சிகரங்களைத் தொடுவோம்

கீழே விழுந்தாழும் எழு
விதைகள் விழாமல்
விருட்சமாக முடியாது
ஒரு போதும் தலை கவிழ்ந்து
நடவாதே
புல் மேய்வனதான் தலைநிமிர
பழகாதவை

காட்டாறு போல் பேசு
கரையோரம் அடிபடும் நாணல்கள்
வளைந்து கொடுத்தே
வாழ்க்கை நடத்துபவை
உனக்கு சரியென்பதை
ஊருக்கு சொல்
தவறுதல்களுக்கு தயங்காமல்
மன்னிப்பு கேள்

நெருப்பாக இரு
அது மற்றவர்க்கு ஒளி தரும்
பட்சத்தில்
அரை மணி நேரமாவது
ஆகாசம் பார்
அது உன் எண்ணங்களை
விசாலமாக்கும்
வாரம் ஒருமுறை மனிதர்கள் இல்லாத
மலைப்பிரதேசங்களுக்கு போய் வா
அது உன் இதயப்பிரதேசங்களை
குளிர்ச்சியாக்கும்
அந்தியின் மவுனங்களை
ரசி
அதிகாலை அமைதியில்
ஞானம் கொள்
ஆலமரக்குருவிகளின்
காதலில் சிலாகி
சுட்டெரிக்கும் வெயிலில்
நடந்து பழகு
இரவின் தனிமையில்
கவிதை எழுது
பெய்கிற மழைக்கு
குடை தேடாதே
குதித்து கும்மாளமிடு

உன் கனவுகளை
வானத்தில் வை
அப்போதுதான் அது
யதார்த்தங்களை
உடைக்கும்

சோகங்களில் புதைந்து
விடாதே
சந்தோஷம் பெறத்தான்
பூமி

எல்லோரையும் பிரகாசிக்க
வை
நீ சூரியனுக்கு சொந்தக்காரன்
கதிர் முற்ற தலை சாயும்.
கதிர் மாதிரி இரு

வில்லில் இருந்து கிளம்புகிற
அம்பு மாதிரி
உன் வேலையை முடி
குறுக்கீடுகளை உன் கூர்
மதியால் வென்றெடு

நண்பர்களுக்கென
நாள் ஒதுக்கு

வருஷத்துக்கொருமுறை
கடல் பார்த்து வா
அலைகளின் அனுபவம்
பாடமாகும்
தினம் ஒரு மரம் நடு
இந்த பூமி பூப்பதில்
உனக்கும் பங்கிருக்கிறது

மாலையில் செடிகளுடன்
சிறிது நேரம் பேசு
அதன் தாகத்துக்கு தண்ணீர்
கொடு

பூ மலர்வதை அருகிருந்து
கவனி
ஏதவது ஒரு பறவை
வளர்

இரண்டு நாட்களுக்கு
ஒருமுறை
கிணற்றில் நீந்து
இதைவிட சிறந்த
உடற்பயிற்சி இல்லை
வாரம் ஒருமுறை வயிற்றுக்கு
ஓய்வு கோடு
வாழ்க்கை இருக்கும்வரை
அதை அர்த்தமுள்ளதாக்கு

மிக மிக கருத்துக்கள் கொண்ட சிறந்த கவிதை ஹரிணி..பாராட்டுக்கள்..