யாருக்கும் பொதுவாய் சொல்வோம்!

by **rameshnaga** Sun May 29, 2011 7:35 pm

நேற்று எமைத் துரத்திய துப்பாக்கிகளுக்குத்
தப்பி உமது கரை சேர்ந்தவன் நான்.
முன்பொரு நாள்-எனதப்பனைக் குதறிய
குண்டுகளைக் கண்டும்-
கையறு நிலையில் நின்றவன் நான்.
பின்னம் ஒரு நாள்-
நீர் சுமந்து வந்த எனது அப்பத்தாவை
மருந்து வாங்கித் திரும்பிய என் அம்மாவை,
பள்ளிக்குச் சென்று திரும்பாமலே போன
என் அனியத்தையை-
மிதித்துக் கொன்ற பூட்ஸ் கால்களின் தடம் தேடி
வெம்பி நின்றவன் நான்.
வாழ வழியற்று-எனது தெருக்களில் இருந்து விலகி-
முகவரி அற்றவனாய் இருந்தாலும்,
வயிற்றுக்குத் தந்து உயிர் காத்த உனது
தெருக்களில் அலைகிறேன் தீரா நன்றியுடன் -என்றாலும்
இன்று நீ-
கால்கள் விறைக்க உனது கொடியின் கீழ் நின்று
அதன் கீதம் இசைக்கக் கேட்கையில்-
எம் நெஞ்சடைத்துக் கிளம்புகிறது
எமது இளம் பிராயத்தில்-
நாங்கள் விளையாடித் திரிந்த
எமது தெருவின் புழுதி வாசனை.

,

by கலைவேந்தன் Mon May 30, 2011 7:05 am

விதிகளாலும் சதி செய்த ஈன மதியர்களாலும் உதையுண்டு கீழ்மையான அவமதிப்பையும் ஏற்றுக்கொண்டு நாடிழந்து வீடிழந்து சுற்றம் நட்பு தானிழந்து ஆதரவற்று நிற்கையில் வயிற்றுக்கு அரை அளவே உணவுண்டு நிழல் தர கூட்டமாய் கூடி நின்ற மரநிழல்கண்டு அரையை மறைக்க அரை ஆடை உடுத்திக்கொண்டு கண்களில் ஏக்கம் மிதக்க நெஞ்சந்தனை பழம் அனுபவங்கள் தான் தாக்க வெதும்பி வெம்பி கண்ணீரால் ததும்பி தத்தளித்து நின்ற போது தமக்கென்று ஒரு நாடும் அதற்கென்று ஓர் இன்னிசைக் கீதமும் கிடைக்க்காதா என்று தாய் மார்பில் ஈரப்பால் கசியாதா என்று உளம் உருக நின்று ஏங்கும் முழுப்பசியுள்ள குழவி போல் தவித்து நிற்கும் நம் இன மக்களின் சோகமதை மிக அழகாக வடித்து என் இதயம் நிறைந்துவிட்ட இளம் கவியே உன்னை வாழ்த்துகிறேன்...!