என்னைத் தாலாட்ட வருவாளா?

அவள் ஒரு அழகி!

எல்லாப் பெண்களுமே அழகுதான் என்றாலும், அவள் மட்டும் அற்புதமான அழகு!

நல்ல சிகப்பு, அவள் கலருக்குத் தகுந்தவாறு கிளிப் பச்சக் கலரில் சுடிதார் அணிந்திருந்தாள். சிரிக்கும் போது, இரண்டு கன்னங்களிலும் விழும் குழி அவளுக்கு மேலும்

அழகு சேர்த்தது. கீழ் உதட்டில் ஒரு சிறிய மச்சம். அவள் தன் உதட்டைக் கடித்து எச்சில் படுத்தும் போது, அந்த மச்சம் பளபளக்கும்! நீண்ட கூந்தல் இல்லை என்றாலும், நல்ல

அடர்த்தியாக இருக்கும்! தலை சீவுவாளா என்றே தெரியாது, எப்போதும் முடிகள் சிலிம்பலாக பறந்து கொண்டே இருக்கும். அதுதான் அவளுக்கு அழகு!

அவள்!... அவள் தான்!... அந்த அழகு தேவதை தான் என் காதலி!

அவள் பெயர் "......"

Spoiler:

சில சமயங்களில் அவள் என்னைக் காதலிக்கிறாளா? என்ற சந்தேகம் கூட வருவதுண்டு.

அவள் என்னைக் காதலிக்கும் அளவுக்கு, என்னிடம் அப்படி ஒன்றும் இருப்பதாக எனக்குத் தெரியவில்லை!

எங்களின் முதல் சந்திப்பு ஒரு பேருந்து நிறுத்தத்தில் தான் ஆரம்பமானது. ஒருநாள் கல்லூரிக்கு செல்ல பேருந்திற்காகக் காத்திருந்தேன். நண்பர்கள் கூட யாரும் வரவில்லை.

கடிகாரத்தில் மணியைப் பார்த்து விட்டு, எதேச்சையாக திரும்பிய போது.....

அந்தக் கண்கள்!... அந்தக் காந்தக் கண்கள்!... என்னைப் பார்ப்பதைத் தடை செய்து கொண்டு வேறுபக்கம் திரும்பியது.

அவள் தான்! சாயம் எதுவும் பூசாத, தனது சிவந்த இதழ்களை எச்சில் படுத்திக் கொண்டாள். கழுத்தில் காதல் சின்னத்தைக் கொண்ட ஒரு செயின் மட்டும், மார்பகத்தில் மௌன

ராகம் பாடிக் கொண்டிருந்தது... காதில் இரண்டு தொங்கல்கள் காதல் ராகத்தைக் கற்றுக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது... ஏனோ தெரியவில்லை, அவளை 'மீண்டும் ஒருமுறை பார்!'

என்று என் மனது கட்டளையிட்டது! என் மனதைக் கட்டுப் படுத்தினாலும், என் கண்கள் அந்தக் கண்களையே தேடிச்சென்றது!

ஆனால், நான் பார்க்கும் போதெல்லாம் அவள் தன் பார்வையைத் தடை செய்து கொண்டாள்... என்னாலும் கூட, அந்தக் கண்களை நேருக்கு நேர் சந்திக்க முடியவில்லை!

சிறிது நேரத்தில் பேருந்து வந்து விட, நான் ஏறிக் கொண்டேன். பேருந்தில் செல்லும் போது கூட எனக்கு அவள் நியாபகம் தான்!!..

மகா பிரபு wrote:அருமை நண்பா. கோபம் இருக்குமிடத்தில் தான் குணம் இருக்கும். விட்டுராதீங்க.

SK wrote:அருமை

பாலமுருகன் பாலகிருஷ்ணன் wrote:அருமை குயிலன் தொடருங்கள்.

தாமு wrote:அருமை அருமை தொடருங்கள் குயிலன்

நாளை அடுத்தப் பகுதிக்கு செல்வோம்...

படித்து ரசித்து வரும் அனைவருக்கும் சிறப்பான நன்றிகள்!!

"அந்தப்பார்வை"

எனது டிபார்ட்மெண்டுக்குள் நான் வந்த போது, புதிதாக ஒரு புரபொசர் கிளாஸ் எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்....

நான் சென்று எனது இருக்கையில் அமர்ந்தேன். எனது எண்ணம் முழுதும் அவளின் மீதே இருந்தது!

"மனதில் உள்ளதை சொல்லி விட்டோம். அவள் புரிந்து கொண்டிருப்பாளா? அல்லது இதற்கும் ஏதாவது ஒரு அர்த்தத்தில் கோபம் கொள்வாளா?"

என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்த போது...

புரபொசர் என்னிடம் எதையோ கேட்டார். அவர் என்ன கேட்டார் என்பது தெரியாமலேயே நான் எழுந்து நின்று,

"சாரி சார்! எனக்குத் தெரியாது" என்றேன்.

உடனே எனது நண்பர்கள் அனைவரும் என்னை ஏளனமாக பார்த்து சிரித்தனர்...

பிறகு தான் தெரிந்தது, அவர் எனது பெயர் என்ன என்று கேட்டிருக்கிறார்!

நான் வெட்கத்தில் தலை குனிந்து நிற்க...

"கீதனைப் பார்க்கணும்!" என்ற ஒரு பெண்ணின் குரல் கேட்டது! நான் திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்து பார்த்தபோது வாசலில் 'லதீபா' நின்று கொண்டிருந்தாள்...

"யாருப்பா அது, கீதன்!?" என்றார் புரபோசர்.

"நான் தான் சார்!"

"ஓ! நீதானா அது!... பேர் தெரியலைன்னு சொல்லும் போதே நினைத்தேன், இப்படித்தான் ஏதாவது நடந்திருக்கும்னு. சரி... இந்தப் பொண்ணையாவது தெரியுமா

அதுவும் தெரியாதா?" என்று கிண்டலாகக் கேட்டார்.

"தெரியும் சார்!" என்றேன்...

"ம்‌ம்... போ!... போ!..." என்று அவர் அனுமதி கொடுத்ததும் நான் அவளை நோக்கி சென்றேன்...

வெளியில் வந்ததும், சிறிது தூரம் மௌனமாக நடந்தாள்...

என்ன சொல்லப் போகிறாள் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் நானும் அவளைப் பின் தொடர்ந்தேன்...

கொஞ்ச தூரம் சென்றதும் அவள் நின்றாள்! நானும் அவளருகில் சென்று நின்றேன்.

ஏனோ தெரியவில்லை, அவளருகில் நின்ற போது, இனம் புரியாத ஒரு தென்றல் எங்கிருந்தோ வந்து, என் உடல் முழுதும் பரவியது...!

சத்தியமாக, மற்ற பெண்களிடம் இல்லாத ஏதோ ஒன்று அவளிடம் இருக்கிறது!

நின்றவள், புத்தகத்தின் ஒர விளிம்புகளை வருடிக்கொண்டு, எதையோ சொல்லத் தயங்கிக் கொண்டிருந்தாள்...

நானும் அவளுக்கு இடையூறு செய்யாமல் மௌனமாக நின்றேன்,.. அப்போது,

"சாரி கீதன்! உங்களை சரியா புரிஞ்சிக்காம நான் அப்படி நடந்து கிட்டேன். என்னை மன்னிச்சிருங்க!" என்றாள் என்னைப் பார்க்காமலேயே...

நானோ, அவள் என்னைப் பார்க்க வேண்டும் என்பதற்காகவே, சற்று நேரம் எதுவும் பேசாமல் நின்றேன்... உடனே நான் நினைத்தது போலவே

அவள் என்னைத் திரும்பிப் பார்த்தாள்!

உண்மையிலேயே அவள் முகம் வாடித்தான் போயிருந்தது!

உடனே நான் அவளைப் பார்த்து புன்னகை செய்தேன்... பதிலுக்கு அவளும் புன்னகை செய்தாள்!

"சாரி கீதன்!" என்றாள்.

"பரவாயில்லை, நான் அதை அப்போதே மறந்து விட்டேன்."

"அப்படின்னா.... கூல்டிரிங்க்ஸ் சாப்பிடலாம் வாங்க.." என்று குறும்பாக என்னைப் பார்த்துக் கேட்டாள்!

நானோ 'வேண்டாம்' என்று மறுத்தேன்...

"அப்படின்னா, நீங்க இன்னும் என்னை மன்னிக்கலையா?" என்று கேட்டாள்.

"சேச்சே! அப்படியெல்லாம் இல்லை!" என்று நான் வழிந்து குழைய...

"அப்ப வாங்க!..." என்று உரிமையுடன் எனது கையைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு சென்றாள்...!

அந்த சில மணித்துளிகளில் எனக்குள் பல ஆயிரம் கோடி மின்னல்களும்... நட்சத்திரங்களும் பூத்துக் குலுங்கியது!

சற்று நேரத்திற்கு முன், ஏதோ ஒரு இனம் புரியாத தென்றல் என்னுள் பரவியது என்று சொன்னேன் அல்லவா?...

அந்தத் தென்றல், இப்போது வசந்தமாக மாறி வீசத் தொடங்கியது!...

Spoiler:

ஆனாலும் அதை என்னால் முழுமையாக அனுபவிக்க முடியவில்லை!!