சின்ன நூல்கண்டா நம்மை சிறைப்படுத்துவது?

திருமதி சிவசங்கரி அவர்கள் எழுதிய கட்டுரைகளில் இது எனக்கு மிகவும் பிடித்தமானது.
-----------------------------

சின்ன நூல்கண்டா நம்மை சிறைப்படுத்துவது?

பூரணமான மனிதராக எவரும் மாறுவது, வளர்வது அசாத்தியமான சமாசாரமே என்றாலும், நம்முடைய குறைகளை குறைத்து, நிறைகளை வளர்த்து துளி துளியாக மனசால் உயர்ந்துக் கொண்டே போவது எவருக்கும் சாத்தியம்தான்.

உயரம், பருமன், அழகு, இளமை, இத்தியாதிகளின் வரம்புக்குட்பட்டது மனிதனின் உடம்பு மட்டுமே; மனசின் வளர்ச்சிக்கு உயரம் இல்லை, அழகுக்கு உச்ச வரம்பு இல்லை, இளமைக்கு முதுமை இல்லை - இதை மறக்க கூடாது.

மனசை வளப்படுத்தும் முயற்சியின் முதல் படி "சுய அலசல்".

இது எனக்கு சந்தோஷத்தை தருகிறது; இது என் கோபத்தை தூண்டுகிறது; இது அடுத்தவரை வேதனை படுத்துகிறது; இது என்னை நெகிழ வைக்கிறது; இது எனக்கு நிம்மதியை தருகிறது - என்று நம்முடைய சிந்தனை, செயல்களால் ஏற்படும் உணர்ச்சிகளை அடையாளம் காட்டி, கட்டம் கட்ட தெரிவதுதான் "சுய அலசல்".

அந்தந்த நிமிஷங்களில் உணர்ச்சி வசப்பட்டு செய்து விடும் எந்த செயலையும், அது பூரிக்க வைப்பதாக இருந்தாலும் சரி, கூம்பி போக செய்வதாக இருந்தாலும் - அந்த செய்கையை உணர்ந்து உடனே மனதில் அழுத்தமாக குறித்து வைத்து, அடுத்த தரம் அப்படி நடக்கவோ அல்லது நடக்காமலோ இருக்க உதவும் விழிப்புணர்வுதான் இந்த சுய அலசல்.

இந்த விழிப்புணர்வு ஒருவருக்குள் ஜனித்து விட்டால், பின்னர் தேக்கம் என்பதே இல்லை; அழுக்கு, ஊனம் என்பதும் இல்லை என்பதோடு கட்டாயம் கடுகு கடுகாகவாவது மனசு வளர்ந்து மெருகு பெறவே செய்யும்.

கண்ணை கட்டி விட்ட குதிரையாக வாழ்ந்த கண்ணோட்டம் குறைந்து, சுற்றிலும் பார்க்க கண், காது, வாய், புத்தி, இதயம் என்று அத்தனையிலும் புது துடிப்பு உண்டாக, மனிதாபிமானம் என்றால் என்ன என்று உணர்ந்து, நெகிழ்ந்து, சிலிர்ப்பதும், உலகத்தை பற்றி, சமுதாயத்தை பற்றி, நம்மை சுற்றியுள்ள ஜீவராசிகளை பற்றி கவலை கொள்வதும், அக்கறை உண்டாவதும்; இன்னொரு கோணம் மட்டுமல்ல - இன்னும் பல நூற்றுக் கணக்கான கண்ணோட்டங்கள் உள்ளன என்கிற ஞானோதயம் ஜனிப்பதும் ஒருவர் வாஸ்தவமாக மனசால் வளர உதவும்.

யாருக்கும் வாழ்க்கை முழுமையாக அமைந்து விட முடியாது. அப்படி ஒரு நிலை ஞானிகளுக்கு மட்டுமே சாத்தியம். குறை, நிறைகளில் சந்தோஷத்துடன் வாழ பழகுவதுதான் உத்தமமான மனித பிறவியின் லட்சணம்.

எவனொருவன் வழ்க்கையை அது வரும் விதத்தில் ஏற்று, குறை நிறைகளுடன் வாழக் கற்று, தன் நிம்மதி, சந்தோஷத்தை தக்க வைத்துக் கொள்கிறானோ அவனே உண்மையில் அதிபுத்திசாலி.

சத்தியமாய் வெளிச்சமும், இருளும்; காற்றும், புழுக்கமும்; தைரியமும், கோழைத்தனமும்; தன்னம்பிக்கையும், மனச்சோர்வும்; நிம்மதியும், உளைச்சலும் - அவரவர்களுக்குள்ளேதான் இருக்கின்றன.

இதை உணராமல், உணர முடியாமல், கோபமும், தாபமும், வேதனையும், வலியும், ஆங்காரமும, ஆற்றாமையும், அறிவீனமும், பலவீனமும் துவக்கத்தில் சன்னமான நூல் இழைகளாய் நம்மை பின்னி பிணைக்கவும், பிற்பாடு அவையே நம்மை மண்ணோடு மண்ணாய் புதைக்கும் வலிமை பெற்ற கனமான இரும்பு சங்கிலிகளாய் மாறவும் இடம் கொடுத்தால், நஷ்டம் யாருக்கு? வேதனை யாருக்கு? தேக்கம் யாருக்கு?

சின்ன நூல்கண்டா நம்மை சிறைப்படுத்துவது?

துணிந்து விட்டால், எவையும் நூல் இழைகள்தான்........ கணப்பொழுதில் அவற்றை அறுத்துக் கொண்டு வெளியேறி, உயரே உயரே பறப்பது சாத்தியமே.

யோசிக்க வேண்டும்..... நிறைய.........நிறைய........

tdrajeswaran wrote:யாருக்கும் வாழ்க்கை முழுமையாக அமைந்து விட முடியாது. அப்படி ஒரு நிலை ஞானிகளுக்கு மட்டுமே சாத்தியம். குறை, நிறைகளில் சந்தோஷத்துடன் வாழ பழகுவதுதான் உத்தமமான மனித பிறவியின் லட்சணம்.

எவனொருவன் வழ்க்கையை அது வரும் விதத்தில் ஏற்று, குறை நிறைகளுடன் வாழக் கற்று, தன் நிம்மதி, சந்தோஷத்தை தக்க வைத்துக் கொள்கிறானோ அவனே உண்மையில் அதிபுத்திசாலி.

துணிந்து விட்டால், எவையும் நூல் இழைகள்தான்........ கணப்பொழுதில் அவற்றை அறுத்துக் கொண்டு வெளியேறி, உயரே உயரே பறப்பது சாத்தியமே.

மிகவும் அருமையான யோசிக்க வேண்டிய கட்டுரை!
அதுவும் மேலே குறிப்பிட்டுள்ள வரிகள் மிகவும்
அருமை....பகிர்வுக்கு நன்றி!
தொடர்ந்து பதிவிடுங்கள் நண்பரே!
வாழ்த்துக்கள்!!!!!

நன்றி சகோதரி.

நல்ல அனுபவங்களை, சிறந்த கருத்துள்ள கட்டுரைகளை தொடர்ந்து பதிவிடுவேன்.

உமா wrote:

tdrajeswaran wrote:யாருக்கும் வாழ்க்கை முழுமையாக அமைந்து விட முடியாது. அப்படி ஒரு நிலை ஞானிகளுக்கு மட்டுமே சாத்தியம். குறை, நிறைகளில் சந்தோஷத்துடன் வாழ பழகுவதுதான் உத்தமமான மனித பிறவியின் லட்சணம்.

எவனொருவன் வழ்க்கையை அது வரும் விதத்தில் ஏற்று, குறை நிறைகளுடன் வாழக் கற்று, தன் நிம்மதி, சந்தோஷத்தை தக்க வைத்துக் கொள்கிறானோ அவனே உண்மையில் அதிபுத்திசாலி.

துணிந்து விட்டால், எவையும் நூல் இழைகள்தான்........ கணப்பொழுதில் அவற்றை அறுத்துக் கொண்டு வெளியேறி, உயரே உயரே பறப்பது சாத்தியமே.

மிகவும் அருமையான யோசிக்க வேண்டிய கட்டுரை!
அதுவும் மேலே குறிப்பிட்டுள்ள வரிகள் மிகவும்
அருமை....பகிர்வுக்கு நன்றி!
தொடர்ந்து பதிவிடுங்கள் நண்பரே!
வாழ்த்துக்கள்!!!!!