தேனீக்களும் வண்ணத்துப் பூச்சிகளும் இல்லாத உலகில்

இழப்புகள் இல்லை. நம்புங்கள்.

கழுதை குழியும் பறித்து கீழேயும் தள்ளியதாம் என்று கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள். கழுதை குழி பறிப்பதால் ஒன்று பெரிய தப்பு வந்து விடாது. கீழே தள்ளினால் கூட கையோ காலோ முறியலாம், அதைவிட விபரீதமாக எந்த ஒரு பெரிய பின்விளைவும் இருக்காது என்று முக்கால்வாசி கேஸ்களில் சொல்லலாம். ஆனால், அந்தக் கழுதை ஆழமாக குழி பறித்து அதற்குள் நம்மை உதைத்துத் தள்ளும்போது கலி முற்றி விட்டது என்று ஒருவாறு யூகிக்கலாம் – கேடு காலம் வந்து விட்டது.

தேனீக்கள் உலகெங்கும் அழிந்து வருவதைக் கேள்விப் பட்டிருப்பீர்கள். நான் அப்படியான ஒரு படம் கூடப் பார்த்தேன். க்ளைமாக்சில் பூக்களை எரோப்ளேனில் கொண்டு போய் உலகத்தை அவை காப்பாற்றும் என்று நினைவு. அந்தத் தேனீக்கள் ஏன் மாண்டு போகின்றன என்பது புதிராக இருக்கிறது- இருந்தது, இப்போது கொஞ்சம் தெளிவு வந்த மாதிரி தெரிகிறது.

தேனீக்கள் சாவது கிருமிகளால் மட்டும் அல்ல. அவற்றுக்கு புறத்திருந்து வரும் அழுத்தங்களால் (ஸ்ட்ரெஸ்சார்ஸ்) மட்டும் அல்ல. இரண்டும் சேரும்போது மட்டும்தான் அவற்றுக்கு மரண அடி விழுகிறது.

இந்தக் கிருமிகள் என்னென்ன, ஸ்ட்ரெஸ்சார்ஸ் என்னென்ன என்று ஆராய்ச்சி செய்து பார்த்தால், தேனீக்கள் ஏறத்தாழ பூட்ட கேஸ் என்று கண்ணாடியைக் கழட்டி கைக்குட்டையால் துடைத்துக் கொண்டு தீர்ப்பு சொல்லி விடலாம்.

இதைக் கேட்டு யாரும் நெஞ்சு வெடித்து சாகப் போவதில்லை, ஓவென்று கூக்குரலிட்டு அழவும் மாட்டார்கள்.

நமக்கு தேன் வேண்டுமானால் லேப்களில் கிடைக்கலாம் (ஆண்டிபையாடிக்குகளைக் கொண்டு செறிவூட்டப்பட்டது); பயிர்களைக் கூட லேப்களில் உருவாக்கிப் பதியனிட்டு மாத்திரை வடிவில் உருட்டி விழுங்கலாம்.

தேனீக்களுக்கும் பட்டாம்பூச்சிகளுக்கும் நாம் கண்ணீர் சிந்த வேண்டிய அவசியமில்லை.

இந்த நம்பிக்கையோடு ஸீட் பத்திரிக்கையில் இருக்கிற இந்த நீஈஈளமான கட்டுரையைப் படிக்காவிட்டால், பூதேவியின் உடலைப் பிணித்த புற்று நோய்தான் மனித இனம் என்று நீங்கள் முடிவு செய்ய நேரிடும்.

செய்யறது அத்தனையும் அயோக்கியத்தனம்.