திருப்பரங்குன்றத்து 'வாராகி அம்மன்'!

வணக்கம்! சென்ற வாரம் முருகப்பெருமானின் படைவீடான, மதுரை திருப்பரங்குன்றம் கோவிலுக்குச் சென்றிருந்தேன். வழக்கமாக எந்தக் கோவிலுக்குச் சென்றாலும் அந்தந்தக் கோவில் சிற்பங்களைக்கண்டு இலயிப்பது உண்டு. அந்தச் சிற்பங்களை வடித்தவர்கள் என்ன சொல்ல முயன்றார்கள் என தீர்க்கமாக சிந்துப்பதும் உண்டு. மனதுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தால் அடுத்த முறை மீண்டும் கோவிலுக்குச் செல்லும் போது குறிப்பாக அந்தச் சிற்பங்களை கண்டு களிப்பது பழக்கம்.

அப்படியோர் அருமையான சிற்பம் ஒன்றை திருப்பரங்குன்றத்திலே கண்டேன். தூணிலே வடிக்கப்பட்ட சிற்பம் அது. இம்முறையும் அதன் அழகைத் தரிசிக்கலாம் எனப் பார்த்தால் எனக்கு முன்னே பலபேர் அதனைத் தரிசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆச்சரியமாகப் போய்விட்டது எனக்கு! இன்னும் நெருங்கிப்போய் பார்த்தால் பலமான அலங்காரங்களும் செய்து வைத்திருத்தார்கள் அந்தச் சிலைக்கு! மஞ்சள் குங்குமம் என அலங்காரம் தூள்கிளப்பியது. பெண்பால் சிற்பம் என்பதால் பாவாடையும் சுற்றியிருந்தார்கள். வருகிறவர்கள் முருகனைப் பார்க்கிறார்களோ இல்லையோ இந்தத் தூண் சிற்பத்தை வணங்கத் தவறுவதில்லை. பரவாயில்லையே விழிப்புணர்வு அதிகமாகிவிட்டதே என மகிழ்ச்சிப் பொங்கியது எனக்கு!

மிகஅருகில் சென்று அவர்களிடம் அளவளாவிப் பார்க்கலாம் என நினைத்து, அங்கு சின்சியராக வணங்கும் பெண்மணி ஒருவரைப் பார்த்துக் கேட்டேன்.

“இது என்ன சாமி அம்மா?”

“பார்த்தாலே தெரியலயா? இது வாராகி அம்மன்!” என்றார்.

“என்னது வாராகி அம்மனா?” எனக்குத்தூக்கி வாரிப் போட்டது. “… இது வாராகி அம்மன் போல இல்லையே!” என்றேன்.

“நாங்க எத்தனை வருசமா வந்து கும்புட்டுகிட்டு இருக்கோம். விளக்கு ஏத்திகிட்டு இருக்கோம்! நீங்க என்ன புதுசா சொல்றீங்களே” என்று சொன்னவர் சப்போர்ட்டுக்காக பக்கத்தில் இருந்த பெண்மணியை துணைக்கு அழைத்தார்.

அந்த அம்மாள் இன்னும் ஸ்ட்ராங்காக, “வெள்ளிக்கிழமை வெள்ளிக்கிழமை இங்கு வந்து விளக்கேத்தி வெச்சு கும்பிட்டோம்னா, படிப்பு நல்லா வரும், அதனாலதான் என் பொண்ணை கூட்டிட்டு வந்திருக்கேன் பாருங்க!” என்று 10ஆவது படிக்கும் அவருடைய மகளையும் காட்டினார்.

இதோடு மட்டுமல்லாமல், அங்கு வேலை பார்க்கும் பணிப்பெண்ணையும் அழைத்தார். அந்தப் பெண்மணியும், “இது வாராகி அம்மன்தான். கொஞ்ச நேரத்துல உள்ளேயிருந்து ஐயர் பூஜை பண்ண வருவார். அவர்கூட வர்றவங்க எல்லார்கிட்டயும் இப்படித்தான் சொல்வார்” என்றார்.

இப்படியாக அங்கு ஒரு பத்துபேர் கூடிவிட்டனர். நான் தனிமரமாக நின்றேன். வேறு வழியில்லை. லெக்ச்சர் அடித்துவிட வேண்டியதுதான். முதலில் பேசிய பெண்மணியிடம், “அம்மா, சிலைமேல் போர்த்தி உள்ள அந்த ஆடையை கொஞ்சம் விலக்குங்கள்” என்றேன்.

அந்த அம்மாள் என்னை ஒருமாதிரி பார்த்துக்கொண்டே அந்த ஆடையை சற்று விலக்கிக் காண்பித்தார்.

அங்கே பல பன்றிக்குட்டிகள், மன்னிக்கவும் பன்றிக் குருளைகள் காணப்பட்டன. “அடி ஆத்தி! இங்க பாரு அக்கா… வாராகி அம்மனுக்குக் கீழே நிறைய பன்னிக்குட்டிகள் திரியுது” என்றார்.

“கொஞ்சம் கவனியுங்கம்மா! சில பன்றிக்குருளைகள் பால் குடிக்குது பாருங்க. அது வாராகி இல்லை. சிவபெருமான்! தாயை இழந்த பன்றிக்குட்டிகளுக்கு தாய்ப்பன்றியாக மாறி பாலூட்டிய திருவிளையாடல் அது! இந்த மதுரையிலே சிவபெருமான் நிகழ்த்திய 64 திருவிளையாடல்களில் இதுவும் ஒண்ணு” என்று ஒட்டுமொத்தக் கதையையும் சொன்னேன்.

ஆச்சரியத்துடன் கேட்டவர்கள், “இவ்வளவு நாளா இது வாரகின்னு தப்பா கும்புட்டுக்கிட்டு இருந்தோமே”ன்னு வெட்கப்பட்டார்கள். உங்களால இன்னைக்கு நாங்க தெரிஞ்சிக்க வேண்டும்னு இருக்கு!” என்று நன்றி தெரிவித்தார்கள்.

நீங்க கும்புடறது சரி! ஆனா எளியவர்களுக்கு ஓடோடி வந்து அருளும் சிவபெருமான்னு நினைச்சு கும்பிடுங்கள் என்று சொல்லிவிட்டு வந்தேன்!

ஏற்கனவே உள்ளே முருகப்பெருமான் கூட இருக்கும் நக்கீரரை, நாரதர் என ஆள்மாறாட்டாம் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள், இப்போது தூணில் இருப்பவர்களை கூட விட்டுவைக்க முடியவில்லையா! கொடுமை! கொடுமை!!

ஏனக்குருளைக்கு அருளினை போற்றி!
(அறியாமை அகல) அருளிட வேண்டும் அம்மான் போற்றி!