இயற்கையின் ஓரவஞ்சம் (கவிதை)

by **kirikasan** Fri Dec 17, 2010 2:09 pm

பூவைக்காண மோகம் கொண்டு போகும் தென்றலே
போதை கொண்டு கூடி ஆசை போன பின்னரே
தேவையில்லை என்று விட்டுத் தள்ளிச்சென்றதேன்
தீயில்வெந்த தாகப் பூவும் தீய்ந்து வாடுதே

ஓடிவானில் நீந்திப் போகும் ஒற்றைமேகமே
உண்மை காதல் கொண்டுநீயும் வெண்ணிலாவையே
தேடிவந்து முத்த மிட்ட தென்றே எண்ணினேன்
தென்றல்போல நீயும் விட்டுத் தூரச் சென்றதேன்

நீரிலாடும் ஆம்பல்மீது நின்றுதேனையே
நீயும் உண்டு இன்பம் காணல் நேர்ந்த பின்னாலே
சேரும் எண்ணம்நீங்கி நீயும் செல்வதேனடா
சில்லென்றூதும் வண்டே நீயும் செய்வதென்னடா

காலைவந்து வானெழுந்த காதலாதவன்
கோலம் போடும் நீரலைகள் கொண்டதாமரை
மேலெழுந்த பூமுகத்தை வாடசெய்யவதேன்
மாலை தன்னில் போயொழிந்து மோசம் செய்வதேன்

காலம் சொல்லும்நீதி எங்கும் கயமைதானடா
காவல் செய்ய யாரும்,இல்லை கண்ணீர்தானடா
ஞாலமெங்கும் நேர்மை காக்க யாருமில்லையா
யாரைநானும் குற்றம் சொல்ல யாவும் தெய்வமா

பூவில் வண்டில் புள்ளி னத்தில் போயும் மக்களில்
தாவி ஒன்றோடொன்றில் இன்பம் தேட வைத்ததேன்
தூவி நெஞ்சில் காதல் என்னும் தூபமிட்டவன்
தேவி,பெண்மை தோல்வி என்றால் தீமை காண்பதேன்