பொறுக்காமல் அழுகின்றேன்!

அன்னத்தின் தூவி அனிச்ச மலரணை மேல்,
கன்னத்தில் முத்தமிட்டு கனிவாக கிடத்தியதும்
சின்னக் குருமழலை செவ்வாய் திறந்திங்கு
சொன்னக் காலமதை சொல்லித்தான் அழுகின்றேன்!

பிஞ்சுக் காலெடுத்து, பின்னி நடந்துவந்து
கொஞ்சும் மொழி பேசி கோபம் நானடைந்தால்
கெஞ்சும் பார்வையினால் போக்கியதை நினைந்திருந்து
நெஞ்சம் பொறுக்காமல் நானிங்கு அழுகின்றேன்!

காலைக் கதிரவன்தன் கடலென்னும் கட்டிலில்
மோனத் துயில்முடித்து முகம்வெளியே நீட்டுமுன்னர்
சேலைத் தலைப்பை பிடித்திழுத்து தாயெழுப்பும்
நாளை நினைத்துத்தான் நாளெல்லாம் அழுகின்றேன்!

காளையாக நீவளர்ந்து காலமெல்லாம் நிலைத்திருந்து
ஆலம் விழுதெனவே அன்னைதந்தை தாங்காமல்
மாலைக் கதிரவன்போல் மங்கிவந்து மறைந்துவிட்ட
நாளை நினைத்துதான் நாளெல்லாம் அழுகின்றேன்!

பஞ்சு மெத்தைவிரித்து பஞ்சணையும் போட்டு
பிஞ்சு மேனியதை பையவே கிடத்திடினும்
பஞ்சுருதல் தாங்காமல் பதறி அழுதுவிட்டு
மண்ணுருத்த நீயங்கு முறங்குவதும் எப்படியோ?

பாயில் தனியாக படுத்துறங்க பயந்தழுது
தாய்மேல் கால்போட்டு தன்னோடு பிணைந்திருந்து
தூயவள் அரவணைப்பில் தூங்கும் நீயெவ்வாரு
பேயுறங்கும் மாளிகையில் தனித்துறங்க முற்பட்டாய்?

பெற்றவன் நானிருக்க, பேதையவள் ஈங்கிருக்க
சுற்றமெலாம் சூழ்ந்திருக்க, சோகம் பரந்திருக்க
சுற்றோரும் மற்றோரும் சோர்ந்த ழும்வகையில்
முற்றும் துறந்திங்கு மோனத்திலே ஆழ்ந்ததென்ன?

சீர்சிறப்பு பலபெற்று சீலமாய் நீ வாழ்ந்திருக்க
யாரு மறியாமல் யான்படைத்த கோட்டைகளை
யானே யறியாமல் யென்முனே தகர்த்துவிட்டு
போனாயே என்மகனே, பொறுக்கவில்லை அழுகின்றேன்!

ஆர் ஆர் ஜி

சீர்சிறப்பு பலபெற்று சீலமாய் நீ வாழ்ந்திருக்க
யாரு மறியாமல் யான்படைத்த கோட்டைகளை
யானே யறியாமல் யென்முனே தகர்த்துவிட்டு
போனாயே என்மகனே, பொறுக்கவில்லை அழுகின்றேன்!

படிக்கும் போது சந்தோஷமாக ஆரம்பித்து லாஸ்ட் ல இப்படி சோகமா ம்டிச்சிட்டீன்களே

"நீ வாழ்ந்திருக்க
யாரு மறியாமல் யான்படைத்த கோட்டைகளை
யானே யறியாமல் யென்முனே தகர்த்துவிட்டு
போனாயே என்மகனே, பொறுக்கவில்லை அழுகின்றேன்!"