இடுக்கண் வருங்கால் நகுக

by க அருண்குமார் Sun Aug 21, 2011 12:07 pm

First topic message reminder :

அலுவலத்திலிருந்து
மனக்கழிவுகளை சுமந்தவாறு
வீடு திரும்புகையில்,மனைவியின்
புன்னகையை புறம்தள்ளினேன்..
சிரித்தப் பிளவுபடாத என்
உதடுகள் கண்டு பிளவுபடும்
அவள் இதயத்தை
துச்சமாகினேன்..

மரணச்செய்தி கேட்டு
பயணிக்கும்போது கண்முன்னே
சிரித்துக் குழந்தையிடம்
மறு புன்னகையை மறுத்தேன்..
மரண சோகத்தை குழந்தையிடம்
பகிர்ந்துவிட்ட குற்றஉணர்வின்றி
பயணித்தேன்!!

வயதேறிய நாட்களில்
தலைமுடி நரைத்து,
இதயம் கறுத்து,
உதடுகள் சிரிக்க மறுத்து,
பின்பு மறந்துவிட்டது!!

ஒருநாள், இருபத்திநான்கு
மணிநேரமும் பல்லிளித்தேன்,
அனால் யாருமே
கண்டுகொள்ளவில்லை
மயானத்திலிருந்து
என் மண்டையோட்டை!
இடுக்கண் வருங்கால் நகுக - Page 2 Real_bone_human_skull_male_s

இடுக்கண் வருங்கால் நகுக - Page 2 Real_bone_human_skull_male_s

by க அருண்குமார் Tue Aug 23, 2011 7:16 pm

நன்றி..நன்றி

by vasanthe2590 Tue Aug 23, 2011 7:22 pm

kitcha wrote:நல்ல கவிதை.

வாழும் போது வாழக் கற்றுக் கொள்ளவேண்டும்.இல்லையேல் இந்த மண்டை ஒட்டு நிலைமை தான்

உண்மை உண்மை!!!!

மெய்யான வரிகள்...
மதி கெட்டு திரிந்து
விதி முடிந்த வேளையில்
வரும் விரக்தி நிலை..சிரிப்பு...

by க அருண்குமார் Wed Aug 24, 2011 8:12 pm

உங்கள் கவிதை சூப்பருங்க

by **Admin** Wed Aug 24, 2011 8:56 pm

ராஜா wrote: இந்த அவசர உலகில் , அனைவருமே இந்த மண்டையோடை போல கடைசியில் தான் சிரிக்க வேண்டி வரும் போல.

உண்மைதான்.. நல்ல வேளை நான் அப்படியில்லை. நன்றாகச் சிரிப்பேன். ஆனால் கீழ்பாக்கத்திலும் இல்லை. இன்னும் வீட்டில் விட்டு வைத்துள்ளார்கள்.

கவிதை அருமையாக உள்ளது அருண்.