காதல் வரம்

கருமேகம் பொழிகின்ற மழையைப் போலே

கானங்கள் பொழிகின்ற குயிலே கேளாய்!

உருவாகும் கவிதைகள் எல்லாம் உந்தன்

உயிர்காதல் தருகின்ற பரிசே அன்றோ?

வருவாயா வாழ்க்கைக்குத் துணையாய் என்று

வேலவனைத் தூதனுப்பிக் கேட்கச் சொன்னேன்.

குருவாயூ ரப்பனிடம்‌ குறைகள்‌ சொல்லிக்

காதலியே‌‌ உனதன்பை வரமாய்க் கேட்டேன்.


திங்களையும் ஞாயிறையும் ஒன்றாய்க்‌ காண

திருமகளே உன்முகத்தைப் பார்க்க வேண்டும்.

மங்கலமே! முன்செய்த பாவம் தீர்க்க

மெல்லிசையை நீபாடக் கேட்க வேண்டும்.

எங்கெங்கோ அலைந்துன்னைத் தேடிக் கண்டேன்;

ஏழ்பிறப்பும் உன்னோடே வாழ வேண்டும்.

தங்கயிடம் இல்லாமல் அலைகின் றேன்நான்.

திருச்செந்தூர் முருகன்தான் உதவ வேண்டும்.


நிலையில்லா இவ்வுலகில் உன்மேல் வந்த

நீங்காதக் காதலினை நிலையாய் வைத்த

மலைமகளாம் தேவியிடம் நான்மன்றாடி

மலையாளக்‌‌ குயிலுன்னை வரமாய்க் கேட்டேன்.

கலைமகளின்‌ பிறப்பாக மண்ணில் வந்த

கண்மணியே‌‌ உன்னோடு வாழும் வாழ்வை

அலைபாயும் குமரியிலே கோவில் கொண்ட

அன்னையிடம் கைகூப்பிப் பிச்சை கேட்டேன்.


வீதியிலே ஓரத்தில் கோவில் கொண்டு

வினைதீர்க்கும்‌ கணபதியின்‌ தாளைத் தொட்டு

மேதினியில் இசைத்தாய்க்கு மகளாய்ப் பூத்த

மெல்லினமே உன்னைத்தான் வரமாய்க் கேட்டேன்.

பாதியினை தேவிக்குக் கொடுத்த சம்பு

பதமலரைத் தொட்டெந்தென் சோகம் சொன்னேன்;

நீதியினை நிலைநாட்ட வந்த ராமன்

நின்றருளும் கோவிலிலே கண்ணீர் விட்டேன்.


சூரியனின்‌ குலத்தினிலே தோன்றி வந்த

செம்மலினை பக்தியுடன்‌ வணங்கி போற்றி

நீர்பெருகும் ஆழியினை விரைவில் தாண்ட

நின்றுதவி செய்தவனை நினைத்துக் கொண்டு

ஏரியினை நிரப்பிவிடும் அளவில் கண்ணீர்

என்விழிகள் சிந்திடவே துதிகள் செய்தேன்.

வீரியமாய் வீசுகின்ற வாயு பெற்ற

வீரமகன் அனுமனிடம் உதவி கேட்டேன்.


சபரிமலை வாழ்கின்ற சாஸ்தா தன்னை

சரணமென நம்பிகரம் கூப்பி

நின்றேன்.

அபராதம் ஆயிரம்நான் செய்த போதும்

அருள்கூர்ந்து மன்னிக்க வேண்டிக் கொண்டேன்.

சுபவாழ்க்கை நாம்சேர்ந்து வாழ‌ வேண்டி

சிவனடியைத் தஞ்சமென ஏற்றுக் கொண்டேன்.

சபையெவ்லாம் கைதட்ட கீதம் பாடும்

உன்னைத்தான்‌‌ இறைவனிடம் உருகிக் கேட்டேன்.


தாண்டாத தடையில்லை உன்னைச் சேர;

தமிழ்மொழியில் சொல்லில்லை உன்னைப் பாட;

வேண்டாத தெய்வமென மீதி இல்லை;

வெண்மதியே நீயின்றி வாழ்க்கை இல்லை.

மூண்டெரியும் காதல்தரும் வெப்பம் தன்னில்

மூழ்கிதவம் பலசெய்தேன் உன்னை வேண்டி;

ஆண்டவனின் அருளிருக்க பயமொன்‌ றில்லை!

ஆரூயிரே! உனையன்றி யாரும் இல்லை