பெண்ணின்சாபம் பெரிதப்பா! (கவிதை)

சும்மா வேடிக்கையாக எழுதினேன்
பயப்படவேண்டாம்


அவள்:
காலை மலர்ந்ததொரு பூவும்
காணும் அழகின்புது ஒளிர்வும்
மாலைஅழிந்து மறைந்தேகும்
மணம்போக உலரும் சருகாகும்
சேலையொழிந்த இளம் பருவம் -
சிலகாலம் மலர்ந்து எழில்வீசும்
சிலைபோலும் உடல்தளர்ந்து போகும்
சிந்தை காணும் சுவைகள் நிறம்மாறும்


கனவான உலகில் இளங் கனியாள்
காய்ந்தே அழகழியும் முன்னே
வனமாக செழித்த உடலெங்கும்
வடிந்தோடி தனையிழக்க முன்னே
மனமாளும் விரகம்களைந் தென்னை
மறைவான சுகங்கள் அறிந்தாட
எனதாசை உயிரெழுந்து வாராய்!
என்னில் இன்பமிருக்கு தென்று பாராய்!

அவன்
கருந்தேளும் கொடியவிசப் பாம்பும்
கலந்தோடும் இருள் நடந்து உயிரை
விருந்தென்றே அளித்து மகிழ்ந்தெவனும்
விளையாடிக் களிப்பத்துல குண்டோ
இருந்தாலும் அழகுருவம் கொண்டே
இனிதான நிலை மறந்தமகளே
அருந்தேனேஅழகு விஷமாகும்
அழிவேனேஉலகில் அதனாலே

மருந்தாகும் மனதை யொருங்காக்கி
மறைதெய்வம் தனைத்தினமும் போற்றி
பருந்தாகச் சதையிலிச்சை கொள்ளும்
பரிதாபம் தனைக் களைந்து கொள்வாய்
எரிந்தாலும் உணர்வை மனதடக்கி
இறை பக்திமனதிருத்தி தொழுவாய்
வரிந்தாளும் கனவதனைப் பொசுக்கு
வழியாகும் அடைவதற்கு மோட்சம்!

அவள்
மாயைதனி லுழரும் மன்னா
மனதான நினை வுனதுகனவே
தாயை விடுத்து ஒரு தெய்வம் -
தரணியிதில் இருப்பதுண்டோ
நோயை எடுத்தஇவள் பெண்மை
நெருப்பில் தகித்த இவள் தன்னை
பாயில் மலர்த்தி பணிசெய்தால்
பாவம்அவள் பிழைப்பளன்றோ

பெண்ணே உலகினுயிர் தோற்றும்
பெரியதொரு கடவுளென்றால்
மண்ணே எனஅவளின் மேனி
மறந்துதுறவு கொள்ளலாமோ
விண்ணே மலர்கள் பொழிந் திசைக்கும்
விரும்பி யெனைக்கலந்து கொள்வாய்
எண்ணேல் எனதுணர்வை பெரிதாய்
எரிந்தே யழிவாய் பிடி சாபம்

வம்சம் விருத்தியற்றுப் போகும்
வாழ்வு சலித்து மனம் நோகும்
மஞ்சம் கலந்து கொள்ள எவளும்
மனதின்றி மலடியென ஆகும்
கொஞ்சக் குழந்தையின்றிப் போகும்
குணத்தில் விரக்தி கலந்தோடும்
பஞ்சாய் எரியும் எனதுடல்போல்
பாவி மனமெரிந்து அழிவாய்

ஐயோ நான் இல்லை...