நமக்குள்ளே....

நமக்குள்ளே !

அந்த ஊரில் எல்லோருமே, எதற்கெடுத்தாலும் கவலைப்படு பவர்கள். 'இதற்கு என்னதான் தீர்வு?' என்று ஊர்கூடி யோசித்தவர்கள், 'எல்லோருக்காகவும் கவலைப்படுவதற்கென்றே ஒருவரை நியமித்துவிட்டால்... பிரச்னை தீர்ந்தது' என்று முடிவெடுத்தனர். 'இந்த டீலிங் பிடிச்சிருக்கு' என்று தலையாட்டி, அந்த வேலையை ஏற்கத் தயாரான உள்ளூர் தொழிலாளி, 'எவ்வளவு சம்பளம்?' என்றார்.

கூடிப்பேசி, 'மாதம் பத்தாயிரம் ரூபாய்' என்று முடிவு செய்தவர்கள், தத்தமது கவலைகளை அவரிடம் சொல்ல ஆரம்பித்தார்கள்.

உச்சகட்ட சோகத்தோடு உட்கார்ந்திருந்தவரைப் பார்த்தவர்கள், 'பரவாயில்லையே... கொடுத்த சம்பளத்துக்கு நல்லாவே கவலைப்படறியே' என்றபோது... 'அடப்போங்க, உங்களுக்காவா நான் கவலைப்படறேன்? இவ்வளவு பெரிய சம்பளம் வந்த பிறகும் எப்படி கவலைப்பட முடியும்னு நினைச்சுதான் கவலைப் பட்டுக்கிட்டிருக்கேன்' என்றாராம் அந்தத் தொழிலாளி.


ஆக, கவலைப்படுவது என்று ஆரம்பித்துவிட்டால்... அதற்கு வரையறையே கிடையாதுதானே!

பிரச்னையைவிட, அதைப் பற்றிய பயமும் கவலையும்தான் ஒருவரின் கஷ்டத்தை அதிகரிக்கச் செய்யும் என்பார்கள். 'மகள் ப்ளஸ் டூ தேர்வு எழுதிக் கொண்டிருக்கிறாள்... மகன் டென்த் எழுதப் போகிறான்... வீட்டு வாடகை உயரப் போகிறது...' என்று அவரவர் ரேஞ்சுக்கு கவலைகள் ஓடிக்கொண்டுதான் இருக்கின்றன. அதையெல்லாம் தாங்கிக் கொள்ள ஒருவரை நியமிக்க முடியுமா?

ஆனால், நம்மை நாமே தயார்படுத்திக் கொண்டால்..?

உடனே புறப்படுவோம்... ஏதாவது ஒரு சுற்றுலா தலத்துக்கு. கவலை களைக் கரைப்பதற்கு மட்டுமல்ல... படித்துப் படித்து ஓய்ந்துபோன குழந்தைகள், சமைத்துப் போட்டே சலித்துப்போன இல்லத்தரசி, ஆபீஸே கதி என்று அலுத்துப்போன கணவன்... என எல்லோருக்கும் புத்தம்புது ரத்தம் பாய்ச்சும் சக்தியும் சுற்றுலாவுக்கு உண்டுதானே!

கிட்டத்தட்ட சம்மர் ஹாலிடேஸை நெருங்கிவிட்ட நிலையில், இப்போதே பெட்டிப் படுக்கைகளைத் தயார்படுத்த வேண்டியதுதான். மறந்தும்கூட, கவலைகளையும் சூட்கேஸில் அடுக்கிவிடக் கூடாது. அதேசமயம், சந்தோஷத்தை எடுத்து வைக்க மறக்கக் கூடாது!

போய் இறங்கும் புதிய பிரதேசத்தில் நாம் சந்திக்கும் மனிதர்கள், விலங்குகள், நீர்வீழ்ச்சிகள், பிரமாண்ட மரங்கள் என்று ஒவ்வொன்றையும் பார்த்த பிறகு, நம்முடைய பிரச்னை ஒரு துரும்பாகக்கூட தெரியலாம் இல்லையா தோழிகளே!

உரிமையுடன்


நன்றி விகடன்..