பழங்குடி மக்களின் பிரதான உணவு தினை மா

இமயமலையை ஒட்டி பாகித்தான் எல்லைக்கள் வரும் பகுதி அது. உணவும் உடல் நலமும் என்ற ஆராய்ச்சிக்காக அங்கே போன ராபட் மெக்காரிசன் என்னும் பிரிட்டிஸ் மருத்துவர் அதை பூலோக சொர்க்கம் என்று வர்ணித்தார்.
உண்மையில் அது சொர்க்கம் தான்.

அங்கே வசித்த “கும்சா” என்னும் பழங்குடி மக்கள் சர்வ சாதாரணமாக 120வயது வரை வாழ்ந்தார்கள். 90 வயதிலும் குழந்தை பெற்றுக்கொண்டார்கள். புற்றுநோய், இதயநோய் என எதுவுமே அவர்களுக்கு வந்ததில்லை. பனி படர்ந்த மலைப்பகுதியில் வசித்தாலும் சளிக்காய்ச்சல், தடுமன் என்று யாரும் படுத்ததில்லை. யாரும் உடல் பெருத்து, மூச்சு வாங்குவதில்லை. நூறு வயதில் அவர்களுக்கு ஊசியில் நூல் கோர்க்கும் அளவுக்குக் கண்பார்வை தெளிவாக இருந்தது. எண்பது வயது பாட்டியைப் பார்த்தால், நாற்பது வயது ஐரோப்பிய நங்கை மாதிரி இருந்தார். தோல் சுருக்கம் இல்லாததினால் வயதானதே தெரியவில்லை.

நாகரிக மனிதர்கள் என்ற சொல்லிக்கொண்டு நகரங்களில் வாழ்பவர்கள் எல்லா நோய்களாலும் அவதிப்பட்டுக் கொண்டிருக்க, இந்தப் பழங்குடி மக்கள் மகிழ்வாக வாழ்ந்தார்கள். பழங்குடி மக்களின் பிரதான உணவு தினை மாவும் தினைச் சோறும் தான். இந்த தினையை ஐரோப்பிய நாடுகளில் வளர்க்க ஆரம்பித்து, இப்போது தினை மாவில் தயாரிக்கப்படும் வெதுப்பி (பாண்) ஒரு பிரதான உணவாக மாறி சக்கை போடு போடுகிறது. ஆனால் நமது நாடுகளில் ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை தினை விளைந்த நிலங்கள் இப்போது வேறு தானியத்தை விளைவிக்க பயன்படுகிறது. நாமும் தினைமாவை மறந்து விட்டோம். கோதுமை மாவிற்கு தாவிவிட்டோம்.

அடுத்தபடியாக சிலர் சாப்பிடும் போது சில்லென்ற தண்ணீரைக் குடிக்கின்றார்கள். இன்னும் சிலர் தண:ணீருக்குப்பதிலாக குளிர்பானங்களை அருந்துவார்கள். இவ்வாறு செய்வது மிகப் பெரும் தவறாகும். தண்ணீரை மிதமான சூட்டில் அருந்துவதே மிகச் சிறந்ததாகும்.