தவியாய் தவிக்கும் தமிழ்

இந்த நூற்றாண்டின் தமிழ் -
என்னைத் தவிப்பாய் பார்த்தது.
தஞ்சையில் அது அழகாய்தான் பேசியது-
"அய்யா!வணக்கம்!"-என்று.
தரணியெங்கும் புகழ் பெரும் தளராத முயற்சியில்
தமிழ் தவழ்ந்து புதுச்சேரி வந்தது.
பாரதி இருந்த காலங்கள் மறைந்து விட -
தமிழ் தவித்து "மெஸ்சே!மார்னிங்!"-என்றது.
நிலை குலைந்த தன் தலை நிமிர்த்தும் முயற்சியில்
தமிழ் கடிது விரைந்தது கடற்கரைச் சாலையில்.
தமிழகத்தின் தலை நகரில் கால் பதித்த தமிழ்
கடலோர உப்புக் காற்றில் கலங்கிப் பேசியது-
"இன்னாபா! இன்னான்றே!"-என்றது.
வட்டாரம் மாறிச் சிதைந்த தமிழ் தலை நகரின் மையத்தில்
கடைசியில் இப்படித்தான் பேசியது-
"கேன் யூ சேவ் யுவர் மதர் டங் டமில் ப்ளீஸ் !

தமிழ் தவியாய் தவித்தாலும் இணயம் இப்போதெல்லாம் தமிழுக்கு மெருகூட்டிக் கொண்டுதான் இருக்கிறது. அதுவும் ஈகரை போன்ற தலங்கள் தமிழுக்கு ஒரு புதுப் புனலை தவழ விட்டுக் கொண்டு இருக்கிறது. தமிழ் நிச்சயம் தங்களைப் போன்றோர்களால் தழைக்கும்.

உண்மைதான் இன்று தமிழ் படும் பாடு சிரமம் தான் . நல்ல சிந்தனை நண்பரே!

அன்புள்ள அசுரன் சார்!
நீங்கள் என்னைத் தயவு செய்து மன்னிக்க வேண்டும்!
எனது "ஒரு பாவத்தின் அஞ்சலி" குறித்த உங்களுடைய
கேள்விக்கு நான் உடனேயே மறுமொழியிட்டிருந்தேன்!
ஆனால், கணினியச் சரியாக கையாளத் தெரியாத
அறிவுக் குறைபாட்டினால், அந்த பதில்
ஒரு பாவத்தின் அஞ்சலி (3)-இல் போய் அமர்ந்து விட்டது.
எனது அந்தப் பதிலில் உங்களை "தேவன்" எனக் குறிப்பிட்டிருந்தேன்.
ஆனால், அதன் பிறகுதான், தங்களுடைய 1000-வது பதிவைக் காண
எனக்கு வாய்த்தது. இப்போது என் பார்வையில் நீங்கள் "தேவதேவன்".
இதில் எள் அளவும் புகழ்ச்சி இல்லை.
என்னுடைய கணினியில் தேர்ச்சியற்ற தன்மைதான் இந்தக் குறைபாடுகளுக்கு
காரணம். மற்றபடி ஒருபோதும் எனக்கு அலக்ஷ்யம் இல்லை.
உங்களுக்கு மீண்டும் ஒருமுறை எனது மனமார்ந்த நன்றியை சொல்லிக்கொள்ள
விரும்புகிறேன் -நீங்கள் பாராட்டியிருக்கும் இந்தக் கவிதைக்காக.
ஈகரைத் தோழர்களின் மனமுவந்த பாராட்டுதல்கள்தான் என்னாலும்
எழுதமுடியும் என்ற நம்பிக்கையை அதிகப் படுத்தி இருக்கிறது.
உங்களுக்கான இந்தப் பதில் மூலம் நம் ஈகரைத் தோழர்கள் அனைவருக்கும்
என் மனமார்ந்த நன்றி. ----அன்புடன் ரமேஷ்.