இதுவும் காதல்

அந்தப் பெண்கள் கல்லூரி முன் வேகத்துடன் வந்து நின்றது பேருந்து. கூட்டமாய் கலைந்து ஓடும் புள்ளிமான்களாய் மாணவியர் கூட்டத்திலிருந்து கொஞ்சம்பேர் ஓடி வந்து ஏறினர்.

பப்..பப்..பரம்..- ஒலி எழுப்பினான் முகேஷ். இப்போது மாணவியர் இதழ்களில் ஒரு சங்கேத புன்னகை. வண்டியோட்டும் ஸ்டைலில் அதற்குள் அவன் கல்லூரிமாணவிகளின் ஹீரோவாகிப் போயிருந்தான்.

பேருந்தை கிளப்பி, கியர் மாற்றி வேகம் பிடித்தான் முகேஷ். ஒருத்தி மட்டும் அவனை நோக்கி மெல்ல கை அசைத்தாள். அவள் நந்தினி! ஒரு வருடம் இந்தப் பேருந்தில் வந்ததில் அவள் முகேஷுக்கு சற்று நெருக்கமாகி விட்டாள். பதிலுக்குப் புன்னகைத்தபடியே பேருந்தை வேகமாக செலுத்தினான் அவன்.

முகேஷ் கறுப்புதான், ஆனால் அந்த துறுதுறு கண்களும் குறும்பு கொப்பளிக்கும் புன்னகையும் அவனுக்கு லட்சணமான தோற்றத்தை கொடுத்தன. செயலில் தெரியும் வேகம் எல்லோர் கவனத்தையும் அவன் பக்கம் திருப்பும்.

அந்தப் பேருந்து வரும் நேரம், அந்த கல்லூரிக்கு வசதியாக அமைந்து விட்டதால், பொதுவாகவே மாணவியர் கூட்டம் அதிகமாக இருக்கும். வண்ண வண்ண உடைகளில் தமக்குள் பேசி கிளுக்கென்று சிரிக்கும் மாணவியரை ஏற்றிக் கொண்டு செல்லும்போது முகேஷுக்குள் ஏதோ இனம் புரியாத ஒரு பெருமிதம் எழும்பும். சாலையில் போகிறவர்களெல்லாம் தன்னை பொறாமையோடு பார்ப்பது போன்ற ஓர் உணர்வு.

ஒருமுறை கல்லூரியில் ஆண்டு விழா வந்தது. அன்று சீக்கிரமே மாணவியரை வரச்சொல்லி யிருந்தார்கள். முந்திய பேருந்துக்கே சென்று விடலாம் என்று பேசி வைத்திருந்தனர் அனைவரும். ஆனால், அன்று பார்த்து அவர்கள் எதிர்பார்த்திருந்த பேருந்து வரவில்லை. ஒருவித பதற்றம் பரவியது மாணவியர்களுக்குள்.

``ஏய் இன்னைக்கு முகேஷ் தான் டிரைவர்டி... யாராவது விஷயத்தை சொன்னால், சீக்கிரமா ஓட்டுவார்'' என்று தமக்குள் மாணவியர் பேசிக் கொண்டனர். ஆனால் யார் அவனிடம் சொல்வது என்ற தயக்கம் அவர்களுக்கு. அப்போது நந்தினி தான் அவனிடம் விஷயத்தை சொன்னாள்.

அடுத்தகணம் கிராமத்து சாலையில் புழுதியைக் கிளப்பி பறந்தது பேருந்து. வழக்கமாக வருவதை விட இருபது நிமிடம் முன்னதாகவே மாணவிகள் கல்லூரிக்கு வந்து விட்டனர். அன்றிலிருந்து முகேஷ் அவர்களுக்கு ஹீரோவானான்.

ஆனால் இதன்பிறகு முகேஷின் கவனம் நந்தினி மேல் குவிய ஆரம்பித்தது. அவளும் தான். கல்லூரிக்கு நீண்ட விடுமுறை என்றால், இடையில் ஏதாவது காரணத்தை உருவாக்கி அவன் வரும் நாளில் அந்தப் பேருந்தில் பயணித்து விடுவாள் அவள். இருவரும் ஒருவர்மேல் இன்னொருவருவர் ஓர் ஈர்ப்பு இருப்பதை புரிந்து கொண்டனர்.

ஒருநாள் காலை பயணிக்கும் போது திடீரென்று பேருந்து நின்று போனது. முகேஷ் ஏதேதோ முயற்சி செய்து பார்த்தும் பயன் எதுவும் இல்லை. வேறு பேருந்து வர வாய்ப்பில்லாத ரூட் அது.

``என்ன நேரமாகுமா?'' முகேஷிடம் கேட்டாள் நந்தினி.

``என்ன பிரச்சினைன்னு தெரியலை... மெக் கானிக்கை கூப்பிடுகிறேன்... என்றபடி தன் செல்பேசியை எடுத்து, பேருந்து அலுவலகத்திற்குப் பேசினான். அடுத்த பத்தாவது நிமிடம் மோட்டார் சைக்கிளில் வந்து சேர்ந்தான் மெக்கானிக் நரேன்.

ஓட்டுநர் இருக்கையில் அமர்ந்து இயக்கிப் பார்த்தவன், பேருந்தின் கீழே படுத்து பழுது பார்த்தான். மீண்டும் ஓட்டுநர் இருக்கைக்கு வந்து இயக்கிப் பார்த்தான். உருமி புறப்பட தயாரானது பேருந்து.

ஒரு வாரம் கழிந்தது. அன்று கல்லூரி முடிந்து வழக்கமாக ஏறும் மாணவியர் அனைவரும் ஏறினர். பேருந்தில் நந்தினியை தேடின முகேஷின் கண்கள், அவளை காணாமல் ஏமாந்தன.

சிறிது நேரத்தில் ஒரு மோட்டார் சைக்கிள் பேருந்தை முந்தியது. ``ஹாய்... ' முகேஷை நோக்கிக் கை காட்டியபடி சென்றான், மெக்கானிக் நரேன். பின்னே சுடிதார் துப்பட்டாவால் முகத்தை மூடிக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தவளைக் கண்டு மனதுக்குள் அதிர்ந்தான் டிரைவர் முகேஷ்...

அவள் - நந்தினி. இப்போது மெக்கானிக் நரேன் தான் அவளுக்கு ஹீரோ!

- டேவி. சாம் ஆசீர்

முகேஷ் =சிவா இதுதான் சாரி ..

நடந்த சம்பவம் , கதாபாத்திர தன்மை மட்டும் மற்றபட்டுள்ளது என்று
நினைக்குகின்றேன் ..