அன்னதானம்

by Latharani Thu May 06, 2010 2:51 am

அன்னதானம் (இது ஒரு பெரிய கவிதை...பொறுமையாக படிக்கவும்)

ஏழ்மை குடிகொண்டதால்

எண்ணேய் பிசுக்கேறி

எழிலழிந்த கூந்தல்

தேனூறித் ததும்பாத செவ்வாய்

வெடித்த நிலமாய் வரண்ட நிலையில்

பசியால் பள்ளத்தாக்குகளான கன்னங்கள்

முற்றிலும் மறைந்து விடாமல்

முதுகெலும்பில் ஒட்டியிருந்த வயிறு

கிழிந்த கால்சட்டையும்

கையில் தட்டுமாய் நின்ற

அவ்வெட்டு வயதுச் சிறுவனின்

இடுங்கிய கண்களில்

ஏக்கமாய் ஒரு நம்பிக்கை

நிச்சயமின்று உணவு கிட்டிடுமென்ற

நிச்சயமான நம்பிக்கையில் -நடுங்கிய கைகளால்

தேடித் தடவி ஆறுதல் அளித்தான்

தன் ஒவ்வொரு அங்கத்திற்கும்

“இதோ கூடை கூடையாய் அன்னமும்

அதைக் கொடுக்கும் ஆட்களும் வந்தாயிற்று

சற்றே பொறுத்துக்கொள்"

மூன்று மணிநேரம் முட்டிய அலையில்

இன்னும் கசங்கி இயலாத நிலையிலும்

வயிற்றின் வேதனை முடிக்க வேண்டி

முந்தி அடித்து முன்னேறிப் போகையில்

கூட்ட நெரிசலில் கைத்தட்டு தொலைத்தான்

பதட்டப்படாமல் பக்குவப் பட்டவனாய்

இருகை உள்ளதே- இதிலுணவு கிட்டினால்

போதுமென் றெண்ணி முன்னே சென்று

கையேந்திய போது-

சட்டென்று விட்டதே

ஒட்டியிருந்த கால்சட்டையின் பொத்தான்

உடன் பிடித்தது ஒருகை

உணவு பெற்றதோ ஒற்றைக்கை

இருந்தும் மலர்ந்தான்

இந்த ஒரு பிடி-

அவன் மூன்று மணிநேரம்

முயன்று பெற்ற வெற்றி

கடும் உழைப்பின் ஊதியம்

நடந்த அத்தனையும்

ஆரம்பம் முதலே அளந்து கொண்டிருந்தது

அன்றைய வள்ளலான பணக்கார பக்தனின்

காருக்குள் அமர்ந்த கர்வக் கண்கள்

"எத்தனை ஏழைகளுக்கின்று

என்னால் உணவு?"

கர்வம் கலந்த திருப்தியில்

கொஞ்ச நேரக்கடவுளாய்

தன்னை வரித்துக் கொள்கிறான்

இங்கே-

பிடியுணவு கிடைத்த நிம்மதியில்

நிற்க இயலாத நிலையுணர்ந்த சிறுவன்

உட்கார்ந்து பசியாற

உகுந்த இடம் தேடினான்

மரநிழல் ஒதுங்க அடிவைத்தவனை

தொட்டுத் திருப்பியது

பசியால் அடைத்த செவிக்குள்புகுந்த

பச்சை குழந்தையின் அழுகயொலி

திரும்பிப் பார்த்தால்...

தவழும் வயதில் தனியான ஓர் பிஞ்சு

இப்பெரும் கூட்டத்தில்

இவன் தாய் யாரோ?

எப்போது இவனிடம்

அவள் வருவாளோ?

அதுவரை பொறுக்குமோ

பசியினைக் குழந்தை?

"என்பசி வெல்ல என்னால் முடியும்'

எண்ணத்தில் ஏதோ தோன்றியவனாய்

மடிமேலிருத்தி அக்குழந்தைக்குத் தன்

ஒருபிடி சோற்றையும் ஊட்டிவிட்டான்

மலர்ந்த சிறுவன் முகத்தில்

முதிர்ந்த திருப்தி

கண்ணீரோடு ஓடிவந்தான்

காரிலிருந்த வள்ளல்

ஐயா ஆண்டவரே!

அன்னதானம் எதுவென்று

என் கன்னம் அறைந்து தெளிவித்தீர்

கர்வம் ஒழித்துக் கரை சேர்த்தீர்!!

தாரை தாரையாய் கண்ணீரும்

தலைமேல் கூப்பிய கைகளுமாய்

சிறுவன் முன்னே கதறுகிறான்

புரியாத சிறுவன்

புதிராய் பார்க்கிறான்

அவன் வெடித்த உதட்டில்-

நிறைந்த புன்னகை

-லதாராணி

(என் தவத்தில் என்ன குறை?" என்ற என் கவிதை நூலிலிருந்து)