அன்றும் இன்றும் விவசாயிகள் நிலை

அன்றும் இன்றும் விவசாயிகள் நிலை


உழுதுண்டு வாழ்வாரே வாழ்வார் மற்றெல்லாம்
தொழுதுண்டு பின்செல் பவர்" - என்கிறது குறள்.

ஆனால் உண்மையில் மற்றெல்லாம் தொழுதுண்டு
வாழும் நிலையிலா விவசாயிகள் இருக்கிறார்கள் ? மாறாக விவசாயின் நிலை பரிதாபப்படும் நிலையில் உள்ளது .
இந்தியாவில் சராசரியாக நாளொன்றுக்கு 46 விவசாயிகள் தற்கொலை செய்துகொண்டுள்ளனர்என்கிறது புள்ளிவிபரம் .. விவசாயத்தை விட்டு விட்டு நகர் புறத்திற்கு குடிப்பெறும் விவசாயிகளின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துக் கொண்டே வருகிறது.தமிழகத்தில் நிலைமை இன்னமும் மிக மோசம் பல்வேறு காரணங்களால் பரிதவிக்கிறார்கள் .

ஊருக்கே உணவூட்டியர்கள் இன்று அந்த மண்ணுக்கே உரமாகி வருகிறார்கள்

இப்போது தான் இந்த நிலையா என்றால் சங்க காலத்திலும் உழவனின் நிலை கவலையளிக்கும் விதமாகவே இருந்து வந்திருக்கிறது .தன்னையும் தன்னைச் சார்ந்தோரையும் காப்பாற்றுவதற்கு வேளாண் தொழிலில் ஈடுபட்டிருந்த உழவர்கள் கடன்பட்டுப் வாழ்க்கை நடத்த வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டிருக்கிறது . இதனை
‘
எருதுகாலுறாஅ திளைஞர் கொன்ற

சில் விளைவரகின் புல்லென் குப்பை

தொடுத்த கடவர்க்குக் கொடுத்த மிச்சில்

பசித்த பாணர் உண்டு கடைதப்பலின்

ஒக்கல் ஒற்கஞ் சொலியத் தன்னூர்ச்

சிறு புல்லாளர் முகத்தளவை கூறி

வரகுக் கடனிறுக்கும் நெடுந்தகை ’’ ( புறநானூறு : 327-வது பாடல்)

என்ற புறநானூற்றுப்பாடல் அந்தக்கால உழவர்களின் நிலையை விவரிக்கிறது .
எருதுகளைப் பிணித்து அவற்றின் கால்கீழ் பெய்து இளையர்கள் காலால் மிதித்தெடுத்த வரகாகிய புல்லிய குவியலில், வளைத்துக் கொண்ட கடன்காரருக்குக் கொடுத்தது போக எஞ்சியதைப் புசித்து வந்த பாணர் உண்டு வெளியேறினா,பிறகு புறங்கடை வறிதாகலின் சுற்றத்தாருடைய வறுமையை களைய வேண்டித் தன்னூரில் வாழும் சிறிய புல்லாளர் முன்னே தனக்கு வேண்டும் அளவைச்ச் சொல்லி வரகைக் கடனாகப் பெறும் நெடிய புகழுடைய தலைவன் என்று, உழவன் தன் சுற்றுத்தாருடைய வறுமையைக் களைய வேண்டி வரகைக் கடனாகப்; பெற்ற செய்தியைப் மேற்குறிப்பிட்ட புறநானூற்றுப் பாடல் எடுத்துரைக்கின்றது.
அதாவது பற்றாக்குறை இப்போது போல் அப்போதே உழவர்களிடம் நிறைத்திருந்திருக்கிறது . கந்து வட்டிபோல
கடன் கொடுத்தவர்கள் வழியிலேயே மறிக்கும் வழக்கமும் இருந்திருக்கிறது

உழவர்கள் கடுமையாகப் பாடுபட்டாலும் அவர்கள் வறுமை மிக்க வாழ்க்கையையே வாழ்ந்தனர். வரகுதானியத்தை தன்மனையில் உள்ளவற்றை யெல்லாம் இரவலர் உண்டதனாலும் கொண்டதனாலும் தீர்ந்தன.
தம் மனைக்கு விருந்தினராக வந்த பாணரை உண்பித்தற்பொருட்டு, வரகைக் கடனாகப் பெற முடியாமையால் கதிரிடத்தே முற்றி உலரவிட்ட விதைத்தினையை உரலிற் பெய்து குற்றிச் சமைத்து மனைத்தலைவியானவள் உணவிட்டாள் என்று உழவனின் வறுமை நிலையினை,

‘‘வரகுந்தினையுமுள்ளவை யெல்லாம்

இரவன் மாக்களுணக் கொளத்தீர்ந்தெனக்

குறித்து மாறெதிர்ப்பைப் பெறாஅ மையிற்

குரலுணங்கு விதைத்தினையுரல் வாய்ப்பெய்து

சிறிது புறப்பட்டன்றோவிலள்” ( புறநானூறு : 333-ஆவது பாடல்) தெளிவாக்குகிறது .
சுமார் 2500 ஆண்டுகளுக்கு முன் வரகு முக்கிய உணவுதான்யமாக இருந்திருக்கிறது .வறுமையில் வாடினாலும் விருந்தோம்பல் பண்பில் உயர்ந்து ஓங்கி நின்றதைக் காண்கிறோம். இவ்வுயர்வுக்கு அவர்கள் வாழ்ந்த சமூக அமைப்பே காரணம் ஆகும். அவர்கள் ஒருங்கிணைந்து குழுச்சமூகமாக வாழ்ந்தனர்.
அவர்கள் நெல்லுக்கு மாறிய பின்பும் அவர்கள் ஏழ்மை மாறவில்லை .
ஊருக்கு உணவளிக்கும் விவசாயிகள் சங்ககாலம் முதலே
பற்றாக்குறையுடனே , தொடர்ச்சியாக உலகிற்காக உணவு உற்பத்தியில் தொடர்ந்து உழைத்து வருகின்றனர் .
ஆனால் அவர்களை இதே நிலையில் இருக்க விடாமல் முன்னேறச் செய்வது அனைத்து சமூகத்தின் தலையாயக்கடன் ஆகிறது .
உழுதுண்டு வாழ்வாரே வாழ்வார்
நாம் வாழ அவர்களைப்போற்றுவது நமது கடன் .
அண்ணாமலை சுகுமாரன்
16/12/17