‘மனப்பக்குவம்’ என்பது – கண்ணதாசன்

எகிப்து மன்னன் பாரூக், பட்டம் துறந்து பாரிஸ்
நகரில் சீரழிந்த போதுதான் `மனிதாபிமானம்’
என்றால் என்ன என்பதை உணர முடிந்தது.

ஆனால், அரண்மனை வாசத்திலேயே அதனை
உணர்ந்து கொண்ட சித்தார்த்தன், கெளதம
புத்தரான வரலாறும் நம்முடைய நாட்டிலே உண்டு.

தூக்கத்திற்கும் விழிப்பிற்கும் நடுவே தடுமாறும்
மனிதர்கள் அதிகம்.

ஒன்று, தூங்குவதென்றால் நிம்மதியாகத் தூங்கி
விடவேண்டும். விழிப்பதென்றால் சுறுசுறுப்பாக
விழித்துக் கொள்ள வேண்டும்.

தூக்கமும் விழிப்புமாக இருப்பதால் தூக்கத்தின்
பலனும் கிட்டாது, விழிப்பின் பலனும் கிட்டாது.

‘மனப்பக்குவம்’ என்பது “அனுபவங்கள்” முற்றிப்
பழுத்த நிலை.

அந்த நிலையில் எதையுமே ‘இல்லை’ என்று
மறுக்கின்ற எண்ணம் வராது.

‘இருக்கக்கூடும்’ என்றே சொல்லத் தோன்றும்.

எனது நண்பரும் முன்னாள் அமைச்சருமான
தோழர் நெடுஞ்செழியன் அவர்கள், ஒரு கட்டுரையில்
“நாத்திகன் தன் கொள்கையில் தெளிவாகவே
இருக்கிறான்” என்றும்
, “ஆத்திகன் தான் தடுமாறுகிறான்” என்றும்,
“கடவுள் இல்லை என்பதை நாத்திகன் உறுதியாகச்
சொல்லுகிறான்” என்றும்,
“உண்டு என்பதற்கு ஆத்திகன் ஒழுங்காக விளக்கம்
தர முடியவில்லை” என்றும் எழுதியிருக்கிறார். நல்லது.

‘இல்லை’ என்று சொல்பவனுக்கு எந்தப் புத்தியும்
தேவையில்லை.

எதைக் கேட்டாலும் ‘இல்லை’ என்று சொல்ல
முட்டாளாலும் முடியும்.

ஆனால் ‘உண்டு’ என்று சொல்பவனுக்குத் தான்
அதை நிலைநாட்டப் போதுமான அறிவு தேவைப்படும்.

“பூமிக்குக் கீழே என்ன இருக்கிறது” என்று கேட்டால்
எதுவுமே இல்லை, என்று குழந்தைகூடப் பதில்
சொல்லிவிட முடியும்.

ஆனால், “அடியிலே நீர்; அதன் கீழே நெருப்பு”
என்று சொல்ல விஞ்ஞான அறிவு வேண்டும்.

பாத்திரம் செய்பவனுக்குப் பல நாள் வேலை;
போட்டு உடைப்பவனுக்கு ஒரு நாள் வேலை.

நாத்திகன் எப்போதுமே தெளிவாக இருக்க முடியும்.
காரணம் எதைக் கேட்டாலும், எந்திரம் போல்
‘இல்லை இல்லை’ என்று மட்டுமே அவன் பதில்
சொல்லப் போகிறான்.

ஆனால், ஆத்திகனோ, விபூதிக்கு ஒரு காரணம்,
குங்குமத்திற்கு ஒரு காரணம், திருமண்ணுக்கு
ஒரு விளக்கம் சொல்லியாக வேண்டும்.
சொல்வது மட்டுமல்ல, எதிரியையும் புரிய வைக்க
வேண்டும்.

ஒன்றை ஒப்புக்கொண்டு, அதன் உட்கீற்றுகளை
விவரிப்பதற்குத் தகுந்த பக்குவம் தேவை.

ஆத்திகன், பிரபஞ்சத்தின் தோற்றம் முதல் இயக்கம்
வரையில் கண்டுபிடிக்க முயலுகிறான். ஜனனம்,
மரணம் இரண்டையும் அவன்தான் ஆராய்கிறான்.

அப்படி ஆராய்ந்து, இந்து வேதாந்திகள் செய்த
முடிவை இதுவரை விஞ்ஞானம் தாண்டியதில்லை.

வேதங்களின் முடிவையே, விஞ்ஞானம்
தன் முடிவாக ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறது.

ஆனால், விஞ்ஞானமும் அறியாமல், மெய்ஞ்ஞானமும்
அறியாமல், அஞ்ஞானத்தைக் கொண்டு உழலும்
நாத்திகனுக்கு, எல்லாம் இயற்கையாக நடக்கின்றன
என்று சொல்லத் தெரிகிறதே தவிர, அந்த இயற்கை
என்பது என்னவென்று சொல்லத் தெரியவில்லை.

பக்குவ நிலைக்கும், பக்குவமற்ற நிலைக்கும்
வேறுபாடு இதுதான்.