மூடர்களின் கற்பு நம்பிக்கை

ஒரு வேசியை ஊர் கூடிக் கல்லெறியும்போது 'எவன் பாபம் செய்யாதவனோ அவன் இவள் மீது கல்லெறியட்டும்' என்று கூறிய அந்தக் கடவுளின் தூதன் ஒழுக்கக்கேட்டையா பிரச்சாரம் செய்தான்? அவன் பேச்சால் தமது பண்பாடே கெட்டுப் போகும் என்று அவனைச் சிலுவையில் அறைந்த மூடத்தனம் இன்னும் நம்மை விட்டு அகலவில்லையா என்ன?

குறுகிய பார்வையில் விளையும் நமது குரூரத்தனங்களின் கோர தாண்டவத்தைத்தான் வாழ்க்கையில் பார்த்து வயிறெரிகிறோமே; இலக்கியத்திலும் அந்தக் கொடுமைக்குத் துதி பாடுவதால் நமது வாழ்வியல் நெறியே விமோசனமில்லாமல் வடுப்பட்டுப் போகாதா?

அவள் செத்துப் போவதனால், தன்னைத்தானே எரித்துக் கொள்வதனால் மட்டும் அந்தப் பிரச்னை தீர்ந்துவிடும் என்பது அறிவின் துணை கொண்டு செய்த முடிவுதானா?

இது ஒரு கொடிய வக்கிர ரசனையல்லவா?

இந்த மாதிரி முடிவுகளும் ரசனைகளும் நம்மவர்களுக்கு ஏன் ஏற்படுகிறது? என்று சற்று நமது அழுக்குகளை அலசிப் பார்ப்போம்.

நமது சமூகத்தில் ரொம்ப மூடர்கள் கற்பு என்பதற்கு இன்னதென்று விளங்காத எத்தனையோ குழப்பமான அர்த்தங்களை வைத்திருக்கிறார்கள். ஒவ்வொருவரும் தன் மனைவி தன்னைத் தவிர இன்னொருவனை நினைத்துக் கூடப் பார்த்திருக்க மாட்டாள் என்று நம்புவதில் சந்தோஷம் கொள்கிறவர்களாக இருக்கிறார்கள். அந்தத் தங்களது குருட்டு நம்பிக்கைக்குப் பங்கம் விளைந்து விடக்கூடாதே என்று உள்ளூர பயந்து பயந்து செத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். எனவே, அவள் பிறக்கும்போதே தமது மனைவியாகப் பிறக்கவில்லை என்ற உண்மை அவர்களுக்கு நினைவில் தோன்றுவதே இல்லை. தன்னை யாரென்று தெரியாமல் இருபது வயது வரை வளர்ந்து பெண்ணாகி, பெண்ணான பின்பும் வளர்ந்து இன்று தனக்கு மனைவியாய் வந்திருப்பவள் அவள் என்பதை எண்ணிப் பார்க்கவே அவர்கள் தயாராய் இல்லை. அந்த உண்மை தங்கள் குருட்டுத்தனமான நம்பிக்கையைக் குலைத்து விடுமோ என்ற அச்சமே அதற்குக் காரணம்.

இது போன்ற மனோவியாகூலத்துக்கு இரையாகிப் போகின்ற தன்னை எண்ணி வெட்கப்பட வேண்டும் என்ற உணர்ச்சி கூட மரத்துப் போனவர்களை எண்ணுகையில் வருத்தமாக இருக்கிறது.

நன்றி : 'ஜெயகாந்தனின் முன்னுரைகள்'