இயற்கையில் 'உதித்த' காதல் !

by கார்த்திக்.எம்.ஆர் Sun Jan 08, 2012 10:30 pm

விதவையாய் நின்ற வானவளை
விடியல்முதல் கண் சிமிட்டாமல்
கதிரவன் கண்டதாலே உண்மைக்
காதல் நெஞ்சிலுத்திட்டது போலும்,

இழந்தவாழ்வைத் திரும்பத் தரவெண்ணி
இளஞ் செஞ்சேலை ஆசையைக் கொடுத்து
குங்குமம்மாய் அவனே நெற்றிப்
பொட்டில் நின்றான்,

காதல் சின்னமாய்க் கண்ணாமூச்சியாட
காதலனுக்கு விட்டுக் கொடுப்பதாய்த் தன்
கண்ணைக் கறுப்புத் துணியால்கட்ட,

வெய்யோன் வயல் வரப்பின் மேலோடி,
வானுயர்ந்த மலை பின்னோடி ஒழிய,
காட்டிக் கொடுக்க அங்கே வந்த
விண்மீன் கூட்டத்தைத் துரத்தி
வெண்ணிலவங்கே அரணாய் நிற்க
விடுகதையாய் அவளுக்கு இரவோட,

அதிகாலை இன்னொரு சூரியன் உதிக்கையிலே,
அவனுக்கஞ்சி மேற்கே இருளோட – அங்கே
ஒளிந்திருந்த சூரியனை பாசமாய் சூழ
சூரிய வானக் காதலின் சுபம் !
உண்மைக் காதலுக்கு ஓர் உவமையாய் !

by **பிஜிராமன்** Sun Jan 08, 2012 10:44 pm

இயற்கையாம் சூரியன் சந்திரன் விண்மீன்
வியக்கிறேன் நானிங்கு விண்ணையே கூட்டிவந்த
உன்னுடைய இன்பமாய் உள்ளத்தில் அண்டிய
இன்பக் கவியினைக் கண்டு

நல்ல கவிதை கார்த்திக்.......மெருகேரும் உன் வரி கண்டு மகிழ்கிறேன்.... மகிழ்ச்சி

by **இளமாறன்** Mon Jan 09, 2012 1:39 am

வெய்யோன் வயல் வரப்பின் மேலோடி,
வானுயர்ந்த மலை பின்னோடி ஒழிய,
காட்டிக் கொடுக்க அங்கே வந்த
விண்மீன் கூட்டத்தைத் துரத்தி
வெண்ணிலவங்கே அரணாய் நிற்க
விடுகதையாய் அவளுக்கு இரவோட,

அதிகாலை இன்னொரு சூரியன் உதிக்கையிலே,
அவனுக்கஞ்சி மேற்கே இருளோட – அங்கே
ஒளிந்திருந்த சூரியனை பாசமாய் சூழ
சூரிய வானக் காதலின் சுபம் !
உண்மைக் காதலுக்கு ஊர் உவமையாய் !

அருமை அருமை சூப்பருங்க