வியட்நாமிய நர்சுகளுக்காக!

வியட்நாமிய நர்சுகளுக்காக!

வயது 20 அல்லது 25 இருக்கும்!எல்லோரும் விருப்பப்பட்டுச் சேவைக்கு வந்தவர்கள்!
அனைவரும் வாலிபப் பெண்கள்!
அவர்கள்-
ஆயிரக்கணக்கான சிற்றூர்ப் பள்ளிகளிலிருந்து வந்தவர்கள்!
நேராக அவர்கள்-
சேறு , இரத்தம், பெருங் குழப்படி உள்ள இடத்திற்கு வந்தார்கள்!

நாங்கள் –
இரு கைகளையும் இருபுறமும் மல்லாக்க,
விரித்த கைகளுடன்,
விழுந்துகிடந்த வீரர்களை இழுத்துவந்தோம் !
அவ் வீரர்கள் – போர் வெறியாட்டத்தின் அழிவுகள்!

வந்த நர்சுகளின் -
கண்கள் – வட்டக் கண்கள்!
புன்சிரிப்பு – புண்ணை ஆற்றுபவை!
இதயம்- வலியெடுத்தவை!

வாலிப நர்சுகள் இளம் சிப்பாய்களுக்குச் சேவைசெய்தனர்!

தேவையான பொய்யை அவர்கள் –
அடிபட்ட சிப்பாய்களுக்குச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார்கள்!:
”நீங்கள் நன்றாக இருக்கிறீர்கள்!” , “நலமுடன் உள்ளீர்கள்!”,
“நீங்கள் வீட்டுக்குப் போகிறீர்கள்!”.

உறுதி நர்சுகளின் முகத்தில் நடனமாடியது!
இதடுகள் நம்பிக்கையைத் தெளித்தன!

இப்போது –
அந்த நர்சுகள் , வயதானவர்கள்!
அல்லது இறந்து போனவர்கள்!

ஆனால்-
அந்த நர்சுகள் எப்போதும் –
அவர்கள் காப்பாற்றி உலகில் வாழவிட்ட
அந்தக் காயம் பட்ட ஒண்ணரை லட்சம் சிப்பாய்களின் நினைவுகளில்-
என்றென்றும் இளமையானவர்களே!
என்றென்றும் வாழ்பவர்களே!
(‘For The Nurses Of Vietnam’ by Mike Essig ; ஆங்கிலத்திலிருந்து தமிழில் மொழிபெயர்த்தவர் – முனைவர் சு. சௌந்தரபாண்டியன்)