காதல் கனவு கைகூடுமா? (ஏக்கம)

வேலால் வேலால் எறிந்தாள் விழியாற் கொன்றாள்
வேகும் தீயைத் தேகங் பற்றச் செய்தாள்
பூவாற் பூவாற் கணைகள் செய்தே எய்தாள்
பூவிற் தீயை யேற்றிப் போரைச் செய்தாள்

பாலாய் பாலாய் பழமாய் கனியாய் நின்றாள்
பாவை விழிகொண் டுண்ண எழிலைத் தந்தாள்
நாலை நாலாய் பெருகும் வயதைக் கொண்டாள்
நாவி லினிதே தமிழைக் குயிலாய் சொன்னாள்

நூலா யிடையுந் நெளிந்தே குறுகிக் கொண்டால்
நோகு முடலே யென்றே னென்னிற் சாய்ந்தாள்:
பாவாய் பாகாய், பனியா யுருகும் இளையாள்
படருங் கொடியாய் வளைந்தே நெகிழச் சோர்ந்தாள்

காயாய் பழமாய் காணு முருவத் தெழிலாள்
கன்னிப்பருவங் கொண்டே மலராய் பூத்தாள்
தேயும் வளரும் நிலவாய்த் தென்றல் குளிராய்
தேக மெங்கும் புதிதாய் உணர்வைத் தந்தாள்

வாரா யருகில் வந்துவ சந்தம் வீசாய்
வானத் துளிகள் தூவும் நிலமென் றாவாய்
பாராய் கண்கள் மோதிக் கொள்ளும் போராய்
பாதிச்சமரில் தோற்றுத் தழுவும் பாங்காய்

நீயாய் நானும் நின்னை என்னுள் கண்டே
நிற்போம் வெயிலுந் நிலவும் சேரும் ஒன்றே!
ஆகா ததுவே யிருளும் வருமே யென்றாள்
அணைத்தேன் நிழலை அவளோ விலகிக் கொண்டாள்

நோயாய் மனதில் வலியைத் தந்தே சென்றாள்
நொடியில் மீண்டும் மருந்தாய் வந்தே நின்றாள்
தாயா யன்பும் தனிமைத் துணையுந் தந்தாள்
தழலா யெரியும் போழ்தே நீராய் வீழ்ந்தாள்

மேக மெங்குந் தாவிகொள்ளும் மின்னல்
மேலே நீவித் தூண்டிச் செல்லுந் தென்றல்
தாக மென்றால் நாவிற் தாவும் தண்ணீர்
தன்னில் யாவும் கொண்டாள் தன்னைத் தந்தாள்

ஓடு முருளும் உலகில் எங்கும் துன்பம்
உரிமை யில்லா வாழ்வில் எதுவும் அச்சம்
வாடும் மனதுள் மக்கள் எண்ணித் துயரம்
வந்தா லிவளோ வாழ்வில் தோன்றும் ஒளியும்