பக்குவ நிலைக்குப் பெயரே ‘நடு நிலை’.- கண்ணதாசன்

பரபரப்பான பருவ காலத்தில் கோயிலுக்குப்
போனால் தெய்வம் தெரியாது என்பது மட்டுமல்ல,
அங்கே சிலையில் இருக்கும் அழகுகூடத் தெரியாது.

ஐம்பது வயதில் கோயிலுக்குப் போனால்,
சிலையில் இருக்கும் ஜீவனும் தெரியும்.

இதில் வெறும் பருவங்களின் வித்தியாசம்
மட்டுமில்லை. பக்குவத்தின் பரிணாம வளர்ச்சியும்
அடங்கியிருக்கிறது.

ஏன், உடம்பேகூட இருபது வயதில் எந்த உணவையும்
ஜீரணிக்கிறது. நாற்பதிற்கு மேலேதானே ‘இது வாய்வு’,
‘இது பித்தம்’, என்கிற புத்தி வருகிறது.

டென்ஷன்’ என்ற ஆங்கில வார்த்தைக்குச் சரியான
தமிழ் வார்த்தை எனக்குப் புரியவில்லை.

‘முறுக்கான நிலை’ என்று அதைக் கூறலாம்.

அந்த நிலையில் ‘எதையும் செய்யலாம்,
எப்படியும் செய்யலாம்’ என்கிற “துணிவு” வருகிறது.

அதில் நன்கு அனுபவப்பட்ட பிறகு, ‘இதைத்தான்
செய்யலாம்’, ‘இப்படித்தான் செய்யலாம்’ என்ற
“தெளிவு” வருகிறது.

இனி விஷயத்திற்கு வருகிறேன்.

‘ஞான மார்க்கப் பக்குவமும் அப்படிப்பட்டது தான்’
என்பதைக் கூறவே இவற்றைக் கூறினேன்.

உள்ளம் உடலுக்குத் தாவி, உடல் ஆன்மாவுக்குத்
தாவிய நிலையே, பக்குவப்பட்ட நிலை.

தேளைப் பிடிக்கப் போகும் குழந்தை, அதையே
அடிக்கப் போகும் மனிதனாக வளர்ச்சியடைகிறது.
அதற்குப் பிறகு, அந்தத் தேளிடமே கூட ‘அனுதாபம்’
காட்டும் “ஞானி”யாக அந்த மனிதன் மாறி
விடுகிறான்.

வெறும் உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பில், நன்மை
தீமைகளை உணரும் ‘நிதானம்’ அடிபட்டுப் போகிறது.

ஆரம்பத்தில் இதுதான் சரி’ என்று ஒன்றை முடிவு கட்டிவிட்டு, பின்னால்இது தவறு’ என நாமே சொல்ல
வேண்டிய நிலை வருகிறது.

சரியாகக் கணக்கிட்டால், மனித வாழ்க்கைக்கு
மூன்று கட்டங்கள்.

முதற் கட்டம் ஒன்றுமே புரியாத ‘உணர்ச்சிக் கூத்து’.

இரண்டாவது கட்டம் ஏதோ இருப்பதாக,
ஆனால் தெளிவாகத் தெரியாத, ‘மயங்கிய நிலை’.

மூன்றாவது கட்டம் பிரபஞ்சம் எவ்வளவு பெரியது
என்றும், நமக்கும் மேலே ஒரு நாயகன் இருக்கிறான்
என்றும் முழு நம்பிக்கை கொண்ட ‘ஞானநிலை’.

இந்த மூன்றாவது நிலையை முதற் கட்டத்திலேயே
எய்தியவர்கள் பலர் உண்டு. சுவாமி
விவேகானந்தரைப் போல…

அவர்கள் எல்லாம் பூர்வ ஜென்ம புண்ணியத்தால்
அந்த நிலையை எய்தியவர்கள்.

மற்றவர்கள், அனுபவத்தின் மூலமாகத்தானே
பக்குவ நிலையை அடைய வேண்டியிருக்கிறது!

"பக்குவ நிலைக்குப் பெயரே நடுநிலை" - கமலஹாசனின் 'மையம்' (Centrism) என்பது இதனையும் குறிக்குமோ?