வழக்குச் சொற்கள்

**சிவா** · **சிவா** Thu Mar 04, 2010 1:01 am

.

கருப்பா, கறுப்பா?

'கறுப்பின் கண் மிக்குள்ளது அழகு' என்பது இலக்கண உதாரணம். கறுப்பு, சிவப்பு என்பன உரிச்சொல்லாக நின்று கடுங்கோபத்தைக் குறிக்கும் என்றும், அவையே நிறத்தையும் குறிக்கும் என்றும் தொல்காப்பியர் (855, 856) உயிரியலில் குறிப்பதால் கறுப்பு காலத்தால் முற்பட்ட வடிவமாகப்படுகிறது. 'கரும்' என்ற அடைமொழி முன்பு வலிமையைக் குறித்தது. கருங்கைக் கொல்லன்- வலிய கையையுடைய கொல்லன்; கருந்தொழில் - கொலைத் தொழில் என்பன பண்டைய வழக்குகள். 'கருங்கைச் சனங்கள்' என்ற பேச்சு நடையில் கைவினைஞர் மற்றும் உடலுழைப்புத் தொழிலாளரைக் குறிப்பதுண்டு. கருப்பு என்று நிறத்தைச் சுட்டுமிடங்கள் சங்கப் பாடல்களில் பரக்கக் காணப்படுகின்றன. கரு, கார், கரிய முதலிய துணை வடிவங்களும் உள்ளன. முன்பு கறுப்பு, கருப்பு என்ற இரண்டு வடிவங்களில் முன்னது வெகுளி, கருநிறம் இரண்டையும் குறிக்கவும், பின்னது நிறத்தை மட்டும் குறிக்கவும் வழங்கி வந்துள்ளன. கையில் அரிவாளுடன் நிற்கும் 'கருப்பணசாமி' கடுங்கோபத்தைக் காட்டுகிறார். கன்னங்கரிய கூந்தலையுடையவள் 'கருங்குழலி' அல்லது 'கார்குழலி' என்று அழைக்கப்படுகிறாள்.

கோவையும் கோர்வையும்

'கோ' என்ற வினைச்சொல் ஒன்றைக்கோக்கும்படி ஏவுதல். கோத்துத்தரும் மாலை 'கோவை' எனப்படும். 'திருச்சிற்றம்பலக்கோவை', 'தஞ்சைவாணன் கோவை' என வரும் கோவை நூல்கள் நானூறு பாடல்கள் அடங்கிய அகப்பொருள் மாலைகளே. இறைவனும் மாணிக்கவாசகரிடம் 'பாவை பாடிய வாயால் ஒரு கோவை பாடுக' என்றுதான் கூறியதாக மொழிகுவர். பிறகு அதனைக் 'கோர்வை' என்கிறோமே, ஏன்? கோர்த்தல் என்று வேறு சொல்லுகிறோம். பார்வை, தீர்வை போலக் கோர்வை என்று சொல்லாவிட்டால் தப்பு என நினைத்து அவ்வாறு சொல்லி விடுகிறோம்! மிகைத் திருத்தம்தான் காரணம்.

அதுபோலவே 'காத்தல்' என்பதைச் சிலர் கார்த்தல் என்று கூறிவிடுகின்றனர். காக்க வேண்டிய கடவுளைக் 'கார்க்க வேண்டும்' என்றால் அவர் இதுபற்றித் தீர்க்கமாகச் சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டியிருக்கும் இல்லையா?

இவையெல்லாம் 'ஒப்புமையாக்கத்தால்' தவற்றைச் சரியென நினைத்துவிடும் மனநிலையின் விளைவுகள். கோர்வை வேண்டாம். கோவையே போதும். சொற் கோவையைத் தெரிந்து வைப்பவர்கள்தான் முன்பு பெரும்புலமையாளர்கள் ஆனார்கள்!