ஜனகர் கண்ட கனவு

ஜனகர் ஒரு நாள் விலையுயர்ந்த ஆடை- அணிகலன்களுடன்,
அறுசுவை விருந்துண்டு, உடலை வருத்தாத மெல்லிய
மெத்தையில் படுத்து உறங்கினார். அப்போது அவருக்கு ஒரு
கனவு!

பகையரசனிடம் நாட்டைப் பறிகொடுத்து, கந்தலாடையில்
ஒரு பிச்சைக்காரனைப் போல் பசியால் வாடித் தவிப்பதாகக்
கனவு கண்டார். திடுக்கிட்டு விழித்தவர் சிந்தனையில்
ஆழ்ந்தார். கனவு, தன்னைப் பிச்சைக்காரனாக்கி விட்டதே
என்று கவலை கொண்டார்.

‘உண்மையில் நான் அரசனா? அல்லது பிச்சைக்காரனா?’
என்ற ஐயம் அவருள் எழுந்தது. ஆத்ம ஞானம் அவரது
கண்களைத் திறந்தது. அரசன், பிச்சைக்காரன் என்ற இரண்டு
அபிமானங்களும் ஒழிந்து பேதமற்ற நிலையை அவர் பெற்றார்.

ஜனகரைப் போல் அனைவரும் ஆதல் எளிதன்று.
நம்மில் பலர் திருதராஷ்டிரர்கள்!

குரு«க்ஷத்திரப் போரில் நூறு பிள்ளைகளை யும் பறிகொடுத்த
திருதராஷ்டிரன், “என்னை விட அதிகமாக துயரத்தை
அனுபவிப்பவன் இந்த உலகில் வேறு எவரும் இருக்க முடியாது”
என்று சஞ்சயனிடம் புலம்பினான்.

அப்போது அமைச்சன் சஞ்சயன், “தவறுகளின் மூலம் துன்பங்கள்
விளையாமல் இருக்க, தொடக்கத்திலேயே ஒழுங்காக நடந்து
கொள்ள வேண்டும். நெறி தவறி நடப்பவன் இறுதியில் வருந்த
வேண்டும் என்பது வாழ்வின் விதி.

துக்கத்தில் மூழ்கியவனிடம் செல்வம் சேர்வதில்லை;
வெற்றியும் வாய்ப்பதில்லை. துக்கப்படுவதால் அமைதியின்மை
கூடுமே தவிர குறையாது.

ஆடையில் நெருப்பைச் சுமந்தவன், ‘சுட்டு விட்டதே’ என்று தனது
செயலுக்காக நொந்து பயன் இல்லை. துயரம் அனுபவித்தால்
வளரும்; மறந்தால் மறையும். உடலைப் பற்றிய நோயை
மருந்தினால் ஒழிப்பது போல், துக்கத்தை அறிவினால் அழிக்க
வேண்டும்” என்று அறிவுரை வழங்கினான்.

படித்ததில் பிடித்தது