ஏன் அம்மா மறந்து போனாய்...?

by Ravi Wed Aug 25, 2010 4:03 pm

தூக்கம் முழுதாய்க் கலையவில்லை
அதட்டித்தான் எழுப்புகிறார்கள்.
இயந்திரமாய் பல்துலக்கி
அரைகுறையாய் குளித்து
அவசரமாய்த் திரும்புகையில்
என்னைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறது
கல்லாய்ப்போன இட்லி.
நுனி நாக்கு ஆங்கிலம்,
கம்ப்யூட்டர்,
எல்லாமே வசப்பட்டுவிட்டது
இந்த ஹாஸ்டல் வாழ்க்கையில்...
பார்த்துப் பார்த்து
கல்வி தந்தாய்.
கொஞ்சம் உன் மடியில்
என்னைச் சாய்த்து
அன்பு தர மட்டும்
ஏன் மறந்து
போனாய் அம்மா? அழுகை

by மீனா Wed Aug 25, 2010 4:10 pm

by **அருண்** Wed Aug 25, 2010 4:11 pm

அருமை...தொடருங்கள்.... மகிழ்ச்சி

by **உமா** Wed Aug 25, 2010 4:12 pm

S.J.Ravikumar wrote:
கொஞ்சம் உன் மடியில்
என்னைச் சாய்த்து
அன்பு தர மட்டும்
ஏன் மறந்து
போனாய் அம்மா?

நெஞ்சை நெகிழ வைக்கிறது உங்கள் வரிகள்...
மகிழ்ச்சி

by மஞ்சுபாஷிணி Wed Aug 25, 2010 4:14 pm

குழந்தையின் எதிர்க்காலம் நல்லா இருக்கனும்னு நினைச்சு செய்யும் முட்டாள்தனமான காரியம் தான் பெற்றோர் பிள்ளைகளை ஹாஸ்டலில் விடுவது... பிள்ளைகள் மனதளவில் ரொம்ப தனிமைப்பட்டுவிடுகிறார்கள்... அருமையான கவிதை..

அன்பு பாராட்டுக்கள் ரவிக்குமார்...

by megastar Wed Aug 25, 2010 4:42 pm

S.J.Ravikumar wrote:தூக்கம் முழுதாய்க் கலையவில்லை
அதட்டித்தான் எழுப்புகிறார்கள்.
இயந்திரமாய் பல்துலக்கி
அரைகுறையாய் குளித்து
அவசரமாய்த் திரும்புகையில்
என்னைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறது
கல்லாய்ப்போன இட்லி.
நுனி நாக்கு ஆங்கிலம்,
கம்ப்யூட்டர்,
எல்லாமே வசப்பட்டுவிட்டது
இந்த ஹாஸ்டல் வாழ்க்கையில்...
பார்த்துப் பார்த்து
கல்வி தந்தாய்.
கொஞ்சம் உன் மடியில்
என்னைச் சாய்த்து
அன்பு தர மட்டும்
ஏன் மறந்து
போனாய் அம்மா?

மறக்கவில்லை மகனே, உன் எதிர்கால் நோக்கி,
தெரிந்தே உன்னை குழியில் தள்ளிவிட்டேன், பாவி,
சுயநலம் கொண்ட இந்த அம்மாவை மன்னிப்பாயா?
நான் உன்னை பிரிந்த வேளையில், நான் அடைந்த வேதனை
உனக்கு தெரியாது மகனே, பாசத்தை படிப்பு வென்றது, நீ நன்றாக
படிக்க நான் கண்ட கனவு, உன் தாயன்பை இழக்க செய்தது.
நீயாவது, உன் பிள்ளையை அதுபோல் விடுதியில் சேர்த்து
பெற்றோர் பாசத்தை இழக்காதே!