பேரூந்தில் அழும் பயணி

by செய்தாலி Mon Jun 06, 2011 12:15 pm

நான் இந்த ஊருக்குசெல்பவன்
நெற்றியில் முகவரி அடையாளம்
பயணிகளை களவாடும் பேரூந்து

ஒவ்வொரு மனிதர்களுக்கும்
ஒவ்வொரு பயணக் காரணங்கள்
முடிவின்றி தொடரும் பயணங்கள

எங்கிருந்தோ வந்த மனிதர்கள்
ஏறி அமர்ந்தனர் எங்கோபோவதற்கு
முனங்கலுடன் புறப்பட்ட பேரூந்து

எங்க போறீங்க எழும்வினாக்கள்
ஒரேஇருக்கையில் தெரிந்தவர் தெரியாதவர்
புன்னகையில் பரிமாறப்பட்டது அறிமுகங்கள்

பின்னோக்கி ஓடும் மரம்செடிகள்
வேகத்தில் தொலையும் சிற்றூர்கள்
தூரங்களை விழுங்கியபடி பேரூந்து

ஜன்னலோரங்களில் வெளி ரசிப்பவர்கள்
ஊர் உறவுக்கதைகள் பேசுபவர்கள்
சொல்லின் நர்மத்திற்கு புன்னகைப்பவர்கள்

பீரிட்ட வேகத்தில் பேரூந்து
ஜன்னலுடன் சண்டையிடும் காற்று
சப்தங்கள்தொலைந்து மௌனத்தில் பயணிகள்

கடைசி இருக்கையில் இருந்து
பயணிகளின் காதை நிரப்பியது
ஒசைத்யற்ற ஓர் அழுகைக்குரல்

விழிகளில் வடியும் கண்ணீர்
சோகம் சுமந்த முகம்
சலனங்கள் போர்த்திய உருவம்

இருக்கையில் உறைக்காத இருப்பு
கைகடிகாரத்தை அடிக்கடி உற்றுப்பார்த்தால்
தன்ஊரை எதிர்பார்த்து அவர்

எதற்கோ அந்தமனிதர் அழுகிறார்
காரணம் புலப்படாத சகபயணிகள்
விழிகளால் வீசினார்கள் அனுதாபங்களை

துக்கத்தில் மனமிழகிய சகபயணி
மென்குரலில் அழுகையில் காரணம்கேட்க
விதும்பலுடன் இதழ் திறந்தார்

வீட்டு முற்றத்தில் காத்துகிடக்குது
குளிக்கையில் ஆற்றில் மூழ்கியிறந்த
பெற்ற ஒத்தமகனின் சடலம்

சொல்லின் முடிவில் அழுகை
தாரைதாரையாக கண்ணீர் துளிகள்
கேட்டு நின்ற விழிகளில்

அனுதாப சங்கடத்துடன் பேரூந்துபயணிகள்
ஆறுதல் சொல்லியபடி சகபயணி
ஊர்வரை அழுதுகொண்டு அவர்

by Jiffriya Mon Jun 06, 2011 12:26 pm

ஒரு சோகமான கதையை கவிதை எனும் கட்டுக்குள் அடக்கிவிட்டீர்களே..அபாரம் அருமையான வரிகள்.. மகிழ்ச்சி

by **rameshnaga** Mon Jun 06, 2011 1:22 pm

அருமையான கதைக் கவிதை..
இந்த வகையில் இப்போது எழுதுபவர்கள், திரு. மு.மேத்தா -விற்குப் பின் வெகு குறைவு.
உங்களுடைய முயற்சிக்கும், சிந்தனைக்கும்,
எனது மனமார்ந்த பாராட்டுக்கள்.
அன்புடன் ரமேஷ்.

by மஞ்சுபாஷிணி Mon Jun 06, 2011 1:32 pm

பேருந்து பயணத்தில், ரயில் பயணத்தில் எத்தனையோ முகம் தெரியா மனிதர்கள் அதில் எத்தனையோ பேர் நட்புக்கொள்கிறார்கள், அன்பை பரிமாறிக்கொள்கிறார்கள்.... தான் இறங்க வேண்டிய இடம் வந்ததும் நன்றி வணக்கம் என்ற சொற்களோடு முடிந்துவிடுகிறது நட்பு அன்பு சோகம் எல்லாமே...

அதுபோல இந்த பயணி தன் பிள்ளையின் மரணச்செய்தி கேட்டதில் இருந்து தவித்துக்கொண்டு போய் இறங்கும்வரை உடன் பயணிக்கும் பயணியரின் ஆறுதல் தேற்றி இருக்கும்... ஆனால் யாருமே இறுதி வரை வாழ்க்கை முழுக்க வருவதில்லை நிலைத்த சோகமும் நட்பும் அன்பும் இருக்க போவதுமில்லை...

தாக்கமுள்ள கவிதை வரிகள் செய்தாலி..... அன்பு வாழ்த்துக்கள்.

by செய்தாலி Mon Jun 06, 2011 3:13 pm

Jiffriya wrote:ஒரு சோகமான கதையை கவிதை எனும் கட்டுக்குள் அடக்கிவிட்டீர்களே..அபாரம் அருமையான வரிகள்..

மிக்க நன்றி தோழி

by செய்தாலி Mon Jun 06, 2011 3:21 pm

rameshnaga wrote:அருமையான கதைக் கவிதை..
இந்த வகையில் இப்போது எழுதுபவர்கள், திரு. மு.மேத்தா -விற்குப் பின் வெகு குறைவு.
உங்களுடைய முயற்சிக்கும், சிந்தனைக்கும்,
எனது மனமார்ந்த பாராட்டுக்கள்.
அன்புடன் ரமேஷ்.

கவிஞர் திரு பாவண்ணன் அவர்களின் கவிதைகளில் இருந்து கற்றுக்கொண்டது
அவ்வப்போது முயற்ச்சிக்கிறேன் முயற்சி திருவியாக்கும் என்ற நம்பிக்கையில்

உங்கள் கருத்துக்கு மிக்க நன்றி தோழரே

by செய்தாலி Mon Jun 06, 2011 3:26 pm

மஞ்சுபாஷிணி wrote:பேருந்து பயணத்தில், ரயில் பயணத்தில் எத்தனையோ முகம் தெரியா மனிதர்கள் அதில் எத்தனையோ பேர் நட்புக்கொள்கிறார்கள், அன்பை பரிமாறிக்கொள்கிறார்கள்.... தான் இறங்க வேண்டிய இடம் வந்ததும் நன்றி வணக்கம் என்ற சொற்களோடு முடிந்துவிடுகிறது நட்பு அன்பு சோகம் எல்லாமே...

அதுபோல இந்த பயணி தன் பிள்ளையின் மரணச்செய்தி கேட்டதில் இருந்து தவித்துக்கொண்டு போய் இறங்கும்வரை உடன் பயணிக்கும் பயணியரின் ஆறுதல் தேற்றி இருக்கும்... ஆனால் யாருமே இறுதி வரை வாழ்க்கை முழுக்க வருவதில்லை நிலைத்த சோகமும் நட்பும் அன்பும் இருக்க போவதுமில்லை...

தாக்கமுள்ள கவிதை வரிகள் செய்தாலி..... அன்பு வாழ்த்துக்கள்.

உங்கள் உணர்வுபூர்வமான கருத்துக்கு மிக்க நன்றி தோழி