வேண்டுதல்

மாநிறத்திலும் கருப்பு
பளிச்செனத் தெரிகிறது.

மூன்றாம் விரல் தொடங்கி
கணுக்கால் இரண்டிலும் வலி

பொறுத்துக் கொள்ளமுடியாமல்
வாயடித்தும் அழுவேன் என்று
யாராவது சொல்லியிருந்தால்
சிரிப்புத்தான் வந்திருக்கும் எனக்கு

வலியில் தூங்குவதே இல்லை
என்றானபோது
எதுவுமே தோன்றவில்லை.

அவருடனும் பேசாததினால்
கோபத்தில்
குழந்தைகளையும் எனக்கெதிராய்
திருப்பும் முயற்சியில் அவர்

என்ன வாழ்க்கை
என்ன படித்து
என்ன சம்பாதித்து
யாரிருந்தும் பலனில்லாமல்
அடங்காத கோபத்தில்
ஒருநாள்

என்னைத் தனியே விட்டு
சென்றுவிடுமாறு
கத்தியதுதான் மிச்சம் அவரிடம்.

மனமும் உடலும் வலிக்க
ஒரே அடியாய் படுத்துவிட்டபோதுதான்
என் வேதனை புரிந்தது.

கம்பீரமாய் நடந்த இடத்தில்
ஊர்ந்து நடக்க விருப்பமில்லை.

மருத்துவமனையில்
மருந்தும் சேராமல்
படுக்கையில் கிடந்தபோது
இனி முடிந்தது என்றுதான் நினைத்தேன்.

அம்மாவிற்கு
உடம்பு சரியில்லை  
வருத்தம் இருந்தாலும்
விளையாட்டில் குழந்தைகள் .

மருத்துவர் பேச்சும்
என்னின் கிடப்பும்
அவருக்குள் என்ன தோன்றிற்றோ
நானறியாத இறுக்கத்தையும்
கண்ணீரையும் காணமுடியவில்லை
எனக்கு

கடவுளிடம் ஒரு விண்ணப்பம்
நானில்லை என்றாலும்
பாதிப்பில்லாத நிலை
வரும்வரை என்னை
நடமாடவிடு குடும்பத்தில்

நோய் மாறாது
மருந்தினால் வலி குறைக்கமுடியும்
பாங்காய் நடந்து கொள்ளுங்கள்
நீண்டகாலம் இருக்கலாம்
மருத்துவரின் ஆலோசனை
ஒருபுறம்

என் வேதனையோ
அவர் தவிப்போ அரவணைப்போ
குழந்தைகளின் வேண்டுதலோ
மருந்தோ
எதுவென்று சொல்வேன்
இப்பொழுது நடக்கிறேன்
பதமாக.

தோழமைக்கு வணக்கம்.

வலிகளையும் பதிவு செய்ய வாய்ப்பளித்த நிர்வாகக் குழுவினருக்கு நன்றி

கேட்கலாமா தெரியவில்லை?
சொந்த வலியா?
சிறுவன் நான் சொல்வதற்கு அனுபவம் இல்லை.
ஆனாலும் ஒன்று சொல்வேன்.கடவுளிடம் விண்ணப்பிப்பதை விட , உங்களிடம் நீங்கள் விண்ணப்பம் செய்யுங்கள்.அந்த நம்பிக்கை உங்களை வழிநடத்தும்.
முனைவர்-ஆசிரியை நீங்கள் ,மாணவன் நான்.
தப்பிருந்தால் மன்னிப்பது ஆசிரியை கடமை.

தோழமைக்கு வணக்கம்.

சொந்த வலிதான் தோழரே. நம்பிக்கையில்தான் நடக்கிறேன்.  நடப்பேன். நன்றி தோழரே.

நல்லா இருக்குமுனைவரே நன்று நன்று .