கருணை உள்ளம் கடவுள் இல்லம்!

ஒருமுறை அகிலாண்டேஸ்வரி அருள்பொழியும்
திருவானைக்கா ஆலயத்திற்குச் சோழ மன்னர்
வந்திருந்தார்.

அப்போது எதிரே அம்பிகையை வழிபட்டு திரும்பிக்
கொண்டிருந்தார் தாயுமானவசுவாமிகள். மகானைக்
கண்டதும் பணிந்து வணங்கிய அரசர் ஒரு
பட்டாடையை அவருக்குப் பரிசாகப் போர்த்தி மகிழ்ந்தார்.

மன்னரின் பரிசை மார்பில் அணிந்தபடி வெளியே வந்த
தாயுமானவரின் பார்வை அங்கே குளிரால் நடுங்கியபடி
கந்தல் ஆடையுடன் நின்றுகொண்டிருந்த ஒரு ஏழைச்
சிறுமியின் மீது பட்டது.

அடுத்த வினாடி மன்னர் அணிவித்த சால்வையை
அந்தச் சிறுமியின் மீது போர்த்தினார், கருணைக் கடலான
மகான். ஆலய தரிசனம் முடிந்து அரசர் திரும்பும்
போதுதான் தாயுமானவ சுவாமிகளுக்கு அளித்த விலை
உயர்ந்த பட்டாடையை ஏழைச் சிறுமி போர்த்திக்
கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து திடுக்கிட்டார்.

தாயுமானவர் தன்னை அவமானப்படுத்தி விட்டதாகக்
கருதி உள்ளம் கலங்கினார் அரசர். ஆனால், துறவியிடம்
இது பற்றி விளக்கம் கேட்க முடியுமா? கலக்கத்துடன்
அரண்மனை சென்றார். இரவு அவரால் சரியாக உறங்க
முடியவில்லை. மகானின் செயல் அவர் மனதை உறுத்தியது.

மறுநாள் காலை எப்போதும்போல் அம்பிகை
தரிசனத்திற்காக ஆலயம் சென்றார். அகிலாண்டேஸ்வரியின்
கோலம் கண்டு அதிர்ச்சி உற்றார் அரசர்.

ஏன் தெரியுமா? மகானுக்கு அவர் போத்திய அதே பட்டாடை
அம்பிகை மீது ஒளி வீசிக் கொண்டிருந்தது. கடவுளும்
கருணையும் ஒன்றே என்பதை அம்பிகையே அரசனுக்கு
அறிவித்துவிட்டாளே!

மகான் தாயுமானவரின் பராபரக் கண்ணியின் பாடல் வரிகள்
நம் அனைவர் நெஞ்சிலும் எப்போதும் ஒலித்துக் கொண்டே
இருக்க வேண்டும்.

‘எல்லோரும் இன்புற்று இருக்க நினைப்பதுவே அல்லாமல்
வேறு ஒன்றும் அறியேன் பராபரமே!’
-
-----------------------------------------------
திருப்புகழ்த் திலகம் மதிவண்ணன்
நன்றி-தினகரன் ( ஆன்மீக கட்டுரைகள்)