நம்பிக்கை - சுவாமி விவேகானந்தர்!

என் அருமை மாணவர்களே! நான் கூறும் அறிவுரையை ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள். கல்லூரியில் படிப்பு முடிந்த பின்னர் மக்கள் சேவையில் உங்களை முழுமையாக ஈடுபடுத்திக் கொள்ளுங்கள். விலைமதிப்பற்ற, செல்வம் நிறைந்த பொக்கிஷமே கிடைத்தாலும், இந்த தொண்டிற்கு கிடைக்கும் ஆனந்தத்திற்கு ஈடு இணை இல்லை என்பேன்.

ஏழை என்ற எண்ணத்தை, வறுமை பற்றிய அச்சத்தை மனதிலிருந்து அறவே ஒதுக்கித் தள்ளுங்கள். எந்த விதத்தில் நீங்கள் ஏழை? செல்வம் இல்லையென்று ஏங்குகிறீர்களா? இட்ட பணியை முடிக்க சாரை சாரையாக வேலையாட்கள் இல்லையே என்று வருந்துகிறீர்களா? அதனால் என்ன, குடியா முழுகிப் போயிற்று? அல்லும் பகலும் பிறருக்காக நீங்கள் உங்கள் ரத்தத்தை சிந்தி உழைப்பீர்களானால், இந்த வாழ்க்கையில் சாதிக்க முடியாதது எதுவும் இல்லை என்பதை உணர்வீர்கள்.

இதோ பாருங்கள்! இத்தனை வருடங்களாக நான் இந்திய நாடு முழுவதும் சுற்றிப் பார்த்திருக்கிறேன். எவ்வளவோ உத்தமர்களைச் சந்தித்திருக்கிறேன். அருள் நிரம்பி பொங்கி வழிந்த உள்ளங்களைக் கண்டு மெய்சிலிர்த்திருக்கிறேன். அவர்களின் காலடியில் அமர்ந்தபோது வலிமை வாய்ந்ததொரு மகத்தான சக்தி என் நரம்புகளில் ஓடி, இதயத்தில் பாய்ந்ததை உணர்ந்திருக்கிறேன். இப்போது உங்களிடம் நான் பேசும்போது இந்தப் பேச்சுக்கள் அவர்களின் கூட்டுறவினால், அவர்கள் பாதகமலங்களை நான் தீண்டியதால் ஏற்பட்ட ஆற்றலின் விளைவே என்பேன்.

நமக்கு நம்பிக்கை வேண்டும். நாம் செய்யும் செயல்களில் ஈடுபாடு வேண்டும். நம்மிடமே நமக்கு நம்பிக்கை வேண்டும். வலிமையே வாழ்வு, அது இன்மையே அழிவு. பலமே வாழ்க்கை, பலவீனமே மரணம். எந்தக் கல்வி மாணவரிடம் பண்பாட்டை உருவாக்கவள்ளதோ, மன ஆற்றலை வளர்க்கவள்ளதோ, அறிவுத் திறனை விரிவடையச் செய்யக் கூடியதோ அத்தகைய கல்விதான் நமக்கு இப்போது தேவை. மனிதன் தன்னைத்தானே தாங்குபவனாக, தன் சொந்தக் கால்களின் தலை நிமிர்ந்து நிர்ப்பவனாகச் செய்யவல்ல கல்வியே நமக்கு வேண்டியது.

நீங்கள் உபநிஷதங்களில் கூறப்படுகிற கதைகளைப் படித்ததில்லையா? நான் ஒரு கதை சொல்கிறேன், கேளுங்கள்.

சத்தியகாமன் எனும் சிறுவன் கல்வி கற்பதற்காக ஒரு குருவை நாடிச் சென்றான். குரு சில பசுக்களை அவன் பொறுப்பில் ஒப்படைத்து அவனைக் காட்டிற்கு அனுப்பினார். நாட்கள் பல சென்றன. நல்ல கவனிப்பால் பசுக்கள் இரண்டு மடங்காக பெருகியிருப்பதைக் கண்டு சத்யகாமன் ஆசிரியரிடம் திரும்ப எண்ணினான். வரும் வழியில் ஒரு காலை மாடும், நெருப்பும், சில விலங்குகளும் அவனுக்கு இறையறிவைப் போதித்தன. திரும்ப வந்த சீடனை ஆசிரியர் பார்த்தார். முதல் பார்வையிலேயே இவன் இறையறிவு பெற்றுவிட்டான் என்பதை உணர்ந்து கொண்டார். இயற்கையோடு இணைந்து வாழ்வதனால், அதனோடு இடையறாது தொடர்பு கொள்வதனால் உணமையான கல்வியைப் பெற முடியும் என்ற நீதியை இந்தக் கதை நமக்கு புகட்டுகிறது.

இளமை முதற்கொண்டே கனன்று எரியும் நெருப்பினைப் போல் சுடர் வீசும் பண்பாளர்களுடன் பழகி வர வேண்டும். உன்னத போதனைக்கு ஓர் எடுத்துக் காட்டாக வாழ்ந்துவருபவரைக் குறிக்கோளாகக் கொள்ளவேண்டும். ஒவ்வொரு மாணவனும் தூய பிரம்மச்சரிய வாழ்க்கையை மேற்கொள்ள பயிற்றுவிக்கப்பட வேண்டும். அப்போதுதான் ஒருவனிடத்து தன்னம்பிக்கையும், சிரத்தையும் உண்டாக்கும். மாபெரும் தியாகிகளே நம் நாட்டில் கல்வி போதித்து வந்தனர். ராமாயணம், மகாபாரதம், உபநிஷதங்கள் முதலான புனித நூல்களிலிருந்து கதைகளைத் தொகுத்து எளிய நடையில் புரியும் படியாக நூல் வடிவில் நம் சிறுவர்களுக்கு வழங்க வேண்டும்.

அதிகாரம், பதவி, போன்றவை தாமாகவே தேடிவரும். நீங்கள் உழைப்பைப் பயன்படுத்துங்கள். அப்போது தாங்க முடியாத அளவிற்கு உங்களிடம் பேராற்றல் பெருகுவதை காண்பீர்கள். பிறருக்குச் செய்யும் அற்ப சேவைகூட உங்களிடம் பேராற்றலை விழிப்புறச் செய்யும். காலப்போக்கில் உங்கள் மனம் சிங்கத்தை ஒத்த ஆற்றலைப் பெறும்.

உங்கள் அனைவரையும் நான் வெகுவாக நேசிக்கிறேன். அதே நேரத்தில் பிறருக்காகப் பாடுபடவும் அதற்காக மரணத்தை மேற்கொள்ளவும் நீங்கள் தயாராக இருக்க வேண்டும் என்பேன். நீங்கள் அப்படி உலகத்திற்காக மடிவதையே நான் இன்பமாகக் கொள்வேன்.