பெற்ற தாய் அன்பும்; காக்கும் தாய் அருளும்!

கலப்படமே இல்லாத அன்பு தாயினுடையது.
அவளின் அன்பைப் போல் சிறந்த ஒன்றை நாம் வேறு
யாரிடமும் காண இயலாது.

பெற்ற குழந்தை வெறுத்தாலும் அவளால் பிள்ளைகளை
வெறுக்க முடியாது. இதையே தேவி அபராத க்ஷமாபன
ஸ்தோத்திரம், ‘துஷ்டப் பிள்ளைகள் உண்டு. ஆனால்,
துஷ்ட தாய் என்று ஒருத்தி கிடையாது’ என்கிறது.

இந்த உலகத்துக்கு நம்மைக் கொண்டு வந்த தாயுடனான
தொடர்பு சரீரம் உள்ள வரை மட்டுமே. ஆனால்,
லோகத்துக்கே மாதாவான பராசக்தி நாம் எடுக்கும்
பிறவிகள் தோறும் அன்னையாய் நம்முடன்
பயணிக்கிறாள்.

தன் குழந்தைக்கு வேண்டியதை நேரத்திற்கு கவனித்துச்
செய்யும் பெற்ற தாய் போல் பராசக்தி தன்னால்
படைக்கப்பட்ட ஜீவன்களுக்கு தகுந்த நேரத்தில்,
தகுந்ததைச் செய்கிறாள். அவள் நம் உயிருக்குத் தாய்.

இந்தத் தாயே, நம் உயிரின் கவசம். நிரந்தரமானவள்.
எடுக்கும் ஜன்மங்கள் தோறும் அவளே தாயாக இருக்கிறாள்.
அந்தப் பராசக்தியின் மேல் முதல் நாமமாக, ‘ஸ்ரீ மாத்ரே’
என்று போற்றுகிறது ஸ்ரீ லலிதா சஹஸ்ரநாமம்.

நம் சக்தி எல்லாம் தாயிடமிருந்தே வருகிறது. ஒரே
சக்திதான் அனைத்து ஜீவராசிகளிலும் நிறைந்திருக்கிறது.
அந்த மகாசக்தியின் கருணைதான் தாயாக நம்மை வாழ
வைக்கிறது. உலகில் நாம் செய்யும் காரியங்கள் யாவும்
நம்மால் செய்யப்பட்டது இல்லை. அவளின் கைப்
பொம்மைதான் நாம்.

அவளே தாயாக இருந்து நம்மைப் பேச, சிந்திக்க,
செயல்பட வைக்கிறாள். நான் செய்தேன் என்று
பெருமைப்படுவதில் அர்த்தமே இல்லை.

நாம் எதைச் செய்தாலும், பெற்றாலும் அது அன்னை
பராசக்தி கொடுத்தது. அவள் சக்தியால்தான் அனைத்தும்
நடக்கிறது. அவளின் கடாக்ஷ கிருபைதான் உலகையே
இயங்க வைக்கிறது. இதையே ஸ்ரீமூக கவி,

‘மாதா ஜயந்தி மாதாக்ரஹமோக்ஷணானி

மஹேந்த்ரநீலருசிசி க்ஷண தக்ஷினானி

காமாக்ஷி கல்பிதஜகத் – த்ரய ரக்ஷணானி

த்வத் வீக்ஷணானி வரதான விசக்ஷணானி’

என்கிறார்.

“கருணையால் சிவந்த அம்பிகையின் உள்ளம், நம்முள்
இருக்கும் மமதை என்ற பிசாசை துரத்துவதோடு பூலோகம்,
சுவர்க்கம், பாதாளம் என்ற மூவுலகங்களையும்,
தோற்றுவித்து, அந்த உலகங்களை, தனது கடைக்கண்
பார்வையால் காத்து, நாம் கேட்டதற்கும் மேலாக வரங்களை
அள்ளித் தரும் அந்த ஜகஜ்ஜெனனி ஸ்ரீ காமாக்ஷி தேவியின்
ரத்ன நீல விழிகளைப் போற்றுகிறேன்” என்று துதிக்கிறார்.

நன்றி: ஜி.ஏ.பிரபா
‘தீபம்’