அளவான சேமிப்பு

"மழைக்காலம் இரண்டு நாளில் துவங்கப்போகிறது. ஒரு வாரத்திற்குத் தேவையான கனிகளையும், கிழங்குகளையும் சேகரித்துக் கொண்டு வாருங்கள்'' என சீடர்களை காட்டுக்குள் அனுப்பி வைத்தார் குரு.

துருவன் தலைமையில் மற்ற சீடர்கள் உணவு சேகரிக்கப் புறப்பட்டனர். அவர்களுள் அந்த நாட்டு அரசனின் மகனான மகேந்திரனும் ஒருவன். மன்னன் மகனாக இருந்தும், தன்னை சீடர்கள் தலைவனாக நியமிக்காதது அவனுக்கு மன வருத்தத்தைத் தந்தது. இருந்தாலும் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் இருந்தான்.

எல்லா சீடர்களும் குரு சொன்னது போல் ஒரு வாரத்திற்கு உரிய காய்கனிகளைச் சேகரித்தார்களா என்று துருவன் சரி பார்த்தான். மகேந்திரன் மட்டும் ஒரு மாத அளவுக்கு சேகரித்ததைக் கண்டு, `ஏன்' என்று கேட்டான்.

"முட்டாள்களே, முன் எச்சரிக்கையாக ஒரு மாத அளவுக்கு சேகரித்து வைத்தால் உலகமா அழிந்து போகும்? தொடர்ந்து மழை பெய்தால் என்ன செய்வீர்கள்? குருவுக்கும் மூளை இல்லை; சீடர்கள் தலைவனுக்கும் மூளை இல்லை'' என்று கேலியாகப் பேசினான்.

துருவன் பதில் பேசாமல் சிரித்தபடி அனைவரையும் குருகுலத்திற்கு அழைத்துச் சென்றான். ஒரு வாரம் கழித்து மழை நின்றதும் எல்லா சீடர்களையும் மரத்தடியில் கூடச்சொன்னார் குரு.

"சீடர்களே, உங்களிடம் ஏதேனும் உணவுப் பொருட்கள் மீதம் உள்ளனவா? இல்லாதவர்கள் மறுபடியும் சேகரிக்கச் செல்ல வேண்டும்'' என்றார்.

மகேந்திரனைத் தவிர மற்றவர்கள் இல்லை என்றார்கள்.

"இவர்களைப் போல சரியாக ஒரு வாரத்துக்கு மட்டும் உணவை சேகரிக்காமல், ஒரு மாதத்திற்கு சேகரித்தேன். என்ன இருந்தாலும் நான் மன்னன் மகன் அல்லவா?'' என்று சொல்லியபடி மீதம் இருந்தவைகளை மூட்டையில் இருந்து அவிழ்த்து குரு முன்னிலையில் கொட்டினான் மகேந்திரன். பழங்களும், கிழங்குகளும் அழுகிப்போய் காட்சி தந்தன. துர்நாற்றம் மூக்கைத் துளைத்தது.

"உனக்கு ஒரு மாத அளவுக்கு உணவு இருப்பதால், நீ மட்டும் உணவு சேகரிக்க செல்ல வேண்டாம். உணவு இல்லாதவர்கள் மட்டும் செல்லட்டும்'' என்றார் குரு.

குரு மறைமுகமாக தன் தவறைச் சுட்டிக்காட்டுவதைப் புரிந்து கொண்டு, அவமானத்தால் தலை குனிந்தான் மகேந்திரன்.

"மகேந்திரா, நீ நாடாளப் போகும் வருங்கால மன்னன். எந்த உணவுப்பொருளை பலநாள் சேகரித்து வைக்கலாம், எவற்றை சிலநாள் சேகரித்து வைக்கலாம், எவற்றை ஆண்டுக்கணக்கில் சேமித்து வைக்கலாம் என்ற சாதாரண அறிவுகூட உன்னிடம் இல்லாமல் போயிற்றே... இவ்வளவு உணவையும் வீணாக்கிவிட்டாயே...'' என்று வேதனையோடு சொன்னார் குரு.

"குருவே, என்னை மன்னித்து விடுங்கள். தேவைக்கேற்ப மட்டுமே சேமிக்க வேண்டும் என்பதைப் புரிந்து கொண்டேன்'' என்று குருவிடம் மன்னிப்புக் கோரினான். மன்னன் மகன் என்ற அகந்தை அவனை விட்டு நீங்கியது.

தா. ஆறுமுகம்

பயனுள்ள பதிவு நன்றி