கிறுக்கு ராஜாக்களின் கதை - முகில்

First topic message reminder :

முகில் WARNING: இந்தத் தொடரை வாசிப்பது உங்கள் மனநலனுக்குத் தீங்கானது

திகுதிகுவென வீட்டில் பரவ ஆரம்பித்தது தீ. வீட்டுக்காரன் பதறிப் போனான். நேரங்கெட்ட நேரத்தில் நின்றாடிய நெருப்பை அணைக்க முடியும் என்று தோன்றவில்லை. மனைவி, பிள்ளைகளை வெளியே இழுத்துப் போட்டான். ‘‘ஐயோ... எல்லாம் போச்சே!’’ என்று மனைவியின் கதறல் பின்னணி இசையென ஒலிக்க... அக்னி, பிரவேசம் செய்த வீட்டுக்குள் அவனும் பிரவேசித்தான். இன்சூரன்ஸ் இல்லாத காலம். இயன்ற அளவு பொருள்களை வெளியில் எடுத்துப் போட்டால் நஷ்டம் குறையும்.

அனலை உணர்ந்து வந்தான் பக்கத்து வீட்டுக்காரன். ‘அய்யகோ! அடுத்த வீட்டில் தீ... உதவி செய்வதே நீதி!’ - நொடியும் தாமதிக்காமல் நெருப்பைத் தாண்டிக் குதித்தான். அந்த வீட்டுக்காரனுடன் இணைந்து சில பொருள்களை மீட்க உதவினான். ஆனால், அவனும் சபலங்கள் நிறைந்த சராசரி மனிதன்தானே. எரியும் வீட்டிலுள்ள ஒரு சிறிய பொருளின் மீது ஆசைத்தீ பற்றியது. அதை எடுத்து அவசர அவசரமாகத் தன் உடைக்குள் மறைத்தான்.

ஆனால், வீட்டுக்காரனுக்கு சி.சி.டி.வி-யின் கண்கள். கண்டுபிடித்துவிட்டான். ‘‘அடேய் கிராதகா! என் வீட்டிலா திருடுகிறாய்?’’ என்று கத்தினான். அவன் கண்களில் நெருப்பைவிட அதிகத் தகிப்பு. நெஞ்சில் ஓங்கி ஒரே மிதி. நெருப்பில் விழுந்தான் பக்கத்து வீட்டுக்காரன். உடை பற்றிக்கொள்ள, கதறி எழுந்து ஓடியவனை, அடித்து உதைத்து மீண்டும் நெருப்பில் தள்ளி உயிரோடு எரித்தான். தீ தின்று முடித்த வீட்டில் பக்கத்து வீட்டுக்காரனும் சாம்பலாகிக் கிடந்தான்.

ஊர்ப் பஞ்சாயத்து கூடியது. நீதிபதிகள் விசாரித்தார்கள். ‘‘தீப்பிடித்த என் வீட்டில் திருடினான். அதனால்தான் அவனைத் தீக்கிரையாக்கினேன்’’ என்றான் வீட்டுக்காரன். ‘‘நீயொரு நீதிமான்! நீதியானை! நீதிசிங்கம்!’’ என்னும் ரீதியில் பஞ்சாயத்தார் வாழ்த்த, ஊரே அந்தக் கொலைகாரனைக் கொண்டாடியது.

‘இதென்ன காட்டு மிராண்டித்தனம்’ என்று பொங்க வேண்டாம்! ‘தீப்பிடித்த வீட்டில் உதவி செய்யச் சென்றவன் ஏதாவது திருடினால், அவனை அந்தத் தீயிலேயே தள்ளி எரிக்கலாம்’ என்பதே அப்போது அங்கே சட்டம். ஆம், அவர்களின் பேரரசர் அப்படித்தான் சட்டம் இயற்றியிருந்தார்.

அங்கே என்றால் எங்கே? எப்போது? யார் அந்தக் கூறுகெட்ட பேரரசர்?

ஹம்முராபி.


சுமார் 3,800 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வாழ்வாங்கு வாழ்ந்த மாமன்னர். தந்தையை அடித்துத் துரத்திவிட்டு அமோரிட் நாட்டின் அரியணையைக் கைப்பற்றிய உத்தமபுத்திரர். வெறும் 50 சதுர மைல் பரப்பளவு கொண்ட ராஜ்ஜியத்தின் ராஜாவாகத்தான் தொழிலை ஆரம்பித்தார். தன் வீரத்தாலும் சாதுரியத்தாலும் மெசோபடோமியாவின் பல்வேறு பகுதிகளை வென்று, முதலாம் பாபிலோனியப் பேரரசைக் கட்டியெழுப்பிய பாபிலோனிய பல்வாள் தேவனாக வரலாற்றில் நின்றார். அன்னாரது ஆட்சிக்காலம் கி.மு. 1792 முதல் கி.மு. 1750 வரை.

வெவ்வேறு பிரதேசங்களைக் கைப்பற்றி, வேறு வேறு மொழி பேசும் மக்களை அடக்கியாள்வது எவருக்கும் கடினமான விஷயம்தான். ஆகவே ஹம்முராபி, தன் பேரரசின் எல்லா பகுதிகளுக்கும் நிபுணர்களை அனுப்பினார். எங்கெங்கே, என்னென்ன மாதிரியான சட்டங்களெல்லாம் புழக்கத்தில் இருக்கின்றன என்று திரட்டினார். அவற்றையெல்லாம் ஆராய்ந்து, வெட்டி, ஒட்டி, திருத்தம் செய்து, கூடுதலாகத் தனது அனுபவ மசாலாவைச் சேர்த்து, பாபிலோனியப் பேரரசு முழுமைக்குமான புதிய சட்டத்தொகுப்பை உருவாக்கினார்.

இதுவே நமக்குக் கிடைத்திருக்கும், மனிதக் குல வரலாற்றின் மிகப் பழைமையான முதல் சட்டத் தொகுப்பு. ஹம்முராபியின் முழுமையான சட்டங்கள் செதுக்கப்பட்ட கல்வெட்டு, கி.பி. 1902ல் பிரெஞ்சு தொல்லியல் ஆய்வாளர்களால் ஈரானின் சுஸா நகரில் கண்டறியப்பட்டது. (தற்போது பாரிஸின் லூவர் அருங்காட்சியகத்தில் உள்ளது.)

நம் ஆள்காட்டி விரல் வடிவிலான, ஏழு அடி நான்கு அங்குலம் உயரமுள்ள கல் ஒன்றில், அக்காடியன் (Akkadian) மொழியில் இவை செதுக்கப்பட்டுள்ளன. வணிகம், அடிமைகள், திருட்டு, வேலை, விவசாயம், விவாகரத்து, குடும்பம், சமூகம் என்று பல்வேறு பிரிவுகளில் 282 சட்டங்களை ஹம்முராபி அருளியிருக்கிறார்.

‘இந்த மண்ணைத் தீய சக்திகளிடமிருந்து காக்கவும், ஏழைகளை அநியாயங்களிலிருந்து பாதுகாக்கவும், கடவுளர்கள் என்னைத் தேர்ந்தெடுத்து இந்தச் சட்டங்களை அருளினர்’ என்று ஹம்முராபியே இந்தச் சட்டத் தொகுப்புக்கு முன்னுரை கொடுத்துள்ளார். இதைக் காப்பி பேஸ்ட் செய்துதான் அவருக்குப் பின்வந்த பல்வேறு ஆட்சியாளர்கள் நீதியை நிலைநாட்டியிருக்கின்றனர் என்கிறது வரலாறு. சரி, ஹம்முராபியின் சட்டங்களில் அப்படி என்ன சிறப்பு?

புயலா, மழை பொய்த்துவிட்டதா, இன்ன பிற காரணங்களால் அந்த ஆண்டில் விளைச்சல் இல்லையா? விவசாயக் கடன் வாங்கியவர்கள் திருப்பிச் செலுத்த வேண்டாம். கடன் கொடுத்தவர்கள் தம் கடன் பட்டியலை அழித்துவிட வேண்டும். (வாயில் எலி கவ்வி, நிர்வாணப் போராட்டம் நடத்தாமலேயே விவசாயக் கடன் ரத்தைச் சாத்தியப்படுத்தியிருக்கிறார் ஹம்முராபி தி கிரேட்!)

ஒரு பெண் தன் கணவனோடு வாழ விருப்பமில்லை என்று தெரிவித்தால், கணவனும் அதற்குச் சம்மதித்துவிட்டால், அந்தப் பெண் தன்னுடைய தந்தை வீட்டிலிருந்து வரதட்சணையாகக் கொண்டு வந்த பொருள்களையெல்லாம் திரும்ப எடுத்துக் கொண்டுக் கிளம்பி விடலாம். (இதுவல்லவோ பெண் சுதந்திரம்!)

ஒரு குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஆண் காணாமல் போய்விட்டாலோ, கடத்தப்பட்டுவிட்டாலோ, அவனுடைய குடும்பத்தை உற்றார், உறவினர்கள் தக்க உதவிகள் செய்து காப்பாற்ற வேண்டும். (என்னவொரு மனிதநேயம்!)

ஒரு நீதிபதி சொன்ன தீர்ப்பு தவறு என்று பின்பு கண்டறியப்பட்டால், அவருக்கு 12 மடங்கு அபராதத் தொகை விதிக்கப்படும். பதவி நீக்கத் தண்டனையும் உண்டு. (ஆம், அநீதிபதிக்கும் ஆப்பு உண்டு.)

‘அடடே... அத்தனை சட்டங்களும் அருமையாக இருக்கின்றனவே’ என்று லைக், லவ், வாவ் பொத்தான்களை அவசரப்பட்டு அழுத்த வேண்டாம். கோபம் மற்றும் சோக பொத்தான்களுக்கும் ஏகப்பட்ட வேலை கிடக்கிறது.

தகாத வழியில் பிறந்த ஒருவன், தன்னை வளர்க்கும் தாய் அல்லது தந்தையைப் பார்த்து, ‘‘நீ என் அம்மாவே இல்லை’’ அல்லது ‘‘நீ என் அப்பாவே இல்லை’’ என்று சொன்னால், அவனது நாக்கு இழுத்து வைத்து நறுக்கப்படும். ஒருவன் கோபத்தில் அவனது தந்தையைத் தாக்கினால், அவனது கைகள் வெட்டப்படும். ஓர் அடிமை தன் எஜமானைப் பார்த்து ‘‘நீ என் முதலாளி இல்லை’’ என்று முனங்கினாலும் அவன் காதுகள் அறுக்கப்படும்.

தன் மனைவியின் நடத்தையில் ஒருவனுக்குச் சந்தேகம் எழுந்தால், அவள் கட்டிலும் கலவியுமாகப் பிடிபடா விட்டாலும், அவளை யூப்ரடிஸ் நதி வெள்ளத்தில் தூக்கி எறிந்து விடலாம். அவள் உத்தமி என்றால் கடவுளே கரை சேர்த்துவிடுவார். இல்லையென்றால் மூழ்கி இறந்து விடுவாள். அதேசமயம், ஆண்கள் படி தாண்டினால் அது குற்றமில்லை. மனைவியல்லாமல் வேறொரு பெண்ணை ஒருவன் கர்ப்பமாக்கினால், அவனுக்கு வெறும் அபராதம்தான். பிரசவத்துக்குப் பின் அந்தப் பெண் இறந்துபோனால், அவள் பிரசவித்தது பெண் குழந்தையென்றால், அதன் ஆயுளுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கப்படும்.

ஒருவன் மீது ஒரு குற்றம் சாட்டப்படுகிறது. தன்னை நிரபராதி என நிரூபிக்க இயலாத அவனை, ஆற்றின் ஆழமான பகுதியில் தள்ளிவிடுவார்கள். அவன் மூழ்கிச் செத்துவிட்டால், அக்மார்க் குற்றவாளி. அவனுடைய வீடு, குற்றஞ்சாட்டியவனுக்குச் சொந்தமாகிவிடும். நீந்தி மேலேறி வந்துவிட்டால் அவன் நிரபராதி. குற்றஞ்சாட்டியவனுக்கு மரணதண்டனை விதிக்கப்படும். அவன் வீடு, தப்பித்தவனுக்குச் சொந்தமாகிவிடும். (நிரபராதியாக இருந்து நீச்சல் தெரியாவிட்டால் என்ற கேள்விக்கெல்லாம் ஹம்முராபி இடமளிக்கவில்லை.)

ஒரு மேஸ்திரி கட்டிக்கொடுத்த வீட்டின் சுவர் இடிந்துவிட்டால், அதை அவரே தன் செலவில் சரிசெய்து தர வேண்டும். சுவர் இடிந்து வீட்டுக்காரன் செத்துப் போனால், மேஸ்திரிக்கு மரணதண்டனை. சுவர் இடிந்து வீட்டுக்காரனின் மகன் செத்துப் போனால், மேஸ்திரியின் மகனும் கொல்லப்படுவான்.

ஒருவன் அடுத்தவனது கண்ணைத் தோண்டி விட்டால், அவன் கண்ணைப் பதிலுக்குத் தோண்டி விடலாம். பல்லை உடைத்துவிட்டால், உடைத்தவனின் பல்லை உடைக்கலாம். எலும்பென்றால் பதிலுக்கு எலும்பை முறிக்கலாம். இதுபோன்ற ரத்தம் தெறிக்கும் ரிவெஞ்ச் சட்டங்களை அறிமுகப்படுத்தியது அண்ணன் ஹம்முராபியே! ஆனால், இதிலும் வர்க்க பேதங்கள் உண்டு. உயர்குடியைச் சேர்ந்தவன் சாதாரணனின் கண்ணை நோண்டினாலோ அல்லது வேறு ரகக் குற்றங்கள் செய்தாலோ, வெறும் அபராதம் மட்டுமே விதிக்கப்பட்டது. மரண தண்டனையெல்லாம் கிடையாது.

கர்ப்பமாக இருக்கும் அடிமைப்பெண்ணை உயர்குடிக்காரன் கொன்றுவிட்டால் அதற்கும் அபராதம் மட்டுமே. அதேசமயம் கர்ப்பமாக இருக்கும் உயர்குடி அல்லது நடுத்தர வர்க்கப் பெண்ணைக் கொன்றால், பதிலுக்குக் குற்றவாளியின் அப்பாவி மகளும் கொல்லப்படுவாள்.

கள்ளக் காதல் ஜோடி ஒன்று, தம் அசல் இணையைக் கொல்லத் திட்டமிட்டால், அவர்களிருவருமே கழுமரத்தில் ஏற்றப்படுவர். ஒரு தாய் முறையற்ற உறவில் ஈடுபட்டால், அவள் ஜோடியுடன் சேர்த்து உயிருடன் எரிக்கப்படுவாள்.

குற்றம் நிரூபிக்கப்பட்டால் குற்றவாளி காலி; இல்லையேல் குற்றம் சுமத்தியவனுக்கு உயிர் இருக்காது. இப்படி ஏகப்பட்ட மரண தண்டனைகளும், உயிரை வதைக்கும் கிறுக்குத்தனமான தண்டனைகளும் நிறைந்ததே ஹம்முராபியின் காலம்.

இன்னொரு கோணத்தில் பார்த்தால், நாகரிகம் பெரிதாக வளராத பண்டைக் காலத்தில், மூர்க்கமான குடிமக்களுக்கு மூக்கணாங்கயிறு போட இப்பேர்ப்பட்ட அதிரடிச் சட்டங்கள் தேவைப்பட்டிருக்கலாம். ஆகவே ஹம்முராபியைக்கூட அரை மனத்துடன் மன்னித்துவிடலாம். ஆனால், நாகரிகமும் அறிவியலும் வளர்ந்த பிற்காலத்திலும்கூட அரை மெண்டலாக ஆட்சி செய்த பலர் வரலாற்றில் வலம் வந்திருக்கிறார்கள். (டிஜிட்டல் யுகத்திலும் உலகை வலம் வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.)

மதிகெட்டவர்கள். மறை கழன்றவர்கள். குரூரர்கள். காமக்கொடூரர்கள். அதிகாரப் போதை அரக்கர்கள். மமதையேறிய மூடர்கள். வக்கிர வஞ்சகர்கள். ரத்தவெறி ராட்சஷர்கள். பித்தேறிய பிணந்தின்னிகள். எம்மொழியாலும் விவரிக்க இயலா தனிவழிச் சனியன்கள்... ஆண் பெண் பேதமின்றி இப்படிப்பட்ட கிறுக்குப் பிறவிகளே ஒவ்வோர் அத்தியாயத்திலும் உங்களைத் தேடி வர இருக்கிறார்கள். எதற்கும் ஜாக்கிரதையாக இருங்கள்.

மடகாஸ்கர். உலகின் நான்காவது பெரிய தீவு. ஆப்பிரிக்கக் கண்டத்தின் தென்கிழக்கில் அமைந்துள்ள, இயற்கையின் சகல அழகும் கொட்டிக் கிடக்கும் திமிரெடுத்த தீவு. உலகில் வேறெங்குமே காண இயலாத அபூர்வத் தாவர வகைகளும், அரிய விலங்கினங்களும் இங்கே அதிகம். அதேபோலொரு அபூர்வப்பிறவியாக, அரிய குணங்கள் கொண்ட ராணியாக, ‘இப்படியும் ஒருத்தி வாழ்ந்திருக்க முடியுமா’ என்ற பதைபதைப்பைக் கிளப்பும் ஒருத்தி இந்த மடகாஸ்கரை ஆண்டு, அழுத்தமாகத் தன் முத்திரையைப் பதித்துவிட்டுச் சென்றிருக்கிறாள்.

(‘என்னது, கிறுக்கு ராஜாக்களின் கதையில் ராணியா’ எனக் கேள்வி எழலாம். சிறு விளக்கம். தலைப்பிலுள்ள ‘ராஜா’ என்பது ஒரு குறியீடு. அதற்குள் ராஜா, ராணி தொடங்கி அறமற்ற ஆட்சியாளர்கள், சர்வதேச சர்வாதிகாரிகள், தற்கால தற்குறி அதிபர்கள் வரை சகலரும் அடக்கம்!)

கி.பி. 1869-ல்தான் சூயஸ் கால்வாய் திறக்கப்பட்டது. அதற்கு முன்பெல்லாம் ஐரோப்பியர்கள் கடல் மார்க்கமாக இந்தியாவை அடைய வேண்டும் என்றால், ஆப்பிரிக்கக் கண்டத்தை முழுமையாகச் சுற்றித்தான் வரவேண்டும். அப்படிச் சுற்றி வந்த ஐரோப்பியர்கள், பதினாறாம் நூற்றாண்டில் மடகாஸ்கரைக் கண்டுகொண்டனர். ‘அட... ஓய்வெடுத்துச் செல்ல மிக அருமையான தீவு’ என்று குதூகலித்தனர். பதினேழாம் நூற்றாண்டில் பிரெஞ்சுக்காரர்கள் இங்கே காலனி அமைக்க வந்தனர். பிரிட்டிஷாரும் மோப்பம் பிடித்து வந்து சேர்ந்தனர். மடகாஸ்கரில் பிதா, சுதன், பரிசுத்த ஆவியின் பெயராலே ஆமென் உரத்து ஒலிக்கத் தொடங்கியது.

அண்ட்ரியெனாம்போய்னிமெரினா - என்னவென்று யோசிக்க வேண்டாம். கி.பி. 1787-ல் மடகாஸ்கரின் மன்னராகப் பொறுப்பேற்றவரின் திருநாமம். அங்கும் ‘மெரினா’தான் பிரதானம். சமாதி உள்ள இடமல்ல. மன்னர் சார்ந்த இனத்தின் பெயர். பிளவுபட்டுக் கிடந்த தம் மெரினா இன மக்களை ‘தர்ம யுத்தம்’ நடத்தி ஒன்றாக்கி, மடகாஸ்கரில் மெரினா இனத்தின் ராஜ்ஜியத்தை உருவாக்கிய பிக்பாஸ் இவரே. அப்படி தர்மயுத்தம் நிகழ்த்திக் கொண்டிருந்தபோது, இவரைக் கொல்ல பகைவர்கள் சதிவலை பின்னியிருந்தனர். அன்பரது விசுவாசி ஒருவர் உரிய நேரத்தில் தகவல் சொல்லிக் காப்பாற்றினார். பகைவர்களுக்குப் பால் ஊற்றப்பட்டது.

பின்னர், அன்பர் மன்னராகப் பதவியேற்ற பின், விசுவாசியை அழைத்தார். ‘நான் இன்றைக்கு மன்னனாக இருப்பதற்கே இவன்தான் காரணம். இவனுக்கு ஆகப்பெரிய கௌரவத்தைத் தர வேண்டும்!’ அவரது நெஞ்சம் விம்மியது. ‘‘உன் மகளை நான் என் மகளாகத் தத்தெடுத்துக் கொள்கிறேன்.’’ விசுவாசியின் கண்கள் பனித்தன.

விசுவாசியின் மகளுடைய இயற்பெயர், ரமவோ. மெரினா இனத்தைச் சேர்ந்தவளே. மிகச் சாதாரண குடும்பத்தில் பிறந்தவளுக்கு மன்னரின் கனிவால் இளவரசியாகும் வாய்ப்பு கனிந்தது. அவளுக்கு ‘ரனவலோனா’ என்ற புதிய பெயர் சூட்டப்பட்டது. மன்னர் அத்துடன் நிறுத்தவில்லை. மகளாக அறிவித்தவளை, உரிய வயதில் தன் மகன் இளவரசன் ரடாமாவுக்குத் திருமணம் செய்துவைத்து மருமகள் ஆக்கினார். இளவரசனுக்குப் பன்னிரண்டு பெண்டாட்டிகள். அதில் ரனவலோனாவே ‘அதிகாரபூர்வ முதல் பெண்டாட்டி’ என்று அறிவித்தார் அருமை மன்னர். அதாவது ‘ரடாமாவுக்கும் ரனவலோனாவுக்கும் ஆண் குழந்தை பிறந்தால், அதுவே ரடாமாவுக்கு அடுத்த ராஜ வாரிசு’ என்று அர்த்தம்.

என்ன காரணத்தாலோ, ரடாமாவுக்கு ரனவலோனா மேல், பிரியமோ, பியாரோ, பிரேமமோ பிறக்கவில்லை. ஆகவே அவர்களுக்குப் பிள்ளைகளும் பிறக்கவில்லை. 1810-ம் ஆண்டில் மன்னர் அண்ட்ரியெனாம்போய்னிமெரினா இறந்துபோனார். மடகாஸ்கரின் மன்னர் ‘முதலாம் ரடாமா’வாக இளவரசர் பதவியேற்றார். அவர் அரியணையைத் தக்க வைத்துக்கொள்ள சில பல தலைகளைக் காவு கொடுக்க வேண்டியதிருந்தது. அதில் ரனவலோனாவுக்கு நெருக்கமானவர்களும் அடக்கம்.

‘மடகாஸ்கரை முன்னேற்ற வேண்டும். அதற்கு ஐரோப்பியர்களின் உதவி தேவை’ என்பதே ரடாமாவின் எண்ணமாக இருந்தது. பிரெஞ்சுக்காரர்களும் பிரிட்டிஷ்காரர்களும் மடகாஸ்காரைத் தங்கள் காலனியாக வளைத்துப் போடும் வஞ்சக எண்ணத்துடன், ரடாமாவுக்கு ஆஃபர்களை அள்ளி வழங்கினர். அதில் ரடாமா, பிரிட்டிஷார் பக்கம் சாய்ந்தார். அவர்களுடன் ஒப்பந்தம் போட்டுக்கொண்டு கதவுகளைத் திறந்து விட்டார். மடகாஸ்கரில் பள்ளிகள் முளைத்தன. அவர்கள் மொழிக்கென்று எழுத்துரு உருவானது. கூடவே கிறிஸ்துவ மிஷினரிகளும் தேவாலயங்களும் பெருகின. மலகாஸி மொழி பேசும் மைந்தர்கள் மாற்று மதக் கடவுளை வணங்கிக்கொண்டு திரிவது ரனவலோனாவுக்குக் கடும் எரிச்சலைத் தந்தது. மலகாஸி மக்கள் தங்கள் தெய்வங்களை, கலாசாரத்தை, சடங்குகளை முற்றிலுமாகப் புறக்கணித்துவிடுவார்களோ என்று அஞ்சினாள். ஆனால், தன் கணவரே அதற்கு உறுதுணையாக இருக்கிறார் என்னும் நிஜமும் கசந்தது.

பால்வினை நோயால் பாதிக்கப்பட்ட மன்னர் முதலாம் ரடாமா, 1828, ஜூலை 27ல் இறந்து போனார். அவருக்கும் ரனவலோனாவுக்கும் மட்டுமல்ல, அவருக்கும் மற்ற எந்த மனைவிக்குமே வாரிசுகள் கிடையாது. ஆக, அவர்களது மரபுப்படி, ரடாமாவின் சகோதரி மகன் ரகோடோப் என்ற இளவரசனே அடுத்த மன்னராகப் பதவியேற்கத் தகுதியுடையவனாக இருந்தான். அவன் கிறிஸ்தவப் பள்ளியில் பாடம் பயின்றவன். தகுதியும் திறமையும் உடையவன். கிறிஸ்துவ மதத்தைத் தழுவியதால் அவனுக்கு ஐரோப்பியர்களின் ஆதரவு இருந்தது என்றும் ஒரு செய்தி உண்டு. அப்பேர்ப்பட்டவன் அரியணை ஏறுவதை, ராணி ரனவலோனா அவ்வளவு சீக்கிரம் அனுமதிப்பாளா என்ன? ரத்த ஆறு ஓடி ஓய்ந்த பிறகே அரியணை யாருக்கு என்பது முடிவுக்கு வரும் என்னும் பதற்றமான சூழ்நிலை. மன்னரோடு இறுதி நொடியில் இருந்த இரண்டு அதிகாரிகள், இறப்புச் செய்தியை வெளிப்படையாக அறிவிக்க முடியாமல் தவித்தனர். பிரேக்கிங் நியூஸைத் தவிர்த்தனர். ஆம், அப்போலோவில் மட்டுமல்ல... அன்றைக்கு அங்கேயும் தலைமை இறந்தபோது அதே நிலைதான்.

இருந்தாலும் ரனவலோனாவுக்குச் செய்தி கசிந்தது. மன்னர் இறந்ததைவிட, ‘இனி நாம் மடகாஸ்கரின் ராணியாகத் தொடர முடியாது’ என்பதே அவளுக்கு அதிகம் அதிர்ச்சி தந்தது.

‘இளவரசன் ரகோடோப் நம்மைக் கொல்வதற்கு சதி செய்வான். அதிலிருந்து பிழைத்தால் மட்டும் போதாது. அவனையே தீர்த்துக்கட்ட வேண்டும். அதற்கு நமக்கென்று ஒரு கூட்டத்தைச் சேர்க்க வேண்டும். அப்போதுதான் ஆட்டம் காட்டி அரியணையைக் கைப்பற்ற முடியும்.’ ரனவலோனா களமாடினாள். ‘கிறிஸ்துவத்தை மடகாஸ்கர் மண்ணிலிருந்து அடித்து விரட்டுவதே என் லட்சியம்’ என்று சூளுரைத்தாள். மலகாஸி பூசாரிகளின் அமோக ஆதரவு ராணிக்குக் கிடைத்தது. பழைமை விரும்பிகளும், கிறிஸ்துவத்தை எதிர்ப்பவர்களும், ரடாமாவின் பிரிட்டிஷ் ஜிங்ஜக் நடவடிக்கைகளால் மனக்கசப்பில் இருந்தவர்களும், ‘ராணியம்மா வாழ்க!’ என்று கொடி பிடித்துக்கொண்டு திரண்டனர். முக்கியமான அதிகாரிகள் சிலர், ராணியை ரகசிய இடத்தில் வைத்துப் பாதுகாத்தனர்.

ஆகஸ்ட் 11 அன்று வெளியே வந்த ரனவலோனா, ஆதரவுப் படை வீரர்களுடன் அரண்மனை நோக்கிச் சென்றாள். அரண்மனையையும் அதிகாரத்தையும் கைப்பற்றினாள். மக்கள் மத்தியில் பேசினாள். இன்றைக்கு ‘அம்மாவின் ஆன்மா’ போல, அன்றைக்கு தெய்வம்.

‘என் கனவில் நம் தெய்வங்கள் வந்தன. நானே மடகாஸ்கரின் அடுத்த ஆட்சியாளராக வேண்டுமென்று தெய்வங்கள் ஆணையிட்டன. நான் என் மலகாஸி மக்களின் நலனுக்காகவும், எனது பெயரை மகிமைப்படுத்தும் விதமாகவும் இந்த மண்ணை ஆளுவேன். நான் வணங்கும் என் முன்னோர்கள் என்னை வழிநடத்துவர். சுற்றிலும் இருக்கும் கடலே என் ராஜ்ஜியத்தின் எல்லை. அதில் ஒரு மயிரளவுகூட எதிரிகளுக்கு விட்டுக்கொடுக்க மாட்டேன்!’

ரனவலோனாவின் வார்த்தைகளில் மக்கள் மதி மயங்கி, நிலம் அதிர வாழ்த்தினர். மனதார அவளை ஆட்சியாளராக ஏற்றுக்கொண்டனர். சில தினங்களில் இளவரசன் ரகோடோப் பிடித்து வரப்பட்டான். அவன் கண் முன்னேயே அவனுக்குக் குழி தோண்டப்பட்டது. உடலெங்கும் ஈட்டிகள் பாய்ந்தன. புதைக்கப்பட்டான். ரடாமாவின் சகோதரி உள்ளிட்ட குடும்பத்தினரும் ஆதரவாளர்களும், இன்னபிற எதிரிகளும் விதவிதமாகத் தீர்த்துக் கட்டப்பட்டனர்.

அடுத்த காரியமாக தன் அருமைக் கணவனின் பூத உடலை வைத்து அனுதாப அரசியல் செய்ய ஆரம்பித்தாள் ரனவலோனா. அதை உடனே புதைக்கவில்லை. எல்லோரும் பார்வையிடக் கிடத்தினாள். உடலை ஈக்கள், பூச்சிகள் மொய்க்காமல் விசிறுவதற்கென்றே 24*7 அடிமைகள் நியமிக்கப்பட்டனர். துக்கம் அனுஷ்டிக்கும் விதமாக ஆண்கள் ஒவ்வொருவருமே மொட்டை அடிக்க வேண்டும் என்று கட்டளை பிறப்பித்தாள். (தலைமைக்காக, தொண்டர்கள் பச்சை குத்துவது, மொட்டை அடிப்பது எல்லாம் பாரம்பர்ய வழக்கம்தான்.) ‘இவை துக்க நாள்கள். ஆகவே, யாரும் குளிக்கக்கூடாது. கண்ணாடியில் முகம் பார்க்கக்கூடாது. நடனம் ஆடக்கூடாது. சிரிக்கக் கூடாது. இசைக்கக் கூடாது. கைதட்டக் கூடாது. தூங்கலாம். ஆனால், பாய் விரிக்கக்கூடாது. இவற்றை மீறினால் கடும் தண்டனைக்கு ஆளாக நேரிடும்; அல்லது வாழ்நாள் அடிமையாக்கப்படுவீர்கள்.’

இப்படி மக்களைக் கதற வைத்து, பல நாள்கள் துக்கத்தை அனுஷ்டித்துத் தொலைத்து மன்னரது உடலை ஒருவழியாகப் புதைத்தாள் ரனவலோனா. அதுவும் சாதாரணமாக அல்ல. சிவப்புப் பட்டுத்துணியாலான லம்பாவால் (அம்மக்களின் பாரம்பர்ய சால்வை) உடலைச் சுற்றி, வெள்ளியாலான சவப்பெட்டியில் வைத்துப் புதைத்தாள். மன்னருடன் புதைக்கப்பட்ட பிற பொருள்களின் பட்டியல்... அரிய ஐரோப்பிய ஓவியங்கள், ஆயிரக்கணக்கான நாணயங்கள், கல்லறைக்குள் அன்னாரின் ஆவி அணிந்து திரிய 80 செட் உடைகள், நகைகள், தங்கப் பாத்திரங்கள், மேசை, நாற்காலி, படுக்கை, கண்ணாடி, தண்ணீர்க்குடுவை, குவளை, கத்தி, வாள் உள்ளிட்ட ஆயுதங்கள், அப்புறம் ரம்.

மன்னர் இறந்து ஒரு வருடம் கழித்து, கண்ணுக்கெட்டிய தொலைவில் உள்ளூர் எதிரிகளே இல்லை என்று உறுதியான பிறகே மடகாஸ்கரின் மாண்புமிகு ராணியாக அரியணையில் அமர்ந்தாள் ரனவலோனா
(கி.பி.1828, ஆகஸ்ட் 12). அடுத்தது என்ன?

‘நான் ஒரு பிள்ளை பெற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.’

அண்ட்ரியாமிஹாஜா. துடிப்பான தளபதி. மன்னர் முதலாம் ரடாமாவின் இறப்புக்குப் பிறகான குழப்பத்தில், ராணி ரனவலோனாவுக்குப் பக்கபலமாக நின்று அவளை அரியணை ஏற்றியதில் இவர் பங்கு அதிகம். ஆகவே, அவரைத் தன் நெஞ்சத்திலும் மஞ்சத்திலும் ஏற்றினாள் ராணி. இருவருக்கும் கி.பி. 1829, செப்டம்பர் 23-ல் பிறந்த பையனுக்கு ‘ரகோடோ’ அலைஸ் ‘இரண்டாம் ரடாமா’ என்று பெயர் வைக்கப்பட்டது.

இரண்டாம் ரடாமாவா? ஆம், அவர்களது மரபுப்படி மன்னர் இறந்த பிறகு, அதிகாரபூர்வ ராணி, வேறு யாருடைய கூட்டுத்தயாரிப்பிலும் குழந்தை பெற்றுக்கொள்ளலாம். அதற்கு ராஜ வாரிசு என்ற அங்கீகாரம் உண்டு. அந்த லாஜிக்கின்படி, இரண்டாம் ரடாமாவின் பயாலஜிக்கல் ஃபாதர் அண்ட்ரியாமிஹாஜா, அஃபிஷியல் ஃபாதர் முதலாம் ரடாமா.

‘ராணியின் காதலன்’ என்ற செல்வாக்குடன் திரிந்த அண்ட்ரியாமிஹாஜா மீது சக தளபதிகளுக்குப் பொறாமை. ஆகவே, அண்ட்ரியாமிஹாஜாவுக்கு அரியணை மீது ஆசை என்றும், அவருக்கு இன்னொரு காதலி இருக்கிறாள் என்றும் ராணியிடம் மூட்டிவிட்டார்கள். போதையேறிய பொழுதொன்றில் ரனவலோனா சீறினாள். ‘‘இவனை டேங்குவேனா விசாரணைக்கு உட்படுத்துங்கள்!’’ (அதென்ன விசாரணை என்பது சில பத்திகள் தள்ளி...) அண்ட்ரியாமிஹாஜா அதற்கு உடன்படாததால், உடனே மரண தண்டனை நிறைவேற்றப்பட்டு, உடல் புதைக்கப்பட்டது. அதன்பின் ராணியால் நிம்மதியாகத் தூங்க முடியவில்லை. ‘அவன் உயிர்த்தெழுந்து வந்து என்னைக் கொன்றுவிட்டால்?’ உடனே, ‘‘அவன் உடலைத் தோண்டியெடுத்து தலையை அறுத்து கால் பகுதியில் போடுங்கள். தலைக்குப் பதிலாக கறுப்பு நாய் ஒன்றின் தலையை வெட்டி வையுங்கள்!’’ எனக் கட்டளையிட்டாள்.

அப்படியே செய்தார்கள். ராணியின் கனவுகளில் நாய்த்தலை மனிதன் குரைத்தான். மீண்டும் பதறிக் கட்டளையிட்டாள். ‘‘அவன் உடலின் மிச்சங்களை எரியுங்கள். எலும்புகளையும் சாம்பலாக்குங்கள்!’’ அதன்படி சாம்பலையும் காற்றில் கரைத்தனர். இருந்தும் ராணிக்குப் பயம் போகவில்லை. அண்ட்ரியாமிஹாஜாவின் குடும்பத்தினர் சிலரையும் கொன்ற பிறகே நிம்மதியடைந்தாள்.

இருந்தாலும் அவளது நிம்மதியை நிரந்தரமாகக் கெடுக்கும் சக்திகளாகப் பிரிட்டிஷாரும் பிரெஞ்சுக்காரர்களும் அம்மண்ணில் வேரூன்றியிருந்தனர். அடுத்து அவள் பார்வை கிறிஸ்தவ மதம் மீது திரும்பியது. கிறிஸ்தவப் பள்ளிகளையும் தேவாலயங்களையும் மூடினாள். ‘‘எல்லோரும் இங்கிருந்து ஓட வேண்டும். இல்லையேல் குழிதோண்டிப் புதைக்கப்படுவீர்கள்’’ எனக் கர்ஜித்தாள். இத்தனைக் கட்டுப்பாடுகளை மீறியும் தன்னுடைய மலகாஸி மைந்தர்கள் மதம் மாறி ஜெபிப்பதை அவளால் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. கி.பி. 1836. பதினான்கு பேர், ரனவலோனா முன்பாகவே மரண பயமின்றி ஸ்தோத்திரம் சொல்ல, ஆத்திரம் பொங்கியது அவளுக்கு. அவர்களது குருதியால் பூமி சிவந்தது.

‘மிஷன் மிஷனரி’ ஆரம்பமானது. ஐரோப்பியக் கிறிஸ்தவர்களும், மதம் மாறிய மலகாஸிக்களும் கருணையின்றிக் குறிவைக்கப்பட்டனர். பிடிபட்டவர்கள் ‘டேங்குவேனா’ (tanguena) என்ற பாரம்பர்ய முறை விசாரணைக்கு உட்படுத்தப்பட்டனர். கொஞ்சம் சோறு, கோழியின் தோல் மூன்று துண்டு, டேங்குவேனா என்ற விஷ விதை ஆகியவை வாயில் திணிக்கப்படும். பிறகு நீரைக் குடித்து வாந்தியெடுக்க வேண்டும். மூன்று துண்டு கோழித் தோலும் சேதாரமின்றி வெளியே வந்துவிட்டால், அவன்/அவள் குற்றமற்றவன்/ள். விடுதலை. ஒரு துண்டு தோல் சேதாரமடைந்திருந்தாலும் உயிர் காலி. ஆனால், அந்த விஷ விதையைத் தின்ற எவருமே பிழைத்ததில்லை என்பதே நிஜம்.

கொல்வதற்குப் பயன்படுத்தப்பட்ட இன்னொரு முறை... விரல்களை, கைகளை, அல்லது கால்களை வெட்டி ஆளை வெயிலில் போட்டு விடுவார்கள். குருதியின் வழியே உயிரும் சொட்டுச் சொட்டாக வெளியேறும். எப்படியெல்லாம் கிரியேட்டிவாகக் கொல்லலாம் என்று ஆதரவாளர்களுடன் ஆலோசனை நடத்தி ‘கொலை மேளா’ நடத்தினாள் ரனவலோனா.

தண்ணீரில் மூழ்கடிப்பது, வெந்நீரில் வேக வைப்பது, கழுத்தை நெரிப்பது, கோணிப்பையில் கட்டுவது, கல்லால் அடிப்பது, உயிருடன் கொள்ளி, மலையுச்சியிலிருந்து தள்ளி, காலில் கயிற்றைக் கட்டி அந்தரத்தில் தொங்கவிட்டுப் பின் கயிற்றை அறுப்பது, சிலுவையில் அறைவது.

சில சமயங்களில் ராணி, ‘‘வந்து என் பாதத்தில் முத்தமிடு. மன்னிக்கிறேன்’’ என்பாள். அந்த அப்பாவியும் தரையில் விழுந்து பாதத்தில் முத்தமிடுவான். ‘‘ஓடிப் போ’’ என்பாள். ஓட ஆரம்பிப்பவன், சிறிது தூரத்திலேயே வாயில் நுரை தள்ள கீழே விழுந்து இறப்பான். ஆம், ரனவலோனாவின் பாதங்கள் விஷத்தில் தோய்க்கப்பட்டிருக்கும்.

இவற்றைவிடவும் கொடூரக் காட்சிகள் இருக்கின்றன. வேண்டாம். கடந்துவிடுவோம்.

மடகாஸ்கரைச் சுற்றி சிறு சிறு தீவுகளில் ஆதிக்கம் செலுத்திய பிரான்ஸுக்கு, மடகாஸ்கரையே தன் காலனி ஆக்க வேண்டுமென்ற வெறி இருந்தது. இந்தியா செல்லும் பிரிட்டிஷ் கப்பல்களின் பயணத்துக்கு உதவியாக மடகாஸ்கரில் ஒரு தளம் பிரிட்டனுக்குத் தேவைப்பட்டது. ஆகவே, ரனவலோனாவை அடக்க பிரான்ஸும் பிரிட்டனும் கைகோத்துப் படையெடுத்தன (கி.பி.1849). படுதோல்வி. கொல்லப்பட்ட ஐரோப்பியர்களின் தலைகளை மட்டும் குச்சியில் செருகி கடற்கரையில் வரிசையாக வைக்கச் சொன்னாள் ரனவலோனா. ‘‘இதைப் பார்த்து இனி எவனும் இங்கே வாலாட்ட வரக்கூடாது.’’

இப்படி ஐரோப்பியர்கள் மீது அளவற்ற வெறுப்பு கொண்டிருந்தாலும், ரனவலோனாவுக்கு நெருக்கமான விசுவாசியாக இருந்தது ஒரு பிரெஞ்சுக்காரரே. ஜீன் லபார்ட் (Jean Laborde). கி.பி.1831-ல் கப்பல் உடைந்துபோக, நீந்தி மடகாஸ்கரில் கரையேறியவர். பின் ராணியின் ஆலோசகராக, காதலர்களுள் ஒருவராக ஆனவர். பொறியியல், உலோகவியல், வெடிமருந்து, ஆயுதத் தயாரிப்பில் அனுபவம் கொண்ட லபார்ட், மடகாஸ்கரின் பலத்தைப் பெருக்கினார். சோப், பீங்கான், பட்டுத் தயாரிப்பில் தொழில்வாய்ப்புகளை உருவாக்கினார். ராணிக்கு மரத்தால் ஆன மிகப்பெரிய அரண்மனை ஒன்றையும் கட்டிக்கொடுத்தார். லபார்டின் பழக்கத்தால் ரனவலோனா பிரெஞ்சு பாணி உடையணிந்தாள். நடை பழகினாள். கலை பயின்று, பியானோ வாசித்தபடி, மென்மையாகப் புன்னகை செய்தாள். இருந்தாலும் வயதாக வயதாக ரனவலோனாவின் மூர்க்கம் அதிகரித்தது. கிறுக்குத்தனங்கள் எல்லை மீறின. அரியணைக் கனவில் காத்திருந்த இளவரசர் ரடாமா பொறுமையிழந்தார்.

ரடாமாவின் தவிப்பைப் புரிந்துகொண்ட பிரெஞ்சுக்காரர்கள், ஓர் ஒப்பந்தத்துடன் வந்தனர் (கி.பி.1855). ‘‘ராணியை வீழ்த்தி உங்களை மன்னன் ஆக்குகிறோம்” என்று ஆசை காட்டினர். ரடாமாவுக்கு பிரெஞ்சு தெரியாது. ‘நான் மன்னரான பின், மடகாஸ்கரை பிரான்ஸின் காலனி ஆக்கவும், நீங்கள் இங்குள்ள வளங்களை அளவின்றிச் சுரண்டவும் சம்மதிக்கிறேன்’ என்னும் ஒப்பந்தத்தின் சாரம் தெரியாமல் அதில் கையெழுத்திட்டார். ரகசியம் காக்கச் சொல்லி பைபிள் மீது சத்தியம் வாங்கினர்.

ரடாமா மற்றும் லபார்ட் ஆசியுடன், லம்பெர்ட் என்ற பிரெஞ்சுக்காரரின் தலைமையில் ராணியைக் கொல்ல சதித்திட்டம் தீட்டப்பட்டது. எமகாதக ராணியிடம் நடக்குமா? அவள் சதியை முறியடித்தாள். ‘பாலூட்டி வளர்த்த கடாவே...’ என்று நெஞ்சைப் பிடித்து அழுவாச்சி சீன் போடாமல், மகனை மண்டையில் தட்டி ஓரமாக உட்கார வைத்தாள். லம்பெர்ட் உள்ளிட்ட மற்ற சதிகாரர்களை உடனே கொல்லாமல், விதவிதமாக மரண பயம் காட்டினாள். பிறகு, மலேரியா கொசுக்கள் நிறைந்த காட்டுக்குள் துரத்திவிட்டாள். அங்கிருந்து பிழைத்து வெளியே வருவது சாத்தியமற்ற ஒன்று. பெரும்பாலோனோர் இறந்துபோக, லபார்ட் எப்படியோ தப்பித்து வெளியேறினார். (ரனவலோனாவின் ஆட்சிக்குப் பிறகு மன்னர் இரண்டாம் ரடாமாவின் ஆலோசகராக லபார்ட்டே வந்தது தனிக்கதை.)

சரி, எருமை வேட்டைக்கு வருவோம். திடீரென்று ஒருநாள், ‘‘நான் எருமை வேட்டை ஆடப்போகிறேன். ஏற்பாடு செய்யுங்கள்’’ என்று அறிவித்தாள் ராணி. ஏற்பாடு என்றால் சாதாரணமானதல்ல. ‘நான் போகும் வழியெல்லாம் புதிய சாலைகள் போடுங்கள். நான் தங்குவதற்கு மாளிகைகள் கட்டுங்கள்.’ இந்த வேலைகளுக்காக பல்லாயிரக்கணக்கான மக்கள், கொத்தடிமைகளாக்கப்பட்டனர். அவர்களுக்கு உணவு, நீர், ஓய்வு எதுவும் கிடையாது. ஓர் அடிமை செத்து விழுந்தால், பிணத்தை ஓரமாகத் தூக்கிப் போட்டுவிட்டு வேலையைத் தொடர்ந்தார்கள். இப்படி 16 வாரங்கள், தன் சுற்றம் சூழ சொகுசாக எருமை வேட்டை என்ற பெயரில் வலம்வந்த ரனவலோனா, ஓர் எருமையைக் கூட வேட்டையாடியதாகத் தெரியவில்லை. ஆனால், இதற்கான ஏற்பாட்டில் அவள் வேட்டையாடிய மனித உயிர்களின் எண்ணிக்கை சுமார் பத்தாயிரம்.

இப்படி அவ்வப்போது ராணி, நாட்டை வலம் வரக் கிளம்புவாள். போகும் இடமெல்லாம் உயிர்ச் சேதாரம் அதிகம். ரனவலோனாவின் ஆட்சியில் மெரினா இனத்தவர்களே இன்பங்களை அனுபவிக்க, மற்ற இனத்தவர்களுக்கு மரணம் சகஜமான விஷயமாகிப் போனது. அவள் தன் படையினருக்குச் சம்பளம் வழங்கவில்லை. பதிலாக, ‘தேவைப்பட்டால் எங்காவது புகுந்து இஷ்டம்போல கொள்ளையடித்துக் கொள்ளுங்கள்’ என்ற உரிமையை வழங்கியிருந்தாள். கிறிஸ்தவர்களை வேட்டையாடுவது, சொந்த மக்களையே கொத்தடிமையாக்கிக் கொல்வது, டேங்குவானா விசாரணைக் கொலைகள் என்று ரனவலோனாவின் ஆட்சியில், 1833-1839க்கு இடைப்பட்ட காலத்தில், மடகாஸ்கரின் மக்கள் தொகை 50 லட்சத்திலிருந்து 25 லட்சமாகக் குறைந்து போனது என்கிறது ஒரு புள்ளிவிவரம்.

தம் தெய்வங்களின் சிலை வழிபாட்டில் அதிகப்பற்று வைத்திருந்த ரனவலோனா, தன்னையும் மக்களின் தெய்வமாகவே கருதினாள். மெரினா இன புத்தாண்டு அன்று, தேசத்தின் எல்லா பகுதிகளிலிருந்தும் மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாகக் கிளம்பி வந்து அரண்மனை முன் குவிவார்கள். ராணி, மாடத்தில் தோன்றுவாள். மக்கள் முன்னிலையில் ‘ராஜ குளியல்’ மேற்கொள்வாள். பின்பு, தான் குளித்த நீரை மக்கள் மீது தெளிப்பாள். பாவாத்மாவின் புண்ணிய தீர்த்தம் அது.

கி.பி.1861-ல் ரனவலோனாவின் கடைசி ராஜ குளியல் நடந்தது. அந்த ஆகஸ்ட் 16-ல் இறந்துபோனாள். அவள் பெருமையைச் சொல்லும்விதமாக பன்னிரண்டாயிரம் எருமைகள் பலி கொடுக்கப்பட்டு, அவற்றின் இறைச்சி எல்லோருக்கும் விநியோகிக்கப்பட்டது. அவள் சகல மரியாதைகளுடனும் புதைக்கப்பட்டபோது, பெரிய வெடிவிபத்து நேர்ந்தது. அப்போதும் சிலரைத் தன்னுடன் துணைக்கழைத்துச் சென்றாள் ரனவலோனா.

32 ஆண்டுகள் ஐரோப்பிய ஆதிக்கத்துக்கு ஆட்டம் காட்டியவள் என்ற விதத்தில் ரனவலோனா தனித்துவமானவளே. 1896-ல் மடகாஸ்கர், பிரான்ஸின் காலனியானது.

அவசிய முன்குறிப்பு: இந்த வரலாறு கொரிய மண்ணில் நிகழ்ந்ததென்பதால், இதில் வரும் பெயர்களை வாசிப்பது உங்கள் நாக்கெலும்பு முறிவுக்கு வழிவகுக்கும் என்ற முன்னெச்சரிக்கையை இங்கே வைத்துவிட்டுத் தொடர்கிறேன்.

கொரிய மண்ணில் ஜோஸியான் பரம்பரை தோற்றுவிக்கப்பட்டது கி.பி. 1392-ல். அதில் 21-வது மன்னராக அரியணை ஏறியவர் இயோங்ஜோ (கி.பி.1724). அந்த இடத்துக்கு அவர் வந்து சேர்ந்தது பூப்பாதையில் அல்ல, முரட்டுத்தனமான முள்பாதையில்தான்.

அப்போது சோரோன், நோரோன் என்று இரண்டு பிரிவினர் அங்கே வலுவாக அரசியல் செய்து கொண்டிருந்தனர். இந்த இரண்டில் ஏதாவது ஒரு பிரிவினர் மூர்க்கத்தனமாக முட்டுக்கொடுத்தால் மட்டுமே ஒருவர் மன்னராக முடியும். 19-வது மன்னர் சுக்ஜோங் இறந்த பிறகு, அவரின் மகனான கியோங்ஜோங், சோரோன் பிரிவினரது அமோக ஆதரவோடு 20-வது மன்னராக முடிசூடினார். இவர், இயோங்ஜோவின் ஒன்றுவிட்ட சகோதரர். அந்தச் சூழலில் இயோங்ஜோ சில பகுதிகளை நிர்வகிக்கும் தளபதியாக வலம் வந்தார். அந்த கொரிய கொக்கு, உரிய தருணத்துக்காக, அரியணைக் கனவுடன் காத்திருந்தது.

கியோங்ஜோங்குக்கு அடிக்கடி உடல் நலமில்லாமல் போனது. தவிர, அவருக்கு வாரிசும் கிடையாது. அடுத்த ராஜ வாரிசாக இயோங்ஜோவை அறிவிக்க வேண்டுமென நோரோன் பிரிவினர் அழுத்தம் கொடுத்தனர். இது சோரோன் பிரிவினருக்குப் பிடிக்கவில்லை. நோரோன் பிரிவின் பெருந்தலைகள் சிலர் கொல்லப்பட்டனர். இயோங்ஜோவைக் கொல்லவும் முயற்சிகள் நடந்தன. அவர், சோரோனின் சதிகளுக்குத் தப்பினார். ‘விதியோடு விளையாட நான் விரும்பவில்லை. ஒதுங்குகிறேன். ஏதோ ஒரு மூலையில் சாதாரணனாக வாழ்ந்து கொள்கிறேன்’ என மன்னருக்கு வெள்ளைக்கொடி செய்தி அனுப்பினார். அப்போதைக்குச் சலசலப்புகள் அடங்கின.

அந்தக் கோடையில் ஒரு பகல் பொழுதில் நண்டுக்குழம்பு உண்டார் கியோங்ஜோங். வயிறு பாதிக்கப்பட்டது. உடல் நலம் மேலும் மோசமாகி மோட்சத்துக்குப் பயணச்சீட்டு வாங்கினார். #RIP. இதில் இன்னொரு வெர்ஷன் உண்டு. கியோங்ஜோங்கின் உடல் நலம் தேறுவதற்கென, வாழ்த்துச் செய்தியோடு நண்டையும் அனுப்பி வைத்ததே பாசக்கார இயோங்ஜோதான். அந்த பாசக்குழம்பே பாசக்கயிறானது என்றும் சொல்கிறார்கள். மொத்தத்தில் நண்டு உண்டு சென்று சேர்ந்தார் கியோங்ஜோங். நன்று என்று மன்னராக நிமிர்ந்தார் இயோங்ஜோ, நோரோன்களின் பேராதரவோடு.

இப்படிப் பல குட்டிக்கரணங்கள் அடித்து, தன் 31-வது வயதில் ஆட்சிக்கு வந்த இயோங்ஜோ, அதிகார போதையில் ஆடலாம் என்றோ, வருமானத்துக்கு மீறி சொத்து சேர்க்கலாம் என்றோ, ஆடம்பரத்தில் மூழ்கித் திளைக்கலாம் என்றோ, மலைநாட்டில் எஸ்டேட் வாங்கி திராட்சைத் தோட்டம் போடலாம் என்றோ கிஞ்சித்தும் எண்ணவில்லை. தனக்குக் கிடைத்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்தி ஜோஸியான் பரம்பரையின் ஆகச்சிறந்த மன்னராக ஆட்சி செய்ய வேண்டும் என்றே மனதார விரும்பினார். உரியவர்கள் ஆலோசனைகளுடன் உன்னத ஆட்சி நடத்தினார். நீதி, நிர்வாகம், பொருளாதாரம் சிறக்க, மாதம் மும்மாரியும், அதிலொன்று பனிமாரியும் பெய்தது. ஷேமம்!

திருவள்ளுவர் தனது ‘ஒழுக்கமுடைமை’ அதிகாரத்தையே மன்னருக்கு அர்ப்பணிக்கலாம். இயோங்ஜோவின் ஒழுக்க விதிகள் அப்பேர்ப்பட்டவை. நேர்த்தியாக உடையணிவார். நேரந்தவறாமை மிக முக்கியம். தினமும் 15 மணி நேரம் நிர்வாகப் பணிகளை மேற்கொள்வார். அதுவும், முதுகுத் தண்டு வளையாமல், நேராக உட்கார்ந்து, சோர்வின்றி. எந்தக் கோப்பும் அவர் பார்வைக்குப் பிறகே நகரும். நேரத்துக்கு உணவு. கன்னாபின்னா மெனுவெல்லாம் கிடையாது. காய்கறிகள் மட்டும். தேவையற்ற வார்த்தைகளைக்கூட பேச மாட்டார். நல்ல காரியங்களுக்குச் செல்ல ஒரு வாசல், கெட்ட காரியங்களுக்குச் செல்ல ஒரு வாசல் என்று வழிவகுத்து வாழ்ந்தார். (அந்தப்புரம் தவிர்த்து) சுய ஒழுக்கத்தின் சூப்பர் ஸ்டாராகத் திகழ்ந்த இயோங்ஜோ, சுற்றியிருப்பவர்களும் தன்னைப் போலவே இருந்து தொலைக்க வேண்டுமென எதிர்பார்த்தார். ஆகவே, எதிலும் கடுமை காட்டினார். தன் மகனிடம்கூட.

இயோங்ஜோவின் அதிகாரபூர்வ ராணிக்குக் குழந்தையில்லை. அவருடைய துணைவிக்குப் பிறந்த மகன் ஒருவன், தனது ஒன்பதாவது வயதில் இறந்துபோனான். பிற துணைவிகளுக்குப் பிறந்ததெல்லாம் பெண் பிள்ளைகள். ‘எனக்கு இன்னொரு மகன் பிறப்பானா? எனக்குப் பின் இந்த ராஜ்ஜியத்தை ஆள்வானா?’ ஏங்கிக் கிடந்த இயோங்ஜோவின் விடாமுயற்சி விஸ்வரூப வெற்றியானது. அவரது 41-வது வயதில், ஸியோன்ஹி என்ற துணைவிக்கு ஒரு மகன் பிறந்தான் (கி.பி.1735). யி ஸன் என்று பெயரிட்டு மகிழ்ந்தார்.

ஜோஸியான் மன்னர் பரம்பரையில் ஆண் குழந்தை பிறந்தால், உரிய தகுதிகளுடன் வளர்ந்த பிறகே, ‘ராஜ வாரிசாக’ அறிவிக்கும் பழக்கம் இருந்தது. ஆனால், இளவரசர் யி ஸன் பிறந்த சில நாள்களிலேயே ‘ராஜ வாரிசாக’ அறிவிக்கப்பட்டார். பரம்பரையின் அடுத்த சூரியன் கிழக்கிலிருந்துதான் உதித்து, பிரகாசமாக உருவாகி வரவேண்டும் என்ற எண்ணத்தில், பிறந்த நூறாவது நாளிலேயே இளவரசனை, அரண்மனையின் ‘கிழக்கு மாளிகைக்கு’ அனுப்பினார்.

அது இளவசரனுக்குரிய மாளிகையானது. வளர்ப்புப் பெற்றோர் நியமிக்கப்பட்டனர். அவர்கள், முன்னாள் மன்னர் கியோங்ஜோங்கின் விசுவாச வேலைக்காரர்கள். இயோங்ஜோதான் கியோங்ஜோங்கைக் கொன்றதாக நம்பினார்கள். ஆகவே, வளர்ப்புப் பெற்றோர் பாத்திரத்தில் டபுள் கேம் ஆடினார்கள். இயோங்ஜோவின் கட்டளைகளுக்கு இம்மி பிசகாமல் அடிபணிந்தே இளவரசரை வளர்ப்பதாகக் காட்டிக் கொண்டார்கள். ஆனால், மன்னரது விருப்பத்துக்கு மாறான விஷயங்களை இளவரசனுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தார்கள். ‘இதான உனக்குப் பிடிச்சிருக்கு. செய். ஆனா, மன்னருக்குத் தெரியாம பண்ணு. தெரிஞ்சா உங்க அப்பா கொன்னுருவாரு’ - என்று இளவரசனுக்குள் மன்னர் மீது அதீத பயத்தை தொடர்ந்து விதைத்தனர்.

‘மன்னரே, நீங்கள் தூங்கும் நேரம் வந்துவிட்டது’ என்று பணியாள் நினைவூட்ட, இயோங்ஜோவோ ராப்பகலாக உட்கார்ந்து புத்தகம் ஒன்றை எழுதிக் கொண்டிருந்தார். அது, ‘இளவரசன் எப்படியெல்லாம் நிர்வாகம் செய்ய வேண்டும்’ என்று கற்றுக்கொடுக்கும் புத்தகம். எல்லாவற்றையும் தியரியாகப் பார்த்த மன்னர், பிராக்டிகலாக தன் மகன் மீது அன்பும் அக்கறையும் செலுத்த வேண்டும் என்று யோசிக்கவே இல்லை.

தாயும் தன் மகன் மீது வெளிப்படையாகப் பாசம் காட்டவில்லை. ‘தந்தை சொல் மிக்க மந்திரம் இல்லை. அதன்படி நடந்தால்தான் நீ என் பிள்ளை’ என்று கடுமையே காட்டினாள். பாசத்துக்கு ஏங்கிய இளவரசன், பயத்தினால் தன் தாயிடமிருந்தும் தந்தையிடமிருந்தும் விலகினான்.

எட்டு வயதில் இளவரசன் விரும்பும் விதத்தில் ஒருத்தி நெருங்கி வந்தாள். பால்ய சுயம்வரம். பல்வேறுகட்ட சோதனைகளுக்குப் பிறகு, ஹையெஜியோங் என்ற சிறுமி இளவரசியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டாள். கோலாகலத் திருமணம்.

அதற்கு அடுத்த ஆண்டில் இளவரசனுக்கு உடல் நலம் சரியின்றிப் போனது. பிழைத்ததே பெரிய விஷயம். ஆனால், பக்க விளைவுகளாக சில விநோத மனநலக் கோளாறுகளும் தொற்றிக் கொண்டன. ‘ஏன் இப்படியெல்லாம் செய்கிறான்’ என்று புரியாத புதிராக இளவரசன் நடந்து கொண்டான். எப்போதும் இல்லை. எப்போதாவது. ஆனால், கடும் காய்ச்சல், தட்டம்மை, இன்னபிற நோய்கள் அடுத்தடுத்து தாக்கியதில் சற்றே மூளை பாதிப்பு ஏற்பட்டது உண்மையே.

நோய் பாதித்த காலங்களிலும் தந்தையின் அன்பான கவனிப்பு கிடைக்காதது இளவரசனுக்கு மன பாதிப்பைத் தந்தது. அந்தச் சமயங்களில் இளவரசியையும் விலக்கிவைத்திருந்தார்கள். மற்றபடி இளவரசி ஹையெஜியோங், இளவரசனுக்கு நல்லதொரு விளையாட்டுத் தோழியாக இருந்தாள். பொழுதுபோக்க, அப்பா - அம்மா விளையாட்டு விளையாடினார்கள். இளவரசன், நிஜமாகவே அப்பா - அம்மா விளையாட்டுக்குத் தயாராகிவிட்டான் என்று அவனது பதினான்காவது வயதில் ஒரு விழா எடுத்தனர். ஏற்கெனவே வில்வித்தை, வாள்வித்தை, தற்காப்புக் கலை, ஓவியம் மற்றும் கல்வியில் தேர்ச்சி பெற்றிருந்த இளவரசர், கலவியிலும் சாதித்தார்.

அடுத்த வருடமே ஹையெஜியோங் ஒரு குழந்தைக்குத் தாயானாள். குழந்தை நிலைக்கவில்லை. மீண்டும் ஓர் ஆண் குழந்தை. ஜியோன்ஜோ என்று பெயரிட்டனர். ‘ராஜ பேரன்’ என்ற அங்கீகாரம் அந்தப் பிஞ்சுக்குக் கிடைத்தது. ஆனால், மகனை எந்தவிதத்திலும் அங்கீகரிக்கும் மனசு மட்டும் மன்னருக்கு வாய்க்கவே இல்லை.

இளவரசர், மன்னரைத் தினமும் மூன்று வேளையும் மரியாதை நிமித்தமாகச் சந்திக்க வேண்டும். சந்திக்கும் பொழுதுகளெல்லாமே சம்பிரதாயமாகவே நகர்ந்தன. தந்தை தன் அருகில் உட்கார வைத்து தலைகோதி கனிவுடன் பேச மாட்டாரா என்ற ஏக்கம் இளவரசருக்குள் குறையவே இல்லை.

15 வயது இளவரசருக்கு, மன்னர் சில பொறுப்புகளைக் கொடுத்தார். ஆனால், அனுபவமற்ற இளவரசரிடம் அசாத்தியமான நிர்வாகத் திறமையை எதிர்பார்த்தார். அவர் கேட்கும் எந்தக் கேள்விக்கும் இளவரசரால் பதில்கூட சொல்ல முடியவில்லை. எப்போதும் அனிச்சையாக மேல் அண்ணத்துடன் நாக்கு ஒட்டிக்கொண்டது. மன்னரின் ஆத்திர அணைக்கட்டு உடைவது வாடிக்கையானது.

சில சமயங்களில் இளவரசர், ‘மன்னரே, இதனை இப்படிக் கையாளலாமா?’ என்று தயக்கத்துடன் ஆலோசனை கேட்பார். மன்னர் அனல் துப்புவார். ‘சின்ன பிரச்னையைக்கூட சரி பண்ண முடியல. நீயெல்லாம் இளவரசன்னு சொல்லிக்க அருகதையே இல்ல. என் பார்வைல இருந்து ஓடிப்போயிரு!’

இன்னொரு சமயம் இளவரசர் சற்றே தெம்புடன் வருவார். ‘இன்றைக்கு நானே அந்தப் பிரச்னைக்குத் தீர்வு கண்டுட்டேன் மன்னரே’ என்று மகிழ்வுடன் சொல்வார். அப்போதும் மன்னர் கனல் கக்குவார். ‘நீ எதுக்குப் பண்ணுன? அப்ப, மன்னன் நான் எதுக்கு இருக்குறேன்?’

ஒவ்வொரு முறையும் மன்னரின் கோப வார்த்தைகள் இளவரசரைப் பொசுக்கின. அதுவும் அடுத்தவர்கள், வேலையாள்கள், அடிமைகள் முன்பெல்லாம் தந்தை தன்னைக் கணக்கு வழக்கின்றி அவமானப்படுத்துகிறாரே என்ற எண்ணம் தீவிர மன அழுத்தத்தைத் தந்தது. இளவரசரோ, மன்னரிடம் தந்தைப் பாசத்தைத் தேடி ஏமாந்தார். மன்னரோ, தன் மகனை வருங்காலத்தில் தகுதியுள்ள ஓர் ஆட்சியாளனாக வரமாட்டோனோ என்ற ஏமாற்றமும் கோபமுமாக இருந்தார். வேதியியல் கொஞ்சம்கூட ஒத்துப்போகவில்லை. இருவரது உணர்வுகளிலும் அடர் அமிலம் பரவியது. அது பெரும் விளைவுகளை உண்டாக்கியது.

தாவோயிசம். சீனாவின் சமய தத்துவக் கோட்பாடுகளில் ஒன்று. ‘மாற்றம் என்பது தானாக நிகழும்’ என்பது தாவோயிசத் தத்துவம். அதை கொரிய இளவரசரான யி ஸன் மனப்பூர்வமாக நம்பினார். ‘ஆம், என்றைக்காவது ஒருநாள் என் தந்தையிடமும் மாற்றம் என்பது தானாக நிகழும். அவர் என்னிடம் பாசம் காட்டுவார்!’

மன்னர் இயோங்ஜோவுக்கு தாவோயிசம் பிடிக்காது. தன் எதிர்பார்ப்புகளுக்கு எதிராக நடக்கும் மகனையும் சுத்தமாகப் பிடிக்காது. அவருக்குள் மாற்றம் நிகழவில்லை. பதிலாக, தான் வெறுக்கும் மகனது பெயரை மாற்றினார். ‘‘இனி அவன் பெயர் யி ஸன் அல்ல. சடோ! அப்படித்தான் அவனை அழைக்கவேண்டும்.’’ அந்தப் பெயருக்கான பொருள், ‘மிகுந்த வருத்தத்துக்குரியவன்!’ மன்னரின் கட்டளை என்பதால், இனி ‘சடோ’ என்றே நாமும் குறிப்பிடுவோம்.

தன் மூத்த சகோதரி Hwahyop மீது சடோவுக்கு அளவற்ற பாசம் உண்டு. பேரழகி அவள். திருமணமான அவளுக்கு ஆண் பிள்ளை பிறக்கவில்லை என்ற காரணத்தினால் மன்னர் அவளை வெறுத்தார். ஆகவே, அவளை சடோவுக்கு அதிகம் பிடித்தது. தாயிடம் கிடைக்காத அன்பு, அவளிடம் கிடைத்தது. கி.பி 1752-ல் அந்தச் சகோதரி அம்மை நோயில் இறந்தபோது அம்மாவையே இழந்ததுபோல அழுது தீர்த்தார் சடோ.

அவரது மன அழுத்தம் தீவிரமானது. தாவோயிச மந்திர வித்தைகளைக் கற்றுக்கொள்வதில் சடோவின் கவனம் திரும்பியது. ‘Okchugyeong’ என்ற தாவோயிச நூலை ஆழ்ந்து வாசித்தார். அதில் இடிகளின் கடவுளான லெய்காங் தோன்றி மிரட்டினார்... சடோவின் கனவுகளிலும். சடார் சடாரென தூக்கத்திலிருந்து எழுந்து அலறுவார். இடிச்சத்தம் கேட்டாலே பதறுவார். ‘‘என்னை இடிகளின் கடவுள் தாக்க வருகிறார்’’ என்று தன்னிலை இழப்பார்.

‘இடி’, ‘இறப்பு’ போன்ற அமங்கல வார்த்தைகளைக் கேட்டாலே காதுகளைக் கழுவும் பழக்கம் மன்னருக்கு இருந்தது. பிறகு சடோ வந்து பேசிச் சென்றாலே மன்னர் காதுகளைக் கழுவ ஆரம்பித்தார். அவனோடு பேசியதற்காக வாய் கொப்பளித்தார்; உடையை மாற்றினார். அதீத வெறுப்புடன் சடோவுக்குப் புதிய பொறுப்பினைக் கொடுத்தார். குற்றவாளிகளைச் சித்ரவதை செய்யும் சிறையின் மேற்பார்வையாளர் பணி. அந்தக் காட்சிகள் சடோவின் மனநலத்தை மேலும் குரூரமாக்கின. கி.பி 1755. ராணி (மன்னரின் முதல் மனைவி, சடோவின் அதிகாரபூர்வ தாய்) மரணப் படுக்கையில் கிடந்தாள். மன்னரின் கட்டளைப்படி ராணியைப் பார்க்க வந்தார் சடோ. என்னவோ, மகனைக் கண்டதுமே மன்னரின் தொங்கு தாடி கோபத்தில் துடித்தது. ‘‘எங்க வந்த? ஓடிப்போயிரு!’’ பதறிய சடோ, அரண்மனை ஜன்னல் வழியே வெளியே எகிறிக் குதித்து ஓடினார். சில நாள்களில் ராணி இறந்துபோனாள். நிலை தடுமாறிய சடோ, தன் பணியாளர்களாக இருந்த திருநங்கைகளைக் கண் மூடித்தனமாக அடித்துத் துன்புறுத்தினார்.

இப்படி இருவேறு துருவங்களாகத் திரிந்த தந்தையும் மகனும் ஒரு ‘மேட்டரில்’ மட்டும் ஒரேபோலத் திகழ்ந்தார்கள். கட்டில்களில் கடமையாற்றி தொட்டில்களைப் பெருக்குவது. முதல் ராணி போய்ச் சேர்ந்த பின் இன்னொருத்தியைத் திருமணம் செய்து, அவளுக்கு அதிகாரபூர்வ ராணி அந்தஸ்து வழங்கினார் இயோங்ஜோ. அந்த இரண்டாவது ராணிக்கு சடோவைவிட பத்து வயது குறைவு.

இன்னொருபுறம் சடோவும், இளவரசி தவிர வேறு வேறு துணைவிகளுடன் இன்பத்துப் பால் காய்ச்சினார். சடோவின் ஒரு துணைவியான யோங்பின் என்ற பெண் கி.பி 1754-ல் கர்ப்பமுற்றாள். ‘இவன் கெட்ட கேட்டுக்கு இதெல்லாம் தேவையா?’ மன்னர் சீறினார். பீதியான சடோ அந்தப் பெண்ணின் கருவைக் கலைக்க முயன்றார். கலையவில்லை. அவளையே கொல்ல முயன்றார். இளவரசி ஹையெஜியோங் அவளைக் காப்பாற்றி, மறைத்து வைத்து, பிரசவம் பார்த்தாள். ஆண் குழந்தை. அடுத்த வருடமும் சடோ அதே துணைவியுடன் ஓர் ஆண் குழந்தை பெற்றுக்கொண்டார். அதே சமயத்தில் மன்னருக்கும் அவருடைய வேறு துணைவிகளுக்கும் தொடர்ச்சியாக இரண்டு பெண் குழந்தைகள் பிறந்தன. ‘அவனுக்கு மட்டும் ஆண் குழந்தையா?’ பொறாமையில் பொசுங்கினார் மன்னர்.

சடோவின் லீலைகள் எல்லை மீறின. புதிதாக பிங்கே என்ற துணைவியுடன் கலந்தார். அவள் ஜோஸியான் பரம்பரையைச் சேர்ந்தவள். ஒருவிதத்தில் சடோவின் சகோதரி முறை. உண்மை தெரிந்த மன்னர் கொதித்தெழுந்தார். பயம் தலைக்கேற ஓடிப்போய் கிணற்றில் குதித்தார் சடோ. அது பனிக்காலம் என்பதால் கிணறு உறைந்து கிடைத்தது. சடோ சாகவில்லை. பிறகு பிங்கேவையும் கொல்ல முயன்றார். வழக்கம்போல இளவரசிதான் காப்பாற்றினாள். கி.பி 1761-ல் பித்தமும் ரத்தவெறியும் தலைக்கேறிய ஒரு பொழுதில் பிங்கேவை அடித்தே கொன்றார் சடோ.

தினமும் தன் மாளிகையில் நள்ளிரவு விருந்துகளில் கூத்தடித்த சடோவை, ஒருநாள் மன்னர் நேரடியாகவே தேடி வந்து பரேடு விட்டார். அவர் போன பிறகு, சடோவின் கிறுக்குத்தனங்கள் அரங்கேறின. தன் வேலையாள்களைக் கொலைவெறியுடன் துரத்தினார். தீப்பந்தங்களை அவர்கள் மீது எறிந்தார். மாளிகை தீப்பற்றியது. அப்போது இளவரசி ஹையெஜியோங் நிறைமாத கர்ப்பிணி. பதறி எழுந்து தன் மகன் ஜியோன்ஜோவைத் தூக்கிக் கொண்டு நெருப்பிலிருந்து எப்படியோ தப்பித்தாள்.

சடோவுக்கு வழக்கமாக உடையணிந்துவிடும் வேலையாள், ஒருநாள் கவனம் தடுமாற சடோ மூர்க்கமானார். வேலையாளைக் கொன்றார். அதுமுதல் சடோவை நெருங்குவது என்றாலே வேலையாள்கள் கிலியானார்கள்; பலியும் ஆனார்கள். ஒருநாள் சடோ, தன் ஆடைகளில் துர்சக்தி புகுந்துவிட்டது எனக் கதறி, பல ஆடைகளைக் குவித்துப் போட்டுக் கொளுத்தினார். சில சமயங்களில் பிறந்த கோலத்தில் திரிந்தார்.

ஒருமுறை தன்னைச் சந்திக்க சடோ வந்தபோது இளவரசி ஹையெஜியோங் அலறினாள். அவர் கையில் ஒரு கோல். அதில் அறுக்கப்பட்ட ஒரு திருநங்கையின் தலை சொருகப்பட்டிருந்தது. அந்தப்புரப் பெண்கள்மீது சடோ முரட்டுத் தனமாகப் பாய்வதும், இணங்க மறுப்பவர்கள் உயிர் மாய்வதும் தொடர்ந்தன. சடோவின் வேலையாள்கள், வைத்தியர், அந்தப்புரப் பெண்கள், அரசு அலுவலர்கள் என்று தினமும் ஓரிரு பிணங்கள் மாளிகையை விட்டு வெளியே எடுத்துச் செல்லப்பட்டன. ‘‘அதென்னவோ தெரியல... ரத்தம் பார்த்து உயிரைக் கொன்னாதான் என் மனசு அமைதியாகுது’’ என்று மனச்சலனமற்ற ஒரு பொழுதில் இளவரசியிடம் வாக்குமூலம் தந்தார் சடோ. பின்பு ஒரு நாளில் சதுரங்கப் பலகையால் இளவரசியையே கடுமையாகத் தாக்கினார். அவள் காயங்களோடு உயிர் தப்பினாள்.

இறந்து போன சடோவின் சகோதரி Hwahyop-ன் கணவனுக்கும் சடோவுக்கும் ஒரு பிரச்னை. ஒரு கட்டத்தில் சடோ, அரண்மனை வளாகத்திலேயே கொலைவெறியுடன் தன் மச்சானைத் துரத்தினார். மச்சான் பதுங்கித் தப்பிக்க, மன்னரின் மாளிகை வளாகத்தில் சடோ வெறியுடன் திரிந்தார். செய்தி திரிக்கப்பட்டது. ‘இளவரசர், மன்னரையே கொல்வதற்கு முயற்சி செய்கிறார்.’ இயோங்ஜோவுக்கு அழுத்தம் அதிகமானது. ‘‘இந்தப் பிரச்னையைத் தீர்க்கலேன்னா, உம்ம பதவிக்கே ஆபத்து!’ நோரோன்கள் மன்னரை எச்சரிக்கைகளால் பிதுக்கினார்கள். சடோ, தன் இளைய சகோதரி ஒருத்தியிடமும் அத்துமீற, அவளும் மன்னரிடம் கதறினாள். சடோவின் தாயாரும் தன் கணவரிடம் கண்ணீர் சிந்தினாள். ‘‘நம்ம பேரன் ஜியோன்ஜோவைக் காப்பாத்தணும்னா வேற வழியே இல்லை. நீங்க சடோவை...’’ - நெஞ்சில் அடித்து அழுதாள்.

கி.பி 1762. ஜூலை 4. மன்னர் முன் சடோ குற்றவாளியாக நிறுத்தப்பட்டார். ‘‘இனி இவன் ராஜ வாரிசு இல்லை’’ என அறிவித்தார் இயோங்ஜோ. ‘‘ஏன் இப்படிக் குற்றங்கள் செய்தாய்?’’ என மன்னர் கேட்க, கண்ணீருடன் சடோ சொன்ன பதில், ‘‘நீங்கள் என் தந்தை. நான் உங்களிடம் எதிர்பார்த்தது ஒரு துளி அன்பை மட்டுமே. அது எப்போதுமே கிடைக்கவில்லை. இப்போதாவது...’’

மரண தண்டனையை நிறைவேற்றச் சொல்லி அந்தத் தகப்பன் கட்டளை இடவில்லை. காரணம், அவர்களது மரபுப்படி குற்றவாளிக்கு மரண தண்டனை நிறைவேற்றப்பட்டால், அவனது மனைவியும் குழந்தைகளும் கொல்லப்பட வேண்டும். ஆகவே சடோவுக்கு வேறொரு முறையில் சாகும் வாய்ப்பளித்தார். மரத்தாலான ஒரு அரிசிப் பெட்டியை அங்கே கொண்டு வந்து வைத்தார்கள். நான்கடி நீளம், நான்கடி அகலம், நான்கடி உயரமுள்ள அந்த அரிசிப்பெட்டி, சடோவுக்கான வாய்க்கரிசிப் பெட்டியாக முடிவு செய்யப்பட்டது.

இளவரசி ஹையெஜியோங் கண்ணீர் மல்க நின்றாள். பேரன், மன்னர் முன் விழுந்து கெஞ்சினான். ‘‘என் அப்பாவை விட்டுவிடுங்கள்!’’ இருவரும் அங்கிருந்து அழைத்துச் செல்லப்பட்டனர்.

சடோ, தன் தந்தையைக் கடைசியாகக் கண்ணீர் மல்கப் பார்த்தார். இனியும் பேசுவதற்கு ஏதுமில்லை. அந்தப் பெட்டிக்குள் இறங்கினார். இறுதியாக ஒருமுறை சடோவின் கண்கள் வெளி உலகத்தை, ஆகாயத்தைப் பார்த்தன. பெட்டி மூடப்பட்டது. அதன் மேல் ஆணிகள் இறங்கின.

சடோவின் கதறல் சத்தம் அன்று முழுக்கக் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தது. ஏழாவது நாள் இறுதியாக ஒருமுறை கேட்டது. எட்டாவது நாள் 27 வயது சடோவின் பிணம் பெட்டியிலிருந்து வெளியே எடுக்கப்பட்டது. சகல மரியாதையுடனும் சடோவின் அடக்கம் நடந்தது. கூடவே அவருடைய வேலையாள்கள், அலுவலர்கள், வீரர்கள், ஆசைநாயகிகள் சிலரும் மன்னரின் கட்டளைப்படி கொல்லப்பட்டனர்.

தாய் நாய் ஒன்றை, குட்டிகள் பாசத்துடன் தேடி ஓடி வருவது போல சடோ வரைந்த ஓவியம் பிரபலமானது. அதுதான் அவர் தன் வாழ்வில் எதிர்பார்த்துக் கிடைக்காத விஷயமும்கூட. பெற்றோரின் வாஞ்சையான அரவணைப்போடு இளவரசர் வளர்க்கப்பட்டிருந்தால், அவர் விதி வேறு மாதிரியும் இருந்திருக்கலாம்.

மன்னர் இயோங்ஜோ கி.பி 1776-ல் இறந்துபோனார். அவருக்குப் பிறகு சடோவின் மகன் ஜியோன்ஜோ மன்னர் ஆனார். தன் தந்தை சடோவுக்கு ‘இளவரசர்’ என்ற பட்டத்தை மீண்டும் வழங்கி, பிரமாண்ட கோட்டையொன்றில் நினைவிடம் அமைத்து மரியாதை செய்தார். (‘Hwaseong’ என்ற அந்தக் கோட்டை, யுனெஸ்கோவால் பாரம்பர்ய சின்னமாக அறிவிக்கப்பட்டிருக்கிறது.)

இளவரசி ஹையெஜியோங், தன் கணவனின் நினைவுகளைப் புத்தகமாக எழுதி வைத்தாள். அந்தப் புத்தகத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு, சடோவின் கதை பலமுறை படமாக்கப்பட்டிருக்கிறது. 2015-ல் வெளியான ‘The Throne’ என்ற கொரிய படம் கூட பிளாக் பஸ்டர் ஹிட். சடோ, வாழ்க்கையில் தோற்றவர். அந்தத் தோல்வியாளரின் கதை சினிமாவாக என்றைக்குமே தோற்றதில்லை.

ஹூனர்கள்... மத்திய ஆசியப் பகுதிகளில் வாழ்ந்த நாடோடி இனத்தவர்கள். மேய்ச்சல்தான் பிரதானத் தொழில். ஆனால், கி.பி ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் அசுரப் பாய்ச்சலில் தங்கள் எல்லைகளை விரிவுபடுத்தி, புதிய ராஜ்ஜியங்களை அமைத்த அதிரடி வீர வரலாறு இவர்களுக்கு உண்டு. இவர்களில் ஒரு பிரிவினர், மேற்கே ரோம் சாம்ராஜ்ஜியத்தை நோக்கிப் படையெடுத்தனர். இன்னொரு பிரிவினர், கைபர் கணவாய் வழியே இந்தியாவை நோக்கிப் படையெடுத்தனர். இங்கே வந்தவர்கள், வெள்ளை ஹூனர்கள் (அல்லது ஹெப்தலைட்ஸ்) என்றழைக்கப்படுகிறார்கள்.

அப்போது இந்தியாவின் பெரும்பகுதி குப்தப் பேரரசாக விளங்கியது. பேரரசர் ஸ்கந்த குப்தரின் மறைவுக்குப் பிறகு குப்தப் பேரரசு தள்ளாடிக் கொண்டிருந்த நிலையில், ஹூனர்களின் மன்னர் தோரமணன் இந்தியா மீது படையெடுத்தார். இங்கே பல ராஜ்ஜியங்களை வாரிச் சுருட்டி கக்கத்தில் வைத்துக்கொண்டார். சஞ்செலி கல்வெட்டுக் குறிப்புகளின்படி, கி.பி 493 முதல் கி.பி 515 வரை ஆட்சி செய்த மாமன்னர் தோரமணனின் ராஜ்ஜியம், ஈரானியர்களின் பழம்பெரும் நகரமான பாக்திரியாவிலிருந்து, இந்தியத் துணைக்கண்டத்தின் குஜராத், ராஜஸ்தான், உத்தரப்பிரதேசம், காஷ்மீரின் சில பகுதிகள் வரை பரவியிருந்தது.

கி.பி 510-ல் நடந்த ஒரு போரில் குப்த மன்னர் பானு குப்தரிடம் தோரமணன் தோற்றுப்போனார். கி.பி 515-ல் எமனிடம் தோற்றுப்போனார். அவருக்குப் பின் அவரின் மகனான இரண்டாம் தோரமணன்தான் அரியணைக்கு வந்திருக்க வேண்டும். ஆனால், தோரமணனின் இன்னொரு மனைவியின் மகனான மிகிரகுலன் முரட்டு பலத்துடன் அரியணையைக் கைப்பற்றினார். இரண்டாம் தோரமணன் தலைமறைவாக வாழ ஆரம்பித்தார்.

கி.பி 515 தொடங்கி 540 வரை ஆட்சி செய்தார் மிகிரகுலன். (சிலர் 530 வரை என்கிறார்கள்... காலத்தில் குழப்பம் உண்டு!) அவர் பற்றி கல்வெட்டுகள் வழியாகவும், ஓரிரு நூல்கள் வழியாகவும் நமக்குக் கிடைத்திருப்பவை சொற்ப செய்திகளே. ஆனால், அவையே குலைநடுங்கச் செய்பவை.

மிகிரகுலன் என்ற பெயருக்கான பொருள், ‘சூரியனை வணங்குபவர்’. ஹூனர்கள், காந்தார தேசத்தில் கால் வைத்தபோது சிவ வழிபாட்டையும் ஏற்றுக்கொண்டார்கள். தோரமணனும் மிகிரகுலனும் சிவ பக்தர்களே. தோரமணனுக்குச் சில பெருமைகள் உண்டு. ஹூனர்களின் படை பலத்தைப் பெருக்கியவர். ஆகச்சிறந்த நிர்வாகி. மக்கள் மீது அக்கறை கொண்டவர். மக்கள் விரும்பிய ஹூன மாமன்னர்.

ஆனால், மிகிரகுலனின் ஆட்சியில் எல்லாம் தலைகீழ். ஹூனர்களே அவரைக் கண்டு நடுங்கும்படியான குணச்சித்திரம் கொண்டிருந்தார் அவர். ஆறாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கிரேக்கப் பயணியான காஸ்மாஸ் இண்டிமோபிளெஸ்டெஸ் என்பவர், மிகிரகுலன் படையை நேரே கண்டு வாய் பிளந்து குறிப்பெழுதியிருக்கிறார். ‘யானைகள் 2,000 இருக்கும். குதிரைப்படை எண்ணிக்கையில் அடங்காது.’ இப்பேர்ப்பட்ட படை கொண்ட மிகிரகுலனின் காட்டுத்தனமான தாக்குதலில் பல ராஜ்ஜியங்கள் வீழ்ந்தன. ஆப்கானிஸ்தான் முதல் மத்தியப்பிரதேசத்தின் குவாலியர் வரை ராஜ்ஜியத்தின் எல்லை பரவிக் கிடந்தது. சகாலாவைத் (பாகிஸ்தானிலுள்ள இன்றைய சியால்கோட்) தலைநகரமாகக் கொண்டு கொடுங்கோல் ஆட்சி புரிந்தார் மிகிரகுலன். பிணந்தின்னிக் கழுகுகளும் வல்லூறுகளும் காகங்களும் மிகிரகுலன் செல்லுமிடங்களிலெல்லாம் சுற்றிச் சுற்றி வந்தன. பெண்கள், குழந்தைகள், வயதானவர்கள், பிராமணர்கள், நோயாளிகள் எல்லோரும் சமமே. ஆம், கொல்லப்பட வேண்டிய எதிரிகளே. பிணங்களுக்கும் மரண ஓலங்களுக்கும் மத்தியில் அமர்ந்து ஓய்வெடுப்பதே மிகிரகுலனுக்கு ஆகச்சிறந்த இளைப்பாறலைத் தந்தது.

‘வியக்கத்தக்க வீரன். இயற்கையிலேயே திறமையானவன்’ என்று மிகிரகுலனுக்கு நற்சான்றிதழ் கொடுத்திருப்பவர், ஏழாம் நூற்றாண்டு சீனப் பயணியான யுவான் சுவாங். ஆனால், புத்த மத நூல்கள் பலவும் வெறுப்பு பொங்கச் சொல்லும் செய்தி, ‘இவன் பௌத்தத்தின் பகைவன்!’

ஆம், மிகிரகுலனுக்குப் பௌத்தம் ஆகாது. ஆகவே, பௌத்தத் துறவிகளைக் கொல்வதும், அம்மதத்தைப் பின்பற்றுவர்களைக் கழுத்தறுப்பதும், புத்த மடாலயங்களைத் துவம்சம் செய்வதும் ஹூனர்களுக்கு ‘எக்ஸ்ட்ரா கரிகுலர்’ ஆக்டிவிட்டீஸாக இருந்தன. ‘மிகிரகுலனின் ராஜ்ஜியத்துக்கு உள்பட்ட பகுதிகளிலிருந்த சுமார் 1,400 பௌத்த மடாலயங்கள் அழிக்கப்பட்டன’ என்கிறது ஒரு குறிப்பு.

மண்டோசோர் கல்வெட்டுச் செய்தியின்படி, மால்வாவின் மன்னர் யசோதர்மன், போரில் மிகிரகுலனைத் தோற்கடித்தார் (கி.பி.533). அதன்பிறகு இந்தியாவின் மேற்குப் பகுதியில் தன் பலத்தை நிரூபிக்க நினைத்த மிகிரகுலன், பாடலிபுத்திரத்திலிருந்த நரசிம்ம குப்த பலாதித்யருக்கு ஆணை ஒன்றை அனுப்பினார். ‘நீவிர், உம் ராஜ்ஜியத்தில் உள்ள பௌத்த மடாலயங்களை எல்லாம் அழிக்க வேண்டும். புத்தத் துறவிகளைக் கொல்ல வேண்டும். அங்கே புத்தரின் சுவடுகள் எதுவுமே இருக்கக்கூடாது.’

புத்த நேசரான குப்தர் அதை மதிக்கவில்லை. ஆகவே, மிகிரகுலன் ரத கஜ துரக பராதிகளுடன் வெறிகொண்டு கிளம்பினார். பாடலிபுத்திரத்தை அடைந்தபோதுதான் தெரிந்தது, நரசிம்ம குப்தர் தப்பித்துவிட்டார் என்று. துரத்தினார்... துரத்தினார்... வங்கக்கடல் எல்லை வரை துரத்தினார். ஆனால், குப்தர் சிக்கவில்லை. சிக்கிய புத்த பிட்சுகளெல்லாம் உயிர் தப்பவில்லை.

‘‘அருகில்தான் நாளந்தா பல்கலைக்கழகம். அங்கே செல்லலாமா?’’ என்றார் மிகிரகுலன். படிப்பதற்கு அல்ல, இடிப்பதற்கு. நாளந்தா பல்கலைக்கழகம் முதன்முதலில் தாக்கப்பட்டது மிகிரகுலனால்தான். அங்கே பல்வேறு பொக்கிஷங்களும் சிதைக்கப்பட்டன. பௌத்த துறவிகளும் மாணவர்களும் மரணத்தைத் தழுவினார்கள்.

பிற்பாடு அதே பௌத்த மதம்தான் மிகிரகுலனுக்கு உயிர்ப்பிச்சை போட்டது. நரசிம்ம குப்தர் திரும்பி வந்தார், பெரும் படைபலத்துடன். ஹூனர்களை ஓடவிட்டார். மிகிரகுலன் பிடிபட்டார். பல காலம் சிறைவாசம். ஆனால், கொல்லப்படவில்லை. உயிர்களிடத்தில் கருணை காட்டச் சொல்லியிருக்கிறாரல்லவா புத்தர். ஆகவே, ‘பிழைத்துப் போ’ என்று மிகிரகுலனை அனுப்பி வைத்தார். அவர் சிறைபட்டிருந்த காலத்தில் அவருடைய சகோதரர் இரண்டாம் தோரமணன், ஹூனர்களின் ஆட்சிக்கு உட்பட்ட சில பகுதிகளைத் தன் வசப்படுத்தியிருந்தார்.

மிகிரகுலன் எங்கே செல்வதென்று தெரியாமல் காஷ்மீருக்குச் சென்றார். அங்கே ஓர் அப்பாவி மன்னர், இந்தத் துஷ்டனைக் கண்டு தூர விலகாமல் இஷ்டப்பட்டு அடைக்கலம் கொடுத்தார். அவருக்குக் கஷ்டகாலம் ஆரம்பமானது. ஆரம்பத்தில் சமர்த்தாக இருந்த மிகிரகுலன், பின் அந்த மன்னனுக்கு எதிராகப் படை திரட்டினார். மன்னனைக் கொன்றார். தான் அரியணையில் அமர்ந்தார். மீண்டும் தனது படைபலத்தைப் பெருக்கிக் கொண்டு காந்தார தேசத்தின் மீது படையெடுத்தார். வென்றார். காந்தாரம் கந்தரகோலமானது. காந்தாரத்திலும் காஷ்மீரிலும் பௌத்த மடாலயங்கள் மண்ணோடு மண்ணாயின. கொல்லப்பட்ட பௌத்தர்கள் புத்தருக்குள் நித்திரை அடைந்தனர்.

காஷ்மீரை ஆண்ட மன்னர்களின் கதையைச் சொல்லும் வரலாற்று நூல், ‘ராஜ தரங்கிணி’. பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டில் காஷ்மீரில் வாழ்ந்த கல்ஹனா என்பவரால் எழுதப்பட்ட இந்நூலில், மிகிரகுலன் நிகழ்த்திய குரூரங்களை விவரிக்கும் பக்கங்களும் உண்டு.

ஒரு சமயம், தன் ராணி ஒருத்தியின் ரவிக்கையை உற்றுக் கவனித்தார் மிகிரகுலன். அதில் மார்புப் பகுதியில் தங்க ஜரிகையால் இரண்டு பாதங்கள் நெய்யப்பட்டிருந்தன. ‘என்ன அது’ என்று விசாரித்தார். ‘‘இது சிலோனில் இருந்து வந்த ரவிக்கை. இந்தப் பாதங்கள் சிலோன் அரசரின் பாதங்களைக் குறிப்பவை’’ என்றார் காரியதரிசி. கோபம் உச்சிக்கு ஏறியது. ‘‘என்னது, எனது ராணியின் ரவிக்கையில் எவனோ ஒருவனின் பாதங்களா? படைகள் கிளம்பட்டும்!’’

சிலோனுக்குப் படையெடுத்துச் சென்ற மிகிரகுலன், அங்கே சர்வ நாசம் விளைவித்தார். அதன் மன்னனைக் கொன்றார். தனக்குக் கட்டுப்பட்ட இன்னொரு பிரகஸ்பதியை அங்கே அரியணையில் அமர வைத்துவிட்டுக் கிளம்பினார். இங்கே தமிழகத்தில் பல்லவர்கள் ராஜ்ஜியத்திலும், சோழர்களின் ராஜ்ஜியத்திலும் மிகிரகுலனின் படைகள் நுழைந்து ஆட்டம் காட்டிவிட்டுச் சென்றதாகச் சொல்கிறது ராஜதரங்கிணி.

காஷ்மீருக்குத் திரும்பிக்கொண்டிருந்த மிகிரகுலனின் படைகள் ஒரு பள்ளத்தாக்குப் பகுதியில் பயணம் செய்தன. அப்போது யானை ஒன்று கால் இடறி, அலறலுடன் பள்ளத்தில் உருண்டு விழுந்து கதறி இறந்தது. அந்தக் கதறலும், வலியின் பிளிறலும், மிகிரகுலனின் காதுகளுக்கு மெல்லிசையாக ஒலித்தது.

‘‘அட, இந்த இசை இன்பமாக இருக்கிறதே. இன்னொரு யானையைத் தள்ளிவிடுங்கள்!’’

தள்ளினார்கள். அதே கதறல். ரசித்துச் சிரித்தார். ‘‘இன்னும் சில யானைகளைத் தள்ளுங்கள்.’’

அந்தப் பள்ளத்தாக்கெங்கும் யானைகளின் அவல ஒலி எதிரொலித்துக்கொண்டே இருந்தது. பேரானந்தத்தில் தன்னை மறந்து சிரித்தபடியே இருந்தார் மிகிரகுலன். அவர் தன் வாழ்வில் சிரித்தது அந்த ஒருமுறை மட்டும்தான். அதற்காகக் கொல்லப்பட்ட யானைகளின் எண்ணிக்கை நூறு இருக்கலாம்.

சந்த்ரகுல்யா ஆற்றை மடை மாற்றிவிடும் வேலைகளைச் செய்தார் மிகிரகுலன். அப்போது, பெரிய பாறை ஒன்று தடையாகக் குறுக்கே இருந்தது. அதை அசைக்க முடியவில்லை. தவம் செய்தார் மிகிரகுலன். தன்னிடம் கடவுள் வந்து, ‘பாறைக்குள் சக்திமிக்க யட்சன் ஒருவன் வசிக்கிறான். பத்தினி ஒருத்தியின் கைபட்டால் அவன் வழிவிடுவான். பாறை நகரும்’ என்று தெரிவித்ததாகச் சொன்னார். பல்வேறு உயர்குடி பெண்கள் வரவழைக்கப்பட்டனர். பாறையைத் தொட்டனர். நகரவில்லை. பின், ஒரு குயவனின் மனைவியான சந்த்ரவதி வந்து பாறையைத் தொட்டாள். நகர்ந்தது. வழி பிறந்தது. மிகிரகுலன் மீதமிருந்த பெண்களைப் பார்த்து கர்ஜித்தார். ‘‘இந்தப் பாவம் பிடித்தப் பெண்களையெல்லாம் கொல்லுங்கள். இவர்களின் குடும்பத்தினரையும் விட்டுவைக்காதீர்கள்.’’ சந்த்ரகுல்யா ஆறு, ரத்த ஆறாக மாறியது.

‘இத்தனைப் பாவங்கள் செய்துவிட்டோமே’ என்று பிராயச்சித்தமாக சில கோயில்களைக் கட்டினார் மிகிரகுலன். அதில் மிகிரேஸ்வரா என்ற அவர் பெயரிலான கோயிலும் அடக்கம். ஹோலடா என்ற நகரத்தின் பெயரை ‘மிகிராபுரா’ என்று மாற்றி வைத்தார். பாவங்களைப் போக்க பிராமணர்களுக்கு நூற்றுக்கணக்கில் அக்ரஹாரங்களைக் கட்டிக் கொடுத்தார். காஷ்மீர் பிராமணர்கள் வேண்டாமென விலகி ஓடினர். காந்தார பிராமணர்கள் ஏற்று மகிழ்ந்தனர்.

இறுதிக் காலத்தில் நோய்வாய்ப்பட்ட மிகிரகுலன், தனக்கு நரகம்தான் வாய்க்குமோ என்று அஞ்சினார். யாகங்களை மேற்கொண்டார். சுபயோக சுபதினம் ஒன்றில், கடும் தவத்துக்குப் பிறகு நெருப்பை மூட்டச் சொன்னார். அதில் கூரிய ஆயுதங்கள் போடப்பட்டன. கையைத் தலைக்குமேல் குவித்து வணங்கியபடி, தகிதகிக்கும் நெருப்பில் குதித்தார். எமனடி சேர்ந்தார். சுபமஸ்து!

டெயில் பீஸ்: மிகிரகுலனுக்கு ‘மண்ணில் வாழ்ந்த எமன்’ என்ற பட்டம் உண்டு. ஆம், போரினாலும் இன்ன பிற கொடூரங்களினாலும் மிகிரகுலனால் கொல்லப்பட்ட உயிர்களின் உத்தேச எண்ணிக்கை மூன்று கோடி இருக்கலாம் என்கிறார்கள்.