அபலைப் பெண் (வாழ்வைத்தேடி) -கவிதை

by **kirikasan** Wed Jan 25, 2012 7:10 pm

ஆழக் கடலலைகள் ஆவென்று துள்ளியெழுந்
தார்ப்பரித் தோலமிடவே
நீளக் கருவானில் நீந்துமதி முன்னெழவும்
நிழல்மேகம் கருமைகூட்ட
வேழப் பிளிறலென விண்ணூதிச் சுழல்காற்று
வேகமிட அவள்நடந்தே
வாழவென் றாசையுடன் வழிதேடி யலைகிறாள்
வாழ்க்கையின் ஓரம்நின்று

காளை வலிந்துவெஞ் சமரென்னும் விதிகொள்ள
காணது தொலைந்துபோக
வேளைமுடிந்ததென் றிவர்கூறி அழுதுமனம்
வெம்பி உடல் பதைபதைத்தும்
நாளை வருவனென நாள்பார்த்து நலிந்தவளும்
நம்பியொரு வாழ்வு வேண்டி
வாழை யடிவாழையாய் வம்சம் பெருகவென
வாழ்வெண்ணித் தேடுகின்றாள்

வீழத் பெருகுமழை வீறுகொண் டிறைத்திட்ட
வெள்ளமோ பெருகி ஓடி
ஆழநீர் நிலைநோக்கி அதுசெல்லும் பாதையிடை
அடங்காது திசையும் மாறி
வாழவென் றிட்ட மனை வாரியிழுத் தழித்தபின்
வயல்மேடு காணிதோட்டம்
பாழாய் சிதைத்தோடப் பாதையிற் தேடுகிறாள்
பசுஞ் சோலை பூக்கும்வாழ்வை

மேலைச் சிவந்தவெளி மேகங்க ளூடுஒளி
மேவுகதிர் மறைந்துபோக
சோலைத் தருவுலுக்கி சுற்றுமொரு சூறையதில்
சிதைந்துகிளை ஒடிந்துவீழ
பாலையில் மணல்பற்றி பலங்கொண்ட காற்றன்ன
பாவியவள் முகத்தி லூத
காலைத் தடம்புரள கவிழ் என்றுவீழ்த்து சதி
கண்டுமவள் ஏங்கிநின்றாள்

மூளப் பெருவலியும் முன்மூச்சு வாங்கயிவள்
முகத்தி னடையாளம் கெட
நாளம் பெருநாடி நடுங்கிமனம் பதைத்திட
நஞ்சுண்ட கன்றுபோலே
வாழைப் பெருந்தோட்டம் வேழம் அழித்துவிட
வீழ்ந்த பல பச்சைமரம் போல்
ஈழமிருக்க அதில் இளையமகள் தேடியெதிர்
காலமென ஏங்குகின்றாள்

நாதம் ஒலிக்காதோ நல்லுலகில் ஈங்கிவளும்
நடமாடும் மனிதம் என்று
வாதம் பிறக்காதோ வாழயிவட்கோர் உரிமை
வையத்தில் என்று முண்டு
பேத உணர் வோடுபகை பேசும்வெறி உலகான
பேதையிவள் பாவமெனதாய்
மீதமுள்ள கல்நெஞ்சில் மெல்ல நீர் கசியாதோ
மீண்டுமிவள் வாழவிட்டு