலை. மூர்த்தி அதிகபட்சம் இன்னும் ரெண்டு வருஷத்துக்கு இங்குதான் இருப்பான். அதில் ஏதும் சந்தேகம் இருப்பதாய்த் தெரியலை. மூர்த்தி பாதியில் போய்விட்டாலோ அவனுக்கு படிப்பு முடிந்துபோனாலோ என்ன ஆகும்! அப்போது எங்கள் கதி என்ன! நினைத்துப் பார்க்கவே கஷ்டமாய் இருந்தது.
வெகுநேரம் கழித்து மெதுவாய் எழுந்து கொல்லைக் கதவைத் திறந்துகொண்டு கிணற்றடிக்குப் போனாள் புவனா. வெயில் முற்றிலும் தணிந்து சூரியன் வலுவிழக்க ஆரம்பித்திருந்தான். இந்தச் சூரியன் எப்போதும் இப்படித்தான். யுகயுகமாய் ஒரே மாதிரி உதிப்பதும் மறைவதுமாய்...
கருப்பாய் சுருண்டுகிடந்த ரப்பர் கயிறில் கட்டியிருந்த வாளியைக் கிணற்றில் போட்டு நீரிறைக்க ஆரம்பித்தாள் புவனா. தேங்காயெண்ணை போட்டு ரொம்ப காலம் ஆகிவிட்டதால் கீச்கீச்சென்று ஆழ்ந்த இசையெழுப்பிற்று கிணற்றின் சகடை. மீண்டும் மீண்டும் நீரிறைத்து உச்சந்தலையில் ஊற்றிக்கொண்டேயிருந்தாள் புவனா. அது அவள் உடலெங்கும் அமிழ்தாய் இறங்கி அவளைக் குளிரச்செய்தது.
- GuestGuest
அறைக்கதவு தட்டப்பட தூக்கம் கலைந்து கட்டிலைவிட்டெழுந்தாள் தட்ஷிணி. அறையில் லேசான இருள் படிந்திருந்தது. ஸ்விட்சைப் போட்டு ட்யூப்லைட்டை எரியவிட்டவள் சாவதானமாய் நடந்துபோய்க் கதவைத் திறந்தாள்.
“என்னடி கதவெத் தொறக்க இவ்ளோ நேரம்?” என்றபடி கையில் ஒரு சூட்கேஸ¤டன் நின்றிருந்தாள் வனஜா. கிராமத்துக்குப்போய் நிறைய விவசாய வேலைகள் செய்திருப்பாள்போல, கருத்தும் மெலிந்தும் போயிருந்தாள்.
“மதுரையிலேர்ந்து எப்படீ வந்தே?” வனஜா கேட்டாள், அவசரமாய்ச் சேலையைக் களைந்தபடி, “அப்பப்பா பஸ்லே ஒரே கூட்டம். காத்தே வராமே பயங்கரப் புழுக்கம். நின்னுக்கிட்டே வந்தேன். ஒரு கெழவன்வேறே தடிமாடுகணக்கா மேலெ இடிச்சுக்கிட்டே நிக்கான்!”
“அப்டியா! நீ இருட்டுறதுக்குள்ளே வந்துருக்கணும்! நான் மத்தியானமே வந்துட்டேன்,” ஆவென்று கொட்டாவி விட்டாள் தட்ஷிணி.
“அப்றம்! என்ன பண்ணே ஊர்லே?” நைட்டிக்கு மாறியிருந்தாள் வனஜா.
“அதயேண்டி கேக்குறே! எல்லாம் ஒரே சோகம்தான்! ஊருக்குப் போனதிலேர்ந்து சரியாவே தூங்கலெ!” கட்டிலில் மீண்டும் படுத்துக்கொண்டாள் தட்ஷிணி.
“ஏண்டீ! மூர்த்தியெப் பாக்காமெ தூக்கம் வரலையாக்கும்!”
“ச்சீப் போ! அதில்லெடீ! சத்யான்னு என்னோட ஸ்கூல்மேட்”
“ஆமா! அவளைப் பத்தித்தான் சொல்லிருக்கியே! குருன்னு அவளோட மொறைப்பையனே லவ் பண்ணிட்டிருக்கான்னு.”
“இப்போ அவ பரலோகம் போயிட்டா!”
“என்னடி சொல்றே?” கட்டிலில் ஓய்வாக அமர்ந்தவள் துள்ளியெழுந்து தட்ஷிணியருகே வந்தாள்.
“ஆமாடீ! பெட்ரோல் ஊத்திக் கொளுத்திக்கிட்டா!”
“அடிப்பாவி! ஏண்டி? என்னாச்சுங்கிறேன்லெ?” வனஜா முகத்தில் அதீத சோகம்.
“அவங்கப்பா முன்னாடி குருவுக்கு கட்டிக்குடுக்குறதா ஒத்துக்கிட்டு அப்றம் வேறெடத்துலே மாப்ளே பாத்துருக்கார்! சத்யாவும் எவ்ளோ சொல்லிப்பாத்துருக்கா! யாரும் கேக்கலெ! கொளுத்திக்கிட்டா.”
“ச்சே! இப்பிடியா இருப்பாங்கெ பெத்த அப்பன்மாருங்க! சொல்றது ஒண்ணு, செய்றது ஒண்ணா! இவங்களையெல்லாம் பாம் வெச்சுத்தான் கொல்லணும்!”
“அத விடுடி! இப்ப ஏங்கதி என்னாகப் போகுதோ தெரியலையே! நானும் சத்யா மாதிரி...”
“ந்தா! இப்பிடிப் பேச்செ இத்தோட விட்டுடு! ஒனக்கு எல்லாம் நல்லபடியா நடக்கும்! அடிப்பாவி! அப்டியா பண்ணிக்கிட்டா சத்யா?” வாய்ப்பாறிப்போனாள் வனஜா.
“என்னமோ போ! சத்யா செத்ததுலேர்ந்து எனக்கு சுத்தமா நிம்மதியே போச்சு!”
“நீ ஏண்டி அநாவசியமா பயப்படுறே! உனக்குத்தான் இன்னம் ரெண்டுவருஷம் இருக்கே!”
“அதுக்குள்ளே எதாவது ஆயிட்டா!”
“எதாவதுன்னா?”
“சத்யாவுக்கு மாதிரி...”
“படிச்சு முடிக்கிற வரைக்கும் உங்கப்பாகிட்டயோ அம்மாகிட்டயோ எதையும் சொல்லிறாதே! தப்பித்தவறிக்கூட எதையும் உளறிறாதே!”
“நான் அதெச் சொல்லலடீ! சத்யா சாகும்போது கர்ப்பமாயிருந்தா! காலேஜ் போற சாக்குலெ குருகூட ஜாலியா இருந்துருக்கா சத்யா!”
“என்னடி கதவெத் தொறக்க இவ்ளோ நேரம்?” என்றபடி கையில் ஒரு சூட்கேஸ¤டன் நின்றிருந்தாள் வனஜா. கிராமத்துக்குப்போய் நிறைய விவசாய வேலைகள் செய்திருப்பாள்போல, கருத்தும் மெலிந்தும் போயிருந்தாள்.
“மதுரையிலேர்ந்து எப்படீ வந்தே?” வனஜா கேட்டாள், அவசரமாய்ச் சேலையைக் களைந்தபடி, “அப்பப்பா பஸ்லே ஒரே கூட்டம். காத்தே வராமே பயங்கரப் புழுக்கம். நின்னுக்கிட்டே வந்தேன். ஒரு கெழவன்வேறே தடிமாடுகணக்கா மேலெ இடிச்சுக்கிட்டே நிக்கான்!”
“அப்டியா! நீ இருட்டுறதுக்குள்ளே வந்துருக்கணும்! நான் மத்தியானமே வந்துட்டேன்,” ஆவென்று கொட்டாவி விட்டாள் தட்ஷிணி.
“அப்றம்! என்ன பண்ணே ஊர்லே?” நைட்டிக்கு மாறியிருந்தாள் வனஜா.
“அதயேண்டி கேக்குறே! எல்லாம் ஒரே சோகம்தான்! ஊருக்குப் போனதிலேர்ந்து சரியாவே தூங்கலெ!” கட்டிலில் மீண்டும் படுத்துக்கொண்டாள் தட்ஷிணி.
“ஏண்டீ! மூர்த்தியெப் பாக்காமெ தூக்கம் வரலையாக்கும்!”
“ச்சீப் போ! அதில்லெடீ! சத்யான்னு என்னோட ஸ்கூல்மேட்”
“ஆமா! அவளைப் பத்தித்தான் சொல்லிருக்கியே! குருன்னு அவளோட மொறைப்பையனே லவ் பண்ணிட்டிருக்கான்னு.”
“இப்போ அவ பரலோகம் போயிட்டா!”
“என்னடி சொல்றே?” கட்டிலில் ஓய்வாக அமர்ந்தவள் துள்ளியெழுந்து தட்ஷிணியருகே வந்தாள்.
“ஆமாடீ! பெட்ரோல் ஊத்திக் கொளுத்திக்கிட்டா!”
“அடிப்பாவி! ஏண்டி? என்னாச்சுங்கிறேன்லெ?” வனஜா முகத்தில் அதீத சோகம்.
“அவங்கப்பா முன்னாடி குருவுக்கு கட்டிக்குடுக்குறதா ஒத்துக்கிட்டு அப்றம் வேறெடத்துலே மாப்ளே பாத்துருக்கார்! சத்யாவும் எவ்ளோ சொல்லிப்பாத்துருக்கா! யாரும் கேக்கலெ! கொளுத்திக்கிட்டா.”
“ச்சே! இப்பிடியா இருப்பாங்கெ பெத்த அப்பன்மாருங்க! சொல்றது ஒண்ணு, செய்றது ஒண்ணா! இவங்களையெல்லாம் பாம் வெச்சுத்தான் கொல்லணும்!”
“அத விடுடி! இப்ப ஏங்கதி என்னாகப் போகுதோ தெரியலையே! நானும் சத்யா மாதிரி...”
“ந்தா! இப்பிடிப் பேச்செ இத்தோட விட்டுடு! ஒனக்கு எல்லாம் நல்லபடியா நடக்கும்! அடிப்பாவி! அப்டியா பண்ணிக்கிட்டா சத்யா?” வாய்ப்பாறிப்போனாள் வனஜா.
“என்னமோ போ! சத்யா செத்ததுலேர்ந்து எனக்கு சுத்தமா நிம்மதியே போச்சு!”
“நீ ஏண்டி அநாவசியமா பயப்படுறே! உனக்குத்தான் இன்னம் ரெண்டுவருஷம் இருக்கே!”
“அதுக்குள்ளே எதாவது ஆயிட்டா!”
“எதாவதுன்னா?”
“சத்யாவுக்கு மாதிரி...”
“படிச்சு முடிக்கிற வரைக்கும் உங்கப்பாகிட்டயோ அம்மாகிட்டயோ எதையும் சொல்லிறாதே! தப்பித்தவறிக்கூட எதையும் உளறிறாதே!”
“நான் அதெச் சொல்லலடீ! சத்யா சாகும்போது கர்ப்பமாயிருந்தா! காலேஜ் போற சாக்குலெ குருகூட ஜாலியா இருந்துருக்கா சத்யா!”
- GuestGuest
“இப்ப என்ன சொல்ல வர்றே? மூர்த்திகூட அதே மாதிரி உல்லாசமா இருக்கணுங்கிறியா?”
“ச்சீ! போடி!”
“என்னமோ நெனைச்சேன்! நீ பயங்கரமான ஆளுதான் தச்சீ!”
“ஏய்! நீயா எதையாவது நெனைச்சிக்காதே! நான் அதைச் சொல்லலே!”
“ஓம் மூஞ்சியெப் பாத்தாலே தெரியுது! நீ முத்திப்போயிட்டே வரவர! அவ்வளவுதான் சொல்லமுடியும் என்னாலே!”
“நான் எப்பிடியாவது போறேன்! திருநெல்வேலிக் காட்டுலே போயி நீ என்னதான்டீ பண்ணிட்டிருந்தே இத்தனை நாளா?”
“ம்! உனக்குத்தான் லவ் வருமா! எனக்கும் வரும்டீ! அங்க ஒரு ஜொள்ளுப் பார்ட்டி மாட்டுனான்! பொழுது ஜாலியாப் போச்சு!”
“அப்படி என்னதாண்டி பண்ணீங்க?”
“சும்மா பாத்துக்கிட்டே இருந்தோம்! அம்புட்டுத்தான்!”
“அம்புட்டுத்தானா? வேறொண்ணும் பண்ணலியா?”
“ம்ஹ¤ம்! பேச்சே கெடையாது! வெறும் பார்வைதான்!”
“அடிப்பாவி! பாத்துப்பாத்தே எல்லாத்தையும் முடிச்சுக்கிட்டீங்களாக்கும்!”
“எல்லாத்தையும்னா? அப்பிடி என்னென்னெல்லாம் செய்யலாம்! சொல்லு! உனக்குத்தான் முன் அனுபவம் இருக்கே?”
“ச்சீப்போ! முன் அனுபவம் அது இதுன்னுக்கிட்டு! சும்மா நெனைப்புலேயே...”
“நெனப்புலேயே?”
“நெனச்செ ஒடனே மூர்த்தி வந்து கண்முன்னாலே நிக்கிறாண்டீ! அப்றம் ஏங்கதி அதோகதிதான்!”
“அடிப்பாவி! எனக்கும் அப்பிடித்தாண்டி ஆயிட்டிருக்கு! எங்காளோட நெனைப்பு வந்தாப் போதும் அப்பிடியே கண்ணெ மூடிக்கிட்டு படுத்துருவேன்!”
“அப்றம் என்ன நடக்கும், அதெச்சொல்லு!”
“என்ன நடக்கும்னா? எல்லாமே நடக்கும்!”
“ஏண்டி நாயே! என்னச் சொல்லிட்டு நீயும் பயங்கரமா முத்திட்டேடீ! நான் கவுந்ததும் மூர்த்தியோட பார்வையாலேயும் கண்ணாலேயும்தான்!”
“அப்பிடி என்னத்தடீ பாத்தான்? சாதாரணமாத்தானே பாத்திட்டிருப்பான்!”
“சாதாரணமாப் பாக்குறது உன்னையே! எனக்கெல்லாம் ஸ்பெஷல் பார்வை!”
“அப்ப அதே போதும்கிறே, ரெண்டு வருஷத்துக்கு?”
“ம்!அதே போதும்னு நெனைக்கிறேன்!”
“அப்ப நான் என்னடி பண்றது? அடிக்கடி ஊருக்கா போயிட்டு வரமுடியும்?”
“ஏன் ஊருக்குப் போகணும்? அதான் கனவுலேயே வர்றான்னியே! அதெவிடு, உங்காளு பேரென்ன? அதெச்சொல்லு மொதல்லே”
“ம்ஹ¤ம்!அது வேணாம்!”
“என்னடி வேணாம்! எனக்கு வேணும்! சொல்லிடு! சொல்லாட்டி ஓம் மண்டை வெடிச்சிடும்! மரியாதையாச் சொல்லிடு!”
“ஏம்மண்டெ வெடிக்காது! ஒனக்குத்தான் மண்டை வெடிச்சிடும்! அதெல்லாம் அப்றம் சொல்றேன்! இப்போதைக்கு எக்ஸ¤ன்னு வச்சுக்கோ!”
“சரி! மிஸ்டர் எக்ஸ் எப்பிடியிருப்பார்?”
“சூப்பரா இருப்பார்! சாயல்கூட...”
“நம்ம மனோகராட்டம் இருப்பார்!”
“அய்யே! வ்வே! மனோகராட்டமா? அவன் சரியான தத்தியாச்சேடீ? சரி! என்ன வேலெ பாக்குறான்?”
“ரெண்டும் பண்ணலே! வெட்டி ஆபீஸர்!”
“வேலையாவது ஒழுங்காத் தேடிட்டிருக்கானா?”
“ச்சீ! போடி!”
“என்னமோ நெனைச்சேன்! நீ பயங்கரமான ஆளுதான் தச்சீ!”
“ஏய்! நீயா எதையாவது நெனைச்சிக்காதே! நான் அதைச் சொல்லலே!”
“ஓம் மூஞ்சியெப் பாத்தாலே தெரியுது! நீ முத்திப்போயிட்டே வரவர! அவ்வளவுதான் சொல்லமுடியும் என்னாலே!”
“நான் எப்பிடியாவது போறேன்! திருநெல்வேலிக் காட்டுலே போயி நீ என்னதான்டீ பண்ணிட்டிருந்தே இத்தனை நாளா?”
“ம்! உனக்குத்தான் லவ் வருமா! எனக்கும் வரும்டீ! அங்க ஒரு ஜொள்ளுப் பார்ட்டி மாட்டுனான்! பொழுது ஜாலியாப் போச்சு!”
“அப்படி என்னதாண்டி பண்ணீங்க?”
“சும்மா பாத்துக்கிட்டே இருந்தோம்! அம்புட்டுத்தான்!”
“அம்புட்டுத்தானா? வேறொண்ணும் பண்ணலியா?”
“ம்ஹ¤ம்! பேச்சே கெடையாது! வெறும் பார்வைதான்!”
“அடிப்பாவி! பாத்துப்பாத்தே எல்லாத்தையும் முடிச்சுக்கிட்டீங்களாக்கும்!”
“எல்லாத்தையும்னா? அப்பிடி என்னென்னெல்லாம் செய்யலாம்! சொல்லு! உனக்குத்தான் முன் அனுபவம் இருக்கே?”
“ச்சீப்போ! முன் அனுபவம் அது இதுன்னுக்கிட்டு! சும்மா நெனைப்புலேயே...”
“நெனப்புலேயே?”
“நெனச்செ ஒடனே மூர்த்தி வந்து கண்முன்னாலே நிக்கிறாண்டீ! அப்றம் ஏங்கதி அதோகதிதான்!”
“அடிப்பாவி! எனக்கும் அப்பிடித்தாண்டி ஆயிட்டிருக்கு! எங்காளோட நெனைப்பு வந்தாப் போதும் அப்பிடியே கண்ணெ மூடிக்கிட்டு படுத்துருவேன்!”
“அப்றம் என்ன நடக்கும், அதெச்சொல்லு!”
“என்ன நடக்கும்னா? எல்லாமே நடக்கும்!”
“ஏண்டி நாயே! என்னச் சொல்லிட்டு நீயும் பயங்கரமா முத்திட்டேடீ! நான் கவுந்ததும் மூர்த்தியோட பார்வையாலேயும் கண்ணாலேயும்தான்!”
“அப்பிடி என்னத்தடீ பாத்தான்? சாதாரணமாத்தானே பாத்திட்டிருப்பான்!”
“சாதாரணமாப் பாக்குறது உன்னையே! எனக்கெல்லாம் ஸ்பெஷல் பார்வை!”
“அப்ப அதே போதும்கிறே, ரெண்டு வருஷத்துக்கு?”
“ம்!அதே போதும்னு நெனைக்கிறேன்!”
“அப்ப நான் என்னடி பண்றது? அடிக்கடி ஊருக்கா போயிட்டு வரமுடியும்?”
“ஏன் ஊருக்குப் போகணும்? அதான் கனவுலேயே வர்றான்னியே! அதெவிடு, உங்காளு பேரென்ன? அதெச்சொல்லு மொதல்லே”
“ம்ஹ¤ம்!அது வேணாம்!”
“என்னடி வேணாம்! எனக்கு வேணும்! சொல்லிடு! சொல்லாட்டி ஓம் மண்டை வெடிச்சிடும்! மரியாதையாச் சொல்லிடு!”
“ஏம்மண்டெ வெடிக்காது! ஒனக்குத்தான் மண்டை வெடிச்சிடும்! அதெல்லாம் அப்றம் சொல்றேன்! இப்போதைக்கு எக்ஸ¤ன்னு வச்சுக்கோ!”
“சரி! மிஸ்டர் எக்ஸ் எப்பிடியிருப்பார்?”
“சூப்பரா இருப்பார்! சாயல்கூட...”
“நம்ம மனோகராட்டம் இருப்பார்!”
“அய்யே! வ்வே! மனோகராட்டமா? அவன் சரியான தத்தியாச்சேடீ? சரி! என்ன வேலெ பாக்குறான்?”
“ரெண்டும் பண்ணலே! வெட்டி ஆபீஸர்!”
“வேலையாவது ஒழுங்காத் தேடிட்டிருக்கானா?”
- GuestGuest
“வேலெ தேடலே! என்னைத்தான் தேடிட்டே கெடக்கு அது!”
“என்னது, அதா? அதுன்னா ஆடா, மாடா?”
“மாடுதான் அது! நல்ல வலுவான காளைமாடு!”
“அப்ப உனக்குக் கெடைச்சவன் செமத்தியான கட்டென்னு சொல்லு!”
“ச்சீப்போ!”
“நீ ரொம்ப வெக்கப்படுறதெப் பாத்தா ரொம்ப நெருங்கிட்டீங்க போலருக்கு!”
“இல்லே! ரொம்ப நெருங்கிட்டா அப்றம் ‘சப்’னு ஆயிடும்டீ! தொட்டும் தொடாமே கொஞ்சம் டிஸ்டன்ஸ் மெயிண்டெய்ன் பண்ணாத்தான் சொக்கிக் கெடக்கலாம்!”
“நல்ல தத்துவம்டீ! இந்த விசயத்துலே இனி நீதான் எனக்குக் குரு”
“சரி, வச்சுக்க! காசா, பணமா!”
“தட்சணை வேணுமின்னா வாங்கிக்கோ! எனக்கு ஒரு ஐடியா குடு!”
“ஐடியா? மூர்த்திகூட ஒட்டி உசாவிக்கிட்டு கூடவே அலையிறதெ விட்டுடு”
“அது முடியாது! வேறெதாவது ஐடியா?”
“அப்ப எதுக்கு என்னையெக் குரு, அது இதுங்கிறே!”
“நான் குருவை மிஞ்சின சிஷ்யை!”
“எப்டியோ போ! நாளைக்கி ஓம் மூர்த்தியெ க்ளாஸ்லே பாத்து அப்பிடியே ஒட்டிக்க!”
“சரி குருவே! இப்பத்தான் நீ நல்ல குரு!” போதைக்கு ஆட்பட்டதுபோல் மாறிற்று தட்ஷிணியின் முகம்.
“ம்ஹ¤ம்! அவ்ளோதான் நீ இனி! ஏங்கூட பேசமாட்டே! அப்டியே படுத்துக்கெட! நான் குளிக்கப்போறேன்” டவல், சோப்பை எடுத்துக்கொண்டு கதவைத் திறந்துகொண்டு பாத்ரூமுக்குப் போனாள் வனஜா.
கொஞ்சநேரம் அப்படியே அசையாமல் கிடந்துவிட்டு, மெதுவாக எழுந்து இரும்பு மேஜையில் டிக்டிக்கென்றுகொண்டிருந்த டைம்பீஸைப் பார்த்தாள். மணி எட்டாகியிருந்தது. இந்நேரம் மூர்த்தி ஹாஸ்டலுக்கு வந்திருப்பான். மெஸ்ஸ¤க்குப் போய் சாப்பிட உட்கார்ந்திருப்பான்.
அப்போதுதான் அவளுக்கு சட்டென்று ஞாபகத்தில் உதித்தது, எக்ஸாம் லீவிலேயே ஹாஸ்டலைவிட்டுப் போய், கோட்டையூருக்குப் போயிட்டானே மூர்த்தி. இப்ப எங்கே வந்திருப்பான்? கோட்டையூருக்கா? ஹாஸ்டலுக்கா?
கட்டிலைவிட்டெழுந்துபோய் ஜன்னல்வழி மெஸ் பக்கமாய் இருட்டில் பார்த்தாள். எவர்சில்வர் தட்டுகளை டம்ளரால் தட்டி தாளம் போட்டபடி குதூகலமாய் அரட்டை அடித்துக்கொண்டு மெஸ்ஸ¤க்கு நடந்துகொண்டிருந்தார்கள் பெண்கள். ஹாஸ்டலே நிறைந்து அங்கங்கே காச்மூச்சென்று விதவிதாமாய் சத்தம் கேட்டபடியிருந்தது. லீவில் ஒவ்வொருத்தியும் வனஜா மாதிரி ஒவ்வொருத்தனை பிடிச்சிருப்பாள்களோ!
மூர்த்தி பற்றிய நினைப்பு மீண்டும் வந்தது. பலமுறை சொல்லியும் மூர்த்தி ஏன் கோட்டையூரைவிட்டு ஹாஸ்டலுக்கு வர மறுக்கிறான்? மண்டைக்குள் கேள்விக்குறியுடன் தட்டையும் டம்ளரையும் எடுத்துக்கொண்டு அவசரமாக மெஸ்ஸ¤க்குக் கிளம்பினாள் தட்ஷிணி. அவள் வயிறு கபகபவென்று எரிந்துகொண்டிருந்தது.
“என்னது, அதா? அதுன்னா ஆடா, மாடா?”
“மாடுதான் அது! நல்ல வலுவான காளைமாடு!”
“அப்ப உனக்குக் கெடைச்சவன் செமத்தியான கட்டென்னு சொல்லு!”
“ச்சீப்போ!”
“நீ ரொம்ப வெக்கப்படுறதெப் பாத்தா ரொம்ப நெருங்கிட்டீங்க போலருக்கு!”
“இல்லே! ரொம்ப நெருங்கிட்டா அப்றம் ‘சப்’னு ஆயிடும்டீ! தொட்டும் தொடாமே கொஞ்சம் டிஸ்டன்ஸ் மெயிண்டெய்ன் பண்ணாத்தான் சொக்கிக் கெடக்கலாம்!”
“நல்ல தத்துவம்டீ! இந்த விசயத்துலே இனி நீதான் எனக்குக் குரு”
“சரி, வச்சுக்க! காசா, பணமா!”
“தட்சணை வேணுமின்னா வாங்கிக்கோ! எனக்கு ஒரு ஐடியா குடு!”
“ஐடியா? மூர்த்திகூட ஒட்டி உசாவிக்கிட்டு கூடவே அலையிறதெ விட்டுடு”
“அது முடியாது! வேறெதாவது ஐடியா?”
“அப்ப எதுக்கு என்னையெக் குரு, அது இதுங்கிறே!”
“நான் குருவை மிஞ்சின சிஷ்யை!”
“எப்டியோ போ! நாளைக்கி ஓம் மூர்த்தியெ க்ளாஸ்லே பாத்து அப்பிடியே ஒட்டிக்க!”
“சரி குருவே! இப்பத்தான் நீ நல்ல குரு!” போதைக்கு ஆட்பட்டதுபோல் மாறிற்று தட்ஷிணியின் முகம்.
“ம்ஹ¤ம்! அவ்ளோதான் நீ இனி! ஏங்கூட பேசமாட்டே! அப்டியே படுத்துக்கெட! நான் குளிக்கப்போறேன்” டவல், சோப்பை எடுத்துக்கொண்டு கதவைத் திறந்துகொண்டு பாத்ரூமுக்குப் போனாள் வனஜா.
கொஞ்சநேரம் அப்படியே அசையாமல் கிடந்துவிட்டு, மெதுவாக எழுந்து இரும்பு மேஜையில் டிக்டிக்கென்றுகொண்டிருந்த டைம்பீஸைப் பார்த்தாள். மணி எட்டாகியிருந்தது. இந்நேரம் மூர்த்தி ஹாஸ்டலுக்கு வந்திருப்பான். மெஸ்ஸ¤க்குப் போய் சாப்பிட உட்கார்ந்திருப்பான்.
அப்போதுதான் அவளுக்கு சட்டென்று ஞாபகத்தில் உதித்தது, எக்ஸாம் லீவிலேயே ஹாஸ்டலைவிட்டுப் போய், கோட்டையூருக்குப் போயிட்டானே மூர்த்தி. இப்ப எங்கே வந்திருப்பான்? கோட்டையூருக்கா? ஹாஸ்டலுக்கா?
கட்டிலைவிட்டெழுந்துபோய் ஜன்னல்வழி மெஸ் பக்கமாய் இருட்டில் பார்த்தாள். எவர்சில்வர் தட்டுகளை டம்ளரால் தட்டி தாளம் போட்டபடி குதூகலமாய் அரட்டை அடித்துக்கொண்டு மெஸ்ஸ¤க்கு நடந்துகொண்டிருந்தார்கள் பெண்கள். ஹாஸ்டலே நிறைந்து அங்கங்கே காச்மூச்சென்று விதவிதாமாய் சத்தம் கேட்டபடியிருந்தது. லீவில் ஒவ்வொருத்தியும் வனஜா மாதிரி ஒவ்வொருத்தனை பிடிச்சிருப்பாள்களோ!
மூர்த்தி பற்றிய நினைப்பு மீண்டும் வந்தது. பலமுறை சொல்லியும் மூர்த்தி ஏன் கோட்டையூரைவிட்டு ஹாஸ்டலுக்கு வர மறுக்கிறான்? மண்டைக்குள் கேள்விக்குறியுடன் தட்டையும் டம்ளரையும் எடுத்துக்கொண்டு அவசரமாக மெஸ்ஸ¤க்குக் கிளம்பினாள் தட்ஷிணி. அவள் வயிறு கபகபவென்று எரிந்துகொண்டிருந்தது.
- GuestGuest
மதிய இடைவேளை. மூர்த்தியும் தட்ஷிணியும் வகுப்பறை டெஸ்க்கில் அருகருகே நெருக்கமாய் அமர்ந்திருந்தார்கள். ஹாஸ்டலுக்கும் வீடுகளுக்கும் கடைகளுக்கும் எல்லாரும் சாப்பிடப் போயிருந்தார்கள்.
தட்ஷிணி ஹாஸ்டலுக்கு சாப்பிடப் போகவில்லை. மூர்த்தியும் அய்யர் மெஸ்ஸ¤க்கு போகாமல் அவளுடன் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தான்.
தட்ஷிணியின் கண்களில் பசியின் கிறக்கம். அதுகூட அவள் முகத்துக்கு ஒரு சோபையைத் தந்தது. அவளது நெருக்கம் குளுமை கலந்த அபூர்வ வாசத்தை அவனுக்கு தந்துகொண்டிருந்தது. அவளையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் மூர்த்தி.
"ஏண்டா அப்பிடிப் பாக்குறே?"அவன் கண்களை கூராகப் பார்த்துக் கேட்டாள்.
"இல்லே! ஓம் மூக்கு நுனிலே ஏதோ மாயம் இருக்குடி! அதெ எப்பிடி எக்ஸ்ப்ளைன் பண்றதுன்னுதான் தெரியலே!"
"ச்சீ! வேலையெப் பாரு! மூக்கு காதுன்னுக்கிட்டு! ஆனாலும் நீ ரொம்ப மோசண்டா! சரியான ஜொள்ளுப் பார்ட்டிடா நீ!"
"ஆமாடி! நான் ஜொள்ளுப்பார்ட்டிதான்! ஆனா என்னோட எல்லா ஜொள்ளும் ஒனக்குத்தான்!"
"ச்சீப்போ! வாயத் தொறந்தா இதானா பேச்சு?"
"அமெரிக்கப் பொருளாதாரம் பத்திப் பேசுவோம், வர்றியா?"
"அறுக்காதே!"
"உன் அழகான சின்ன அச்சு மூஞ்சி எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சுப்போச்சுடி!"
"மூஞ்சி மட்டும்தானா?"
"நோநோ! எல்லாம்தான்! இந்தப் பச்சைக்கலர் சுடிதார்லே பாக்க ரொம்ப களையாருக்கே!"
"ரொம்ப ஐஸ் வக்காதே! இப்ப என்னவேணும் சொல்லு, அதெத் தந்திர்றேன்!"
"நீதான் வேணும்! அப்பிடியே மொத்தமா!"
"ச்சீப்போ!" அவள் முகம் சிவந்தாள். கண்கள் பளபளத்து அவளது வரியோடிய சின்ன உதடுகள் துவண்டு நீர் கோர்த்து மின்னின.
"ஏங்கிட்டெ என்னெல்லாம் பிடிச்சிருக்கு உனக்கு?" முணுமுணுப்பாய்க் கேட்டாள்.
"எல்லாமே! அப்பிடியே மொத்தமா! ஒன்னோட கோபம், நீ திட்டுறது, நீ எரிஞ்சு விழறது எல்லாமே ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு!"
"ஏதாவது ஒரு கொறைகூட இல்லையா எங்கிட்டே?"
"எதும் நல்லால்லேன்னா நல்லால்லேன்னு சொல்லிருவேன்! அதான் இப்ப எதைச் சொல்றதுன்னு தேடிட்டிருக்கேன்!"
"ஏய், நிறுத்து நிறுத்து! ஒரேயடியா வசனம் பொழியாதே!"
"பொழியத் தோணுது பொழியிறேன்! நீயும் என்னெப்பத்தி பொழிஞ்சுக்கோ!"
"ச்சீப்போ! உன்னைக் கண்டாலே எரியுது! நீயொரு ஜொள்ளுப் பார்ட்டி! சேலையெக் கண்டுட்டாப் போதும், பின்னாடியே ஓடிருவே! வேறென்ன? அப்பிடித்தானே நந்தினிகூட ஓடுனே?"
"ஏய்! கப்சா விடுறது அய்யாவுக்கு கைவந்த கலை! நம்ம கதையிலே நந்தினின்னு ஒரு காரெக்டரே கெடையாது! சும்மா ஒன்னையே கலாய்க்கிறதுக்காக அய்யா சுத்திவிட்ட கதை அது!"
"அப்போ என்னைப் பத்தி இப்போ சொன்னியே அதெல்லாமும் பொய்தானோ?"
"கொழப்பிக்காதேடி குட்டீ! இங்கெ பாருடீ, நான் பேசுறதெல்லாம் சீரியஸா எடுத்துட்டு மூக்கெ வெடைச்சுக்காதே! அழகா செலைக்குச் செஞ்சு வச்ச மாதிரி ஷார்ப்பா இருக்குற மூக்கு அப்றம் சொதப்பலாயிடும்!"
"ச்சீப்போடா! ரொம்பத்தான் பசப்பிக்கிட்டுத் திரியாதே! பின்னாடி யூஸ் பண்ண கொஞ்சம் பசை மிச்சம் வச்சுக்கோ! இன்னம் எவ்ளோ காலம் இருக்கு!"
"ஆமால்லே! இன்னும் ரெண்டு வருஷம் இருக்குல்லே?"
"ரெண்டு வருஷமா? அப்றம்?"
"அப்றம் அய்யா அப்டியே தஞ்சாவூரு போயிருவாருல்லே! அம்மா நீங்க இப்பிடியே உங்க ஊரு மதுரைக்குப் போயிடுங்க!" வாசல் பக்கமாய் கையைக் காட்டினான் மூர்த்தி.
"ச்சீ! இனி ஓம் மூஞ்சிலேயே முழிக்க மாட்டேன்! இப்பவே போய்த் தொலை!" என்றவள், சட்டென டெஸ்க்கைவிட்டு எழுந்தாள். ஆனால் மூர்த்தி அவள் இடக்கையைப் பிடித்து இழுத்துவிட "விட்டுத்தொலைடா!" என்றபடி மீண்டும் அவனருகே உட்கார்ந்து கொண்டாள். அப்போது அவள் சுடிதாருக்குக் கீழே தெரிந்த பளிச்சென்ற கணுக்காலைப்பார்த்த மூர்த்தி "அய்! கொலுசு புதுசாடி! அழகான மணிக்கொலுசு! அய்யோ! இப்பவே அதுக்கு..."
"அதுக்கு? ம்ம்! சொல்லு! ஏன் நிறுத்திட்டே?"
"ஒரு முத்தம்..."
"குடுப்பேகுடுப்பே! பல்லெ ஒடச்சுருவேன் ஒடச்சு! ஜாக்ரதை! இதெல்லாம் இத்தோட நிறுத்திக்க! எப்பப்பாத்தாலும் ஒனக்கு இதே பேச்சுத்தான்! ஊர்லெ உலகத்துலே பாரு! இப்பிடியா இருக்கான்! அவனவன் எவ்ளோ சீரியஸா படிக்கிறாங்கெ! நீ என்னடான்னா..."
"அம்மா அட்வைஸ் அம்புஜம்! இனிமே நான் உங்க அட்வைஸ்படியே நடந்துக்கிறேம்மா!"
தட்ஷிணிக்கு அழுவதா சிரிப்பதா என்று தெரியவில்லை. கோபம் கலந்த புன்முறுவலுடன் அவன் கண்களின் ஆழத்தில் எதையோ துளாவினாள்.
"ஏங்கண்ணுக்குள்ளே அப்டி என்னத்தே தேடுறே? ம்ம்? ஒண்ணு தெரிஞ்சுக்கோ! நான் எப்பவும் இதே மாதிரிதாண்டி இருப்பேன்! என்னெ உங்கப்பாவாலேகூட மாத்த முடியாது!"
"ஏண்டா சும்மா சும்மா எங்கப்பாவையே இழுக்கிறே! நாவேறே பாயந்துபோய் கெடக்குறேன்..."
தட்ஷிணி ஹாஸ்டலுக்கு சாப்பிடப் போகவில்லை. மூர்த்தியும் அய்யர் மெஸ்ஸ¤க்கு போகாமல் அவளுடன் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தான்.
தட்ஷிணியின் கண்களில் பசியின் கிறக்கம். அதுகூட அவள் முகத்துக்கு ஒரு சோபையைத் தந்தது. அவளது நெருக்கம் குளுமை கலந்த அபூர்வ வாசத்தை அவனுக்கு தந்துகொண்டிருந்தது. அவளையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் மூர்த்தி.
"ஏண்டா அப்பிடிப் பாக்குறே?"அவன் கண்களை கூராகப் பார்த்துக் கேட்டாள்.
"இல்லே! ஓம் மூக்கு நுனிலே ஏதோ மாயம் இருக்குடி! அதெ எப்பிடி எக்ஸ்ப்ளைன் பண்றதுன்னுதான் தெரியலே!"
"ச்சீ! வேலையெப் பாரு! மூக்கு காதுன்னுக்கிட்டு! ஆனாலும் நீ ரொம்ப மோசண்டா! சரியான ஜொள்ளுப் பார்ட்டிடா நீ!"
"ஆமாடி! நான் ஜொள்ளுப்பார்ட்டிதான்! ஆனா என்னோட எல்லா ஜொள்ளும் ஒனக்குத்தான்!"
"ச்சீப்போ! வாயத் தொறந்தா இதானா பேச்சு?"
"அமெரிக்கப் பொருளாதாரம் பத்திப் பேசுவோம், வர்றியா?"
"அறுக்காதே!"
"உன் அழகான சின்ன அச்சு மூஞ்சி எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சுப்போச்சுடி!"
"மூஞ்சி மட்டும்தானா?"
"நோநோ! எல்லாம்தான்! இந்தப் பச்சைக்கலர் சுடிதார்லே பாக்க ரொம்ப களையாருக்கே!"
"ரொம்ப ஐஸ் வக்காதே! இப்ப என்னவேணும் சொல்லு, அதெத் தந்திர்றேன்!"
"நீதான் வேணும்! அப்பிடியே மொத்தமா!"
"ச்சீப்போ!" அவள் முகம் சிவந்தாள். கண்கள் பளபளத்து அவளது வரியோடிய சின்ன உதடுகள் துவண்டு நீர் கோர்த்து மின்னின.
"ஏங்கிட்டெ என்னெல்லாம் பிடிச்சிருக்கு உனக்கு?" முணுமுணுப்பாய்க் கேட்டாள்.
"எல்லாமே! அப்பிடியே மொத்தமா! ஒன்னோட கோபம், நீ திட்டுறது, நீ எரிஞ்சு விழறது எல்லாமே ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு!"
"ஏதாவது ஒரு கொறைகூட இல்லையா எங்கிட்டே?"
"எதும் நல்லால்லேன்னா நல்லால்லேன்னு சொல்லிருவேன்! அதான் இப்ப எதைச் சொல்றதுன்னு தேடிட்டிருக்கேன்!"
"ஏய், நிறுத்து நிறுத்து! ஒரேயடியா வசனம் பொழியாதே!"
"பொழியத் தோணுது பொழியிறேன்! நீயும் என்னெப்பத்தி பொழிஞ்சுக்கோ!"
"ச்சீப்போ! உன்னைக் கண்டாலே எரியுது! நீயொரு ஜொள்ளுப் பார்ட்டி! சேலையெக் கண்டுட்டாப் போதும், பின்னாடியே ஓடிருவே! வேறென்ன? அப்பிடித்தானே நந்தினிகூட ஓடுனே?"
"ஏய்! கப்சா விடுறது அய்யாவுக்கு கைவந்த கலை! நம்ம கதையிலே நந்தினின்னு ஒரு காரெக்டரே கெடையாது! சும்மா ஒன்னையே கலாய்க்கிறதுக்காக அய்யா சுத்திவிட்ட கதை அது!"
"அப்போ என்னைப் பத்தி இப்போ சொன்னியே அதெல்லாமும் பொய்தானோ?"
"கொழப்பிக்காதேடி குட்டீ! இங்கெ பாருடீ, நான் பேசுறதெல்லாம் சீரியஸா எடுத்துட்டு மூக்கெ வெடைச்சுக்காதே! அழகா செலைக்குச் செஞ்சு வச்ச மாதிரி ஷார்ப்பா இருக்குற மூக்கு அப்றம் சொதப்பலாயிடும்!"
"ச்சீப்போடா! ரொம்பத்தான் பசப்பிக்கிட்டுத் திரியாதே! பின்னாடி யூஸ் பண்ண கொஞ்சம் பசை மிச்சம் வச்சுக்கோ! இன்னம் எவ்ளோ காலம் இருக்கு!"
"ஆமால்லே! இன்னும் ரெண்டு வருஷம் இருக்குல்லே?"
"ரெண்டு வருஷமா? அப்றம்?"
"அப்றம் அய்யா அப்டியே தஞ்சாவூரு போயிருவாருல்லே! அம்மா நீங்க இப்பிடியே உங்க ஊரு மதுரைக்குப் போயிடுங்க!" வாசல் பக்கமாய் கையைக் காட்டினான் மூர்த்தி.
"ச்சீ! இனி ஓம் மூஞ்சிலேயே முழிக்க மாட்டேன்! இப்பவே போய்த் தொலை!" என்றவள், சட்டென டெஸ்க்கைவிட்டு எழுந்தாள். ஆனால் மூர்த்தி அவள் இடக்கையைப் பிடித்து இழுத்துவிட "விட்டுத்தொலைடா!" என்றபடி மீண்டும் அவனருகே உட்கார்ந்து கொண்டாள். அப்போது அவள் சுடிதாருக்குக் கீழே தெரிந்த பளிச்சென்ற கணுக்காலைப்பார்த்த மூர்த்தி "அய்! கொலுசு புதுசாடி! அழகான மணிக்கொலுசு! அய்யோ! இப்பவே அதுக்கு..."
"அதுக்கு? ம்ம்! சொல்லு! ஏன் நிறுத்திட்டே?"
"ஒரு முத்தம்..."
"குடுப்பேகுடுப்பே! பல்லெ ஒடச்சுருவேன் ஒடச்சு! ஜாக்ரதை! இதெல்லாம் இத்தோட நிறுத்திக்க! எப்பப்பாத்தாலும் ஒனக்கு இதே பேச்சுத்தான்! ஊர்லெ உலகத்துலே பாரு! இப்பிடியா இருக்கான்! அவனவன் எவ்ளோ சீரியஸா படிக்கிறாங்கெ! நீ என்னடான்னா..."
"அம்மா அட்வைஸ் அம்புஜம்! இனிமே நான் உங்க அட்வைஸ்படியே நடந்துக்கிறேம்மா!"
தட்ஷிணிக்கு அழுவதா சிரிப்பதா என்று தெரியவில்லை. கோபம் கலந்த புன்முறுவலுடன் அவன் கண்களின் ஆழத்தில் எதையோ துளாவினாள்.
"ஏங்கண்ணுக்குள்ளே அப்டி என்னத்தே தேடுறே? ம்ம்? ஒண்ணு தெரிஞ்சுக்கோ! நான் எப்பவும் இதே மாதிரிதாண்டி இருப்பேன்! என்னெ உங்கப்பாவாலேகூட மாத்த முடியாது!"
"ஏண்டா சும்மா சும்மா எங்கப்பாவையே இழுக்கிறே! நாவேறே பாயந்துபோய் கெடக்குறேன்..."
- GuestGuest
"ஏன் பயந்துபோய்க் கெடக்குறே! சத்யா மாதிரி ஒன்னையே ஆகவிட்டுருவேனா நான்!"
"ஆமா! இவரு பெரிய பிஸ்தா! அப்பிடியே தூக்கிட்டுப்போயி என்னெயெ கட்டிப்பாரு!"
"தூக்கிட்டுப்போயித்தான் கட்டிக்கணுமா! இப்பவே கட்டிக்கவா! வா!" அவள் வலக்கை விரல்களைப் பிடித்திழுத்தான், "என்னடி ஐஸ் மாதிரி ஜில்னு இருக்கு விரல்லாம்? எங்கெயாவது ஐஸ்க்ரீம் சாப்ட்டியோ?"
"சும்மா போடா நாயே! ஐஸ்க்ரீம் எங்கே சாப்டுறது! ஒருநாளாவது எனக்கு ஐஸ்க்ரீம் வாங்கிக் குடுத்துருக்கியா நீ! வாயாலேயே கொழுக்கட்டை சுட்டு எல்லாருக்கும் சப்ளை பண்ணி நீயும் தின்னுடுவே! அப்டி ஆளு நீ! சரியான இவண்டா நீயி!"
"எவண்டி? இப்ப எனக்குத் தெரிஞ்சாகணும்! சரியான இவன்னியே எவன்? மரியாதையாச் சொல்லிடு, இல்லே..."
"என்னடா பண்ணுவே?"
அப்போது ஹாஸ்டலுக்கு சாப்பிடப்போயிருந்த வனஜா வகுப்புக்குள் நுழைந்து, "ரெண்டுபேரும் சாப்டவே போகலையா?" என்று கண்ணகலக் கேட்டாள்.
"இல்லே வனஜ்! நீ சாப்ட்டா நாங்க சாப்டது மாதிரிதான்!" என்றான் மூர்த்தி.
அவர்களுக்குத் தொந்தரவு தர விரும்பாமல் வகுப்பறையின் முற்பகுதியிலேயே உட்கார்ந்துகொண்டாள் வனஜா.
"சரிடா! என்ன பண்ணுவேன்னு சொல்லு!"என்று மீண்டும் கேட்டாள் தட்ஸ்.
"சொல்லவெல்லாம் மாட்டேன்! செஞ்சுதான் காட்டுவேன்!"
"அதான் செய்யிங்கிறேன்!"
சட்டென தட்ஷிணியின் இடக்கன்னத்தில் அழுந்த முத்தமிட்டான் மூர்த்தி. அவசரமாய் அவனைத் தடுக்க முயன்று தோற்றாள் தட்ஷிணி. அதற்குள் மூர்த்தியின் முத்தம் அவள் கன்னத்துள் ஆழப்பதிந்து தண்டுவடத்தில் ஜில்லிப்பாயிறங்கி அவள் ரத்த ஓட்டத்தை அதிகரிக்கச் செய்தது. மார்புப் பகுதி படபடத்தது. கொஞ்சநேரம் அவள் மௌனத்தில் உறைந்தாள்.
அவளைக் கேள்விக்குறியுடன் பார்த்தபடி ஏதும் பேசாமலிருந்தான் மூர்த்தி.
நடப்பதை திரும்பாமலே உணர்ந்துகொண்டாள் வனஜா. அவளுக்கு முதுகுத்தண்டில் ஜில்லிட்டது. இந்த மூர்த்தி ரொம்ப ஓவராப் போறானோ! இவன் நல்லவனா, கெட்டவனா? தட்ஷிணியிடமிருந்து எல்லாத்தையும் அனுபவிச்சிட்டு அப்படியே அவளெ நட்டாத்துலெ விட்டுட்டு ஓடிட்டா? தலையைப் பலமாகக் குலுக்கிக்கொண்டாள் வனஜா. அவள் காதுகள் மூர்த்தியும் தட்ஷிணியும் பேசுவதைக் கூராக கேட்க ஆரம்பித்தன.
"ஏண்டி ஏதும் பேச மாட்டேங்கிறே?" மெலிதாய்க் கேட்டான் மூர்த்தி போதையுற்ற குரலில்.
"பேசுறாப்லேயா காரியம் பண்ணிருக்கே! பொறுக்கி!"
"ஆஹா! நீ பொறுக்கிங்கிறது எனக்கு விருது கெடைச்சாப்லே சந்தோஷமா இருக்குடீ! எங்கே, திருப்பித் திட்டு!"
"பொறுக்கி நாயே! பண்ணி! கழுதே!"
"நாயி நன்றியுள்ளது தெரியுமா?"
"ஆமா! நாயி நன்றியுள்ளதுதான்! அதுக்கு இப்ப நீ என்ன பண்ணப்போறே?" தட்ஷிணியின் விரல்கள் அவன் முத்தம் கொடுத்த இடக்கன்னத்தை தடவிக்கொண்டிருந்தன. அவள் அவன் செய்கையை எப்படியோ ஆமோதித்துவிட்டாள் என்பதை உணர்ந்துகொண்டான் மூர்த்தி.
"ஓங்கிட்ட வாலாட்டணும்!"
"எங்க ஆட்டு பாக்கலாம்!"
அதைக்கேட்டு முன்னால் உட்கார்ந்திருந்த வனஜா சிரிப்பில் வெடித்தாள். தொடர்ந்து நிறுத்தாமல் சிரிக்க ஆரம்பித்தாள்.
வனஜாவைப் பார்த்து தட்ஷிணியும் சிரிக்க ஆரம்பித்தாள். தட்ஷிணியின் சிரிப்பு மூர்த்தியையும் தொற்றிக்கொண்டது.
மூவரும் விழுந்து விழுந்து சிரித்துக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தபடி வகுப்பறைக்குள் நுழைந்தான் எழிலன். மூர்த்திக்கு அவன் ஓராண்டு சீனியர். கதை, கவிதை, ஓவியம் எல்லாவற்றிலும் கில்லாடி. அவனை மூர்த்தி அண்ணன் என்றுதான் கூப்பிடுவான்.
"வாங்கண்ணே!" டெஸ்க்கிலிருந்து எழுந்து நின்றான் மூர்த்தி.
"என்ன மூர்த்தி! சிரிப்பெல்லாம் பலமாருக்கு?ஆமா...இப்ப கவிதையெல்லாம் எழுதுறியா?"
"ஆமா! இவரு பெரிய பிஸ்தா! அப்பிடியே தூக்கிட்டுப்போயி என்னெயெ கட்டிப்பாரு!"
"தூக்கிட்டுப்போயித்தான் கட்டிக்கணுமா! இப்பவே கட்டிக்கவா! வா!" அவள் வலக்கை விரல்களைப் பிடித்திழுத்தான், "என்னடி ஐஸ் மாதிரி ஜில்னு இருக்கு விரல்லாம்? எங்கெயாவது ஐஸ்க்ரீம் சாப்ட்டியோ?"
"சும்மா போடா நாயே! ஐஸ்க்ரீம் எங்கே சாப்டுறது! ஒருநாளாவது எனக்கு ஐஸ்க்ரீம் வாங்கிக் குடுத்துருக்கியா நீ! வாயாலேயே கொழுக்கட்டை சுட்டு எல்லாருக்கும் சப்ளை பண்ணி நீயும் தின்னுடுவே! அப்டி ஆளு நீ! சரியான இவண்டா நீயி!"
"எவண்டி? இப்ப எனக்குத் தெரிஞ்சாகணும்! சரியான இவன்னியே எவன்? மரியாதையாச் சொல்லிடு, இல்லே..."
"என்னடா பண்ணுவே?"
அப்போது ஹாஸ்டலுக்கு சாப்பிடப்போயிருந்த வனஜா வகுப்புக்குள் நுழைந்து, "ரெண்டுபேரும் சாப்டவே போகலையா?" என்று கண்ணகலக் கேட்டாள்.
"இல்லே வனஜ்! நீ சாப்ட்டா நாங்க சாப்டது மாதிரிதான்!" என்றான் மூர்த்தி.
அவர்களுக்குத் தொந்தரவு தர விரும்பாமல் வகுப்பறையின் முற்பகுதியிலேயே உட்கார்ந்துகொண்டாள் வனஜா.
"சரிடா! என்ன பண்ணுவேன்னு சொல்லு!"என்று மீண்டும் கேட்டாள் தட்ஸ்.
"சொல்லவெல்லாம் மாட்டேன்! செஞ்சுதான் காட்டுவேன்!"
"அதான் செய்யிங்கிறேன்!"
சட்டென தட்ஷிணியின் இடக்கன்னத்தில் அழுந்த முத்தமிட்டான் மூர்த்தி. அவசரமாய் அவனைத் தடுக்க முயன்று தோற்றாள் தட்ஷிணி. அதற்குள் மூர்த்தியின் முத்தம் அவள் கன்னத்துள் ஆழப்பதிந்து தண்டுவடத்தில் ஜில்லிப்பாயிறங்கி அவள் ரத்த ஓட்டத்தை அதிகரிக்கச் செய்தது. மார்புப் பகுதி படபடத்தது. கொஞ்சநேரம் அவள் மௌனத்தில் உறைந்தாள்.
அவளைக் கேள்விக்குறியுடன் பார்த்தபடி ஏதும் பேசாமலிருந்தான் மூர்த்தி.
நடப்பதை திரும்பாமலே உணர்ந்துகொண்டாள் வனஜா. அவளுக்கு முதுகுத்தண்டில் ஜில்லிட்டது. இந்த மூர்த்தி ரொம்ப ஓவராப் போறானோ! இவன் நல்லவனா, கெட்டவனா? தட்ஷிணியிடமிருந்து எல்லாத்தையும் அனுபவிச்சிட்டு அப்படியே அவளெ நட்டாத்துலெ விட்டுட்டு ஓடிட்டா? தலையைப் பலமாகக் குலுக்கிக்கொண்டாள் வனஜா. அவள் காதுகள் மூர்த்தியும் தட்ஷிணியும் பேசுவதைக் கூராக கேட்க ஆரம்பித்தன.
"ஏண்டி ஏதும் பேச மாட்டேங்கிறே?" மெலிதாய்க் கேட்டான் மூர்த்தி போதையுற்ற குரலில்.
"பேசுறாப்லேயா காரியம் பண்ணிருக்கே! பொறுக்கி!"
"ஆஹா! நீ பொறுக்கிங்கிறது எனக்கு விருது கெடைச்சாப்லே சந்தோஷமா இருக்குடீ! எங்கே, திருப்பித் திட்டு!"
"பொறுக்கி நாயே! பண்ணி! கழுதே!"
"நாயி நன்றியுள்ளது தெரியுமா?"
"ஆமா! நாயி நன்றியுள்ளதுதான்! அதுக்கு இப்ப நீ என்ன பண்ணப்போறே?" தட்ஷிணியின் விரல்கள் அவன் முத்தம் கொடுத்த இடக்கன்னத்தை தடவிக்கொண்டிருந்தன. அவள் அவன் செய்கையை எப்படியோ ஆமோதித்துவிட்டாள் என்பதை உணர்ந்துகொண்டான் மூர்த்தி.
"ஓங்கிட்ட வாலாட்டணும்!"
"எங்க ஆட்டு பாக்கலாம்!"
அதைக்கேட்டு முன்னால் உட்கார்ந்திருந்த வனஜா சிரிப்பில் வெடித்தாள். தொடர்ந்து நிறுத்தாமல் சிரிக்க ஆரம்பித்தாள்.
வனஜாவைப் பார்த்து தட்ஷிணியும் சிரிக்க ஆரம்பித்தாள். தட்ஷிணியின் சிரிப்பு மூர்த்தியையும் தொற்றிக்கொண்டது.
மூவரும் விழுந்து விழுந்து சிரித்துக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தபடி வகுப்பறைக்குள் நுழைந்தான் எழிலன். மூர்த்திக்கு அவன் ஓராண்டு சீனியர். கதை, கவிதை, ஓவியம் எல்லாவற்றிலும் கில்லாடி. அவனை மூர்த்தி அண்ணன் என்றுதான் கூப்பிடுவான்.
"வாங்கண்ணே!" டெஸ்க்கிலிருந்து எழுந்து நின்றான் மூர்த்தி.
"என்ன மூர்த்தி! சிரிப்பெல்லாம் பலமாருக்கு?ஆமா...இப்ப கவிதையெல்லாம் எழுதுறியா?"
- GuestGuest
"அதுக்கெல்லாம் பர்ஸ்ட் இயரோட முழுக்குப் போட்டாச்சுண்ணே!"
"ஏன் அப்பிடி? ம்ம்? நான் இப்ப ஒரு கையெழுத்துப் பத்திரிக்கை தொடங்கிருக்கேன்! அதுக்கு ஓங் கவிதை ஒண்ணு அவசியம் வேணும்!" உள்ளடங்கிய குரலில் சொன்னான் எழிலன். ஒனக்கு நல்லா வருது! எழுதிப்பாரு, வரும்! சரியா?"
"சரிண்ணே! ட்ரை பண்றேன்!"
"நாளைக்கே வேணும்! நீ தர்றே! ஒனக்கு ஒருபக்கம் ஏற்கனெவே ஒதுக்கி வச்சுட்டேன். எங்கே போயிட்டே இப்ப? ஹாஸ்டல்லே ஒன்னைப் பாக்கவே முடியலே?"
"கோட்டையூர் அய்யர் மெஸ்ஸ¤க்குப் போயிட்டேண்ணே!"
"ஆமா! அங்கெகூட புவனான்னு ஒரு சூப்பர்குட்டி இருப்பாளே?"
மூர்த்திக்குச் சட்டென என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. அவன் தடுமாறினான். முகத்தைப் பார்த்து அதைப் புரிந்துகொண்ட எழிலன், "அட!நான் சொல்றது ரெண்டு வருஷம் முந்தி! இப்ப இருக்காளோ, கல்யாணம் ஆகிப் போயிட்டாளோ!"
"ஆமாண்ணே! கல்யாணம் ஆகி மெட்ராஸ் போயிட்டா! மெஸ் மாமி அவளைப் பத்தி சொல்லிருக்காங்க!"
"அட! அந்த மாமியே கலக்கலாயிருப்பாளேப்பா, சின்னப் பொன்னாட்டம் அலங்கரிச்சிக்கிட்டே திரிவாளே? இப்ப எப்படியிருக்கா?"
மூர்த்திக்குத்திக்கென்றிருந்தது, "அப்படித் தெரியலேண்ணே! நல்லவங்க மாதிரிதான் தெரியுது! நல்லாக் கவனிச்சிக்கிறாங்க!"
"நல்லவங்கதான்! ப்யூட்டி கான்ஸியஸ்னெஸ் அந்தம்மாவுக்கு கொஞ்சம் அதிகம், அவ்வளவுதான்! அதெத்தான் சொன்னேன்!"
"நீங்க எப்பண்ணே மெஸ்ஸ¤க்கு வந்தீங்க?"
"அப்பப்ப வருவேன்! அங்க வீட்டுச் சாப்பாடுமாதிரி நல்லாருக்குமா, ஹாஸ்டல் சாப்பாடு அலுத்துப்போனா முன்னாடியெல்லாம் அங்கதான் போறது! சினிமா பர்ஸ்ட் ஷோ காரைக்குடிக்குப் போயிட்டுவந்தாலும் மாமிமெஸ்லெதான் டி·பன் சாப்டுவோம்! இட்லி பூவாட்டம் இருக்கும்!"
"அதாண்ணே! ரெண்டு வருஷமா ஹாஸ்டல் சாப்பாடு எனக்கு அலுத்துப்போய்த்தான் அங்கேயே போயிட்டேன்!"
"எங்கே தங்கிக்கிறே?"
"அவங்களே சைடுலே ரூம்கட்டி வாடகைக்கு விட்டுருக்காங்கண்ணே!"
"சரி! எங்கேயாவது நல்லாரு! ஏம்மா தட்ஷிணி! நீயும் ஒரு கவிதை எழுதிக் குடேன்!" சட்டென தட்ஷிணியைப் பார்த்துக் கேட்டான் எழிலன்.
"அய்யய்யோ! கவிதையெல்லாம் நமக்கு வராது ஸார்! வேண்ணா வனஜாகிட்டே கேட்டுப்பாருங்க."
"வனஜா! நீ ஒரு கதையோ, கவிதையோ எழுதிக்குடேன்! சும்மா ட்ரை பண்ணுங்க! வரும்! மூர்த்தியோட ·ப்ரெண்ட்ஸா இருந்துக்கிட்டு எழுத வராதுன்னா எப்பிடி?" சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டான் எழிலன். பெயருக்கேற்றது மாதிரி சிவப்பாய் உயரமாய் பட்டையான மீசையுடன் கம்பீரமாயிருந்தான் எழில்.
எழிலன் போவதையே பார்த்தபடியிருந்தாள் தட்ஷிணி அவன் அறையைவிட்டுப் போனதும் மூர்த்தியை பிலுபிலுவெனப் பிடித்துக்கொண்டாள். "என்ன ஸார்! இப்ப நீங்க எதுக்காக கோட்டையூர் மாமி மெஸ்ஸ¤க்குப் போயிருக்கீங்கங்கிறது எனக்கு நல்லாத் தெரிஞ்சு போச்சு!" என்றாள் கடுகடுத்த குரலில்.
"எதுக்கு? அய்யர் மெஸ்லெ வீட்டுச் சாப்பாடு மாதிரி இருக்கும்! நல்ல மெஸ்ஸாப் பாத்து தங்குறது தப்பா?" என்று கேட்டான் மூர்த்தி.
"ஏன் அப்பிடி? ம்ம்? நான் இப்ப ஒரு கையெழுத்துப் பத்திரிக்கை தொடங்கிருக்கேன்! அதுக்கு ஓங் கவிதை ஒண்ணு அவசியம் வேணும்!" உள்ளடங்கிய குரலில் சொன்னான் எழிலன். ஒனக்கு நல்லா வருது! எழுதிப்பாரு, வரும்! சரியா?"
"சரிண்ணே! ட்ரை பண்றேன்!"
"நாளைக்கே வேணும்! நீ தர்றே! ஒனக்கு ஒருபக்கம் ஏற்கனெவே ஒதுக்கி வச்சுட்டேன். எங்கே போயிட்டே இப்ப? ஹாஸ்டல்லே ஒன்னைப் பாக்கவே முடியலே?"
"கோட்டையூர் அய்யர் மெஸ்ஸ¤க்குப் போயிட்டேண்ணே!"
"ஆமா! அங்கெகூட புவனான்னு ஒரு சூப்பர்குட்டி இருப்பாளே?"
மூர்த்திக்குச் சட்டென என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. அவன் தடுமாறினான். முகத்தைப் பார்த்து அதைப் புரிந்துகொண்ட எழிலன், "அட!நான் சொல்றது ரெண்டு வருஷம் முந்தி! இப்ப இருக்காளோ, கல்யாணம் ஆகிப் போயிட்டாளோ!"
"ஆமாண்ணே! கல்யாணம் ஆகி மெட்ராஸ் போயிட்டா! மெஸ் மாமி அவளைப் பத்தி சொல்லிருக்காங்க!"
"அட! அந்த மாமியே கலக்கலாயிருப்பாளேப்பா, சின்னப் பொன்னாட்டம் அலங்கரிச்சிக்கிட்டே திரிவாளே? இப்ப எப்படியிருக்கா?"
மூர்த்திக்குத்திக்கென்றிருந்தது, "அப்படித் தெரியலேண்ணே! நல்லவங்க மாதிரிதான் தெரியுது! நல்லாக் கவனிச்சிக்கிறாங்க!"
"நல்லவங்கதான்! ப்யூட்டி கான்ஸியஸ்னெஸ் அந்தம்மாவுக்கு கொஞ்சம் அதிகம், அவ்வளவுதான்! அதெத்தான் சொன்னேன்!"
"நீங்க எப்பண்ணே மெஸ்ஸ¤க்கு வந்தீங்க?"
"அப்பப்ப வருவேன்! அங்க வீட்டுச் சாப்பாடுமாதிரி நல்லாருக்குமா, ஹாஸ்டல் சாப்பாடு அலுத்துப்போனா முன்னாடியெல்லாம் அங்கதான் போறது! சினிமா பர்ஸ்ட் ஷோ காரைக்குடிக்குப் போயிட்டுவந்தாலும் மாமிமெஸ்லெதான் டி·பன் சாப்டுவோம்! இட்லி பூவாட்டம் இருக்கும்!"
"அதாண்ணே! ரெண்டு வருஷமா ஹாஸ்டல் சாப்பாடு எனக்கு அலுத்துப்போய்த்தான் அங்கேயே போயிட்டேன்!"
"எங்கே தங்கிக்கிறே?"
"அவங்களே சைடுலே ரூம்கட்டி வாடகைக்கு விட்டுருக்காங்கண்ணே!"
"சரி! எங்கேயாவது நல்லாரு! ஏம்மா தட்ஷிணி! நீயும் ஒரு கவிதை எழுதிக் குடேன்!" சட்டென தட்ஷிணியைப் பார்த்துக் கேட்டான் எழிலன்.
"அய்யய்யோ! கவிதையெல்லாம் நமக்கு வராது ஸார்! வேண்ணா வனஜாகிட்டே கேட்டுப்பாருங்க."
"வனஜா! நீ ஒரு கதையோ, கவிதையோ எழுதிக்குடேன்! சும்மா ட்ரை பண்ணுங்க! வரும்! மூர்த்தியோட ·ப்ரெண்ட்ஸா இருந்துக்கிட்டு எழுத வராதுன்னா எப்பிடி?" சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டான் எழிலன். பெயருக்கேற்றது மாதிரி சிவப்பாய் உயரமாய் பட்டையான மீசையுடன் கம்பீரமாயிருந்தான் எழில்.
எழிலன் போவதையே பார்த்தபடியிருந்தாள் தட்ஷிணி அவன் அறையைவிட்டுப் போனதும் மூர்த்தியை பிலுபிலுவெனப் பிடித்துக்கொண்டாள். "என்ன ஸார்! இப்ப நீங்க எதுக்காக கோட்டையூர் மாமி மெஸ்ஸ¤க்குப் போயிருக்கீங்கங்கிறது எனக்கு நல்லாத் தெரிஞ்சு போச்சு!" என்றாள் கடுகடுத்த குரலில்.
"எதுக்கு? அய்யர் மெஸ்லெ வீட்டுச் சாப்பாடு மாதிரி இருக்கும்! நல்ல மெஸ்ஸாப் பாத்து தங்குறது தப்பா?" என்று கேட்டான் மூர்த்தி.
- GuestGuest
"அய்யர் மெஸ்லே தங்குறதொண்ணும் தப்பில்லே, மாமி மெஸ்லே தங்குறதுதான் தப்பு! அதானே பாத்தேன், சோழியன் குடுமி சும்மாவா ஆடும்!"
"இப்ப என்ன சொல்ல வர்றே நீ?"
"அந்த மெஸ்லே இனி நீ தங்கக்கூடாது! பேசாமெ ஹாஸ்டலுக்கே வந்துரு!"
அப்போது தட்ஷிணியின் முகத்தைப் பார்த்தான் மூர்த்தி. அவளிடமிருந்து வெளிப்பட்ட சீரியஸான கோபப் பார்வை அவனை ஒரு கணம் துணுக்குறச் செய்தது. ஒரு நிமிஷம் அவன் ஏதும் பேசவில்லை.
"என்ன! சொல்றது புரியுதா? நா வேணுமா, இல்லே வேறே யாரும் வேணுமான்னு முடிவு பண்ணிக்க!"
மீண்டும் தட்ஷிணியை ஏறிட்ட மூர்த்தி, அவள் குரலில் தென்பட்ட உறுதியைப் பார்த்து உண்மையில் கலங்கிவிட்டான்.
"இங்கபாரு தட்ஸ்! சும்மா எதுக்கெடுத்தாலும் சந்தேகப் படாதே! எனக்கு நீ எவ்வளவு முக்கியமோ அவ்வளவு முக்கியம் எனக்கு சுதந்திரம்!"
"என்னடா சுதந்திரம்! இங்கே என்னையே கவுத்துட்டு, மாமிமெஸ், புவனான்னு போவே! நான் எதும் சொல்லக்கூடாதா?"
"ஆமா! மொதல்லே ஏம்மேலே அசைக்கமுடியாத நம்பிக்கை வைக்கணும் நீ! அப்பறம்தான் லவ்வுகிவ்வெல்லாம்!"
சற்று யோசித்த தட்ஷிணி, மெதுவான குரலில் "சரி! எப்டியோ போ! என்னவேணா பண்ணிக்க!" என்றாள் தலையைக் குனிந்தபடி.
"ம்ஹம்! ஓம்மேலெ எனக்கு நம்பிக்கையில்லே! அப்பிடி இப்பிடி திடீர்னு மாறிட்டே? ஒன்னோட சந்தேகப் புத்தி எங்கடி போச்சு இப்ப?"
"சத்யாவோட சாவெ நேராப் பாத்ததுலே எல்லாம் கருகிப்போச்சு!"
மூர்த்திக்கு மனசில் மத்தாப்பு வெடித்தது. எழிலன் சொன்னபடி இன்றிரவு ஒரு கவிதையெழுதிக் கொடுத்துவிட வேண்டியதுதான் என்று முடிவுசெய்துகொண்டான்.
"அப்ப நீயும் ஒரு கவிதையெழுதிட்டு வா நாளைக்கு! அதான் வாழ்க்கையோட நிலையாமையைப் புரிஞ்சிக்கிட்டியே!"
"மொதல்லே நீ எழுது! அப்பறம் நானும் வனஜாவும் எழுதுறோம்!" என்றாள் தட்ஷிணி. அவள் குரலில் விவரிக்க இயலாத உற்சாகம் கரைபுரண்டோடியதை மூர்த்தியால் உணர்ந்து கொள்ளமுடிந்தது.
"இப்ப என்ன சொல்ல வர்றே நீ?"
"அந்த மெஸ்லே இனி நீ தங்கக்கூடாது! பேசாமெ ஹாஸ்டலுக்கே வந்துரு!"
அப்போது தட்ஷிணியின் முகத்தைப் பார்த்தான் மூர்த்தி. அவளிடமிருந்து வெளிப்பட்ட சீரியஸான கோபப் பார்வை அவனை ஒரு கணம் துணுக்குறச் செய்தது. ஒரு நிமிஷம் அவன் ஏதும் பேசவில்லை.
"என்ன! சொல்றது புரியுதா? நா வேணுமா, இல்லே வேறே யாரும் வேணுமான்னு முடிவு பண்ணிக்க!"
மீண்டும் தட்ஷிணியை ஏறிட்ட மூர்த்தி, அவள் குரலில் தென்பட்ட உறுதியைப் பார்த்து உண்மையில் கலங்கிவிட்டான்.
"இங்கபாரு தட்ஸ்! சும்மா எதுக்கெடுத்தாலும் சந்தேகப் படாதே! எனக்கு நீ எவ்வளவு முக்கியமோ அவ்வளவு முக்கியம் எனக்கு சுதந்திரம்!"
"என்னடா சுதந்திரம்! இங்கே என்னையே கவுத்துட்டு, மாமிமெஸ், புவனான்னு போவே! நான் எதும் சொல்லக்கூடாதா?"
"ஆமா! மொதல்லே ஏம்மேலே அசைக்கமுடியாத நம்பிக்கை வைக்கணும் நீ! அப்பறம்தான் லவ்வுகிவ்வெல்லாம்!"
சற்று யோசித்த தட்ஷிணி, மெதுவான குரலில் "சரி! எப்டியோ போ! என்னவேணா பண்ணிக்க!" என்றாள் தலையைக் குனிந்தபடி.
"ம்ஹம்! ஓம்மேலெ எனக்கு நம்பிக்கையில்லே! அப்பிடி இப்பிடி திடீர்னு மாறிட்டே? ஒன்னோட சந்தேகப் புத்தி எங்கடி போச்சு இப்ப?"
"சத்யாவோட சாவெ நேராப் பாத்ததுலே எல்லாம் கருகிப்போச்சு!"
மூர்த்திக்கு மனசில் மத்தாப்பு வெடித்தது. எழிலன் சொன்னபடி இன்றிரவு ஒரு கவிதையெழுதிக் கொடுத்துவிட வேண்டியதுதான் என்று முடிவுசெய்துகொண்டான்.
"அப்ப நீயும் ஒரு கவிதையெழுதிட்டு வா நாளைக்கு! அதான் வாழ்க்கையோட நிலையாமையைப் புரிஞ்சிக்கிட்டியே!"
"மொதல்லே நீ எழுது! அப்பறம் நானும் வனஜாவும் எழுதுறோம்!" என்றாள் தட்ஷிணி. அவள் குரலில் விவரிக்க இயலாத உற்சாகம் கரைபுரண்டோடியதை மூர்த்தியால் உணர்ந்து கொள்ளமுடிந்தது.
- Sponsored content
Page 11 of 12 • 1, 2, 3 ... , 10, 11, 12
Similar topics
மறுமொழி எழுத நீங்கள் உறுப்பினராக இருக்க வேண்டும்..
ஈகரையில் புதிய பதிவு எழுத அல்லது மறுமொழியிட உறுப்பினராக இணைந்திருத்தல் அவசியம்
Page 11 of 12
|
|