இந்தியா-சீனா எல்லை தகராறு: தற்போதைய LAC(எல்ஏசி) ஏன் புது தில்லிக்கு பெரும் பாதகமாக உள்ளதுஎல்ஏசி

தற்போதைய உண்மையான கட்டுப்பாட்டுக் கோடு சீனாவின் உரிமைகோரல் எல்லைகளுக்கு மிக அருகில் உள்ளது. இது இந்தியாவிற்கு பெரும் பாதகமாகும். புதுடெல்லி எல்லை மோதலை தீர்க்க வேண்டும் என்றால், அது நடைமுறை அணுகுமுறையை பின்பற்ற வேண்டும்.-மேஜர் ஜெனரல் அசோக் குமார் (ஓய்வு)


வரலாற்று மரபு, சீனாவின் விரிவாக்க நிகழ்ச்சி நிரலுடன் இணைந்து, புது தில்லிக்கும் பெய்ஜிங்கிற்கும் இடையிலான எல்லைப் பிரச்சனையைத் தொடர்வதோடு மட்டுமல்லாமல், உண்மையான கட்டுப்பாட்டுக் கோடு (LAC) பற்றிய தெளிவின்மையையும் ஏற்படுத்தியது. 1959 ஆம் ஆண்டு ஜவஹர்லால் நேருவிற்கு எழுதிய கடிதத்தில் முன்னாள் சீனப் பிரதமர் சோ என்லாய் முதன்முதலில் உருவாக்கப்பட்டது LAC என்ற சொல், 1991 இல் இந்தியாவால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது, அதைத் தொடர்ந்து 1993 இல் கையெழுத்திடப்பட்டது.

தற்போதைய எல்ஏசி சீன உரிமைகோரல் எல்லைகளுக்கு மிக அருகில் உள்ளது, இது இந்தியாவிற்கு பெரும் பாதகமாக உள்ளது. 1962 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 8 ஆம் தேதி வரை நடத்தப்பட்ட இயற்பியல் இருப்பிடத்திற்கு சீனா திரும்ப வேண்டும் என்றும், எல்லையின் இறுதித் தீர்வு குறித்து பேச்சுவார்த்தைகள் தொடரும் அதே வேளையில், LACயை வரையறுப்பதற்கான அடிப்படையாக அது நடத்தப்பட வேண்டும் என்றும் இந்தியா வலியுறுத்தியுள்ளது.

1993 உடன்படிக்கையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளபடி ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட கட்டுப்பாட்டு விதிமுறைகளின் அடிப்படையில் LAC இன் வரையறுப்பும் செய்யப்படவில்லை. இது மோதலுக்கு முதன்மையான காரணமான LAC முழுவதிலும் மாறுபட்ட கருத்துகளின் பல பகுதிகள் இருப்பதை விளைவித்துள்ளது.




இது மட்டுமின்றி, சீனா தனது உரிமைகோரலை பலமுறை மாற்றி, இந்தியாவை நோக்கி மேலும் தள்ள முயன்று வருகிறது, இதனால் கடல்சார் களத்தில் செய்த கோடுகளில் அதன் சலாமி வெட்டுதல் தெளிவாக வெளிப்படுகிறது. அது தனது ஆவணப்படுத்தப்பட்ட நிலைப்பாட்டை கூட மாற்றிக்கொண்டது மற்றும் மோதல் அதிகரிப்புக்கான நியாயங்களைத் தேடுகிறது.

இந்தியா உரிமை கோரும் பகுதிகளில் சீனா உள்கட்டமைப்பை உருவாக்கியிருக்கக் கூடாது. இது ஒருபுறம் இருக்க, அது ஒரு நல்ல அண்டை நாடாக இருந்திருந்தால், மாறுபட்ட கருத்துள்ள பகுதிகளில் உள்கட்டமைப்பைக் கட்டியிருக்கக் கூடாது. இந்தப் பகுதிகளில் சீனா முன்னெப்போதும் இல்லாத வகையில் உள்கட்டமைப்புகளை மேம்படுத்தி வருகிறது. இவை சாத்தியமான இறையாண்மை குறிப்பான்கள், இது எதிர்கால பேச்சுவார்த்தைகளுக்கு கட்டுப்படுத்தும் காரணியாக இருக்கும்.

இரு தரப்பு துருப்புகளும் நேருக்கு நேர் சந்தித்துக் கொண்டாலும், ஆழமான பகுதிகளில் நிலைநிறுத்துவது உட்பட, கிழக்கு லடாக்கில் LAC வழியாக தற்போதைய சீன ஊடுருவல்களைத் தடுக்க இதுவரை நடந்த விவாதங்கள் தோல்வியடைந்துள்ளன. முட்டுக்கட்டை உடைக்க உயர்மட்ட இராணுவப் பேச்சுக்கள் தோல்வியடைந்தது மட்டுமன்றி, வெளியுறவு அமைச்சர்கள் மற்றும் பாதுகாப்பு அமைச்சர்கள் மட்டத்திலான அரசியல் ஈடுபாடுகளாலும் தற்போதைய வெடிப்பைத் தீர்க்க முடியவில்லை. குறிப்பிட்ட வரம்புகளுக்கு அப்பால் மேம்படுத்தப்பட்ட விமானச் செயல்பாடுகள் எதிர்கால மோதல் அதிகரிப்பதற்கான மறைமுக அறிவிப்புகளாகும்.

இந்தியாவுக்கும் சீனாவுக்கும் இடையில் திபெத் இருந்தது. எனவே, பெய்ஜிங்கால் திபெத்தை வலுக்கட்டாயமாகக் கைப்பற்றிய பின்னரும் இந்தியாவிற்கும் திபெத்திற்கும் இடையிலான எல்லையானது இந்தியாவிற்கும் சீனாவிற்கும் இடையிலான பொருத்தமான எல்லையாக இருந்திருக்கும். வரலாற்றுக் காரணங்களாலும், சீனாவின் விரிவாக்க நிகழ்ச்சி நிரலாலும் தெளிவின்மை புது தில்லிக்கும் பெய்ஜிங்கிற்கும் இடையே எல்லைப் பூசல்களை ஏற்படுத்தியது.

இந்தியா எல்லையின் நீளம் 3,488 கிமீ எனக் கூறுகிறது, அதே சமயம் சீனா 2,000 கிமீ மட்டுமே உரிமை கோருகிறது, ஏனெனில் அது அக்சாய் சின் இந்திய எல்லையின் ஒரு பகுதியாக உள்ளது, மேலும் சில பகுதிகளில் உள்ள சிறிய வேறுபாடுகள் தவிர.

எளிதில் புரிந்து கொள்ள, இந்தியா-சீனா எல்லையை மூன்று பகுதிகளாகப் பிரிக்கலாம் - மேற்குத் துறை, நடுத்தரத் துறை மற்றும் கிழக்குத் துறை.

மேற்குத் துறை

இந்தத் துறையானது லடாக் முதல் திபெத் மற்றும் குன்லூன் மலைத்தொடருக்கு இடைப்பட்ட பகுதியை உள்ளடக்கியது மற்றும் குன்லூன் மலைத் தொடரின் சீரமைப்பைத் தொடர்ந்து, வாகான் (ஆப்கானிஸ்தான் விளிம்பு) முதல் காரகோரம் கணவாய் வரை நீண்டுள்ளது.

மேற்குத் துறையின் எல்லை நீளம் 1,597 கி.மீ. இந்தியாவின் கூற்று 1842 ஆம் ஆண்டு ஒப்பந்தத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது, இது ஜே & கே இன் முன்னாள் ஆட்சியாளர் மகாராஜா குலாப் சிங்கின் பிரதிநிதி, லாசாவின் லாமா குருசாஹிப் மற்றும் சீனப் பேரரசரின் பிரதிநிதி ஆகியோருக்கு இடையே கையெழுத்தானது.

1912 ஆம் ஆண்டில் சீனக் குடியரசு (ROC) என்று அழைக்கப்படும் சீன தேசியவாதிகள் தலைமையிலான அரசாங்கத்தால் மாற்றப்படுவதற்கு முன்பு 1911 வரை சீனா கிங் வம்சத்தால் ஆளப்பட்டது என்பதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். 1949 இல், அதிகாரம் சீன மக்கள் குடியரசு (PRC) க்கு மாற்றப்பட்டது. .



1842 ஒப்பந்தக் கோடு 1897 இன் ஜான்சன்-அர்டாக் கோடாக மேலும் மாற்றப்பட்டது. இந்த சீரமைப்புதான் இந்திய உரிமைகோரல் எல்லைக்கு அடிப்படையானது மற்றும் 1954 இல் முறையாகக் கூறப்பட்டது. சீனா இந்த வரியில் கையெழுத்திடவில்லை என்றாலும் (எந்த சந்தர்ப்பத்திலும் , இது ஒரு ஒப்பந்தம் அல்ல), இது 1933 க்கு அப்பாலும் பல்வேறு அதிகாரப்பூர்வ மற்றும் அதிகாரப்பூர்வமற்ற தகவல்தொடர்புகளில் இந்த சீரமைப்பைப் பயன்படுத்தியது. பிரிட்டிஷ் இந்தியாவின் வாரிசு மாநிலமாக இந்தியாவின் ஒரு பகுதியாக அக்சாய் சின் முழுவதையும் வைக்கும் இந்த வரிக்கு இது நடைமுறையில் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.

ஆங்கிலேயர்கள் முதன்மையாக தங்கள் சொந்த நலன்களில் அக்கறை கொண்டிருந்தனர் மற்றும் பெரிய விளையாட்டின் ஒரு பகுதியாக வளர்ந்து வரும் ரஷ்ய செல்வாக்கை சரிபார்க்க விரும்பினர். ஆங்கிலேயர்கள் குன்லூன் மலைத்தொடரை திபெத்தின் கிழக்கு எல்லையாக முன்மொழிந்தனர், அதே நேரத்தில் அவர்கள் 1893 இல் தங்கள் மேற்கு எல்லையாக ஆப்கானிஸ்தானுடன் டுராண்ட் கோட்டை வரைந்தனர்.

1899 ஆம் ஆண்டில், அக்சாய் சின் தவிர்த்து Macartney-McDonald கோடு என அழைக்கப்படும் எல்லை சீரமைப்பாக புதிய கோட்டை வரைந்ததில், மாறிவரும் பிரிட்டிஷ் நிலைப்பாட்டிற்கு மேற்குத் துறை சாட்சியாக இருந்து வருகிறது. இந்த சீரமைப்பின் அடிப்படையில் சீனா தங்களது எல்லைகளை உரிமை கொண்டாடி வருகிறது.

ஆங்கிலேயர்கள் 1905 மற்றும் 1912 இல் மீண்டும் தங்கள் நிலைப்பாட்டை மாற்றிக்கொண்டனர் மற்றும் 1897 இன் அர்டாக் கோட்டை ஒரு எல்லையாக ஏற்றுக்கொண்டனர். ஆனால் சீனாவுக்கு முறையான தகவல் எதுவும் கொடுக்கப்படவில்லை. இருப்பினும், சீனா இந்த சீரமைப்பை 1897 முதல் 1930 க்குப் பிறகு பயன்படுத்தியது, இது இந்த வரியை ஏற்றுக்கொண்டதைக் குறிக்கிறது.

அனைத்து தரநிலைகளின்படி, இந்த பகுதி எல்லை பேச்சுவார்த்தைகளுக்கு மிகவும் சவாலான பணியாகும். சீனா-பாகிஸ்தான் கூட்டு, காரகோரம் நெடுஞ்சாலை, CPEC தாழ்வாரம் மற்றும் குடிமக்களின் குடியேற்றத்துடன் புதுப்பிக்கப்பட்ட உள்கட்டமைப்பு மேம்பாடு ஆகியவை பேச்சுவார்த்தைகளின் நெகிழ்வுத்தன்மையை மேலும் குறைத்துள்ளன. ஜனவரி 1, 2022 முதல் நடைமுறைக்கு வந்த சீன நில எல்லைச் சட்டம், ஏற்கனவே பிராந்திய தகராறுகளின் கொள்கைகளை இறையாண்மை தகராறுகளாக மாற்றியுள்ளது.

மத்திய துறை

இது இமாச்சல பிரதேசம் மற்றும் உத்தரகண்ட் மாநிலங்களை உள்ளடக்கியது. இது மிகவும் சர்ச்சைக்குரிய பிரிவு மற்றும் 545 கிமீ இந்திய எல்லைகளை உள்ளடக்கியது. உத்தரகாண்டில் உள்ள பாரஹோட்டி பகுதியில் சீனாவின் பெரிய உரிமைகோரலைத் தவிர, பிற உரிமைகோரல்களும் எதிர் உரிமைகோரல்களும் மிகக் குறைவு.

இந்தப் பகுதிகள் எல்ஏசி மற்றும் சர்வதேச எல்லை ஆகிய இரண்டும் வரையறுக்கப்படுவதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம். ஆனால், கிழக்குத் துறையில் மக்மோகன் லைனை ஏற்றுக்கொள்வதற்குப் பதிலாக, மேற்குத் துறையில் பெரும் சலுகைகளைப் பெற முயற்சித்து வருவதால், ஒரேயடியாக இறுதி எல்லைத் தீர்விற்குச் செல்லும் சீன அணுகுமுறை முட்டுக்கட்டையாக இருந்து வருகிறது. இந்தப் பகுதிகளுக்கு எதிரே சீனாவும் வேகமாக உள்கட்டமைப்பு மேம்பாட்டை மேற்கொண்டு வருகிறது. இந்தியாவும் நம்பத்தகுந்த மற்றும் தரமான சாலைகளை உருவாக்க வேண்டும்.

கிழக்குத் துறை

கிழக்குத் துறை என்பது வழக்கமாக சிக்கிம் மற்றும் அருணாச்சலப் பிரதேசத்தைக் குறிக்கிறது, ஆனால் இந்த இரண்டு மாநிலங்களும் பூடானைப் பிரிக்கின்றன. சிக்கிம் 220 கிமீ நில எல்லையை மட்டுமே கொண்டுள்ளது மற்றும் 1962 மற்றும் 1967 நாதுலா-சோழ மோதல்களுக்கு சாட்சியாக இருந்த போதிலும், மே 16, 1975 இல் இந்திய மாநிலத்துடன் இணைந்த பிறகு நிலைமை மிகவும் சீரானது.

1976 இல் சீனாவுடனான தூதர் உறவுகள் மீட்டெடுக்கப்பட்டதால், சிக்கிமின் இந்த எல்லை ஒப்பீட்டளவில் அமைதியானது. திபெத் சீனாவின் ஒரு பகுதி என்பதை மீண்டும் வலியுறுத்தும் வகையில் இந்தியாவின் பரஸ்பர அறிக்கையில் சிக்கிம் 2003 இல் சீனா இறுதியாக இந்தியாவின் ஒரு பகுதியாக அங்கீகரித்தது. இந்தியா, சீனா மற்றும் பூட்டான் இடையே சில பகுதிகள் மோதல்கள் இருந்தாலும், இந்த பகுதி எல்லை மற்றும் எல்ஏசி தீர்வுக்கான பெரும் ஆற்றலையும் கொண்டுள்ளது. பூட்டானுடனான புரிந்துணர்வு தீர்மானத்திற்கு இன்றியமையாததாக இருக்கும்.

அருணாச்சலப் பிரதேசத்திற்கு எதிரே உள்ள பகுதிகள் மற்றும் பிற பகுதிகளிலும் பெரிய வரலாற்று சாமான்கள் உள்ளன. அவை 1903-04 இல் பிரான்சிஸ் யங்ஹஸ்பாண்டின் கீழ் பிரிட்டிஷ் பயணப் படையை அனுப்பியதுடன் தொடர்புடையது, இதன் விளைவாக 1904 ஆம் ஆண்டு அக்லோ-திபெத்திய ஒப்பந்தம் ஏற்பட்டது. இந்த ஒப்பந்தம் சீனாவின் குயிங் வம்சத்தில் அமைதியின்மையைக் காட்டியது, ஆனால் அது பலவீனமடையத் தொடங்கியதால் எதுவும் செய்யப்படவில்லை.

ஆங்கிலேயர்களுக்கும் திபெத்தியர்களுக்கும் இடையே நேரடி உரையாடல் 1908 வரை தொடர்ந்தது. 1911 இல், கிங் வம்சத்தின் கடைசி ஆண்டில், திபெத்தியர்கள் கிளர்ச்சி செய்து பிரிட்டிஷ் தலையீட்டைக் கோரினர்.

பிரிட்டிஷ் இந்தியா (மக்மோகன்), திபெத் மற்றும் சீனாவின் பிரதிநிதிகளுக்கு இடையே முத்தரப்பு மாநாடு சிம்லாவில் நடைபெற்றது. நவம்பர் 1913 இல் விவாதம் தொடங்கியது மற்றும் ஏப்ரல் 27, 1914 அன்று வரைவு ஆவணத்தில் உள்ள மூன்று பிரதிநிதிகளாலும் மக்மோகன் கோடு வரையப்பட்டு துவக்கப்பட்டது. இந்த ஆவணம் பிரதான ஆவணத்தில் சீன பிரதிநிதிகளால் முறையாக கையொப்பமிடப்படவில்லை.

நில எல்லை, இந்த வரியின்படி, 1,126 கிமீ நீளம் கொண்டது. இந்த ஆவணத்தில் இறுதியாக ஜூலை 3, 1914 இல் பிரிட்டன் மற்றும் திபெத் கையெழுத்திட்டன.

அருணாச்சல பிரதேசத்தில் உள்ள எல்லை, மெக்மோகன் கோட்டின்படி, எல்லை தீர்வுக்கான சீனாவின் முறையான சலுகையின் ஒரு பகுதியாகும், ஆனால் அது தானாக அல்ல. லடாக்கில் உள்ள அக்சாய் சின் பகுதியில் சலுகை கோருவதற்குப் பதிலாக மட்டுமே இது முன்மொழியப்பட்டுள்ளது. LAC ஆனது, வழக்கமான மோதல்கள் அல்லது உள்ளூர் மோதல்களுக்கு ஒரு காரணமாக இருக்கும் பல்வேறு உணர்வுகளின் அதிக எண்ணிக்கையிலான பகுதிகளைக் கொண்டுள்ளது.

1962 போரின் போது சீனா இந்தப் பகுதியில் பெரிய அளவில் அத்துமீறல்களை செய்துள்ளது. இது இந்தியப் பக்கத்தில் சம்துரோங் சூவிற்கு தெற்கே வாங்டுங் முகாமை நிறுவியுள்ளது, இது 1987 இல் புது தில்லியின் பெரும் பதிலுக்கு வழிவகுத்தது. பல பகுதிகளில் இந்தியா தனது முன்னோக்கி நிலைகளை மேம்படுத்தியுள்ள நிலையில், வாங்டுங் முகாம் தொடர்ந்து சீன ஆக்கிரமிப்பின் கீழ் உள்ளது.

இந்தியா-சீனா எல்லைப் பிரச்சனைக்கு வரலாற்றுப் பாரம்பரியம் உள்ளது. 1962 இல் சீனாவால் தொடங்கப்பட்ட ஒருதலைப்பட்ச போரும் அதன் பின்னரான செயல்பாடுகளும் பரஸ்பர அவநம்பிக்கைக்கு வழிவகுத்தது. சீன மக்கள் குடியரசு 73 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும் எல்ஏசி சீரமைப்பு அல்லது எல்லைப் பிரச்சினையில் தற்போதைய அரசாங்கத்தை ஏற்றுக்கொண்ட பிறகும் எந்த வெற்றியும் அடையப்படவில்லை.

லடாக்கில் LAC ஊடுருவல் மூலம் சீனாவின் விரிவாக்க நிகழ்ச்சி நிரல் புதிய உச்சத்தை எட்டியுள்ளது, இது ஏப்ரல்-மே 2020 நிலைகளுக்கு செல்ல பெய்ஜிங் ஒப்புக்கொள்ளாததால் அதுவும் தீர்க்கப்படவில்லை. எல்ஏசியை வரையறுப்பதற்காக செப்டம்பர் 8, 1962 நிலைகளுக்குத் திரும்பிச் செல்லாத நிலைப்பாடு ஒத்ததாகும். சீனாவுடனான எல்லைப் பிரச்சினையை நடைமுறை அணுகுமுறையுடன் கூடிய அதிகாரம் பெற்ற மற்றும் திறமையான இந்தியா மட்டுமே தீர்க்க முடியும்.

(எழுத்தாளர் கார்கில் போர் வீரர் மற்றும் பாதுகாப்பு ஆய்வாளர்)