பட்டால் புத்தி வரும்

அந்த வனத்தின் மையப்பகுதியில் ஒரு ஆலமரம் இருந்தது. அதன் விழுதுகள் பூமியை நோக்கி நீண்டு வளர்ந்திருந்தன. ஏராளமான பறவைகள் அந்த மரத்தில் கூடுகட்டி வாழ்ந்து வந்தன.

அந்த வனத்திற்கு ஏதேச்சையாய் வந்த ஒரு குரங்கு, ஆலமர விழுதைப் பிடித்துக் கொண்டு ஊஞ்சலாடியது. அந்த அனுபவம் அதற்கு புதுவித உற்சாகத்தைத் தர, எந்த நேரமும் `கீய்.. உய்.. 'என கத்தி கூச்சலிட்டுக் கொண்டே விழுதுகளைப் பிடித்து ஊஞ்சலாடியது. இரவு நேரங்களிலும் அதன் சேட்டைகள் தொடர்ந்தன.

குரங்கின் இந்த செயல், அங்கு வசித்த பறவைகளுக்குப் பெரும் தலைவலியை ஏற் படுத்தியது. ஆலமரத்திற்கோ குரங்கின் ஆட்டம் ரணவேதனையை ஏற்படுத்தியது. வலி தாங்காத ஆலமரம் குரங்கிடம் எவ் வளவோ கெஞ்சிக் கேட்டது.

குரங்கோ, தனக்கு சந்தோஷமும், உற்சாக மும் தரும் ஊஞ்சலாட்டத்தை நிறுத்துவதாய் இல்லை. பிறர் படும் துன்பத்தைவிட, தன்னு டைய மகிழ்ச்சியே அதற்கு முக்கியமாய் இருந்தது. அது ஒரு குறுகிய மனப்பான்மை கொண்ட குரங்கு என்பதைப் பறவைகளும், ஆலமரமும் தெரிந்து கொண்டன.

தாங்கள் ஏதாவது கேட்டால், தங்கள் கூடுகளுக்கும், முட்டைகளுக்கும், குஞ்சு களுக்கும் குரங்கால் ஆபத்து ஏற்பட்டு விடுமோ என பயந்து, வாய்மூடி மவுனிக ளாயின பறவைகள். ஆலமரமோ, குரங்கிடம் கெஞ்சிக் கேட்டும் பயன் இல்லாமல் தன் தேகம் வலிக்க சோர்ந்து போனது.

இதைக் கவனித்த ஒரு கருவண்டு, குரங்கின் அடாவடியான போக்கிரித்தனத்திற்கு முடிவு கட்ட நினைத்தது. ஆலமர விழுதுகளைப் பிடித்துக் கொண்டு ஊஞ்சல் ஆடிக் கொண்டிருந்த குரங்கின் காதருகே சென்று `கொய்ங்... கொய்ங்...' என சத்தமிட்டபடி, அதன் காதுக்குள் போய் விடுவதுபோல் சுற்றிச் சுற்றி வந்தது. குரங்கு, தனது தலையை அப்படியும் இப்படியும் ஆட்டி வண்டை விரட்டப் பார்த்தது. ஆனால் முடியவில்லை.

மறுபடியும் மறுபடியும் வண்டு தொல்லை கொடுக்க எரிச்சலான குரங்கு, தன் காதுக்குள் புகுந்துவிடப் பார்த்த வண்டை அடித்து விரட்டிவிடும் ஆத்திரத்தில், விழுதைப் பிடித்திருந்த தன் கரங்களை விட்டது.

அவ்வளவு தான், அந்தரத்தில் பறந்து கொண்டிருந்த குரங்கு, அருகேயிருந்த முள் புதரில் பொத்தென விழுந்தது. அதன் உடல் முழுவதும் முட்கள் தைத்தன. வலி தாங்க முடியாமல் குரங்கு பெருங்குரலெடுத்துக் கத்தியது.

அதைக்கண்ட கருவண்டு, "பிறருக்குத் துன்பம் கொடுத்து இன்பம் கண்ட, குறுகிய மனம் கொண்ட உனக்குச் சரியான தண்டனை கிடைத்தது. இனி, எந்த உயிருக்கும் துன்பம் தராதே. மீறினால் உன்னைத் தண்டிக்க நான் மீண்டும் வருவேன், ஜாக்கிரதை'' என எச்சரித்து விட்டுப் பறந்து சென்றது.

வை. ரமணி