”எனக்குப் பேசக் கத்துக்கொடுத்த அம்மாவால…

”எனக்குப் பேசக் கத்துக்கொடுத்த அம்மாவால நான் பேசுறதைக் கேக்க முடியாது!”

– நெகிழும் ஈரோடு மகேஷ்
-

-
உலகின் ஆகச்சிறந்த அன்பின் அடையாளம் ’அம்மா’!.
இன்பம், துன்பம், வெறுப்பு, கோபம், அழுகை, ஆரவாரம்
என எதுவாக இருந்தாலும் அதைத் தயக்கமின்றி ஓர்
உறவிடம் காட்ட முடியுமென்றால் அது தாய்தான்.

அம்மாவுக்கு இணை அம்மா மட்டும்தான். பிள்ளைக்கு

எப்போது பசிக்கும், எப்போது தூக்கம் வரும், எதற்காக
அழுகிறான் என்றெல்லாம் மிக நுட்பமாய் உணரும் ஜீவன்
தாய் மட்டுமே!. தாயின் சிறப்பை வெறும் வார்த்தைகளில்
வண்ணம் தீட்டிச் சொல்லிவிட முடியாது.

தன்னிடம் என்ன குறை இருந்தாலும் அதை தங்கள்
பிள்ளைகள் குறைகளாக எடுத்துக் கொள்ளாத
அளவுக்குத்தான் தாயின் செயல்கள் இருக்கும்.
அமைந்திருக்கும்.

ஊரெல்லாம் தன் மகனின் நகைச்சுவையைப் பார்த்துக்
கைத்தட்டி சிரித்துக்கொண்டிருக்கும் வேளையில்
மற்றவர்கள் எப்படி சிரிக்கிறார்கள் என்பதைப் பார்த்து
தானும் அவ்வேளையில் சிரித்து நெகிழும் மீனாட்சி அம்மா,
’விஜய் டிவி’ புகழ் ஈரோடு மகேஷின் தாய்.

தன் இளம்வயதில் நன்றாகக் காது கேட்டுக்கொண்டிருந்த
மீனாட்சி அம்மா கர்ப்பமாய் இருந்த சமயத்தில் காதுகேட்கும்
திறனை இழந்துவிட, தனக்கு ஏற்பட்ட குறையைக் குறையாகக்
கருதாமல் அடுத்தடுத்துப் பிறந்த தன் இரண்டு மகன்களையும்
அக்கறையோடு வளர்த்தெடுத்திருக்கிறார்.

நாம் என்ன பேசுகிறோம் என்பதை சைகை மொழியாலும்
உதட்டு அசைவுகளாலும் புரிந்துகொண்டாலும் சில
கேள்விகளை எழுதிக் காட்டியே அவரிடம் பதில்களைப் பெற
முடிகிறது. ‘‘காது கேட்கலைங்குறது ஒரு குறையாக இருந்தாலும்
அதைப் பெரிய குறையாக எடுத்துக்காத என் குடும்பம்தான்
எனக்குப் பெரிய பலம். சின்ன வயசுல இருந்தே பத்திரிகைகள்
படிக்கிற பழக்கம் இருந்துச்சு. வாசிப்பும் எழுத்தின் மீதான
பிரியமும்தான் என் மௌன உலகத்துக்கு சத்தம் கொடுத்தது’’
என்னும் மீனாட்சி அம்மாவைப் பற்றி ஈரோடு மகேஷ் என்ன
சொல்கிறார் எனக் கேட்போம்.

‘‘என்னையும் அண்ணனையும் வளர்க்க அம்மா பட்ட
சிரமங்கள் கொஞ்சம் நஞ்சமல்ல. காலையில எங்களை
ஸ்கூலுக்கு அனுப்பிட்டு சாயங்காலம் வந்ததும் வீட்டுப்பாடம்
சொல்லிக் கொடுப்பாங்க. அம்மாவுக்குக் காது கேட்காதுங்குறதே,
புதுசா வீட்டுக்கு யாராவது வரும் போதுதான் உணர்வோம்.

அந்த அளவுக்கு எங்க தேவையை நேரத்துக்கு செஞ்சு
முடிச்சிடுவாங்க. நாங்க வர்ற நேரத்துக்கு கதவைத் தாழ்ப்பாள்
போட்டு வச்சிருந்தா கதவைத் தட்டும்போது அம்மாவுக்குக்
கேட்காதுங்கறதால, எப்பவுமே கதவைத் திறந்து வச்சுட்டே
வாசல்ல காத்திருப்பாங்க. தெருவுல காய்கறி விக்குறவங்க,
பூக்காரம்மா, கேஸ் சிலிண்டர் போடுறவர்னு யாராவது பெல்
அடிச்சுட்டுப் போனாகூட அம்மாவுக்குக் கேட்காது.

ஆனா அந்த மாதிரியான சிரமங்களைக்கூட அம்மா பெருசா
எடுத்துக்க மாட்டாங்க.

அக்கம் பக்கத்துல உள்ளவங்களோட உதவியோட எந்த
வேலையா இருந்தாலும் அதை அழகா செஞ்சு முடிச்சிருவாங்க.
வீட்டுப்பாடம் படிச்சு முடிச்சதும், என்னையும் அண்ணனையும்
படிச்சதை ஒப்பிக்கச் சொல்வாங்க. அம்மாவுக்குக் காது
கேட்கலைன்னாலும் வாய் அசைவை வச்சே, நாங்க சொல்றது
சரியா தப்பானு கண்டுபிடிச்சிடுவாங்க.

நான் இவ்ளோ வாயாடுறேன்.. ஆனா என் குரல் எப்படி
இருக்கும்னு அவங்களுக்குத் தெரியாது. பள்ளிக் காலங்கள்ல
பேச்சுப் போட்டிகள்ல கலந்துகிட்டு நிறைய பரிசுகள்
வாங்கியிருக்கேன். அதுக்காக என்னைத் தயார்ப்படுத்தியதே
அம்மாதான்.

தான் படிக்குற செய்திகளை, ஜோக்குகளை எல்லாம் ரசிச்சு
கத்தரிச்சு பத்திரப்படுத்திக் கொடுப்பாங்க. ’தமிழ் படி’னு
சொல்லி எனக்கு தொடர்ந்து தைரியம் கொடுத்து பக்கபலமா
இருப்பாங்க. என்னோட உந்துசக்தியே அம்மாதான்’’
நெகிழும் மகேஷை அரவணைக்கும் மீனாட்சி அம்மா,
வரங்களின் வரம். அம்மாவை வணங்குவோம்!
–
——————————————
விகடன்