இந்தியாவுக்கு ஒரே மாதிரியான சிவில் சட்டம் தேவை

ஆங்கிலேயர்கள் இந்தியாவை இரண்டாகப் பிரித்து சுதந்திரம் அளித்தனர். பாகிஸ்தான் ஒரு இஸ்லாமிய நாடாக உருவாக்கப்பட்டது. ஒரு முஸ்லீம் தேசத்தின் தத்துவத்தில் நம்பிக்கை கொண்ட மக்கள் இந்த புதிய தேசத்தில் தங்கிவிட்டார்கள் அல்லது குடிபெயர்ந்தனர். நாட்டின் சமநிலை இந்தியாவாகவே இருந்தது. பல மொழிகள், பல மதங்கள், பல இனங்கள் அடங்கிய ஒருங்கிணைந்த சமுதாயத்தை நம்பிய மக்கள் இந்தியாவில் தங்கியிருந்தனர் அல்லது அதன் எல்லைக்குள் இருக்க புலம் பெயர்ந்தனர்.

இந்தியாவைத் தேர்ந்தெடுத்த மக்கள் பன்முக கலாச்சார சமூகத்தின் கோட்பாட்டைத் தேர்ந்தெடுத்தனர். அனைவரும் தங்கள் நம்பிக்கைகளைத் தேர்ந்தெடுத்து பின்பற்ற சுதந்திரமாக இருந்தனர். பல மத விருப்பங்கள் இருந்தபோதிலும், மாநிலங்கள் தங்கள் கனவுகளின் நாட்டை உருவாக்க ஒன்றியத்தில் ஒருங்கிணைத்தன. நமது முன்னோர்கள் இந்தியா என்ற ஒருங்கிணைந்த சமூகத்தில் இருக்கத் தேர்ந்தெடுத்தனர். மதத்தின் அடிப்படையில் ஒரு நாடு என்ற கருத்தை அவர்கள் நிராகரித்தனர்.

சுதந்திரத்திற்கு முற்பட்ட பல நூற்றாண்டுகளாக, பல்வேறு கலாச்சாரங்கள் மற்றும் மத நம்பிக்கைகள் இருந்தபோதிலும், நம் முன்னோர்கள் இணக்கமாக வாழ்ந்தனர். பல படையெடுப்புகள், சமூகப் பிளவு மற்றும் பொருளாதார நிர்ப்பந்தங்கள் படையெடுப்பாளர்கள்/ஆக்கிரமிப்பாளர்களின் கீழ் நாட்டில் மத மாற்றங்களைத் தூண்டின. இருப்பினும், பல்வேறு ஆன்மீக நடைமுறைகள் இருந்தபோதிலும், இன மக்களிடையே நல்லிணக்கம் அப்படியே இருந்தது. பிரிவினைக்கு முந்தைய காலத்தில் அனைத்து மதத்தினரும் சகோதர சகோதரிகளைப் போல வாழ்ந்தனர். ஒரே இனம் மற்றும் மரபியல் பொருள் கொண்ட மக்கள்தொகை கொண்ட பல மதங்கள் கொண்ட நாடாக இந்தியா மலர்ந்தது.

இந்தியாவின் சுதந்திரப் போராட்டத்தின் அடையாளமான மகாத்மா மோகன்தாஸ் கரம்சந்த் காந்தி, அவரது காலத்தின் மிகவும் பிரபலமான தலைவர், இந்த கலாச்சார பன்முகத்தன்மையின் நன்மைகளை நம்பினார். இந்த பல்வேறு மத சார்புகள் இருந்தபோதிலும், நாடு என்றென்றும் நல்லிணக்கத்துடன் வாழும் ஒரு விசித்திரக் கதையை அவர் நம்பினார். துரதிர்ஷ்டவசமாக, நாட்டின் பிளவு வன்முறையானது மற்றும் பலரை வீடற்றவர்களாக ஆக்கியது. இந்த வன்முறை மற்ற மதங்களைப் பற்றிய பல குடிமக்களின் பார்வையை மாற்றியது. பிரிவினைக்கு 75 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும், சில பாதிக்கப்பட்டவர்கள் கசப்பாக இருந்தனர் மற்றும் இரத்தக்களரியை மறக்க முடியவில்லை. எல்லா நம்பிக்கைகளும் மன்னிக்கக் கற்றுக்கொடுக்கின்றன. ஆச்சரியம் என்னவென்றால், ஏறக்குறைய முக்கால் நூற்றாண்டுக்குப் பிறகும், சிலர் மறக்கவும் மன்னிக்கவும் தவறிவிட்டனர். பிரிவினை வன்முறைக்குக் காரணமானவர்கள் நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே இறந்துவிட்டாலும், அவர்கள் தங்கள் சொந்த நாட்டில் நல்லிணக்கத்தைக் கட்டியெழுப்ப முன்வர மறுக்கின்றனர்.

இந்திய அரசியலமைப்பு நல்லெண்ணம் கொண்ட தேசிய தலைவர்களால் எழுதப்பட்டது, அவர்கள் தங்கள் ஞானத்தின்படி, வெவ்வேறு மதங்களுக்கு தனித்தனி அரசியலமைப்பு ஏற்பாடுகளை செய்தனர். அரசியல்வாதிகள், பல ஆண்டுகளாக, மதங்களுக்கு இடையே ஒரு சுவரை உறுதிப்படுத்த இந்த அரசியலமைப்பு பிளவுடன் விளையாடினர். அரசியல் சாசனம் தந்திரமான அரசியல்வாதிகளால் ஒதுக்கிவைப்பதற்கான கருவியாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது. இந்த பிரிவினையை கூட்டும் வகையில், அரசியலமைப்பின் திருத்தங்கள் பிளவைக் குறைப்பதற்குப் பதிலாக பிளவுகளை மேலும் அதிகரித்தன. இந்தியா முன்னேறுவதை விரும்பாத வெளிச் சக்திகள், இந்த பிரிவினைக் கருவியைப் பயன்படுத்தி, நாட்டில் அமைதியின்மையை உருவாக்கி, நாட்டைச் சீர்குலைத்து, பொருளாதாரத்தை சீரழித்தனர்.

கடந்த 75 ஆண்டுகளில், நமது சுயநல அரசியல்வாதிகளின் உதவியால் வெளி சக்திகள் மத அடிப்படையில் இந்தப் பிளவை விரிவுபடுத்தியுள்ளன. இந்த பிரிவு முதன்மையாக அற்ப அரசியல் ஆதாயங்களுக்காக ஊக்குவிக்கப்பட்டது. குடிமக்களை தங்கள் வாக்குகளுக்காக துருவப்படுத்துவதில் அரசியல் செழித்தது. அரசியல்வாதிகள் கலவரத்தைத் தூண்டி, மதங்களுக்கிடையில் பகைமையையும் வெறுப்பையும் தூண்டிவிட நெருப்பு / விஷத்தை உமிழ்ந்துள்ளனர். வெறுப்புணர்வை ஊக்குவிப்பது இந்து-முஸ்லிம் பிளவுடன் மட்டுப்படுத்தப்படவில்லை, ஆனால் மற்ற மதங்களைத் தனிமைப்படுத்துவதற்காக.

சமீப காலமாக, மதப் பிளவு மோசமடைந்துள்ளது. வழக்கமான இந்திய சீர்ப்படுத்தல், ஆடை மற்றும் கலாச்சாரம் ஆகியவை மத அடையாளத்திற்கு வழிவகுத்துள்ளன. மக்கள் தங்கள் மதத்தை தங்கள் கைகளில் அணிய விரும்புகிறார்கள். மேலும் மேலும் தாடி வளர்க்கவும், தங்கள் மத அடையாளத்தின்படி முடியை / ஷேவிங் செய்யவும் தொடங்கியுள்ளனர். துரதிர்ஷ்டவசமாக, எந்த மதமும் அத்தகைய சமூக தோற்றத்தை பரிந்துரைக்கவில்லை என்றாலும், அத்தகைய உடையை அணிவதற்கும் அத்தகைய தோற்றம் கொண்டிருப்பதற்கும் மதம் காரணம் என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. உங்கள் மதத்தைப் பளிச்சிடுவது இப்போது வழக்கமாகிவிட்டது.

இந்த மத வெறியர்களில் பெரும்பான்மையானவர்களுக்கு அவர்களின் மத நம்பிக்கைகள் பற்றிய அறிவு இல்லை மற்றும் அவர்களின் ஆன்மீக நடைமுறைகள் பற்றிய அடிப்படை கேள்விக்கு பதிலளிக்கத் தவறிவிடுவார்கள்.



இத்தகைய நடைமுறைகள் எவ்வளவு அரசியல் உள்நோக்கம் கொண்டவை என்பதற்கு சமீபத்திய ஹிஜாப் சர்ச்சை ஒரு சிறந்த உதாரணம்! மதம் மற்றும் அரசியல் இல்லாத கல்வி இருக்க வேண்டும். மாணவர் வாழ்க்கை என்பது கல்வியை அடைவதற்கும், அர்த்தமுள்ள தொழிலைத் தேடுவதற்கும், பொறுப்புள்ள குடிமக்களாக மாறுவதற்கும் ஆகும். மாணவர்கள் சமூக விரோத வேலைகளில் ஈடுபடாமல், ஒட்டுமொத்த வளர்ச்சியில் கவனம் செலுத்த வேண்டும். ஒரு கல்வி நிறுவனத்தால் பரிந்துரைக்கப்பட்ட ஆடைக் குறியீட்டை மீறுவதற்கு சந்தேகத்திற்கு இடமில்லை. சில உறுதியான கூறுகள் வெளிப்படையாக சில இளம் முஸ்லிம் பெண் மாணவர்களை ஹிஜாப் அணிய தூண்டியது. காவி சால்வை அணிந்த இந்து சிறுவர்கள், சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, பிரச்சினையை துருவமுனைப்பதற்காக, எதிர் கட்சியினரால் நடப்பட்டனர். இரண்டு செயல்களையும் மிக வலிமையான வார்த்தைகளில் சமமாக கண்டிக்க வேண்டும்.

மத அமைப்புகளால் நடத்தப்படும் கல்வி நிறுவனங்கள் தார்மீக அறிவியல் என்ற பெயரில் மாணவர்கள் மீது மதக் கல்வியை கட்டாயப்படுத்துகின்றன. இந்த வகுப்புகளின் நோக்கம் இளம் மனங்களில் செல்வாக்கு செலுத்துவதும், சில சமயங்களில் அவர்களை விஷமாக்குவதும் ஆகும். எந்த ஒரு கல்வி நிறுவனமும் மதத்தை வளர்க்கும் நோக்கத்துடன் நடத்தவோ அல்லது நிறுவவோ கூடாது. எந்தவொரு நிறுவனமும் ஒரு குறிப்பிட்ட மதத்தைச் சேர்ந்த மாணவர்களை முன்னுரிமையாக வைத்திருக்கவோ அல்லது சில நம்பிக்கைகளுக்கு சலுகைகளை வழங்கவோ அனுமதிக்கக்கூடாது. மதம் சார்ந்த பாடத்திட்டத்தை அனுமதிக்கக் கூடாது, பள்ளி/கல்லூரிகளில் மத போதனைகள் குறித்த வகுப்புகள் இருக்கக் கூடாது. மத போதனைகள் வழிபாட்டுத் தலங்களுக்கு மட்டுப்படுத்தப்பட வேண்டும்.

நம் நாட்டில் மதப் பிளவு ஒரு துரதிர்ஷ்டவசமான நிலையை எட்டியுள்ளது, மேலும் பிளவுகளை மேலும் விரிவுபடுத்த அனுமதிக்க முடியாது என்பதை நாம் உணர வேண்டிய நேரம் இது. தேசிய அரசியலில் இருந்து மதத்தை அகற்றுவதே சிறந்த வழி. அரசியலமைப்பு சமகால மதத்தைப் பற்றி நடுநிலையாக இருக்க வேண்டும், அதற்கு பதிலாக மனிதத்தை அதன் மதமாக பொறிக்க வேண்டும். மத ஸ்தலங்கள்/நிகழ்வுகளை அரசு அனுசரணை/ஒழுங்குபடுத்துவது அரசியலமைப்பில் தடை செய்யப்பட வேண்டும். அனைத்து குடிமக்களும் சமமாக நடத்தப்பட வேண்டும். தனிநபர்கள் தங்கள் நம்பிக்கையை நடைமுறைப்படுத்த சுதந்திரமாக இருக்கலாம், மேலும் குடிமக்களுக்கு ஒரே மாதிரியான சிவில் சட்டத்தை அமல்படுத்த அரசியலமைப்பு திருத்தப்பட்டது. அரசியலில் மதத்தைப் பயன்படுத்துவதை முற்றிலும் தடை செய்ய வேண்டும். இந்த பெர்லின் சுவரை உடைத்து அனைத்து இந்தியர்களையும் ஒன்றிணைக்கும் நேரம் இது

-டைம்ஸ் ஆப் இந்தியாவின் மொழி பெயர்ப்பு கட்டுரை

குழப்புகிறதோ?

டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா கட்டுரை போல் தெரியவில்லை. விஜயபாரத வெளியீடோ?