...கழுத்துல கயிறு கட்டிண்டு தொங்க விட்டுக்குங்கோ இனிமேல்

மாலை, தினம் போல் மெரீனாவில் நடந்துவிட்டு,
சிமென்ட் பெஞ்சில் உட்கார்ந்துகொண்டு, முகத்தில்
கடற்காற்று விளையாட, பிரபஞ்சத்தின்
ஆரம்பத்தையும் இன்கம்டாக்ஸையும் யோசித்துக்
கொண்டிருந்தபோது, பக்கத்தில் வீற்றிருந்தவர்
என்னை அறியாமல் என் செல்போனைக் கவர்ந்து
கொண்டு, 'சக்ரவர்த்தி ராஜகோபாலாச்சாரியார்'
என்று சொல்ல ஆகும் நேரத்தில் காணாமல்
போனார்!

இந்த மாதிரி சந்தர்ப்பங்களில், அடுத்து
ஆகவேண்டியதைத்தான் யோசிப்பேன். முதலில்
செல் கம்பெனிக்குத் தகவல் சொல்லி, சிம் கார்டை
எந்த விதக் குற்ற நோக்கத்துக்கும் பயன்படாமல்
செயலறச் செய்ய வேண்டும்.
அதன்பின், மறு செல் பற்றி யோசிக்க வேண்டும்.

இடையே, செல்லில்லாத வாழ்க்கையை யோசித்தேன்.
முகம் தெரியாத பெண்கள், எனக்கு வங்கிக் கடன்கள்
கொடுப்பதாக வற்புறுத்தமாட்டார்கள்.
சங்கராச்சாரியார் கைதிலிருந்து global warming வரை
எனக்கு எஸ்.எம்.எஸ். வராது!

ரிங்டோனை 'கல்யாணம்தான் கட்டிக்கிட்டு'வுக்கு
மாற்ற முடியாது. 'பிரகாஷ்? க்யா யார்...
அபிதக் மால் நை பேஜா?' என்கிற நடு ராத்திரி தப்பு
நம்பர் அதட்டல்கள் நின்றுபோகும்.

யோசித்துப் பார்த்ததில், 'செல்லற்ற வாழ்வே குறைவற்ற
செல்வம்' என்ற தீர்மானத்துக்கு வந்தேன்.
அன்வர் அக்காவியின் (Anwar Accawi) 'டெலிபோன்'
என்னும் கட்டுரை (Best American Essays, 1998) நினைவுக்கு
வந்தது.

லெபனானில் மக்தலோனா என்ற அவரது கிராமத்தில்
முதன் முதலாக டெலிபோன் வந்தது பற்றிய அருமையான
கட்டுரை அது.

கிராமத்தின் கலாசாரமே, அடையாளமே ஒரு டெலிபோன்
வருகையால் மாறிப் போகிறது. நகரம் போன் மூலம்
வேலைக்கு அழைக்கிறது. குடும்பங்கள் இடம் பெயர்கின்றன.
கிராமம் தன் அடையாளங்கள் சிலவற்றைத் திரும்பப் பெற
முடியாமல் இழக்கிறது.

To get something, you have to give something.
எதையாவது பெற, எதையாவது இழக்க வேண்டும்!
செல்போனுக்கு நாம் இழந்தது, நம் அந்தரங்கத்தை!
என் மனைவி, ‘'அப்பவே சொன்னேனே... உங்க ஞாபக
மறதிக்கு செல்போன் உதவாது.
கழுத்துல கயிறு கட்டிண்டு தொங்க விட்டுக்குங்கோ
இனிமேல்!’' என்றாள்.

'அந்தத் தாலி வேண்டுமா?' என யோசிக்கிறேன்.
------------------
[‘கற்றதும் பெற்றதும்’ – சுஜாதா]

நன்றி: ஆனந்த விகடன்.

சுஜாதா நடை தனி நடை.. படிக்காமல் தவிர்க்கமுடியாது.