திருச்செந்தூர் சிவக்கொழுந்தீஸ்வர் வெண்பா

சிவக்கொழுந் தீஸ்வரா! சற்றுன் கடைக்கண்

அவதியுறும் என்மேல் விழட்டும் – தவப்பயனாய்

நான்விரும்பும் காதலியே வாழ்க்கைத் துணையாக

வான்மழைபோல் தாநீ அருள்.


ஆனந்த வல்லியுடன் அன்புருவாய் வீற்றிருக்கும் வானளந்த அண்ணா மலைச்சுடரே! – தேனலறும்

பூவணிந்த கேரளப் பெண்குயிலை நானிழந்தால்

சாவதன்றி இல்லை வழி.


திரிபுரம் தன்னை எரித்தழித்த வேந்தே!

பெரிய புராணப் பொருளே! – அரியயன்

தேடிய தென்னவனே! காதல்நோய் வந்ததினால்

வாடினேன் நின்னருளே காப்பு.


எங்கும் நிறைந்தவனே எண்குணம் கொண்டவனே!

வெங்கனல் ஏந்தியப் பேரொளியே! – எங்கெங்கோ

சுற்றி அலைந்தென் ஆருயிரை நான்கண்டேன்

பற்றினேன் நின்பதமே காப்பு.


கங்கையைச் சூடினாய் காமாட்சி கைபிடித்தாய்

இங்கெனக்கு ஒன்றுக்கே போராட்டம் – மங்கிய

என்வாழ்வில் சூரியனாய்த் தோன்றியயென் காதலியே

நின்றழுது கேட்கும் வரம்.


அப்பரும் சுந்தரரும் மாணிக்க வாசகரும்

ஒப்பிலா ஞானசம் பந்தரும் – செப்பிய

அத்தனையும் நான்துதியாய் அர்ப்பணம் செய்கிறேன்

பித்தனே பார்த்திடுவாய் கண்.


காமனை நெற்றி விழியால் எரித்தவனே!

நாமம் உருவம் கடந்தவனே! – தாமரைக்

கண்ணால் எனைவீழ்த்திக் கொன்றவளின் கைபிடிக்க

அண்ணலே! நீயே துணை.


மறைகள் வகுத்திட்ட மாமலை வேந்தே!

பிறைசூடி நின்ற சிவமே! – சிறைசெய்த

காதல் எனும்நோயால் தூக்கம் பசியில்லை

ஆதலினால் தாநீ மருந்து.


உளுந்து வணிகரின் மூட்டையில் தங்கம்

அளந்தளித்த அன்புருவே! என்னில் – வளர்ந்தவுயிர்க்

காதலினைத் தந்தயென் கண்மணியை வேண்டிமன

வேதனையில் கூப்பினேன் கை.


செந்தூரில் ஆலயம் கொண்ட சிவக்கொழுந்தே!

கந்தனின் சீடனுமாய் ஆனவனே! – சிந்திய

கண்ணீர் துளியாலே பூசித்தேன் வந்தெந்தன்

எண்ணத்தை மெய்யாக்கு நீ.

ஏந்தியப் பேரொளியே 'ப்' தவறு ஏந்திய-பெயரெச்சம்
வந்தப் பெண்ணா?
"அலைந்தென் ஆருயிரை" - மா முன் நிரை சரி நேர் பிழை
"கண்ணீர் துளியாலே"  - சந்திப்பிழை கண்ணீர்த் துளியாலே
நிறையக் குறைகள் நெருடும் பிழைகள்
அறைய இடமோ அரிது!