வாழ்க்கை

பூஞ்சோலை கிராமத்தில் வசித்த காமாட்சி பாட்டிக்கு புஷ்பங்கள் என்றால் கொள்ளைப் பிரியம். தான் வசிக்கும் வீட்டைச் சுற்றிலும் பெரிய பூந்தோட்டமே வைத்திருந்தார்.

தினமும் பூக்களை பார்த்து ரசிப்பதில் அவருக்கு அப்படியொரு ஆனந்தம். அவரது பொழுதுபோக்கே அதுதான். சில சமயம் பொழுது போவது கூட தெரியாமல், பூக்களின் அழகில் மனதை பறிகொடுத்து தன்னை மறந்து சொக்கிப் போய் நிற்பார்.

தோட்டம், `பச்சைப் பசேலெ'ன்று இருந்தது. அதில் பலவகை செடிகள் இருந்தன. ரோஜா, மல்லிகை, முல்லை, சாமந்தி, செம்பருத்தி என்று விதவிதமான பூச்செடிகள். பார்ப்பவர் மனதை கொள்ளை கொள்ளும் வகையில் அனைத்துச் செடிகளுமே பலவித வண்ணங்களில் பூத்துக் குலுங்கிக் கொண்டிருந்தன. பூக்களின் அழகும், மணமும் அந்த இடத்தையே ரம்மியமாக்கிக் கொண்டிருந்தன.

அதிகாலை நேரம்... கண் விழித்த காமாட்சி பாட்டி கதவைத் திறந்து வெளியே வந்தார். தோட்டத்தை பார்த்ததும், அவர் முகத்தில் மகிழ்ச்சி பொங்கியது.

இரவு தூறிய மழையில், தோட்டம் புதுப்பொலிவுடன், காட்சியளித்தது. மலர்வாசமும் கலந்து தந்த சுகானுபவத்தை அனுபவித்தபடி, மல்லிகைச் செடியின் அருகே வந்தார், காமாட்சி பாட்டி.

மல்லிகை நிறைய அரும்பு கட்டியிருந்தது. அதை ஆர்வத்தோடு பார்த்து விட்டு அடுத்த செடியை நோக்கி நகர்ந்தார். அப்போது தும்பி ஒன்று பறந்து அங்கே வந்தது.

கயிறில் இருந்து, விடுபட்ட பம்பரம் போல், மல்லிகைச் செடியையே சுற்றிச் சுற்றி வந்து ரீங்காரமிட்டது. அதன் ஆட்டம் முடிவுக்கு வந்ததுபோல், ஒரு மல்லிகைப் பூவின் மீது போய் அமர்ந்தது. பின்னர், சந்தோஷமாய் தேனைப் பருக ஆரம்பித்தது.

தேனைப் பருகியதும் நிமிர்ந்த தும்பி, மல்லிகைப் பூவின் சோகமான முகத்தைப் பார்த்து திடுக்கிட்டது. பூவின் சோகம், தும்பியின் மனதை என்னவோ செய்தது. உடனே தும்பி பூவிடம் பேச ஆரம்பித்தது.

"நான் உன்னிடம், தேன் பருகியது உனக்கு பிடிக்க வில்லையா?'' என்று பரிவுடன் கேட்டது.

"அப்படியெல்லாம் இல்லை'' என்று மறுத்தது, மல்லிகை.

"ஒன்று தெரியுமா? இந்த தோட்டத்தில் என் மனதை மிகவும் கவர்ந்தவள் நீதான். உன் தூய்மையான வெண்மை நிறமும், மனதை மயக்கும் சுகந்தமும், எனக்கு மிகவும் பிடித்தமானவை'' என்று மகிழ்ச்சி பொங்கக் கூறியது.

"ஆனால், எனக்கு என்னையே பிடிக்கவில்லையே'' என்று முகத்தைச் சுளித்தபடி மல்லிகைப்பூ சொன்னது.

"ஏன்?'' என்று திகைப்பு கலந்த அதிர்ச்சியுடன் தும்பி கேட்டது.

"காமாட்சிப் பாட்டியிடம் ஒரு குணம் உள்ளது. பூக்களை அவர் பறிக்க மாட்டார். பிறரையும், பறிக்க விட மாட்டார். பூக்களின் அழகைப் பார்த்து ரசிக்க வேண்டுமே தவிர, அதனைப் பறித்து அதற்கு அல்லல் கொடுக்கக் கூடாது என்பது அவர் எண்ணம். பூக்களையும், உயிராகவே பாவித்தார்.''

சிறுமியர் வந்து பாட்டியிடம் ஆசையாய் பூ கேட்டால் கூட, பிடிவாதமாக மறுத்து விடுவார். தன் வீட்டில் உள்ள சாமி படத்திற்கு கூட பூக்களை பறித்துப் போட மாட்டார்.

காமாட்சிப் பாட்டியின் இந்த குணத்தை மல்லிகைப் பூ, தும்பியிடம் சோகமாய் சொன்னது.

அதைக் கேட்டு ஆச்சரியப்பட்ட தும்பி, "இது சந்தோஷப்பட வேண்டிய விஷயம் தானே'' என்றது.

அதற்கு மல்லிகை, "எங்கள் வாழ்க்கை செடியிலேயே முடிந்து போய் விடுகிறது. பிறந்தோம், மலர்ந்தோம், மடிந்தோம் என்று வாழ்வது வாழ்க்கையா?

பெண்களின் கூந்தலில் இருந்து அவர்களுக்கு அழகையும், சந்தோஷத்தையும் கொடுக்கிறோம். இறைவனுக்கு மாலையாக மாறி, இறைப்பணி செய்கிறோம். உயிர் நீத்தவர்களுக்கு மலர் வளையமாக மாறி அஞ்சலி செலுத்துகிறோம். பிறருக்கு பயன்பட வாழும்போதுதான் வாழ்க்கை அர்த்தம் உள்ளதாகிறது. காமாட்சி பாட்டியின் இந்தச் செய்கையில் எங்கள் வாழ்க்கை அரைகுறையாகவே முடிந்து போய் விடுகிறது'' என்று வேதனையுடன் சொன்னது, மல்லிகை.

இதையெல்லாம் கேட்டுக்கொண்டிருந்த காமாட்சிப் பாட்டி, விக்கித்துப் போய் நின்றார். `தன்னுடைய செயல், எத்தகைய பாதகத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கிறது?' என்பதை உணர்ந்தார். உடனே முதன்முதலாக மல்லிகைப்பூ ஒன்றை அதற்கு வலிக்காத படி மென்மையாக கிள்ளி கையில் எடுத்தார்.

எஸ்.மோகனா செல்வகணேசன்