கழுகும், ஆந்தையும்

இரை தேட வந்த இடத்தில் கழுகுக்கும், ஆந்தைக்கும் பயங்கர சண்டை. இரண்டும் கடுமையாக மோதிக் கொண்டன. கொஞ்ச நேரத்தில் களைப்பு மிகுதியால் இரண்டும் களைப்படைந்து அருகில் இருந்த மரத்தடியில் விழுந்தன. அப்போதுதான் இருவருக்கும் தேவையில்லாமல் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம் என்ற நினைப்பு தோன்றியது. உடனே இரண்டும் சமாதானமாகப் போவது என்ற முடிவுக்கு வந்து, தங்கள் குடும்ப உறுப்பினர்களைப் பற்றிய தகவல்களை பரிமாறிக் கொண்டன.

"என்னுடைய குழந்தைகளை நீ பார்க்கவில்லையே... அடடா, என்ன அழகு! அவற்றின் கண் அழகும், இறக்கை அழகும் பார்க்கப் பார்க்க ஆசையாக இருக்கும். நான் இப்போது சொல்லியதை வைத்தே, என் குழந்தைகளை நீ எங்கு பார்த்தாலும் அடை யாளம் கண்டு கொள்ளலாம்'' என்றது ஆந்தை. அதைக்கேட்ட கழுகு, "அப்படியா?'' என்று வியந்தது. இரண்டும் தங்கள் இருப்பிடத்திற்குத் திரும்பின.

ஒருநாள் மரப்பொந்து ஒன்றில் சில ஆந்தைக் குஞ்சுகளைப் பார்த்தது கழுகு. விழித்த கண் விழித்தபடி பயங்கரமான கண்களோடு இருந்த அந்த குஞ்சுகளைப் பார்த்ததும், `இவை ஒருபோதும் தன் நண்பன் ஆந்தையின் குஞ்சுகளாய் இருக்க முடியாது. அவை அழகாக இருக்கும் என்றல்லவா ஆந்தை சொல்லிற்று?' என்று நினைத்தபடி, அந்த குஞ்சுகளை தின்று விட்டது.

அந்த நேரம் பார்த்து அங்கே வந்த ஆந்தை, "அடப்பாவி, என் குழந்தைகளை இப்படி அநியாயமாகத் தின்று விட்டாயே'' என்று கோபத்துடன் கேட்டது.

"உன் குஞ்சுகள் அழகாக இருக்கும் என்றல்லவா நீ கூறினாய். அதனால் தான் அழகில்லாத இந்த குஞ்சுகளை நான் தின்று விட்டேன். தவறு உன் மீது தான். நீ சொன்ன தேவையற்ற வர்ணனையால் தான் இப்படி நடந்து விட்டது. என்னை மன்னித்து விடு'' என்று ஆந்தையிடம் மன்னிப்புக் கேட்டது கழுகு. தான் சொல்லிய பொய்யால் குழந்தைகளை இழக்க வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டதை எண்ணி வருந்தியது ஆந்தை.

கதையின் நீதி: இல்லாத விஷயத்தை மிகைப்படுத்திக் கூறினால் ஆபத்தில் தான் முடியும்.