உணர்வுக்கு உயிர் கொடுப்போம் – (என் 1000 வது பதிவு)

First topic message reminder :

நண்பா...
மழலை உன்னிடம் கனிமொழிபேசி
உந்தன் உச்சிமுகர்ந்து அன்புகாட்டிய முகம் –
இன்று வாடியமலராய்..

உன் தந்தையை விட உயர்ந்து இருந்தாய்..
உன்னை தோளில்சுமந்து உயர்த்திய
அந்த தோள்கள் இன்று பொலிவிழந்து போய்...

உன் பிஞ்சு விரல்பிடித்து உனக்கு
உலகை சுற்றி காட்டியவிரல்கள்.-இன்று
அந்த விரல்கள் வதங்கிப்போய்...

நீ அழுதுகொண்டே இருந்த போது
உன்னை ஆதரவாய் சாய்த்துக் கொண்ட
மார்புகள் இன்றுவற்றிப்போய்..

நன்னெறிக்கதைகளும்..
நகைச்சுவைக் கதைகளும்..உன் மனம்
நன்கறிய நாள்தோறும்..சொன்ன உதடுகள்..
இன்று உலர்ந்து வெடித்துப்போய்..

யானை போல் ஆக்கி தினம் முதுகில் ஏறி.. நீ
அரசன் போல் வலம் வந்த முதுகு..-இன்று
கூன் விழுந்து...குறுகிப்போய்.

உன்னைமட்டுமல்ல..உன்னைப்போல்
உன் தந்தையையும் சுமந்த தோள்கள்.. இன்று.
உன்வீட்டின் ஓரமாய்...ஒரு கட்டிலில்,கவனிப்பாரற்று.

இதுமுதுமை தான்..இதை
அவர்கள்தாங்கிக் கொள்வார்கள்..
ஆனால்..தன் மீது பாசமாய்
ஒரு வார்த்தை பேசாமல் நீ போனால்..
தாங்காது..அந்த பாச உணர்வுகள்..அந்த..
உணர்வுக்கு உயிர் கொடுங்கள்..
அது தான் அவர்கள் முதுமையில் தேடுவது..

மறந்து விடாதே...! முதுமை..
உனக்கும் ஒரு நாள் வரும்..!