மான்விழி தரும் தெம்பு! (ஒருபக்கக் கதை)

மான்விழி தரும் தெம்பு! (ஒருபக்கக் கதை)

பல வருடங்களாக நான் பல ஊர்களில் கவனித்துவந்துள்ளேன் !

சிறு வியாபாரிகள் , வேகாத வெயிலில் பாரத்தைச் சுமந்துகொண்டு தெருதெருவாகச் சுற்றுவார்கள் ! அவர்களிடம் உள்ள பொருள்களெல்லாம் விற்றுத் தீர்ந்தாலும் ஐநூறு ரூபாய் தேறாது! ஆனாலும் வியர்வை சிந்த அலைவார்கள்!

‘பேரிக்கா ! பேரிக்கா!’ ; ‘கொய்யா! கொய்யா!’ ; ‘நொங்கு! நொங்கு!’ ; ‘மீனு மீனோய்!’; ’எளனி எளனீ !’ – என்றெல்லாம் தெருத்தெருவாகக் கத்திக் கத்தி விற்பார்கள்!

எனக்கு வியப்பாக இருக்கும்! எப்படி அயராமல் இவர்களால் இப்படி அலைய முடிகிறது?

ஒரு நாள் ஊதுவத்தி விற்பவர் வந்துகொண்டிருந்தார் !

அவருக்கு வயது ஐம்பது இருக்கும் ! வேகாத வெயிலில் இரு தோள்களிலும் இரண்டு பெரிய பெரிய பைகளைத் தொங்கவிட்டிருந்தார்! அந்தப்பை கடைகளிளெல்லாம் கிடைக்காது! அவ்வளவு பெரிய பை ! துணி வாங்கிக்கொடுத்துத் தைக்கச் சொல்ல வேண்டும் ! இரண்டு பைகளிலும் ஊதுவத்திக் கட்டுகளும் குழாய்களும் ! அந்த வயதில் எப்படித்தான் அந்தப் பாரத்தைச் சுமந்துகொண்டு , கொளுத்தும் வெயிலில், வீதி வீதியாக , அலுவலகம் அலுவலகமாகச் சுற்றுகிறாரோ?

அவர் என்னருகே வந்தார்!

இதுதான் சமயம் என்று , “ஏம்பா! இவ்வளவு வெயிட்டைத் தூக்கிக் கொண்டு நடக்கிறீங்களே,! இதிலே அப்படி ஒரு நாளைக்கு எவ்வளவுதான் கிடைக்கிறது ?” எனக் கேட்டேன் !

“என்னாத்த சொல்றது? எல்லாம் அவளுக்குத்தான் போகுது ! அங்கதான் கொண்டுபோய்க் கொட்றோம் ! ”

அன்றைக்குத்தான் எனக்கு நீண்ட நாள் புதிர் விடுபட்டது !

மான்விழிதான் இவர்களுக்கு இவ்வளவு தெம்பைக் கொடுத்து வேகாத வெயிலில் சுற்றவைக்கிறது! இதுதானா சங்கதி?
***